Η ανάρτηση υπό τον τίτλο τόπο στους νέους νο3 δημοσιεύθηκε στην ελευθεροτυπία στις 16.12.08, μάζί με άρθρο του καθηγητή Νομικής Αντώνη Μανιτάκη. Σε απάντηση ήλθε η παρακάτω δημοσίευση από τον καθηγητή Ιατρικής Γιώργο Ανωγειανάκι. Τον ευχαριστώ για την απάντηση και επιφυλάσσομαι να απαντήσω άμεσα στο μέλλον.

Ελεύθερο Βήμα


«Πιστέψτε πρώτ' απ' όλα στον εαυτό σας..»


Απάντηση στην επιστολή ενός ανώνυμου φοιτητή

Αγαπητέ Διονύση,

Είμαι πανεπιστημιακός, 60 χρόνων που έζησε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του στην Αμερική του '60 και του '70. Πήγα εκεί όταν άρχιζε η εποχή των παιδιών των λουλουδιών και γύρισα στην Ελλάδα αφού είχε «ριζώσει» πια η δημοκρατία στον «τόπο» της. Θα ήθελα να απαντήσω σε μερικά θέματα που έθεσε ο γεροντίστικος λόγος σου, πιστεύοντας ότι ο αντίλογος αυτός θα τύχει της ίδιας εκδοτικής εύνοιας με το γράμμα σου, όπως αυτό μεταγράφηκε από τον Αντώνη Μανιτάκη.

Καημένε Διονύση, διατείνεσαι πως η κοινωνία και το πολιτικό μας σύστημα ξέπεσαν στη σημερινή τους κατάντια, στα «διαπλεκόμενα συμφέροντα, στη διάλυση του δημόσιου τομέα, στο πλιάτσικο των κερδοσκόπων και στην κρατική διαφθορά», αφού εγκατέλειψαν τον (αριστερό;) παράδεισο όπου βασίλευαν οι έννοιες της «κοινότητας και αλληλεγγύης»! Και πως ο όφις ο πονηρός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον «καταναλωτικό λήθαργο» που μας έχει καταλάβει!

Ομως, Διονύση, πάντα στην ιστορία έτσι είχαν, έτσι έχουν και έτσι θα μένουν τα πράγματα: Η έννοια της βίας είναι σύμφυτη με την έννοια του κράτους. Γιατί η μόνη λογικοφανής αιτία για την ύπαρξη των κοινωνιών είναι το ότι κανένας δεν μπορεί να μένει ξύπνιος 24 ώρες το 24ωρο -άρα πάντα πρέπει να «τα βρίσκει» με κάποιον που θα «κρατάει τσίλιες» όσο αυτός κοιμάται!

Λυπάμαι Διονύση, αλλά δεν πείθομαι ότι τα λόγια σου, όπως μεταγράφηκαν, είναι αυθεντικά. Γιατί δεν πιστεύω ότι η νέα γενιά μπορεί να είναι ποτέ «τραγική φιγούρα» μόνο και μόνο γιατί ταυτίζει το νόημα της ζωής με «την καριέρα» και με το «να περνάμε καλά» αλλά και γιατί επιμένει πως «κινητά και αυτοκίνητα» αποτελούν το διαβατήριο για την κοινωνική ένταξη. Ετσι ήταν πάντοτε οι νέοι και έτσι πρέπει να είναι: να κάνουν μεγάλα, υλιστικά όνειρα για τη ζωή τους και να καταναλώνουν, επιζητώντας την καλοπέρασή τους! Δεν ξέρω τι είδους απωθημένα έχουν από τη ζωή τους όσοι μεταγράφουν τα λόγια σου -προφανώς γιατί δεν τα θέλουν να ακουστούν όπως εσύ τα λες με τους φίλους σου- αλλά, αν με ρωτήσεις, τα περί «κοινότητας και αλληλεγγύης» είναι μπούρδες. Ρώτησε πρώτα τους μεταγραφείς και διερμηνείς σου σχετικά με το «πόσους έριξαν» στη ζωή τους για να φτάσουν εκεί που είναι και τότε «θα σε λέω». Γιατί αν έστω και ένας από αυτούς έφτασε, εκεί που έφτασε στη ζωή του, τίμια, τότε τόσο η κοινωνία μας όσο και το πολιτικό μας σύστημα δουλεύουν και όλα τα υπόλοιπα είναι ανοησίες. Αν ισχύει αυτό που λες, ότι δηλαδή είναι «πολλαπλάσιος ο κόσμος που φοβήθηκε ή αρνήθηκε να κατεβεί στον δρόμο», άλλο τόσο ισχύει πως είναι πολύ περισσότεροι (από τον ένα που θα ισχυριστεί ότι ήταν απόλυτα τίμιος), αυτοί που στη ζωή τους έφτασαν, με τίμια μέσα, εκεί που βρίσκονται σήμερα.

Και κάτι άλλο ρε Διονύση. Τι σε έπιασε με τους μετανάστες συνομήλικούς σου που σωστά θεωρούν τα «κινητά και αυτοκίνητα» ως το διαβατήριό τους για την κοινωνική ένταξη; Και πώς θέλεις να «ανέβουν» κοινωνικά χωρίς μερικοί από αυτούς να πεθάνουν «στα σύνορα, στα γιαπιά ή στα αστυνομικά τμήματα». Για ρώτα και μερικούς δικούς μας που έχουν πάει μετανάστες-εργάτες να σου πουν τι σημαίνει ξενιτιά! Και μην απορήσεις όταν σου πουν ότι πάντα έτσι γίνεται με την πρώτη γενιά των μεταναστών. Αυτοί την πληρώνουν ώστε η δεύτερη αλλά, κυρίως, η τρίτη γενιά να ενσωματωθεί.

Διονύση. Μην αφήνεις κανένα να σε πείσει πως η πολιτικοποίηση είναι λύση. Η λύση είναι μόνο μία: να πιστέψεις στον εαυτό σου και να ψηφίζεις πάντα πρόσωπα και όχι κόμματα. Και πάνω απ' όλα να μην εμπιστεύεστε κανέναν που η ηλικία του ξεπερνάει τα 35. Ιδίως όταν δεν αφήνουν τα λόγια σου να ακουστούν ελεύθερα αλλά επιμένουν να τα μεταγράφουν ή και να μεταφράζουν. Και αν θες τη γνώμη μου (έστω και αν είμαι πάνω από 35) πρέπει να πολεμήσεις, πάντα εγωιστικά σκεπτόμενος, για λίγα, στοχευμένα μέτρα: Για να εξισωθούν τα όρια συνταξιοδότησης μεταξύ ανδρών και γυναικών προς τα κάτω. Για να συνταξιοδοτηθούν άμεσα όσοι είναι να συνταξιοδοτηθούν ύστερα από αυτό, έστω και αν οι συντάξεις τους είναι συντάξεις πείνας. Για να καταργηθούν οι κάθε είδους επετηρίδες και οι προαγωγές με βάση τη δήθεν εμπειρία. Και για να καταλάβουν οι νέοι τις θέσεις που θα αδειάσουν με βάση τα προσόντα τους και μόνο.

Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος σου και με μόνο γνώμονα αυτόν πρέπει να ψηφίσεις, πρόσωπα κάτω των 35 ετών και όχι κόμματα, στις ερχόμενες εκλογές. Αλλιώς, θα συμβεί αυτό που με τα μάτια μου είδα να συμβαίνει πριν από 40 σχεδόν χρόνια. Ο δικός μου Αλέξης ονομαζόταν James Rector. Σκοτώθηκε στο Berkeley, πυροβολημένος απευθείας από καραμπίνα με «γουρουνόσκαγια» τη «Μαύρη Πέμπτη» 15 Μαΐου 1969. Την ίδια μέρα έγιναν πάνω από 200 συλλήψεις και δεκάδες φοιτητές μπήκαν στο νοσοκομείο για νοσηλεία από τραύματα που τους προξένησε η αστυνομία... Ομως, τρία χρόνια αργότερα, όταν δίδασκα ως Teaching Assistant στο Univesity of Southern California, παρατήρησα ότι οι φοιτητές μου ήταν πολύ πιο συντηρητικοί απ' ό,τι ήμασταν εμείς... τους «κουκουλοφόρους» του Berkeley είχαν αρχίσει να τους διαδέχονται οι «συμμορίες της γειτονιάς», την αποστασιοποίηση από τους γονείς είχε διαδεχτεί μία συνειδητοποίηση πως «οι γονείς είχαν δίκιο»! Ετσι, τις προοδευτικές ελπίδες που είχαν ανατείλει με την εκλογή του προέδρου Kennedy το 1960, τις διαδέχτηκαν 28 χρόνια άκρως συντηρητικής διακυβέρνησης τα τελευταία 40 χρόνια.

Γιώργος Ανωγειανάκις καθηγητής Ιατρικής ΑΠΘ




ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008



Copyright © 2008 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.

http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%E4%E9%EF%ED%F5%F3%E7&a=&id=24966380

O Tocqueville για την εξέγερση

παραθέτω κομμάτια ρήσεων του Τοκβιλ για τις εξεγέρσεις σε δημοκρατικές κοινωνίες, όπως τα έγραψε κυρίως με βάση παρατηρήσεών του για την Αμερική και τη Γαλλία. Τα κομμάτια είναι από το βιβλίο του Νικόλα Σεβαστάκη "φιλόξενος μηδενισμός", τον οποίο και ευχαριστώ για την εμπνευση. Μπορεί η χρήση τους να είναι επιλεκτική, αλλά νομίζω ότι ο Γάλλος φιλόσοφος είναι ακόμη επίκαιρος...


...βλέπουμε να κυριαρχεί η ιδέα ότι η δημοκρατική εποχή κυοφορεί ένα είδος επίπλαστης ηρεμίας στην επιφάνεια μαζί με διάφορες θύελλες στο βάθος των πραγμάτων ή όπως συνηθίζει να υπογραμμίζει ο Τοκίλ, στα ήθη και στα αισθήματα. Μόλις δηλαδή διαφαίνεται μία κατάσταση πολιτικής παγίωσης και ένα κλίμα υγιούς ευστάθειας στη λειτουργία των θεσμών, ξεπροάλλει, απ΄΄ο το βάθος των πραγμάτων, απο τα υπόγεια της σφαίρας του κοινωνικού, η απειλη και η αταξία. Σαν και αυτήν λ.χ. που προέρχεται απο το ρίζωμα των κοινωνικών “δογμάτων” στην ψυχή και στην καρδιά των λαϊκών τάξεων. Όσο μαλιστα η πολιτική ειρήνευση μιας κοινωνίας συντελείται με κακούς όρους – διαφθοράς, ανικανότητας και επιπόλαιης αυταρέσκειας των κυβερνώντων και των ηγέτιδων τάξεων- τόσο αυξάνει και ο κίνδυνος της υποτροπής των πολιτικών σε κοινωνικα πάθη.

Αν... αναγνωρίζεται η αλλαγή του κώδικα που διέπει το συλλογικό πάθος, η στροφή από τις πολιτικές στις κοινωνικές επαναστάσεις και από τα ρήγματα επιφάνειας στις ανατροπές βάθους και ουσίας, παράλληλα εντοπίζεται κάτι αληθινά παράδοξο: μια ενίσχυση των κοινωνικών αναστατώσεων, η οποία όμως αφορά έναν νέο τύπο συλλογικής αφύπνισης, ένα είδος δηλαδή συλλογικής ενέργειας που λειτουργεί περισσότερο ως αντανάκλαση μιας κοινωνιολογικής και εξελικτικής αναγκαιότητας ή ως συμπύκνωση ενός μιμητικού τελετουργικού - μου φαινόταν πάντοτε ότι ασχολούμαστε με το να παίζουμε τη Γαλλική Επανάσταση παρά με το να τη συνεχίζουμε (Τοκβίλ για την εξέγερση του 1848). Ο Τοκβίλ λέει ουσιαστικά το εξής: ναι μεν μορφές συλλογικού πάθους θα διατηρούνται ή και θα αποκτήσουν ευρύτερο εκτόπισμα στις μελλοντικές δημοκρατικές κοινωνίες, αλλά θα πρόκειται κατά βάση για διατεταγμένες κοινωνικές κινήσεις από τις οποίες θα έχει κατά κάποιον τρόπο “αφαιρεθεί” τι πρωτογενώς συντακτικό πνεύμα.

Ο Τοκβίλ φαίνεται ... να πιστεύει ότι η κατίσχυση ενός συγκεκριμένου τύποθ κοινωνικής δυναμικής μπορεί να φιλοξενεί και μάλιστα να επιταχύνει το αντίθετό του: την όλο και πιο έντονη αδυναμία των υποκειμένων να μετασχηματίζουν το περιβάλλον τους στη βάση μιας πολιτικής εμπιστοσύνης στη δύναμή τους. Έτσι, η ανάδυση του “κοινωνικού” ως νέου προνομιακού πεδίου για την επένδυση συλλογικών και ιδιωτικών παθών δεν ισοδυναμεί με τη χειραφέτηση μιας αντίστοιχης πολιτικής υποκειμενικότητας, μιας νέας φανέρωσης του λαού. Η απελευθέρωση των ιδιαίτερων στοιχείων της κοινωνίας μπορεί αντίθετα να συνδυάζεται με τη μεγάλη ασθένεια των μοντέρνων καιρών: την έντονη παρακμή των δημόσιων αρετών. Μπορεί ... να γίνει το πεδίο υποκατάστασης του λαού – ως πολιτικής υποκειμενικότητας – από την κοινή γνώμη.

τόπο στους νέους νο 3... η εκδίκηση

Η σφαίρα που έφυγε από την κάνη του «εκπροσώπου του κράτους» δεν χτύπησε απευθείας τον Αλέξη. Εξοστρακίστηκε στο εκσυγχρονιστικό όραμα μιας κοινωνίας. Η πολιτική μίας σειράς κυβερνήσεων έπεσε θανάσιμα τραυματισμένη από τη κοινωνική και πολιτική διάλυση. Η ανασυγκρότηση του κράτους πνίγηκε στα διαπλεκόμενα συμφέροντα, στην διάλυση του δημόσιου τομέα, το πλιάτσικο των κερδοσκόπων και την κρατική διαφθορά. Η μεταρρύθμιση σκόνταψε στην εξυπηρέτηση των ημετέρων, την απαξίωση και εμπορευματοποίηση των συλλογικών αγαθών (παιδεία, υγεία). Την ίδια στιγμή, η κοινωνία παρακολουθεί ανήμπορη το άγριο ξύπνημά της από ένα καταναλωτικό λήθαργο μεγαλύτερο από αυτόν κάθε ευρωπαίου εταίρου. Ένα λήθαργο που διέλυσε κάθε έννοια κοινότητας και αλληλεγγύης, αντικαθιστώντας τις με έπιπλα και σκεύη, και που τώρα μετατρέπεται σε καρικατούρα από την κρίση ενός συστήματος που καταβροχθίζει τον εαυτό του.

Μέσα σ’ αυτό το κενό νοήματος, τραγική φιγούρα η νέα γενιά. Η απουσία κάθε προοπτικής αλλαγής την απομακρύνει όχι μόνο από τη πολιτική, αλλά και από κάθε ανάγκη για γνώση και αγώνα, και επομένως από κάθε δυνατότητα να πλάσει τη ζωή της. Το πρόβλημα της υλικής της επιβίωσης είναι μόνο η άκρη μίας πολιτισμικής αβύσσου, ενός κόσμου όπου δεν υπάρχει τίποτα για να αγωνιστείς, κανείς που να σε θεωρεί σύντροφο και να σε αναγνωρίζει ως αυτό που είσαι και μπορείς να γίνεις, ενός κόσμου που αντικαθιστά την ανύπαρκτη κοινότητα με αυτιστικές ομάδες υποκουλτούρας, το νόημα ζωής όχι με τη καριέρα, ούτε καν αυτό, αλλά με μία καταναλωτική υπο – επιβίωση, ένα μειδίαμα «να περνάμε καλά», πνιγμένο στη κατάθλιψη και τις εξαρτήσεις.

Την ίδια στιγμή που η ελληνική νεολαία αποστρέφει αηδιασμένη το βλέμμα της από το καταναλωτικό βόρβορο που η ίδια άφησε τον εαυτό της να κατρακυλήσει, και ενώ αδυνατεί να βρει τις αξίες που θα αποτελέσουν την έξοδο από τη κρίση, η νεολαία των μεταναστών χτυπά με βία τη πόρτα του ναού της «ευημερούσας» κοινωνίας μας που πεισματικά τους αφήνει απέξω. Τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν σε μία no man’s land μεταξύ της χώρας προέλευσης που τους έδιωξε και υποδοχής που τους διώχνει. Προσπαθούν να συγχωνεύσουν συστήματα αξιών συχνά ασυμβίβαστα. Κινητά και αυτοκίνητα αποτελούν το διαβατήριό τους για τη χώρα της «κοινωνικής ένταξης», το μέσο απόκτησης αξίας σε μία χώρα που αδιαφορεί αν πεθαίνουν στα σύνορα, στα γιαπιά ή στα αστυνομικά τμήματα.

Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές των τελευταίων γεγονότων. Οι γνωστές θεωρίες περί γνωστών – αγνώστων, προβοκάτσιας ή αναρχικών, αν και ενίοτε ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα, αδυνατούν να αντιληφθούν τί συμβαίνει, και προσπαθούν μάταια να κρυφτούν από τη πραγματικότητα που τις απειλεί. Οι εξεγέρσεις των ημερών έχουν σαφή κοινωνικά χαρακτηριστικά, όποιος και αν δίνει το παράδειγμα. Τα πρόσωπα πίσω από τις κουκούλες αυτή τη φορά είναι παιδικά. Προφανώς και δεν μιλούν για μια ολόκληρη κοινωνία, αλλά είναι αρκετός ο αριθμός και η άρνησή τους για να μας δημιουργούν άσχημα όνειρα. Αποτελούν μόνο την άκρη μιας μεγάλης σειράς άρνησης και οργής που μόνο ένας ανόητος «φιλισταίος» θα μπορούσε να τα προσπεράσει με τη ταμπέλα του κουκουλοφόρου. Αυτή τη φορά η καταδίκη της «βίας» δεν αρκεί για να κοιμίσει τους φόβους μας. Μία γενιά εξεγείρεται εναντίον του ίδιου του εαυτού της.


Η σφαίρα που κτύπησε τον Αλέξη έσπασε το απόστημα ενός πολιτικού πολιτισμού που σάπιζε από την κενότητα, τον κομφορμισμό, τη διαφθορά. Η αστυνομία αποδεικνύεται περίτρανα μία αυταρχική δημόσια υπηρεσία, που όπως πολλές άλλες, νομίζει ότι κυβερνάει τον τόπο, ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει χωρίς να τιμωρείται. Και βέβαια, συνδικαλιστές, πολιτικοί και δικαστές φρόντισαν να της μάθουν ότι έχει δίκιο. Όμως όταν ένα σύστημα αποφασίζει να καλύπτει το κάθε σκουπίδι του, ώστε να μην εκτεθεί στο παραμικρό, στο τέλος παρασύρεται στο σύνολό του. Ένας παρανοϊκός μπάτσος ήταν αρκετός να γκρεμίζει από το ήδη σαθρό βάθρο του ένα ολόκληρο πολιτικό οικοδόμημα που παρασιτεί πάνω στη κοινωνία με τη διαφθορά του, τις πελατειακές σχέσεις και την υποταγή σε λίγα παχιά πορτοφόλια. Και ο βασιλιάς πλέον είναι γυμνός. Οι γλάστρες στα κεφάλια των ματ είναι το χώμα που καλύπτει το σύνολο του πολιτικού μας κόσμου, από το δεξιότερο νεοφιλελευθερισμό και συντηρητισμό (!) μέχρι τον αριστερότερο οπορτουνισμό και αερολογία. Το κενό εξουσίας είναι ολοφάνερο. Η κοινωνία έχει απονομιμοποιήσει τους κυβερνήτες της.

Όμως η κοινωνία αδυνατεί να εκφραστεί στις μαζικές κατά τ’ άλλα διαδηλώσεις, με τον ίδιο τρόπο που ασφυκτιά από την υπόλοιπη πολιτική. Είναι πολλαπλάσιος ο κόσμος που φοβήθηκε ή αρνήθηκε να κατέβει στο δρόμο, παρόλο που η καρδιά του ήταν δίπλα στον Αλέξη. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που δυσφορούν με τη κατάσταση αδυνατεί να ακολουθήσει το ατελείωτο ποτάμι βίας που έχει ξεσπάσει. Αντιθέτως, η βία αυτή, που έχει σιωπηρά ενθαρρυνθεί από την αστυνομία και ρητά σχεδόν από την ηγεσία της (βλ δηλώσεις Παυλόπουλου) οδηγεί τους διαδηλωτές όλο και μακρύτερα από τη κοινωνία. Το αίτημα για τάξη και ασφάλεια δεν αποτελεί γέννημα ούτε της κυβέρνησης ούτε των δημοσιογράφων, αλλά των έντρομων πολιτών που νιώθουν να πνίγονται ανάμεσα σε ένα ανίκανο κράτος και ένα «σερνάμενο χάος». Και βέβαια η απομόνωση του κινήματος θα σημάνει όχι μόνο τον θάνατό του, αλλά και τον θάνατο μαζί του όλων αυτών των σημαντικών αιτημάτων που δεν ακούγονται από το θόρυβο των δακρυγόνων και των μολότοφ: τη ριζική αναδιοργάνωση της αστυνομίας, την ανασύσταση και αναζωογόνηση της δημόσιας σφαίρας, την υπεράσπιση των συλλογικών αγαθών και αξιών μίας κοινωνίας, την ενθάρρυνση της δημιουργίας ενός κόσμου για τη νέα γενιά από την ίδια και η θωράκιση του κόσμου αυτού. Η ανάγκη δηλαδή δημιουργίας από την ίδια τη κοινωνία, και όχι η θεσμοθέτηση μέσω κάποιου νόμου, ενός νέου πολιτισμού, μίας νέας πολιτικής της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης, της συλλογικής ζωής, μίας ζωής με και για τους συνανθρώπους μας, και όχι δίπλα στα εμπορεύματά μας. Μιας ζωής συμμετοχής και συλλογικής υπευθυνότητας για αυτό που κάνουμε (είτε μιλάμε για φοιτητές και εργαζόμενους, είτε για δικαστές και αστυνομικούς). Και βέβαια η γέννηση μίας νέας κοινωνικής και πολιτικής ηθικής, αντίθετης στο φιλελεύθερο αγοραίο ατομισμό, αλλά και ξένης με το μηδενισμό.

Η ευκαιρία είναι μπροστά μας. Το σύστημα δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ ακόμη. Η νομιμοποίησή του έχει πάψει. Ο μηδενισμός όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει τίποτα, όσο σάπιο και αν είναι. Ας γεμίσουμε λοιπό το κενό με θετικά νοήματα και αξίες, πριν μας προλάβουν άλλοι.

Για την οικονομία της αγοράς

αποσπάσματα από τη περίληψη μου του βιβλίου του Karl Polanyi "Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός", βιβλίο που γράφτηκε για την οικονομία της αγοράς μετά τη κατάρρευσή της και τον Β' ΠΠ, αλλά τόσο επίκαιρο...


Οικονομία της αγοράς είναι το σύστημα αυτό, όπου η αξία των προϊόντων αλλά και των στοιχείων της παραγωγής ρυθμίζεται από την αγορά. Πέρα από τα προϊόντα και τα αγαθά που συνήθως διακινούνται στην αγορά, και αυτή η ανθρώπινη εργασία, η γη αλλά και η αξία του νομίσματος καθίστανται εμπορεύσιμα στοιχεία, η τιμή των οποίων καθορίζεται από τους κανόνες της αγοράς, της ζήτησης και της προσφοράς σε έναν κόσμο ελεύθερα συναλλασσόμενων ατόμων. Το σύστημα αυτό είναι αυτορυθμιζόμενο, καθώς ορίζει μόνο του, χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις, την αξία των στοιχείων του. Η εδραίωση ενός τέτοιου μηχανισμού βασίστηκε στην ακλόνητη πίστη ότι ο άνθρωπος δρα με βάση το ατομικό του συμφέρον και με ορθολογικό τρόπο, ελαχιστοποιώντας τον κόπο για την επίτευξη του μέγιστου δυνατού αποτελέσματος. Η «τάση» αυτή ακριβώς του ανθρώπου τον οδηγεί να συναλλάσσεται με τους συνανθρώπους του, σε ένα απέραντο δίκτυο συμφεροντολογικών μονάδων, η δράση των οποίων θα εξασφαλίσει αθροιστικά την μέγιστη ωφέλεια για όλους. Το άθροισμα λοιπόν των ατομικών συμφερόντων αυτού του Οικονομικού Ανθρώπου θα είχε ως αποτέλεσμα το καλό του συνόλου. Ο δε χώρος των συναλλαγών αυτών είναι φυσικά η αγορά. Οι άνθρωποι λοιπόν, σύμφωνα με την παραπάνω αφήγηση, έχουν τη φυσική κλίση να δημιουργούν αγορές και να συναλλάσσονται μεταξύ τους. Μία κοινωνία λοιπόν που θα άφηνε τους ανθρώπους ελεύθερους να λειτουργήσουν με βάση το ατομικό τους συμφέρον σε μία ελεύθερη και αυτορυθμιζόμενη αγορά, θα ήταν μία κοινωνία ευημερούσα και ειρηνική.

Η πεποίθηση αυτή, την οποία ενστερνίζονταν οι φιλελεύθεροι κλασσικοί οικονομολόγοι, θεμελίωσε μία νέα πίστη για τη φύση του ανθρώπου, επάνω σε απόλυτα υλιστικά κριτήρια. Η πίστη αυτή όμως παραγνώριζε την ανθρώπινη φύση, και της έδινε, με μία επιλεκτική ερμηνεία της ιστορίας που χαρακτήριζε αναδρομικά πλήθος κοινωνικών συμπεριφορών ως αγοραίες, τα χαρακτηριστικά που η ίδια επέλεξε να της δώσει. Στη πραγματικότητα, τα κίνητρα του ανθρώπου δεν είναι ποτέ οικονομικά, ή μόνο οικονομικά. Ο άνθρωπος προσπαθεί σε κάθε κοινωνία που ζει να εξασφαλίσει την καλύτερη δυνατή κοινωνική θέση, να απολαύσει της μεγαλύτερης αναγνώρισης από τους γύρω του. Και η δράση του δεν κινούνταν ποτέ μόνο από το κέρδος, αλλά και από σειρά άλλων επιθυμιών. Πριν την εποχή μας, η οικονομία δεν ελέγχονταν από τις αγορές, αλλά μάλλον υποτάσσονταν στις κοινωνικές σχέσεις. Το οικονομικό σύστημα αποτελούσε μία μόνο λειτουργία της κοινωνικής οργάνωσης. Ακόμη και η κατοχή υλικών αγαθών ήταν εργαλείο για κοινωνικές σκοπιμότητες, και δεν αποτελούσε αξία καθ’ αυτή. Η παραγωγή γινόταν με σκοπό την κάλυψη των αναγκών και όχι την επιδίωξη κέρδους. Ακόμη και η ίδια η συσσώρευση, όταν δεν λάμβανε χώρα για καθαρούς λόγους συντήρησης, γινόταν για κοινωνικούς λόγους, καθώς η κατοχή αγαθών έδινε και ανώτερη κοινωνική θέση στον κάτοχο, ο οποίος όμως δεν συσσώρευε τα αγαθά αυτά, αλλά τα δώριζε ή ακόμη τα κατέστρεφε, σε μία διαδικασία επίδειξης της δύναμής του. Οι κοινωνίες πριν τη δική μας δεν ήταν κοινωνίες του κέρδους και της συσσώρευσης, αλλά κοινωνίες της συντήρησης, όπου όλοι κατανάλωναν όσα είχαν. Κεντρικοί θεσμοί σε τέτοιες κοινωνίες ήταν διάφορα συστήματα αναδιανομής, που εξυπηρετούσαν στο μοίρασμα των αγαθών, συνήθως μεταξύ της οικογένειας ή και σε επίπεδο φυλής, και συστήματα αμοιβαιότητας, για την ανταλλαγή των αγαθών μεταξύ φυλών, οικογενειών ή ατόμων. Τα συστήματα αυτά εφαρμόζονται χωρίς ιδιαίτερη γραφειοκρατία με βάση τους θεσμούς της συμμετρίας, όπου κάθε κοινότητα και άτομο έχουν τους ομολόγους τους στην ανταλλαγή, και της κεντρικότητας, σύμφωνα με την οποία τα αγαθά παραδίδονταν στον αρχηγό και στη συνέχεια διανέμονταν στη φυλή.

Η οικονομία της αγοράς αποτελεί ένα σύστημα που ελέγχεται αποκλειστικά από τις αγορές. Η ζήτηση, η προσφορά, εξαρτώνται από τις τιμές της αγοράς. « Η αυτορύθμιση συνεπάγεται ότι ολόκληρη η παραγωγή προσφέρεται προς πώληση στην αγορά ως εμπόρευμα, και ότι όλα τα εισοδήματα πηγάζουν από τέτοιες πωλήσεις. Συνεπώς υπάρχουν αγορές για όλα τα στοιχεία της βιομηχανίας». Αυτό που πριν αποτελούσε την εργασία, τη γη και το χρήμα, εμπορευματοποιείται και πωλείται στην αγορά, λαμβάνοντας ως αντιπαροχή το μισθό, τη πρόσοδο, και τους τόκους αντίστοιχα. Η γη όμως, η εργασία και το χρήμα μόνο πλασματικά καθίστανται εμπορεύματα. Στη πραγματικότητα η εργασία είναι η ίδια η ανθρώπινη ζωή και η γη μέρος της φύσης,. Η μεταχείριση τους ως εμπορεύματα δε μπορεί παρά να έχει καταστροφικές συνέπειες για τη ζωή των ανθρώπων και το περιβάλλον. Η διακύμανση δε της τιμής του χρήματος σύμφωνα με τις απαιτήσεις της αγοράς θα απέβαινε καταστροφική όχι μόνο για τους απλούς ανθρώπους, αλλά και για τις επιχειρήσεις, που δε θα μπορούσαν να αντέξουν τις απότομες αλλαγές. Για να λειτουργήσει όμως η αυτορυθμιζόμενη αγορά, πρέπει κανένα μέτρο να μην εμποδίσει το μετασχηματισμό αυτό.

Αν και οι φιλελεύθεροι ισχυρίζονται ότι το σύστημα κατέρρευσε επειδή νοθεύτηκε, πράγμα που έγινε λόγω έλλειψης υπομονής και διορατικότητας, και μέσω αντιφιλελεύθερων συνομωσιών και ιδεολογιών, ο Polanyi υποστηρίζει ότι «η στροφή προς τον εθνικό και κοινωνικό προστατευτισμό προήλθε αυθόρμητα από την ανάδειξη των αδυναμιών και των κινδύνων που ήταν εγγενείς στο σύστημα της αυτορυθμιζόμενης αγοράς. Βεβαίως στη συνέχεια τα υπάρχοντα συμφέροντα συγκρούστηκαν ή συνάψανε συμμαχίες. Η τάση όμως αυτοπροστασίας της κοινωνίας από τη λαίλαπα της ελεύθερης αγοράς ήταν αυθόρμητη και εκφράστηκε από ευρύτατα κοινωνικά στρώματα. Από το 1870 και μετά, χωρίς καν να προκύψει αλλαγή στις αντιλήψεις των κυριάρχων, από ποικίλες και όχι απαραίτητα αντιφιλελεύθερες πολιτικές συνιστώσες, λήφθηκαν ένα σωρό αντιφιλελεύθερα, «κολεκτιβιστικά» μέτρα, αποζημιώσεις, κοινωφελείς υπηρεσίες, επιδόματα κλπ. Όλα αυτά προέκυψαν ως πραγματιστική αντανακλαστική αντίδραση σε ένα ανεπαρκές σύστημα.

Ο πολιτισμός του 19ου αιώνα καταστράφηκε μαζί με την αγορά. Χρειάστηκαν βέβαια δύο μεγάλοι πόλεμοι για να ολοκληρωθεί ο μετασχηματισμός, αλλά στο τέλος δεν είχε μείνει τίποτα από το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ένας νέος κόσμος γεννιόταν. Βασικά χαρακτηριστικά του 19ου αιώνα ήταν μία άναρχη εθνική κυριαρχία. Εθνική γιατί τα κράτη καθόριζαν τη κοινωνική και νομισματική πολιτική στο εσωτερικό τους. Και άναρχη γιατί στην φιλελεύθερη αφήγηση τα κράτη δεν αποτελούσαν δρώντα υποκείμενα. Υπήρχε μόνο μια παγκόσμια αγορά και τα άτομα. Την ίδια στιγμή η λογική αυτή, καθώς και η ανάγκη διατήρησης του κανόνα του χρυσού οδηγούσε σε παρέμβαση στις υποθέσεις τρίτων χωρών. Με το τέλος της οικονομίας της αγοράς, έγινε ένα πέρασμα σε ένα σύστημα αυτόνομης εθνικής ανάπτυξης, ενώ την ίδια στιγμή οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να εγκαθιδρύσουν ένα σύστημα οικονομικής συνεργασίας. Κάθε χώρα θα μπορεί να ρυθμίσει την αγορά της, μέσω της πολιτικής, και με αυτούς τους όρους να συνεργαστεί και με άλλες χώρες. Η οικονομία χάνει την αυτονομία της και υποτάσσεται ξανά στη κοινωνία και την πολιτική. Γίνονται έτσι απαραίτητες όλες εκείνες οι παρεμβάσεις που θα προστατεύσουν τα μέλη της κοινωνίας και θα τους παράσχουν την απαραίτητη αλλά και εφικτή για τη βιομηχανική εποχή ευημερία και πρόοδο.Αυτές οι παρεμβάσεις πρέπει όμως να μη στερούν την ελευθερία από κανέναν. Τα ατομικά δικαιώματα πρέπει να γίνουν σεβαστά. Αντίθετα, η κρατική παρέμβαση έχει στόχο να περιορίσει την ελευθερία των προνομιούχων μόνο όσο απαιτείται για να απολαύσει το σύνολο της κοινωνίας την ίδια ελευθερία. Η ουτοπία μίας κοινωνίας χωρίς εξουσία και πολιτική παρέμβαση καταλήγει είτε στην αποτυχημένη και ασυνεπή με την πίστη της αυτή φιλελεύθερη αντίληψη, είτε στην απόλυτη άρνησή της, το φασισμό. Το ιδανικό βρίσκεται στη μέση, στο σοσιαλισμό, κατά τον συγγραφέα. Ο τελευταίος είναι σε θέση να διανείμει τα αγαθά και να επιτρέψει την ελευθερία με δημοκρατικούς όρους, χωρίς κατάφωρη παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων κανενός. Αλλά οφείλουμε να αποδεχτούμε την πρωταρχικότητα της πολιτικής για το σκοπό αυτό.

Ένα τραγούδι για τη πόλη

As a sleeper in metropolis
You are insignificance
Dreams become entangled in the system

Environment moves over the sleeper
Conditioned air
Conditions sedated breathing
The sensation of viscose sheets on naked flesh
Soft and warm
But lonesome in the blackened ocean of night

Confined in the helpless safety of desires and dreams
We fight our insignificance
The harder we fight
The higher the wall

Outside the cancerous city spreads
Like an illness
It's symptoms
In cars that cruise to inevitable destinations
Tailed by the silent spotlights
Of society created paranoia

No alternative could grow
Where love cannot take root
No shadows will replace
The warmth of your contact

Love is dead in metropolis
All contact through glove or partition
What a waste
The City -
A wasting disease

Ρασπούτιν

Ο κύριος της εικόνας κατάφερε, πολλά χρόνια πριν, χρησιμοποιώντας το μυαλό του, την αμάθεια των συγχρόνων του, λίγα γιατροσόφια και την ιδιότητά του ως μοναχός, να αποκτήσει τεράστια εξουσία στη ρώσικη αυλή. Αφού κατάφερε να βελτιώσει την υγεία του γιου του τσάρου Νικόλαου, Αλέξιου, έκανε την τσαρική οικογένια να πιστέψει ότι η ζωή του παιδιού τους εξαρτούνταν από αυτόν. Χρησιμοποίησε την τεράστια εξουσία του με πολύ κυνικό τρόπο. Μέχρι το 1911 η συμπεριφορά του είχε πάρει διαστάσεις σκανδάλου και οι ερωτικές ιστορίες για τον ακόλαστο αυτό «καλόγερο» ήταν στα χείλη όλων.

Θεωρείται ότι συνέβαλε στη δυσφήμιση της τσαρικής κυβέρνησης, οδηγώνας το 1917 στη πτώση της δυναστίας των Ρομανοφ. Σύγχρονες απόψεις τον βλέπουν ως άγιο, μυστικιστή, θεραπευτή, οραματιστή και προφήτη, ενώ από την άλλη σαν υποκριτικό τσαρλατάνο.

Το τέλος της κυριαρχίας του έφτασε αφού τα σκάνδαλα δεν είχαν τελείωμό. Δολοφονήθηκε από συγγενικά πρόσωπα του Τσάρου...

...Τώρα εμένα τί μουρθε και γράφω για τον Ρασπούτιν;

SALONICOPOLY

www.salonicopoly.gr
www.piratesalonica.gr

The True Role of Immigrants - Evo Morales

Up to the end of the Second World War, Europe was a continent of emigrants. Thousands of Europeans left for the Americas to colonize, escape from hunger, financial crisis, war, totalitarian governments and the persecution of ethnic minorities.

Today, I am following with concern the process of the “return directive”. The text, agreed on 5 June by the Interior Ministers of 27 countries of the European Union, has to be voted on in the European Parliament on June 18th. I feel that it drastically worsens the conditions of detention and deportation for undocumented immigrants, regardless of how long they have spent in a EU country, their work situation, their family ties, how much they want to and have been able to integrate.

Europeans arrived in Latin and North America en masse, no visas or conditions were imposed on them by the authorities. They were always welcomed, and continue to be. At that time, our American countries absorbed Europe’s economic poverty and political crisis. They came to our continent to exploit its natural wealth and transfer it to Europe – to the great cost of America’s Native populations. As is the case of our Cerro Rico de Potosi and its fabulous silver mines which provided money for the European continent from the 16th to the 19th centuries. The people, the wealth and the rights of Europeans immigrants were always respected.

Today, as a result of its positive image as a place of prosperity and public freedoms, the European Union is the main destination of immigrants around the world. The great majority of immigrants go to the EU to contribute to this prosperity, not to take advantage of it. They are employed in public works, construction, hospital, domestic and caring services which Europeans cannot or will not do. They contribute to the demographic dynamics of the European continent, maintaining the relationship between those who are active and inactive in such a way as to enable its generous social security systems, and the dynamics of internal markets and social cohesion. Immigrants offer a solution to the EU’s demographic and financial problems.

Our emigrants are for us the development help that Europeans do not give us – since few countries really achieve their minimum aim of 0.7% of GDP in development aid. In 2006, Latin America received US$68,000million in remittance [monies sent back], more than the total foreign investment in our countries. Worldwide remittances reached US$300,000 million, more than the US$104,000 million granted for development aid. My own country, Bolivia, received more than 10% of GDP in remittances (US$1,100 million) or a third of our annual natural gas exports.

So, immigration waves benefit both the Europeans and marginally also the Third World, given that we lose our qualified labour force in which our countries, despite being poor, have invested human and financial resources.

Unfortunately, the “return directive” project greatly complicates this reality. While we understand that each State or group of States has the sovereign right to define its own immigration policies, we cannot accept that our Latin American compatriots, brothers and sisters, should be denied their human rights. The “return directive” foresees the possibility of imprisoning undocumented immigrants for up to 18 months before they are expelled – or “distanced” according to the directive’s terminology. 18 months! Without trial or justice! As it stands today the text of the directive clearly violates articles 2, 3, 5, 6, 7, 8 and 9 of the 1948 Universal Declaration of Human Rights. In particular, Article 13 of the Declaration which states:
“1. All persons have the right to move freely and to choose their residence in the territory of a State.
2. All persons have the right to leave any country, including their own, and to return to their country.”

And, worst of all, there is the possibility that mothers and minors will be imprisoned in detention centres where we know that depression, hunger strikes and suicide are going on, without their family and school situation being taken into account. How can we accept without reacting that our undocumented Latin American compatriots, brothers and sisters should be put in camps, when the great majority have spend years working and integrating? On what side is today’s duty of humanitarian intervention? Where are “freedom of movement” and the protection against arbitrary imprisonment?

At the same time, the European Union is trying to convince the Andean Community of Nations (Bolivia, Colombia, Ecuador and Peru) to sign an “Association Agreement” which includes a Free Trade Agreement similar in nature and content to that imposed by the United States. We are under intense pressure from the European Commission to accept conditions of great liberalization for our trade, financial services, intellectual property and public services. In addition, under the guise of legal protection we are being pressured for having nationalized our water, gas and telecommunications on International Workers’ Day. I ask, where is “legal protection” for our women, adolescents, children and workers who look for better horizons in Europe?

To promote the free circulation of goods and finance while our brothers and sisters who try to circulate freely face imprisonment without trial, would be a denial of fundamental freedoms and democratic rights. If the “return directive” is passed, it would not be ethically possible for us to deepen our negotiations with the European Union, and according to the diplomatic principle of reciprocity, we reserve the right to introduce the same visa restrictions for European Citizens that have been imposed on Bolivians since the 1st of April 2007. We have not exercised that right up to now precisely because we were hoping for a good sign from the European Union.

The world, its continents, oceans and poles are going through great global difficulties: global warming, pollution, the slow disappearance of energy resources and biodiversity, while in every country hunger and poverty increase, weakening our societies. To make immigrants, whether they have documents or not, scapegoats of these global problems is not the solution. It doesn’t correspond to any reality. The social cohesion problems that Europe is suffering from are not the fault of immigrants but rather the result of the development model imposed by the North, which destroys the planet and dismembers human societies.

In the name of the people of Bolivia, of all my brothers and sisters of this continent and other regions of the world, like Maghreb and the countries of Africa, I appeal to the consciousness of the European leaders and parliamentarians, of the people, citizens and activists of Europe, not to approve the text of the “return directive”. The text that’s before us today is a directive of shame.

I call also on the European Union to work out over the next months an immigration policy which respects human rights; which allows us to maintain this dynamics that is beneficial to both continents; and to repair once and for all the huge historic debt, both economic and ecological, which European countries owe to a large part of the Third World, and in so doing close the open veins of Latin America. They must not fail today in their “policies of integration” as they have failed with their so called “civilizing mission” during colonial times.

Fraternal greetings from Bolivia to all of you, authorities, Euro parliamentarians, brothers and sisters. And our solidarity, particularly to all the “clandestine people”.


Evo Morales Ayma
President of the Republic of Bolivia

Η Ευρώπη των δικαιωμάτων και του πολιτισμού

Η ντιρεκτίβα του αίσχους εγκαθιδρύει την Ευρώπη των στρατόπεδων συγκέντρωσης

Tη Δευτέρα 16 Ιούνη θα υποβληθεί προς ψήφιση στο ευρωκοινοβούλιο η «ντιρεκτίβα περί επιστροφής προσώπων». Το περιεχόμενο της οδηγίας, όπως τελικά διαμορφώθηκε από εκπροσώπους των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων στις 22 Μάη, είναι ακόμα χειρότερο από το κείμενο που είχε αρχικά εμφανισθεί το Σεπτέμβρη του 2007. Η ντιρεκτίβα, μεταξύ άλλων, προβλέπει:

* τη δυνατότητα 18μηνης κράτησης μεταναστών που «παραβιάζουν τα σύνορα της Ευρώπης»
* τη δυνατότητα φυλάκισης και απέλασης μεταναστών χωρίς χαρτιά που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες (έγκυες, ηλικιωμένοι, θύματα βασανιστηρίων, ασυνόδευτοι ανήλικοι)
* τη δυνατότητα απέλασης σε τρίτη χώρα, ακόμα και ασυνόδευτων ανήλικων (ένα παιδί-πρόσφυγας από το Αφγανιστάν θα μπορεί να απελαύνεται στην Τουρκία ή τη Λιβύη...)
* 5ετή απαγόρευση επανεισόδου σε όσους/ες απελαύνονται

Η ντιρεκτίβα εγκαθιδρύει την Ευρώπη των στρατόπεδων συγκέντρωσης

ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΤΙΡΕΚΤΙΒΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: Πέμπτη 12 Ιούνη, άγαλμα Βενιζέλου, 7.00 μμ (Θεσσαλονίκη)

Η επόμενη βδομάδα και ιδίως η 14η Ιούνη έχουν χαρακτηριστεί πανευρωπαϊκές ημέρες δράσης ενάντια στη ντιρεκτίβα του αίσχους. Διαδηλώσεις έχουν ήδη ανακοινωθεί στο Παρίσι και την Ισπανία [1], [2].

Tο Σάββατο 7 Ιούνη δημοσιοποιήθηκε στην Ισπανία ένα κείμενο το οποίο απαιτεί την απόσυρση της ντιρεκτίβας του αίσχους, κάνοντας λόγο για φασιστική διάταξη, η οποία μακροπρόθεσμα θα στραφεί ενάντια και στους ευρωπαίους. ''Εμείς οι μετανάστες είμαστε τα πειραματόζωα για κοινωνικές και οικονομικές πολιτικές οι οποίες τελικά θα στραφούν ενάντια στο σύνολο του πληθυσμού'', αναφέρεται χαρακτηριστικά. Είναι απίστευτο το εύρος των οργανώσεων που υπογράφουν το κείμενο: από οργανώσεις αλληλεγγύης σε λατινοαμερικάνικα κινήματα μέχρι χριστιανικές ενώσεις, από αναρχοσυνδικαλιστές μέχρι το κομμουνιστικό κόμμα, από πασιφιστές μέχρι την αντιφά. Και φυσικά δεκάδες οργανώσεις μεταναστών >>

Tο Δίκτυο NoBorder καλεί σε πανευρωπαϊκές κινητοποιήσεις το Σάββατο 14 Ιούνη.

www.clandestina.org σε http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=876496

Η αυτονομία είναι μεταδοτική!

Της ΚΟΡΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ν. ΑΜΕΡΙΚΗ. Απ' το «μισοφέγγαρο» της Βολιβίας στο κίνημα των πλούσιων, που αμφισβητεί, πλέον, τα καθεστώτα των Τσάβες και Κορέα

«Μη γελιέστε. Αυτό που συμβαίνει στη Βολιβία δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός. Εχει την υποστήριξη ξένων χωρών και των εγχώριων αυτονομιστικών ελίτ, που θέλουν να αποσταθεροποιήσουν την περιοχή». Με αυτά τα λόγια, ο αριστερός πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, τοποθετούσε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο το αίτημα των ανατολικών περιοχών της Βολιβίας να αυτονομηθούν από την κεντρική κυβέρνηση.

Την περασμένη Κυριακή, άλλα δύο κρατίδια, το Μπένι και το Πάντο, που μαζί με τη Σάντα Κρους και την Ταρίχα σχηματίζουν το λεγόμενο «μισοφέγγαρο» (λόγω του σχήματος που παίρνουν πάνω στον χάρτη), το πλουσιότερο κομμάτι της Βολιβίας, προχώρησαν μονομερώς σε δημοψήφισμα ως προς το ζήτημα της αυτονομίας. Κι εκεί, όπως στη Σάντα Κρους, το «ναι» υπερίσχυσε.

*Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγο Τσάβες, κατηγόρησε τις ΗΠΑ ότι επιχειρούν ένα νέο Κόσοβο στη Ν. Αμερική και ότι η Βολιβία του Εβο Μοράλες χρησιμοποιείται ως πειραματικό εργαστήρι, με στόχο την εξαγωγή του «αυτονομιστικού» ζητήματος και προς άλλες «εχθρικές» κυβερνήσεις: τη δική του και την κυβέρνηση του Εκουαδόρ.

Κοινός παρονομαστής και στις τρεις περιπτώσεις είναι ο ακόλουθος: Οι πλουσιότερες περιοχές των τριών χωρών -στις οποίες υπερισχύουν οι δεξιές αντιπολιτευτικές δυνάμεις- θέλουν να εγκαθιδρύσουν ένα δικό τους διοικητικό σύστημα και να διαχειρίζονται τα πλούτη τους όπως αυτές νομίζουν.

*Το «μισοφέγγαρο» της Βενεζουέλας ονομάζεται Σούλια, έχει πρωτεύουσα το Μαρακαΐμπο και είναι το πλουσιότερο κρατίδιο με τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου. Ο κυβερνήτης του, Μανουέλ Ροσάλες, ήταν αντίπαλος του Ούγο Τσάβες στις προεδρικές εκλογές και είχε στηρίξει το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Τσάβες το 2002.

Το πιστεύω των αυτονομιστών: «Οταν η Βενεζουέλα πηγαίνει αριστερά, η Σούλια πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο της ελεύθερης οικονομίας. Θέλουμε μια χώρα με δύο συστήματα, όπως η Κίνα και το Χονγκ Κονγκ».

*Ανάλογα αιτήματα έχουν και οι «αυτονομιστές» του Γουάγιας στο Εκουαδόρ, του πλουσιότερου κρατιδίου της χώρας. Υποκινητής του εγχειρήματος είναι ο Χάιμε Νέμποτ, ο δεξιός δήμαρχος της πρωτεύουσας και δύο φορές υποψήφιος πρόεδρος της χώρας, απέναντι στον Ραφαέλ Κορέα.

Και στις τρεις χώρες, οι αυτονομιστές έχουν συνάψει στενές σχέσεις με την Ουάσιγκτον, από την οποία φέρονται να λαμβάνουν γενναία χρηματοδότηση.


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 08/06/2008

Καλό καλοκαίρι

Λίγο ο Μπακιρτζής από τον τόπο μου, λίγο ο Ελύτης του καλοκαιριού, νομίζω είναι κατάλληλο το τραγούδι.

Για την Α.
Για την άγρια αλμύρα στο βλέμμα σου, ανάμεσα σε πέτρα, θάλασσα και Θεό....



και κάτι παραπάνω....

Τί νὰ μοῦ κάμει ἡ σταλαγματιὰ ποὺ λάμπει στὸ μέτωπό σου; Τὸ ξέρω πάνω στὰ χείλια σου ἔγραψε ὁ κεραυνὸς τ᾿ ὄνομά του Τὸ ξέρω μέσα στὰ μάτια σου ἔχτισε ἕνας ἀητὸς τὴ φωλιά του Μὰ ἐδῶ στὴν ὄχτη τὴν ὑγρὴ μόνο ἕνας δρόμος ὑπάρχει Μόνο ἕνας δρόμος ἀπατηλὸς καὶ πρέπει νὰ τὸν περάσεις Πρέπει στὸ αἷμα νὰ βουτηχτεῖς πρὶν ὁ καιρὸς σὲ προφτάσει Καὶ νὰ διαβεῖς ἀντίπερα νὰ ξαναβρεῖς τοὺς συντρόφους σου Ἄνθη πουλιὰ ἐλάφια Νὰ βρεῖς μίαν ἄλλη θάλασσα μίαν ἄλλη ἁπαλοσύνη Νὰ πιάσεις ἀπὸ τὰ λουριὰ τοῦ Ἀχιλλέα τ᾿ ἄλογα Ἀντὶ νὰ κάθεσαι βουβὴ τὸν ποταμὸ νὰ μαλώνεις Τὸν ποταμὸ νὰ λιθοβολεῖς ὅπως ἡ μάνα τοῦ Κίτσου. Γιατί κι ἐσὺ θά ῾χεις χαθεῖ κι ἡ ὀμορφιά σου θά ῾χει γεράσει. Μέσα στοὺς κλώνους μιᾶς λυγαριᾶς βλέπω τὸ παιδικό σου πουκάμισο νὰ στεγνώνει Πάρ᾿ το σημαία τῆς ζωῆς νὰ σαβανώσεις τὸ θάνατο Κι ἂς μὴ λυγίσει ἡ καρδιά σου Κι ἂς μὴν κυλήσει τὸ δάκρυ σου πάνω στὴν ἀδυσώπητη τούτη γῆ Ὅπως ἐκύλησε μιὰ φορὰ στὴν παγωμένη ἐρημιὰ τὸ δάκρυ τοῦ πιγκουίνου Δὲν ὠφελεῖ τὸ παράπονο Ἴδια παντοῦ θά ῾ναι ἡ ζωὴ μὲ τὸ σουραύλι τῶν φιδιῶν στὴ χώρα τῶν φαντασμάτων Μὲ τὸ τραγούδι τῶν ληστῶν στὰ δάση τῶν ἀρωμάτων Μὲ τὸ μαχαίρι ἑνὸς καημοῦ στὰ μάγουλα τῆς ἐλπίδας Μὲ τὸ μαράζι μιᾶς ἄνοιξης στὰ φυλλοκάρδια τοῦ γκιώνη Φτάνει ἕνα ἀλέτρι νὰ βρεθεῖ κι ἕνα δρεπάνι κοφτερὸ σ᾿ ἕνα χαρούμενο χέρι Φτάνει ν᾿ ἀνθίσει μόνο Λίγο στάρι γιὰ τὶς γιορτὲς λίγο κρασὶ γιὰ τὴ θύμηση λίγο νερὸ γιὰ τὴ σκόνη...


Πόσο πολὺ σὲ ἀγάπησα ἐγὼ μονάχα τὸ ξέρω Ἐγὼ ποὺ κάποτε σ᾿ ἄγγιξα μὲ τὰ μάτια τῆς πούλιας Καὶ μὲ τὴ χαίτη τοῦ φεγγαριοῦ σ᾿ ἀγκάλιασα καὶ χορέψαμε μὲς στοὺς καλοκαιριάτικους κάμπους Πάνω στὴ θερισμένη καλαμιὰ καὶ φάγαμε μαζὶ τὸ κομένο τριφύλλι Μαύρη μεγάλη θάλασσα μὲ τόσα βότσαλα τριγύρω στὸ λαιμὸ τόσα χρωματιστὰ πετράδια στὰ μαλλιά σου.

Νίκος Γκάτσος

Αμοργός

Για την κατάσταση στα πανεπιστήμια

Δε σε γνωρίζω. Ίσως να ταξιδέψαμε μαζί, όπως το λες, με το “Αλκινόη”
Μα δε σε ξέρω. Από το δρόμο αυτό δεν πέρασες ποτέ σου
Δε διάβασες τα επισκεπτήρια και τις επιγραφές πάνω στους τοίχους.
Όχι δεν πιάνω το χέρι σου. Δε θα κλέψεις το σχήμα του δικού μου.
Μ. Αναγνωστάκης

Με τεράστια θλίψη παρακολουθούμε τα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στα Πανεπιστήμια. Μία μερίδα του φοιτητικού κινήματος, μέσα από μία σειρά λάθος πολιτικών επιλογών και προβληματικών πρακτικών, έχει οδηγηθεί σε μία καταστροφική αντιπαράθεση εντός του πανεπιστημίου, η οποία προκαλεί την αγανάκτηση της κοινής γνώμης και τη συκοφάντηση του δημοσίου πανεπιστημίου και των φοιτητών, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στις αγοραίες μεταρρυθμίσεις του Υπουργείου.

Ο Υπουργός πολύ τεχνηέντως, έχοντας ως σκοπό την περαιτέρω προώθηση της εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης με τα λεγόμενα « μη κρατικά πανεπιστήμια», έπαιξε το χαρτί των πρυτανικών εκλογών, ξέροντας ότι κάποιοι θα τσιμπήσουν. Για λόγους που δεν εξετάζονται εδώ, ξέσπασε ένα κύμα στείρας αντιπαράθεσης στο σύστημα καθολικής εκλογής των ανώτατων πανεπιστημιακών οργάνων διοίκησης, με νεφελώδη επιχειρήματα, ελάχιστα κατανοητά στη πλειοψηφία του κόσμου, ενάντια σε μία διαδικασία που στα μάτια των περισσότερων φαντάζει δημοκρατική. Ένα κομμάτι του κινήματος, επέλεξε, χωρίς την απαιτούμενη νομιμοποίηση αλλά και με ιδιαίτερα προβληματικές τακτικές να «μπλοκάρει» στη πράξη τις πρυτανικές εκλογές και όλες τις διαδικασίες εφαρμογής του νόμου – πλαίσιο. Έδωσε το σήμα της κλιμάκωσης της έντασης με μέσα έντονα επιθετικά, χωρίς να έχει την απαιτούμενη υποστήριξη, και μάλιστα στο εσωτερικό του πανεπιστημίου. Οδηγήθηκε έτσι αυτόματα σε τραγελαφικές καταστάσεις ενδοπανεπιστημιακής διένεξης, με πρώτο θύμα τα ίδια τα ιδρύματα, με συμπλοκές, λιποθυμίες και τραυματισμούς, με την αστυνομία να εμφανίζεται να «προστατεύει» το πανεπιστήμιο από τους φοιτητές, και πολλούς από εμάς που αγωνιούμε για τις νεοφιλελεύθερες αλλαγές στη παιδεία και τη μεθοδευμένη με οικονομικά μέσα και χυδαία προπαγάνδα απαξίωση των δημόσιων πανεπιστημίων, να παρακολουθούμε αμήχανοι κάποιους στο όνομα μας να λειτουργούν ως υπερασπιστές του πανεπιστημίου , με αντιδημοκρατικές και ανήθικες πρακτικές.

Συγκεκριμένα, η παρέμβαση στα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης ενάντια στις εκεί προεδρικές εκλογές έγινε στη πλειοψηφία της από κόσμο εκτός των ΤΕΙ. Δεν υπήρχε η ελάχιστη απόφαση από τα ίδια τα ΤΕΙ για αυτό που έγινε, και αναιμική ήταν και η στήριξη συλλόγων των ΑΕΙ, εκτός ίσως από αυτή της «εξεγερμένης» αρχιτεκτονικής του Α.Π.Θ., προπυργίου των ΕΑΑΚ, η οποία φαίνεται ότι αποφάσισε να εξάγει την εξέγερσή της όπου μπορεί. Το υποκείμενο της παρέμβασης αυτής ήταν μία σειρά οργανώσεων, αριστεριστών ή αναρχικών, οι οποίοι έδρασαν μόνοι τους στο όνομα ενός κινήματος που ποτέ δεν τους έδωσε μια τέτοια εντολή, «για την σωτηρία αυτού».

Ανάλογη ήταν η κατάσταση και στη σύγκλητο του ΑΠΘ. Πόσοι σύλλογοι είχαν πάρει μια απόφαση να σταματήσουν με τη βία το πρυτανικό συμβούλιο; Ένας ή δύο είναι αρκετοί; Και ακόμη και μια απόφαση τέτοιου τύπου νομιμοποιεί αυτή τη συμπεριφορά; Ταυτόχρονα τίθενται και ζητήματα πολιτικού τακτ. Ακόμη και αν δεχτούμε ότι ο Πρύτανης δε πειράχτηκε από κανέναν, ότι προσποιήθηκε λιποθυμία για να μας συκοφαντήσει κλπ κλπ. δεν σκέφτηκε κανείς, όταν είχε τη φαεινή ιδέα να πάει εκεί μέσα και να σταματήσει μία διαδικασία με το τσαμπουκά και με αμφισβητούμενη δημοκρατική νομιμοποίηση από το ίδιο το κίνημα, ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα, με αυτά που κάνει ή που μπορεί να τον κατηγορήσουν ότι κάνει, να συκοφαντηθεί; Δεν υπάρχει η ελάχιστη ευφυΐα σε αυτούς τους ανθρώπους ώστε να καταλάβουν ότι όταν μπαίνουν 100 άτομα αμφιβόλου προέλευσης και νομιμοποίησης σε ένα -είτε μας αρέσει είτε όχι – αναγνωρισμένο ως δημοκρατικό συμβούλιο και το σταματάνε με το έτσι θέλω, για οσοδήποτε δίκαιο λόγο, καταρρακώνεται η εικόνα τους και συκοφαντούνται, άρα αυτοκτονούν πολιτικά; Ή μήπως δεν υπάρχει το ελάχιστο ενδιαφέρον στην εικόνα που διαμορφώνεται για το φοιτητικό κίνημα; Θεωρούν κάποιες ομάδες ότι μπορούν να εξυπηρετούν το σκοπό της εσωτερικής τους αναπαραγωγής – στήνοντας καταστάσεις απείρου κάλλους και τεστοστερόνης προς εσωτερική κατανάλωση – αμαυρώνοντας πλήρως την εικόνα ενός κινήματος που με νύχια και με δόντια προσπαθούμε να διαφυλάξουμε από υπουργούς και δημοσιογράφους; Πιστεύουν ότι 100 ή και 1000 άτομα με μπόλικους μύες και μηδενική απεύθυνση ή νομιμοποίηση μπορούν πραγματικά να σταματήσουν ένα νόμο; Για πόσο; Και με τι κόστος, όταν η εικόνα του κινήματος και του πανεπιστημίου κατρακυλάει; Αν εντέλει υπήρχε βούληση από το κίνημα, θα κάναμε καταλήψεις στις σχολές αλλά και στη πρυτανεία και καμία αλλαγή δε θα μπορούσε να περάσει όσο οι Σύλλογοι και οι καταλήψεις λειτουργούν. Όλα αυτά λοιπόν γίνονται ακριβώς ελλείψει νομιμοποίησης, ακριβώς επειδή το κίνημα δεν έχει την απαιτούμενη μαζικότητα. Όταν όμως λίγοι αναλαμβάνουν να κάνουν το έργο των αδιάθετων πολλών, τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά. Πέραν του ότι η πρακτική είναι αυταρχική, η απομόνωση είναι βεβαιότητα. Αυτές η συμπεριφορές βοήθησαν να επιτευχθεί αυτό που καμία κυβέρνηση από μόνη της δεν είχε καταφέρει: Η πλειοψηφία της κοινής γνώμης λέει πλέον «γιατί όχι» στα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Δυστυχώς μία μερίδα του αντιεξουσιαστικού και αυτόνομου χώρου δυσκολεύεται εν γένει να αντιληφθεί τη σημασία του πολιτικού επιχειρήματος, του δημόσιου διαλόγου, της δημοκρατικής νομιμοποίησης, της σχέσης με τη κοινωνία. Θεωρεί ότι το σταμάτημα ενός νόμου είναι στρατιωτικό ζήτημα, και φορέας της αντίστασης ο εξεγερμένος, άσχετα αν έχει μία τέτοια εντολή από ένα κίνημα της πανεπιστημιακής κοινότητας που λειτουργεί με συλλόγους, θεσμούς και διαδικασίες. Αρνούνται να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους στη συλλογική οντότητα την οποία υποτίθεται ότι υπερασπίζονται, και κατηγορούν όλους τους άλλους για γραφειοκρατία και συντηρητισμό ενώ δε βλέπουν ότι το ζήτημα είναι βαθύτατα ουσίας. Αρνούνται να ενδιαφερθούν για το πώς νιώθουν και τι πραγματικά θέλουν οι φοιτητές, κάτι που δε μπορούν να συνάγουν από τις εξεγερτικές τους φαντασιώσεις αλλά από πραγματική κοινωνική και πολιτική σχέση με όλους αυτούς τους «αφομοιωμένους, αδιάφορους, συντηρητικούς» στο όνομα των οποίων λειτουργεί ένα κίνημα. Με θεαματικές δράσεις πρωτοπορίας κακού τύπου, οδηγούν αυτούς που δεν συμφωνούν με τις πρακτικές τους σε αποξένωση, και το ίδιο το κίνημα στην απομόνωση.

Η ανοησία όμως και η αφελής ψευδοεξεγερτική αντιδημοκρατικότητα αυτών των κομματιών με όλη την ειλικρίνειά της είναι πταίσμα μπροστά στη χυδαιότητα των ΕΑΑΚ, που στον δίγλωσσο λόγο τους επικαλούνται την άμεση δημοκρατία και τους συλλόγους μόνο όταν τους συμφέρει. Όταν είναι μειοψηφία ζητούν συναίνεση και συνδιαμόρφωση, αλλά όταν κερδίζουν μια συνέλευση ποδοπατούν με το λόγο και τις πρακτικές τους κάθε διαφωνία. Υπήρχε άραγε ομοφωνία για όσα έγιναν; Ακόμη και αν συμφωνήθηκε το σταμάτημα του νόμου, υπήρχε ομοφωνία για τη συμπεριφορά αυτή μέσα στο πρυτανικό συμβούλιο, για την οποία χαρακτηρίστηκε και καπελώθηκε ένα ολόκληρο κίνημα; Δεν υπήρχε καν σοβαρή πολιτική απόφαση! Και βέβαια ξεχνάνε κάθε έννοια συλλόγου όταν ως οργάνωση πάνε να σταματήσουν τις εκλογές του ΤΕΙ!!!! Η αμεσοδημοκρατία τους είναι μία πιπίλα που στη πραγματικότητα ισούται με την άρνηση καθορισμού οιασδήποτε διαδικασίας οριοθέτησης της συζήτησης και του τρόπου απόφασης, ώστε να επικρατούν πάντα στη κουβέντα οι ακούραστοι, φλύαροι, δογματικοί και ανυποχώρητοι επαγγελματίες συνδικαλιστές τους, οι οποίοι με κάθε τρόπο θα πετύχουν να ληφθεί η απόφασή τους. Δεν ξεχνάμε πως για 18 ώρες στο κίνημα του 2006 στη Θεσσαλονίκη λέγανε και ξαναλέγανε τα ίδια επιχειρήματα οι ίδιοι 10 αρχισυνδικαλιστές, ενάντια σε έναν κόσμο που ήθελε να γίνει πορεία και στη Θεσσαλονίκη σε μία καλή ημέρα, και όχι κάτι που θα το λένε «εξόρμηση» (!!!!) σε μία μέρα άλλη, αλλά «μακριά από μας». Είναι σίγουρο ότι θα έσπαζαν οποιοδήποτε χώρο της ΟΝΝΕΔ ή της ΝΔ μέσα στα πανεπιστήμια την ίδια στιγμή που το ΝΑΡ διατηρεί «στέκι» σε χώρο του ΑΠΘ. Το μόνο κόμμα με το δικό του χώρο στο πανεπιστήμιο, του οποίου την αυτονομία και δημόσιο χαρακτήρα δηλώνει πως σέβεται! Αλλά αυτή ήταν πάντα η λογική των ΕΑΑΚ, μία λογική εργαλειακή κάθε αξίας και ιδέας (κίνημα, άμεση δημοκρατία, συναίνεση), μία λογική βαθύτατα αντιφατική και αντιδημοκρατική, μία λογική επαναστατική και συγκρουσιακή στο φαίνεσθαι, αλλά στη πραγματικότητα βαθύτατα αντιδραστική και θρασύδειλη. Γιατί αν πιστεύουν πραγματικά το επιχείρημα που ακούστηκε προς υπεράσπιση των όσων έγιναν - το « κάναμε ό,τι μπορούσαμε να κάνουμε» - μία λογική στρατιωτική που δεν θέτει ζήτημα δημοκρατίας, νομιμοποίησης και ηθικής, τότε ο μόνος λόγος που δεν παίρνουν ως τώρα τα όπλα, μέσο τουλάχιστον πιο αποτελεσματικό από τα καρναβάλια τους, είναι ότι δειλιάζουν.

Ένα κίνημα που αξιώνει να αντιπαρατεθεί στη κυβερνητική επίθεση με όρους αξιοπρέπειας, δημοκρατίας και ηθικής, και που επιδιώκει την αποδοχή της κοινωνίας και τη δημιουργία ενός άλλου κοινωνικού πανεπιστημίου, επάνω σε αξίες – πρόταγμα για μια άλλη κοινωνία, οφείλει να καταδικάσει αυτές τις πρακτικές, και κάθε πρακτική αντιδημοκρατική, που δεν λογοδοτεί ούτε χαίρει νομιμοποίησης από τους ίδιους τους Συλλόγους και το κίνημα πρώτα, και από τη κοινωνία δεύτερα. Καμία λογική δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και υποβάθμισης της κριτικής δεν αρμόζει σε πρακτικές αντιδημοκρατικές και ανομιμοποίητες. Μία συμπεριφορά που δε σέβεται τις συλλογικές διαδικασίες ενός κινήματος, τη δημοκρατική του συγκρότηση και τις αξίες που υπερασπίζεται δε μπορεί να χαίρει υπεράσπισης. Η στάση της πλειοψηφίας της αριστεράς, που σφυρίζει κλέφτικα για αυτές τις πρακτικές, ώστε να μη δυσαρεστήσει τα μέλη και τους ψηφοφόρους της, εκτός του ότι δεν βοηθάει καθόλου το κίνημα ούτε δομεί σχέση εμπιστοσύνης με τη κοινωνία, είναι επιπλέον χυδαία και ανήθικη. Προσπαθώντας υποτίθεται να μη δώσει τροφή στη δεξιά αντίδραση και κριτική, καταλήγει να υπερασπίζεται τακτικές απαράδεκτες και να ταυτίζει έτσι το κίνημα με αυτούς που εκόντες ή άκοντες το χειραγωγούν και το κατευθύνουν με τη βία, κάνοντας επιλογές που το χαρακτηρίζουν χωρίς να ζητήσει την έγκρισή του. Ένα κίνημα δημοκρατικό και με σοβαρές αξιώσεις οφείλει να αρνηθεί και να πολεμήσει αυτές τις λογικές.

Κλιματική αλλαγή, κοινωνική αλλαγή

Σε 47 κομμάτια «έσπασε» το Νόμπελ Ειρήνης για το 2007, δίνοντας μερίδιο συμμετοχής στην ύψιστη αυτή τιμητική διάκριση σε δύο Ελληνες διακεκριμένους επιστήμονες: τον κ. Χρίστο Ζερεφό, πρόεδρο του Αστεροσκοπείου Αθηνών και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, και τον κ. Αλκιβιάδη Μπάη, καθηγητή Φυσικής της Ατμόσφαιρας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Πρόκειται για την ομάδα της διακυβερνητικής επιτροπής για την κλιματική αλλαγή του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, που μαζί με τον πρώην αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Αλ Γκόρ ο οποίος πρωτοστατεί διεθνώς στην προστασία του περιβάλλοντος, μοιράστηκαν το Νόμπελ Ειρήνης, για τη συστηματική τους προσπάθεια να καταδείξουν τις πραγματικές διαστάσεις του φαινομένου του θερμοκηπίου, γύρω από τις οποίες αναπτύσσονται διεθνώς οι πολιτικές για την διάσωση του πλανήτη.
Η μεγάλη αυτή διάκριση για τους έλληνες επιστήμονες έρχεται σε μια στιγμή που και στην Ελλάδα τα θέματα της προστασίας του περιβάλλοντος, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και οι επιπτώσεις των κλιματικών αλλαγών αλλάζουν όλο και περισσότερο τον τρόπο ζωής μας.

http://www.protothema.gr/content.php?id=9076

Φιλοξενούμενος ο κύριος Ζερεφός μαζί με συνεργάτη του στη ΝΕΤ σε σοβαρή πρωινή εκπομπή είπε μεταξύ άλλων: (όχι ακριβώς αλλά επί της ουσίας)

" Ακόμη και αν σήμερα σταματούσε οποιαδήποτε εκπομπή αερίων θερμοκηπίου θα υπήρχε πρόβλημα... πρέπει να κάνουμε κάτι ώστε αντί για μεγάλη καταστροφή, να έχουμε μια μικρότερη... ενόχληση"

Πιο καθαρά δε θα μπορούσε να ειπωθεί από τόσο επίσημα χείλη. Και συνεχίζει:
" δεν αρκεί ότι γίνεται, πρέπει να αλλάξουμε τρόπο ζωής"

Αυτή η δήλωση, δήλωση επιστήμονα, επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Ακούστε τί απάντησε ο δημοσιογράφος:

" Ναι έχετε δίκιο. Γι' αυτό να μη ξεχνάμε, να κλείνουμε τα φώτα, να μη παίρνουμε τόσο συχνά το αυτοκίνητο..."

Αυτό αντιλαμβάνεται λοιπόν ως αλλαγή τρόπου ζωής; Μετά από όλα αυτά τα καμπανάκια, η Δύση συζητάει να κλείνει τα φώτα και να χρησιμοποιεί πιο αραιά το αυτοκίνητο... Το γεγονός ότι δε γίνεται κάθε ένας να έχει και ένα αυτοκίνητο, και δύο σπίτια, και δυο πλυντήρια, δεν συζητάται. Οι θυσίες που είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε φτάνουν ως εκεί. Καμμία κριτική δε γίνεται στο μοντέλο αυτό ανάπτυξης, το οποίο όχι μόνο είναι καταστροφικό για το περιβάλλον, αλλά εξασφαλίζει ένα επίπεδο ευημερίας για εμάς, έξαθλιώνοντας όλον τον υπόλοιπο κόσμο... Και για τους δύσπιστους, θα ήθελα να φανταστούν τους Κινέζους να έχουν όσα αυτοκίνητα ανά ατομο έχουμε και μεις.

Το μοντέλο αυτό ανάπτυξης είναι αδύνατο να καθολικοποιηθεί. Θα βασίζεται πάντα στην εξαθλίωση των άλλων. Τα αυξημένα εισοδήματα και η υψηλή κατάνάλωση στηρίζονται άπό τις ιμπεριαλιστικές σχέσεις με τις αναπτυσσόμενες χώρες, με τα χαμηλά ημερομίσθια και τις άθλιες συνθήκες ζωής. Οι υπολογιστές και τα αυτοκίνητά μας είναι φτηνά και προσιτά γιατί κάποιοι άλλοι πεθαίνουν στη δουλειά για να τα φτιάχνουν, για ένα κομμάτι ψωμί. Το οποίο προφανώς δε φτάνει για να αγοράσουν και οι ίδιοι αυτοκίνητο.

Η ανάπτυξη άλλοτε φτωχών χωρών θέτει όμως επί τάπητος το βασανιστικό ερώτημα. Πόσοι μπορούν να μετάσχουν σε αυτόν τον τρόπο ζωής; Μάλλον όχι πολλοί. Αυτός ο τρόπος ζωής που έχουμε είναι καταστροφικός και ζει με την εκμετάλλευση των άλλων. Αν όλοι τον είχαν, θα ήταν αβίωτος. Οι βιομηχανίες στη Κίνα, οι φυτείες στην Ινδία, τα sweatshops της Λατινικής Αμερικής. Αυτοί δουλεύουν για να τρώμε εμείς, και ας μη το παραδεχόμαστε. Ακόμη και ο Έλληνας εργάτης ωφελείται από αυτό, και ας μη το παραδεχόμαστε.

Αλλά η Δύση δεν έχει ούτε την επιστημονική, αλλά περισσότερο την ηθική και πολιτική τόλμη να το παραδεχτεί αυτό. Το πολύ πολύ να κλείσει καμία λάμπα ή να φτιάξει υβριδικό αυτοκίνητο, πάλι ένα ανά άτομο. Αποδέχεται έτσι τόσο την προοπτική καταστροφής του πλανήτη, όσο και το εκμεταλλευτικό σύστημα που εξασφαλίζει την ευημερία της, Κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Ελπίζει με αφάνταστη αφέλεια ότι η αγορά και η τεχνολογία θα δώσουν τη λύση σε ένα πρόβλημα καθαρά κοινωνικό, που σχετίζεται με το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Όταν όμως η κατάσταση στις ανθρώπινες χωματερές της φτάσει στο απροχώρητο, το πρόβλημα θα χτυπήσει τη πόρτα μας. Και πώς θα συμπεριφερθούμε τότε; Θα υπερασπιστούμε το αποικιοκρατικό προνόμιό μας, ή θα αλλάξουμε ζωή; Και δεν εννοώ να κλείνουμε το φως, αλλά πολλά περισσότερα...

hey, wait, this ain't (even) 68

όχι ότι μας περισσεύει το πάθος και η όρεξη

όχι πως τη ζωή μας θα θυσιάζαμε

μα δεν είναι κρίμα

που δεν ζούμε

σε επαναστατικούς καιρούς

για τίποτα σήμερα δε μπορείς να φωνάξεις

όχι πως απαγορεύεται

αλλά είναι

πως να το πω

αντιαισθητικό

και όλα είναι


τόσο κοινά και προβλέψιμα


δεν υπάρχουν ήρωες


να μας οδηγήσουν


και το να χορεύεις στο δρόμο φαντάζει


τόσο γραφικό


δεν είναι κρίμα


τον τόσο νεανικό ενθουσιασμό μας


να χαραμίζουμε


πόσο τυχεροί οι νέοι του 1968


που είχαν σε κάτι να πιστεύουν


και ας τους σκότωσε


σήμερα η πίστη είναι ντεμοντέ


δεν είναι κρίμα να μην έχουμε τίποτα


ούτε καν το γλυκό ψέμα του 1968


μπορεί να μην τα καταφέρναμε


δε μας περισσεύει δα και η φλόγα


όμως δεν είναι κρίμα


που τα χρόνια της νιότης μας φεύγουν

χωρίς την τραγικότητα της εξέγερσης;

Πόσο συμμετέχουμε;

ΕΡΕΥΝΑ ΤΗΣ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΣΕ 5.700 ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΑ

Οι Ελληνες απέχουν από τα κοινά

Του ΣΠ. ΣΤΑΜΟΥ

Μακριά από τις κοινωνικές οργανώσεις ζει η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων και ιδιαίτερα οι νέοι και οι φτωχοί. Απειροελάχιστη είναι η συμμετοχή στα πολιτικά κόμματα, στα εργατικά σωματεία, στις συνδικαλιστικές οργανώσεις αλλά και στις ψυχαγωγικές ομάδες και στις φιλανθρωπικές οργανώσεις.

Υψηλότερη εμφανίζεται η συμμετοχή σε θρησκευτικές ή εκκλησιαστικές οργανώσεις. Σύμφωνα με έρευνα της Στατιστικής Υπηρεσίας, η συμμετοχή πολιτών σε διάφορες δραστηριότητες οργανώσεων κυμαίνεται από 5% μέχρι 8% και μόνο στις θρησκευτικές οργανώσεις φτάνει σε 29,1%.

Συγκεκριμένα:

* Η συμμετοχή του φτωχού πληθυσμού σε πολιτικά κόμματα, συνδικάτα είναι 2,3% και των μη φτωχών είναι 5,7%.

* Στις επαγγελματικές οργανώσεις (δικηγορικός, ιατρικός σύλλογος, επιμελητήρια κ.ά.) η συμμετοχή των φτωχών είναι 2,3% και των μη φτωχών 6,9%.

* Στις θρησκευτικές ή εκκλησιαστικές οργανώσεις η συμμετοχή των φτωχών είναι 31,5% και των μη φτωχών 28,5%.

* Στις ψυχαγωγικές ομάδες η συμμετοχή των φτωχών είναι 4,8% και των μη φτωχών 9,1%.

Η έρευνα αφορούσε τις συνθήκες διαβίωσης κατά το έτος 2006 και διενεργήθηκε σε δείγμα 5.700 νοικοκυριών και σε 12.151 μέλη. *

από την Ελευθεροτυπία

Τα παραπάνω πρέπει να ληφθούν πολύ σοβαρά υπόψη από όλους μας, και ιδιαίτερα σε εκείνους που εκδηλώνουν τη πίστη τους στη "κινητοποιό δύναμη του λαού", ή στην άμεση δημοκρατία και την αυτοοργάνωση. Οι έλληνες όχι μόνο απέχουν, αλλά απέχουν ιδιαίτερα οι φτωχότεροι. Η μόνη "οργάνωση" που καταφέρνει να κινητοποιήσει κόσμο, και μάλιστα τα κατώτερα στρώματα είναι η εκκλησία. Βέβαια κάποιοι θα βιαστούν να μιλήσουν, με υπόρρητο αλλά καταφανή ελιτισμό για την αμάθεια και το συντηρητισμό των μαζών, την πλάνη της θρησκείας κλπ. Εγώ να ρωτήσω: η πολιτική δηλαδή έχει προσφέρει καλύτερες απαντήσεις στο υπαρξιακό και κοινωνικό ζήτημα, ώστε να αξίζει της μεγαλύτερης εμπιστοσύνης; Επίσης, αν η θρησκεία καταφέρνει και αγγίζει τις μάζες περισσότερο, και οι μάζες ξέρουν τα προβλήματά τους, μήπως αυτό δεν είναι πρόβλημα της θρησκείας αλλά της πολιτικής; Και μήπως αυτή η συμμετοχή στην εκκλησία δεν στερείται κοινωνικών και πολιτικών προεκτάσεων; Πάντως ότι και να πει κανείς, μάλλον αν θελουμε να ξαναμιλησουμε για κοινωνική κινητοποίηση, πέρα από τις παπαριές των συνδικάτων, των κομμάτων κλπ. θα πρέπει να λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη και την εκκλησία, ή τουλάχιστον το θρησκευτικό συναίσθημα. Αλλά βέβαια αυτά τα έχουμε εγκαταλείψει (και άρα εχουν εγκαταλειφθεί) στη δεξιά, στη συντήρηση, στο μεσαίωνα. H αριστερά, με εξαίρεση το αρτηριοσκληρωτικό ΚΚΕ δεν έχει πλέον τίποτα να πει στα λαϊκά στρώματα. έχει ταυτιστεί με τις ελίτ, έστω τις πιο προοδευτικές και κοινωνικά ευαίσθητες, ή τους πιο αξιόλογους διανοούμενος. Στερείται έτσι και κάθε επαφής αλλά και γνώσης της ζωής αυτών των ανθρώπων. Δεν τους ξέρει και δεν τη ξέρουν. Τους θεωρεί αμαθείς, εθνικιστές, συντηρητικούς, ή τους αντιμετωπίζει ως φολκλόρ. Αυτός είναι ο δικός μας μεταμοντέρνος "προοδευτικός" μεσαίωνας...

Για τη γενιά των 700 ευρώ και λοιπούς "στερημένους"

Μία κυνική, μικροαστικού τύπου αγανάκτηση με καταλαμβάνει κάθε φορά που ακούω, κυρίως από την αριστερά, όλη αυτή τη ρητορική περί γενιάς 700 €, για τα λεφτά που δικαιούμαστε και πώς αξίζουμε πιο πολλά, για τα 1500 και άνω ευρώ που πρέπει να παίρνουν οι νέοι εργαζόμενοι αλλά και οι μεγαλύτεροι... Νιώθω μια απέχθεια για όλη αυτή την "αμοιβολογία" που διεκδικεί συνεχώς όλο και μεγαλύτερη πρόσβαση στα αγαθά...

Όχι δεν θεωρώ ότι παίρνουμε όσα μας άξίζουν. Οι μισθοί είναι κλοπή. Η εκμετάλλευση εμφανέστατη. Υπάρχουν οικογένειες και συνταξιούχοι που δε βγαίνουν με τίποτα... ο μισθός και η σύνταξη τελειώνουν πριν το μήνα.





Αυτό που με εκνευρίζει, ιδιαίτερα σε όσα αφορούν τους νέους, είναι ότι αυτή η κριτική σταματάει στη διεκδίκηση περισσότερων χρημάτων, χωρίς να αγγίζει καθόλου τη κριτική στο μοντέλο παραγωγής, και στον τρόπο ζωής μας, σε όσα δηλαδή καταναλώνουμε. Στο τί τα θέλουμε τα λεφτά.





Ρίξτε μια ματιά στον τρόπο που ζει κυρίως η νεολαία και τα μεσοστρώματα για να καταλάβετε τί εννοώ. Τα περισσότερα λεφτά που αυτά τα κομμάτια θα έπαιρναν θα τα έκαναν αυτοκίνητα, εξοχικά, κινητά, ρούχα, μπουζούκια, ταξιδάκια... Διεκδικείται δηλαδή ένα μοντέλο ζωής όχι μόνο επιφανειακό, άσκοπο και χυδαία επιδεικτικό, αλλά και που είναι αδύνατον να είναι δημοκρατικό και καθολικό. Αν όλη η υφήλιος ζούσε με αυτούς τους όρους, η επιβάρυνση για τον πλανήτη θα ήταν αβάστακτη. Ήδη είναι. Ένας τέτοιος τρόπος ζωής λοιπόν πρέπει να αναγνωρίσει ότι είτε θα καταστρέψει τα πάντα για να γενικευθεί, ή θα επιφυλάσσεται σε μία προνομιούχα μερίδα του πληθυσμού. Στους ευκατάστατους παχουλούς δυτικούς και την παγκόσμια ελίτ.





Λεφτά λοιπόν γιατί; Ναί, όλοι πρέπει να έχουν καλή τροφή και στέγη. Όλοι πρέπει να μορφώνονται και να καλλιεργούνται σαν ανθρώπινα όντα. Όλοι δικαιούμστε μια αξιοπρεπή εργασία και ζωή. Αλλά δεν είναι δυνατόν όλοι να έχουμε 2 σπίτια, 2 αυτόκίνητα, 3 κινητά... ή θα παραδεχθούμε ότι θα τα έχουμε στο σβέρκο κάποιων άλλων και εις βαρος του περιβάλλοντος, ή θα πρέπει ν' αλλάξουμε μοντέλο...




Όταν λοιπόν μια αριστερά δίνει έμφαση μόνο στις όντως κακές και κακοπληρωμένες συνθήκες εργασίας των νέων, αποφοιτων κυρίως πανεπιστημίου, αφενός αορατοποιεί ένα κομμάτι του πληθυσμού που δεν διαθέτει τα απαραίτητα για μια αξιοπρεπή ζωή, αφετέρου ενθαρρύνει για τους έχοντες τη συμμετοχή στο καταναλωτικό όνειρο, το οποίο αφήνει στο απυρόβλητο.

Άλλωστε αυτό ακριβώς το μοντέλο που υπόσχεται και παρέχει σωρεία άχρηστων αγαθών στον καθένα απο εμάς, διέλυσε και όποιες αξιοπρεπείς μορφές συνεργασίας και αλληλεγγύης διέθεταν οι μη προνομιούχοι για να ζήσουν αξιοπρεπώς. Άν λοιπόν θέλουμε ν' αλλάξει κάτι πρεπει να ξαναμιλήσουμε για κοινότητα, για άξίες και τρόπο ζωής, για τή μικρότερη παραγωγή και λιγότερα αγαθά, προσβάσιμα σε όλους. Η κοινότητα των ανθρώπων μπορεί να εξασφαλίσει μια δικαιότερη κατανομή και μια αξιοπρεπή ζωή, που δεν μεταφράζεται σε ένα πλήθος προϊόντων και ανέσεων για τον καθένα

Να μιλήσουμε για όσα δικαιούμαστε, αλλά και για όσα δεν δικαιούμαστε.

32 χρόνια από το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη

32 χρόνια από το θάνατο του "πολιτικού εγκληματία" Παναγούλη. Ένα παράδειγμα αγωνιστικότητας και αυτοθυσίας, που μάλλον ξεχάστηκε μαζί με αυτά για τα οποία αγωνίστηκε. Σήμερα, που οπωσδήποτε δεν έχουμε χούντα, αλλά ούτε δημοκρατία, όποιος σηκώνει κεφάλι είναι τρομοκράτης. Σήμερα, που ξεχνάμε αυτούς που πήραν τον πολιτικό αγώνα στα σοβαρά.

Όσο υπάρχει αγώνας, θα είσαι ζωντανός Αλέκο






Τη μνήμη του συμβόλου της αντιδικτατορικής αντίστασης Αλέκου Παναγούλη τίμησαν, 32 χρόνια από το θάνατό του, με επιμνημόσυνη δέηση, το μεσημέρι της Κυριακής στο Α' Νεκροταφείο, συγγενείς, συναγωνιστές και φίλοι. Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γ.Παπαδόπουλου και την καταδίκη του.

Σχολιάζοντας την περιορισμένη παρουσία του κοινού στο μνημόσυνο, ο Γιώργος Μωράκης, δεσμοφύλακάς του Αλ.Παναγούλη στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου, από όπου τον βοήθησε να δραπετεύσει, απέδωσε ευθύνες στις κυβερνήσεις από το 1974 και μετά, δηλώνοντας ότι «είναι ατυχία για το λαό και κυρίως τη νεολαία που δεν υπάρχει σήμερα αυτό το ίνδαλμα, το οποίο έχει τόση ανάγκη ο τόπος».

«Αστέρι λαμπρό» χαρακτήρισε τον Αλ.Παναγούλη ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Λοβέρδος, σημειώνοντας ότι είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε τους ήρωες της Δημοκρατίας. Ανάλογες δηλώσεις έκαναν ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Κ.Αϊβαλιώτης, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ Π.Κρητικός, Α.Καρράς και του ΣΥΝ Π.Τριγάζης.

40 χρόνια από την απόπειρα

Φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από την -αποτυχημένη- απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γ.Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968, στη Βάρκιζα και από την καταδίκη του Αλέκου Παναγούλη.

Στις 3 Νοεμβρίου 1968 ο Αλ.Παναγούλης δικάζεται από το Στρατοδικείο και στις 17 Νοεμβρίου του ίδιου έτους καταδικάζεται εις θάνατον, μαζί με άλλα μέλη της «Εθνικής Αντίστασης».

Μεταφέρεται στην Αίγινα για την εκτέλεση η οποία όμως ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας. Στις 25 Νοεμβρίου του ίδιου έτους μεταφέρθηκε από την Αίγινα στις Στρατιωτικές Φυλακές στο Μπογιάτι (Σ.Φ.Μ.), όπου υπέστη σκληρά βασανιστήρια.

Από εκεί απέδρασε στις Ιουνίου 1969, ωστόσο συλλαμβάνεται εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο του Γουδίου για να μεταφερθεί μετά από ένα μήνα και πάλι στις φυλακές του Μπογιατίου. Απελευθερώνεται τελικά το 1973.

Τρία χρόνια αργότερα, την Πρωτομαγιά του 1976 σκοτώνεται σε ηλικία 38 ετών, κατόπιν τροχαίου ατυχήματος στη λεωφόρο Βουλιαγμένης.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η «αυτονομία» του πανεπιστημίου και η οικονομία της αγοράς

Το σημερινό πανεπιστήμιο αποτελεί το πεδίο μάχης αντιφατικών πολιτικών και σκοπιμοτήτων. Πέρα από την ίδια του τη φύση ως θεσμού μετάδοσης επιστημονικής κριτικής και συνολικής ή και εξειδικευμένης γνώσης, το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει καταστεί ως και σήμερα εργαλείο τόσο εξυπηρέτησης της κοινωνικής πολιτικής από τη μια, με την ανάγκη μείωσης της ανεργίας των νέων και της ικανοποίησης της ελπίδας κάθε νοικοκυριού για κοινωνική κινητικότητα, όσο και της εξυπηρέτησης των στόχων της εθνικής και περιφερειακής οικονομίας.

Στη σύγχρονη συγκυρία, όπου το ευρωπαϊκό πρόταγμα μιλάει για έναν ενοποιημένο κινητικό ανταγωνιστικό χώρο εκπαίδευσης που θα συμβάλει στην ανάπτυξη του λεγόμενου «συγκριτικού πλεοντεκτήματος» της ΕΕ, της έρευνας δηλαδή και της καινοτομίας, ο βασικός στόχος των ελίτ έχει καταστεί η στενή σύνδεση της ανώτατης εκπαίδευσης με την οικονομία της αγοράς. Πιο συγκεκριμένα, το αντικείμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, το αντικείμενο και οι καρποί της έρευνας, καλούνται να διαμορφωθούν με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και συνήθως του πιο βαρέως πυροβολικού της. Έτσι η οικονομία της αγοράς προσπαθεί μέσω των μηχανισμών της να κατευθύνει και να ελέγξει το «αυτόνομο» πανεπιστήμιο, πολλές φορές με τόσο κοντόφθαλμο τρόπο, που αν το σχέδιο της για πριμοδότηση των αντικειμένων με προοπτική κέρδους ήταν απόλυτα επιτυχές, θα οδηγούσε στην δημιουργία ηλιθίων ημιμαθών υπερκαταρτισμένων και υπερεξειδικευμένων επιστημόνων, χωρίς ίχνος ηθικής και κριτικής σκέψης και τελείως αναλώσιμους, καθώς το αντικείμενο της κατάρτισής τους θα παλαιωνόταν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια έχει αναπτυχθεί εντός του ανταγωνιστικού στη μεταρρύθμιση της αγοράς χώρου, μία κυρίαρχη μάλλον μερίδα η οποία αναφέρεται στην υπεράσπιση της αυτονομίας του πανεπιστημίου, από κάθε είδους έλεγχο και εξαρτήσεις, στη διεκδίκηση της απόλυτης ελευθερίας της μετάδοσης και παραγωγής γνώσης, της έρευνας, της σκέψης κλπ. Αυτή η ρητορική, όχι συμπτωματικά, αναπαράγεται εντός των πανεπιστημιακών, φοιτητικών και καθηγητικών κύκλων και αποτελεί σε ένα βαθμό την αιχμή ενός κινήματος, που προσπαθεί απελπισμένα να υπερασπιστεί τον όποιο δημόσιο χαρακτήρα έχει απομείνει στην ανώτατη εκπαίδευση και να μπλοκάρει την καταιγιστική επέλαση του εμπορεύματος.

Είναι αλήθεια ότι η αυτονόμηση ενός θεσμού μετάδοσης και παραγωγής γνώσης είναι καταρχήν απαραίτητο στοιχείο ώστε η γνώση αυτή να είναι ελεύθερη από επηρεασμούς, η διαδικασία της μετάδοσης και παραγωγής της να καθορίζεται από τους ίδιους τους φορείς της, του επιτρέπει την σύγκρουση ακόμη και με την ίδια την αρχή που το δημιουργεί. Άρα όταν μιλάμε για γνώση, δε μπορεί αυτή παρά να ζει στον οίκο της ελευθερίας. Αυτή όμως η καταρχήν παραδοχή δεν είναι τόσο αυτονόητη, ούτε και τόσο απλή, όπως επίσης δεν οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το πανεπιστήμιο είναι και οφείλει να είναι αποκομμένο από την κοινωνία, τους θεσμούς, τις ανάγκες και τους στόχους της. Γιατί αυτό εκτός από λάθος και μη ανταποκρινόμενο στη πραγματικότητα, μπορεί να είναι και επικίνδυνο.

Ό,τι και να θέλει να πιστεύει κανείς το πανεπιστήμιο αυτονόητα συνδέεται με τη κοινωνία. Αποτελεί θεσμό της, επηρεάζεται από όσα συμβαίνουν σε αυτήν, επηρεάζεται από τις αξίες, την οικονομική κατάσταση, τη πολιτισμική και ταξική σύνθεση μιας κοινωνίας, από την αγορά μιας κοινωνίας.. Δεν μπορεί να είναι απόλυτα αυτόνομο όσο και να το ήθελε. Οπότε η συζήτηση πρέπει να γίνει γύρω από τον τρόπο της αναπόδραστης αυτής σύνδεσης.

Την ίδια στιγμή βέβαια που το πανεπιστήμιο είναι δεμένο με τη κοινωνία, ως ξεχωριστή κοινότητα, προστατευμένη από τη ζούγκλα του γύρω κόσμου μέσα από τα περιθώρια αυτονομίας και συλλογικής ζωής, αποτελούμενο στη πλειοψηφία του από τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, παρουσιάζει μία τάση να αυτονομείται στη κρίση των συμφερόντων του σε σχέση με ευρύτερα ή στενότερα κοινωνικά συμφέροντα. Το πανεπιστήμιο έχει τους δικούς του στόχους, το δικό του ευτυχισμένο νησί, τις δικές του κρίσεις, και τα δικά του προνόμια, τα οποία και θα υπερασπιστεί ενίοτε ακόμη και αν αυτά δε λαμβάνουν υπόψη, ή ακόμη και αντιστρατεύονται ένα ευρύτερο καλό. Είναι λογικό οι κυβερνήσεις που θέλουν να χτυπήσουν το δημόσιο πανεπιστήμιο και να το υποτάξουν στον εκβιασμό της αγοράς να το παρουσιάζουν σαν έναν χώρο ασυδοσίας και προνομίου.

Αν δούμε τώρα με ειλικρίνεια τη πραγματικότητα μπορούμε να συνάγουμε ορισμένα συμπεράσματα. Το πανεπιστήμιο λειτουργεί κάτω από ένα καθεστώς σχετικής ελευθερίας, η οποία και βάλλεται είτε από τις πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων είτε από την επέλαση της αγοράς, είτε και από τα δύο σε ένα. Στη παρούσα βέβαια η κυρίαρχη τάση είναι η δεύτερη. Το πανεπιστήμιο συκοφαντείται και υποβαθμίζεται οικονομικά και θεσμικά, ώστε εκβιαστικά να οδηγηθεί να υιοθετήσει τους κανόνες λειτουργίας της αγοράς. Η ίδια πολιτική βέβαια εφαρμόζεται και μέσω της θεσμικής μεταρρύθμισης της ανώτατης εκπαίδευσης. Πάντως η αγορά δεν εισβάλει στα πανεπιστήμια κύρια μέσω της πολιτικής οδού, αλλά μέσω της οικονομικής ισχύος. Έχει τα χρήματα και αποτελεί μία δελεαστική προσφορά σε κάθε παρηκμασμένο μίσθαρνο διανοούμενο και επιστήμονα., όσο και σε ένα παρηκμασμένο και υποχρηματοδοτημένο πανεπιστήμιο. Βρίσκεται εκεί, και δουλεύει υπόγεια πριν από οποιαδήποτε μεταρρύθμιση. Τρέφεται από την υποβάθμιση και την αξιακή παρακμή.

Απέναντι στην επέλαση λοιπόν της αγοράς δεν αρκεί ένας λόγος περί αυτονομίας. Δεν αρκεί ούτε ο λόγος περί αυτονομίας που μιλάει για γενναία κρατική χρηματοδότηση και αυξημένη ανεξαρτησία του πανεπιστημίου. Γιατί και τότε το κράτος αποτελεί τον αποκλειστικό φορέα χρηματοδότησης και ελέγχου, ό,τι και αν θέλουμε να λέμε. Τότε δημιουργείται μία γραφειοκρατία διαχείρισης της κεντρικής χρηματοδότησης, και γύρω από αυτήν το σκοτεινό φάσμα της διαπλοκής και της διαφθοράς, τα οποία, καθώς η πηγή είναι συγκεντρωμένη, είναι δυσκολότερο να ελεγχθούν.

Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ως αναγκαιότητα αλλά και ως πρόταγμα το πανεπιστήμιο να καταστεί μερικώς κοινωνικά υπόλογο για τη λειτουργία του. Δεν μπορεί το πανεπιστήμιο να διεκδικεί απόλυτη ελευθερία από κάθε έλεγχο και διαβούλευση, και να βασίζεται στη δική του καλή θέληση για εξυπηρέτηση του κοινωνικού συμφέροντος. Και αυτό γιατί κάτι τέτοιο όπως δείξαμε είναι και μη ρεαλιστικό, αλλά και γιατί στη παρούσα συγκυρία αφήνει αφύλακτα όλα τα υπόγεια περάσματα στο εμπόρευμα και την οικονομία της αγοράς.

Τί πρέπει τότε να κάνει ένα πανεπιστήμιο; Ένα παράδειγμα ίσως βοηθήσει. Μία ιατρική μπορεί να κληθεί να βρει λύση σε μια ασθένεια που βασανίζει την ανθρωπότητα. Ο τρόπος που η αγορά πιθανόν να προσπαθούσε να λύσει ένα τέτοιο πρόβλημα, σε περίπτωση που υπήρχε προοπτική κέρδους, θα ήταν ακριβώς υποταγμένος στο κριτήριο αυτό. Πιθανώς να έβρισκε ένα φάρμακο που θα είχε κατασταλτικές ιδιότητες και πάντως κάτι που θα απαιτούσε μαζικής έκτασης κατανάλωση. Ταυτόχρονα, για να προστατεύσει τη λύδια λίθο που κατασκεύασε, θα τη προστάτευε με πατέντες και θα την εκμεταλλευόταν αποκλειστικά για κάποιο διάστημα, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Μία δημόσια όμως διαδικασία έρευνας θα έπρεπε να λειτουργήσει διαφορετικά. Θα έπρεπε ίσως να στόχευε στη πρόληψη της ασθένειας, με τη λιγότερη δυνατή φαρμακευτική περίθαλψη, θα εξέταζε τρόπους να καταστεί η θεραπεία ευρέως προσιτή, ανοιχτή σε όλους κλπ. Προφανώς όμως θα έπρεπε να ασχοληθεί με το πρόβλημα και να μην αγνοήσει τη κοινωνική της ευθύνη. Βεβαίως και αυτή η διαδικασία δεν θα ήταν απόλυτα ελεύθερη από τις διαδικασίες αγοράς, εκτός αν αναλάμβανε το ίδιο το πανεπιστήμιο ή το κράτος τη μαζική παραγωγή και διανομή του φαρμάκου. Πάντως υπάρχει τεράστια διαφορά να περιορίζεις την αγορά στη διακίνηση του προϊόντος και να κρατάς αυτό προσιτό σε ευρεία στρώματα, από το να υποτάξεις κάθε ερευνητική διαδικασία αλλά και τη διαδικασία παραγωγής και διανομής των καρπών της από την κανιβαλική οικονομία της αγοράς.

Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα πανεπιστήμιο μερικά κοινωνικά υπόλογο. Απαιτείται να θεσμισθούν διαδικασίες διαλόγου και κανάλια επικοινωνίας με τους δημόσιους και κοινωνικούς θεσμούς. Να έχει τη διαδικασία το πανεπιστήμιο μέσα από την οποία να αφουγκράζεται τη κοινωνία και η κοινωνία να μπορεί να του θέσει τα ζητήματά της. Απαιτείται η θέσπιση μίας μορφής κοινωνικής αξιολόγησης, ώστε η κοινωνία να είναι σε θέση να κρίνει τη λειτουργία των εκπαιδευτικών θεσμών της, να επισημάνει τα προβλήματα και πιθανές λύσεις. Σαφώς και η αξιολόγηση δεν μπορεί να είναι μόνο εσωτερική. Πρέπει να είναι κοινωνική, δηλαδή δημοκρατική, συλλογική, διαφανής και προσανατολισμένη στην επίλυση των προβλημάτων ιδιαίτερα των πιο αδύναμων και αποκλεισμένων κοινωνικών στρωμάτων. Όλα αυτά μαζί με γενναία χρηματοδότηση και θεσμική εξασφάλιση της μερικής αυτονομίας του πανεπιστημίου, ώστε να μπορεί και αυτό, σε κάποια πλαίσια, να δομήσει τις δικές του διαδικασίες και στόχους, να θέσει τις δικές του προτεραιότητες, να αντιπαρατεθεί με την εξουσία ή και τη κοινωνία. Την ίδια στιγμή πρέπει να μείνει ανοιχτό στη κοινωνία και να μη καταστεί χώρος των ελίτ. Άρα και για το λόγο αυτό πρέπει η πανεπιστημιακή παιδεία να παραμείνει ελεύθερη και δωρεάν.

Έτσι πρέπει να λειτουργεί το πανεπιστήμιο. Να διαμορφώνει το αντικείμενο, τη διαδικασία και να διαθέτει τους καρπούς της λειτουργίας του σε ελεύθερες συνθήκες και σε διάλογο με τις κοινωνικές δυνάμεις, με ανοιχτές, δημοκρατικές και διαφανείς διαδικασίες και με αίσθηση κοινωνικής υπευθυνότητας...

τόσο μόνοι....

Σήμερα κανείς δεν αντέχει τον άλλο... ζευγάρια και οικογένειες διαλύονται... παρέες αλληλοσπαράσσονται, φίλοι προδίδουν και προδίδονται... η εμπιστοσύνη καταρρέει. Η αδυναμία, η χαλαρή δέσμευση και η κατανάλωση σχέσεων είναι το κυρίαρχο. Και έχει γεμίσει ο δυτικός κόσμος ελεύθερα, ευημερούντα και καταθλιπτικά άτομα.

Οι άνθρωποι σήμερα δεν μπορούν με τίποτα να συνεννοηθούν, να σχετιστούν, να γνωρίσουν ο ένας τον άλλο. Εν τέλει βλέπουν μόνο τον εαυτό τους, τις επιθυμίες, τα θέλω τους. Θέλουν να είναι ελεύθεροι από τα πάντα που μπαίνουν μεταξύ αυτών και των θέλω τους. Και καταλήγουν να μένουν μόνοι μ’ αυτά.

Ο καπιταλισμός, φτιάχνοντας τον homo economicus, το ορθολογικό ανεξάρτητο άτομο και το ραντεβού του με την ιστορία, τον καταστροφέα κάθε δέσμευσης, κάθε βάρους και κάθε παρελθόντος, κατάφερε στη πιο παρηκμασμένη του έκδοση να δημιουργήσει ανθρώπους – σκαντζόχοιρους. Κλεισμένους στον εαυτό τους, ανταγωνιστικούς έως εχθρικούς προς τους άλλους. Οι άνθρωποι σήμερα δεν αγαπούν τίποτα πέρα από τον εαυτό τους, και στον απόλυτο αυτό έρωτα υποτάσσουν τα πάντα, και καταβροχθίζουν τον άλλο. Και βέβαια στο τέλος καταλήγουν να καταβροχθίζουν και τον ίδιο τους τον εαυτό.

Αυτός ο άνθρωπος, ο υπέροχος μόνος, λογικός και ελεύθερος άνθρωπος, ο σκλάβος καταναλωτής, είναι δύσκολο να δει κάτι μεγαλύτερό του, κάτι που τον υπερβαίνει, και να αγωνιστεί γι’ αυτό... Και πάντα μένει μόνος. Ακόμη και όταν καταφέρει να δει κάτι παραπάνω, υπάρχει γύρω του τόση ατομικότητα, που και αυτός συντριμμένος εγκαταλείπει, και καταλήγει να προσπαθεί να σώσει τα υπολείμματα του – ποιου άλλου- εαυτού του ....

Καραμπουρνάκι παραλία Petition

Καραμπουρνάκι παραλία Petition

Για μια γενιά γεννημένη μέσα στη κοινωνία του θεάματος (τόπο στους νέους νο 2)

"Η νεολαία δεν ήταν ποτέ τάξη. Είναι μια στιγμη της ζωής που έγινε αγορά" - Ζαν Κλωντ Μισεά

"Να δυσπιστείτε στα όνειρα της νεότητάς σας. Στο τέλος πραγματοποιούνται όλα" - Γκαίτε

" Όταν ένας οικολόγος πολίτης ισχυρίζεται ότι θέτει το πιο ενοχλητικό ερώτημα: ποιον κόσμο θα αφήσουμε στα παιδιά μας; αποφέύγει να θέσει ένα άλλο πραγματικά ανησυχητικό ερώτημα: Σε τί είδους παιδιά θα αφήσουμε τον κόσμο;" - Jaine Semprum

εδώ είναι βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε...

Είχε δίκιο ο Σαββόπουλος. Τα Βαλκάνια ακόμη μια φορά βράζουν. Η τελευταία εμπόλεμη ζώνη στην Ευρώπη. Ακόμη μια φορά γίνονται το πειραματικό εργαστήρι της διεθνούς πολιτικής σκηνής, με τον δικό τους, Βαλκανικού mentalite, τρόπο. Διαμελίζονται, αλληλοσπαράσσονται, και τα κόκκαλα του Ρήγα τρέμουν από το βρόντο των εθνικισμών και των συμφερόντων Μεγάλων Δυνάμεων...

Και βέβαια εμείς στο κόσμο μας. Λες και συμβαίνει στον Άρη. Ούτε που είχαμε πάρει χαμπάρι. Άκουγα τη Λιάνα στη τηλεόραση να μας λέει πως εν μέσω βυζιών και κώλων, Ζαχόπουλων και διαφθοράς, ούτε που πήραμε πρέφα το Κόσσοβο. Γιατί είμαστε αποχαυνωμένοι μικροαστοί. Ντράπηκα. Δίκιο έχει... μου φαίνεται μου ταιριάζει πολύ να είμαι ψηφοφόρος του ΣΥΝ...θα πάω να καθαρίσω καμιά παραλία ή να ρίξω καμία κάμερα. Αυτή η πολιτική μου πάει...

Tόπο στους νέους;;;

Πιερ Πάολο Παζολίνι: «Ο όρος νεότητα κατέστρεψε τη νεότητα»

Ο πολιτικός μας πολιτισμός ποτέ δεν είχε πέσει χαμηλότερα... Η διαφθορά, η παρακμή, η απουσία ιδεών και ήθους, τα ψέμματα, η απόλυτη δυσπιστία απέναντι σε κάθε θεσμό, δείχνουν το αδιέξοδο του ελληνικού πολιτικού μας συστήματος. Η σαπίλα στο απόλυτο μεγαλείο της.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα, είναι απαραίτητο να αναδειχτεί μια εναλλακτική λύση, η οποία θα διακατέχεται από τα παρακάτω στοιχεία:

- Θα παρέχει ένα πραγματικά εναλλακτικό σχέδιο απέναντι στη νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση. Ένα σχέδιο που θα ενισχύει τον δημόσιο τομέα, δίνοντας του όμως πίσω και τη χαμένη του αξιοπρέπεια. Που θα έχει στο κέντρο του τα χαμηλότερα στρώματα, και θα επεξεργαστεί ένα άλλο μοντέλο παραγωγής, αποκεντρωμένο, οικολογικό, δημοκρατικό. Ένα σχέδιο που θα αποβλέπει και θα βασίζεται και στη παγκόσμια αντιπαράθεση με τη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.

- Θα έχει ήθος, αξίες και ευθύνη. Δεν θα σαπίζει από τη διαφθορά όπως το ΠΑΣΟΚ, ούτε θα είναι ανεύθυνο, στείρο και ψευδοεπαναστατικό όπως σχεδόν σύσωμη η αριστερά.

- Θα συνομιλεί και θα βασίζεται στα λαϊκά κοινωνικά στρώματα, δεν θα είναι ελιτίστικο και αριστοκρατικό. Θα αποβλέπει στη προστασία και την ανύψωση του λαού,δεν θα τον υποτιμά, αγνοεί ή νουθετεί.

Ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης έχει απελπιστεί με το δικομματισμό. Δε βλέπει καμμία διέξοδο. Μέσα σε αυτό το νοσηρό κλίμα λοιπόν μας παρουσιάζεται (με σύμπνοια και των ΜΜΕ) η ανάγκη για κάτι νέο, να ταυτίζεται με έναν 34χρονο πολιτικό μηχανικό, στέλεχος της νεολαίας Συνασπισμού και παιδί των μαθητικών καταλήψεων. Ο νέος αυτός είναι έξυπνος, όμορφος, με οργανωμένο λόγο και πολύ καλή παρουσία. Γιατί όμως αυτό αποτελεί εναλλακτική λύση; και γιατί το γεγονός ότι είναι νέος αποτελεί σημάδι ότι φέρνει φρέσκιες ιδέες.

Δεν θα επεκταθώ για τα του ΣΥΝ. Το θεωρώ ένα κόμμα σε σύγχυση. Σοσιαλδημοκρατικό και αριστερίστικο. Ένα κόμμα που καθρεφτίζει τη κρίση της Ευρωπαϊκής Ανανεωτικής Αριστεράς. Απομονωμένο από το λαό, δημοφιλές κυρίως σε ακαδημαϊκούς και στη μεσοαστική νεολαία, από όπου και αντλεί μέλη. Του γράφοντος μη εξαιρουμένου. Ένα κόμμα κοινωνικά ευαίσθητο, συνεργάσιμο με τα κινήματα, αλλά εν πλήρει αδυναμία να συνθέσει μία ουσιαστική εναλλακτική ριζοσπαστική πρόταση που να ξεπερνάει τα σοσιαλδημοκρατικά πλαίσια. Μία πρόταση τέλος πάντων πέρα από τό λαϊκιστικό "με τα κινήματα" που μας κοπανάει τελευταία. Ένα κόμμα μεσοαστικής σύνθεσης, ρητορικής και κουλτούρας.

Το πραγματικό μου ερώτημα ξεπερνά κατά πολύ τον Τσίπρα, ο οποίος εύχομαι να αποδειχθεί όλα αυτά που ελπίζουμε να αποδειχθεί. Το πραγματικό μου ερώτημα είναι από πού και ως πού θεωρείται πως η νέα γενιά σήμερα είναι πραγματικά προοδευτική! Και δη η νέα γενιά τέτοιας κοινωνικής προέλευσης: σπουδαγμένη, μεγαλωμένη στην άνεση, σχετικά εύπορη.

Τη δεκαετία του '60 και τη Μεταπολίτευση στην Ελλάδα, η γενιά αυτή εμφάνισε όντως προοδευτικά - με μια ουδέτερη του όρου έννοια - στοιχεία. Ήθελε να σπάσει όλες τις εξουσίες που ¨τη καταπίεζαν" : την αστυνομία, το σχολείο, το γάμο, την οικογένεια. Μια γενιά που έδωσε τους αγώνες της, πέτυχε πολλά, καλά και κακά, και τώρα εν πολλοίς κυβερνάει τον τόπο. Η γενιά αυτή ήξερε τί ήθελε και το διεκδίκησε. Και το πέτυχε, άλλο αν πίστευε ότι ζητούσε κάτι διαφορετικό από αυτό που τελικά δημιούργησε.

Η σημερινή γενια τί ακριβώς μπορεί να προσφέρει στη κοινωνία; Μια γενιά, που όπως ένας φίλος είπε: τρώεει απ' τα έτοιμα. Τί ιδέα έχει αυτή η γενιά τί περνάει ο λαός; Ποια είναι ακριβώς αυτή η εξουσία που τη καταπιέζει, αν δεν είναι η ίδια η αποχαλινωμένη καταναλωτική της ελευθερία; Ποια είναι η σχέση της με τη πολιτική, αν δεν είναι μια σχέση κυνισμού και απαξίωσης των κοινών, ατομικισμού και "απόδρασης"; Αν έχει κάτι υγιές, αυτό είναι σίγουρα η απαξίωση που νιώθει, αλλά αυτό δεν είναι προοδευτικό και ούτε έχει κάτι να προσφέρει ως τέτοιο....

Σίγουρα ο νέος είναι ωραίος. Έχει πάθος, όρεξη και φρέσκο μυαλό. Ξέρει όμως τί να τα κάνει; Ο νέος σήμερα αναμασά μουσικές και ιδεολογίες του παρελθόντος, σε κακή μάλιστα έκδοση. Δέν βρίσκεται στη κοινωνική θέση, ούτε βιώνει την αγωνία του να αλλάξει πραγματικά κάτι. Αν το έκανε θα οργανωνόταν γι' αυτό, δε θα έβριζε μόνο. Είναι ανήμπορος. Δεν γουστάρει τη πολιτική, αλλά τη χρειάζεται. Δε γουστάρει την οικογένεια,αλλά ζει από αυτή. Δε γουστάρει το σχολείο, αλλά έχει 10 πτυχία. Και καμμία ιδέα τί να τα κάνει... Πώς αυτός ο νέος φέρνει μια αλλαγή προς το καλύτερο για τη κοινωνία;

Όσο και αν με θλίβει, αφού ανήκω και γω στην εν λόγω κατηγορία, πρέπει μάλλον να πω πως ο μοσχοαναθρεμένος, καλοσπουδαγμένος, καταναλωτικός ατομικιστής νέος, όχι απλά αφομοιωμένος αλλά εμπροσθοφρουρά του συστήματος του εμπορεύματος και τη πλαστικής επιθυμίας "για ελευθερία", φαίνεται παντελώς ανίκανος να αποτελέσει ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας. Είναι βολεμένος, και ας μη θέλει να το δει. Αν παραφράσουμε το σύνθημα του Μάη του '68 θα μπορούσαμε να πούμε "κάτω από μπλουζάκι, 1000 χρόνια μούχλα" Ίσως θα πρεπε λοιπόν να αφήσουμε το Μάη του 68 και τους νέους του εκεί που βρίσκονται και να αναζητήσουμε αλλού τον φρέσκο αέρα που χρειαζόμαστε. Ίσως...

Υ.Γ. Αυτό που με θλίβει περισσότερο από πιθανή (ότατη) αποτυχία τσίπρα είναι ότι θα κάψουμε και το χαρτί ότι οι νέοι μπορούν κάτι να προσφέρουν

Γκρεμίστε τα τείχη

Την ίδια στιγμή που ο ελληνικός λαός σαπίζει στη τηλεόραση, παραλυμένος με μια κυβέρνηση διεφθαρμένη και υποτακτική, με δημοσιογραφικά σκουλίκια που κολυμπάνε στα σκατά και τα χρήματα, με διανοούμενους παραλυμένους και βολεμένους, κάποιοι άνθρωποι έχουν ακόμη αξιοπρέπεια... κάποιοι είναι ακόμη ζωντανοί, και ας πεθαίνουν της πείνας...

Εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι πέρασαν στην Αίγυπτο προκειμένου να προμηθευτούν αγαθά, όπως τροφή και καύσιμα, τα οποία έχουν καταστεί σπάνια έπειτα από έξι ημέρες ισραηλινού αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας.
Η διείσδυση των Παλαιστινίων έγινε δυνατή όταν το βράδυ μασκοφόροι ένοπλοι είχαν καταστρέψει μέρος του τείχους στα σύνορα, με τη χρήση εκρηκτικών, στο ύψος της πόλης Ράφα.
Οι Αιγύπτιοι συνοριοφύλακες δεν αντέδρασαν κατά τη διείσδυση των Παλαιστινίων.
Ο Αιγύπτιος πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ ανακοίνωσε ότι έδωσε εντολή στους στρατιώτες να επιτρέψουν την είσοδο των Παλαιστινίων διότι λιμοκτονούν.
Κάλεσε τους στρατιώτες να τους επιτρέψουν να αγοράσουν τρόφιμα, εφόσον δεν είχαν στην κατοχή τους όπλα, και μετά να τους συνοδεύσουν εκτός Αιγύπτου.
Αξιωματούχος των αιγυπτιακών υπηρεσιών ασφαλείας είχε δηλώσει νωρίτερα ότι οι φρουροί δεν άνοιξαν πυρ προκειμένου να αποφευχθεί αιματοχυσία.
Αξιωματούχοι του ΟΗΕ αναφέρουν ότι σε αιγυπτιακό έδαφος πέρασαν περισσότεροι από 350.000 Παλαιστίνιοι.
Το Ισραήλ από την πλευρά του ανακοίνωσε ότι εναπόκειται στην Αίγυπτο να «λύσει το πρόβλημα» της διάνοιξης των συνόρων ανάμεσα στο έδαφός της και στη Λωρίδα της Γάζας.
Ο πρώην πρωθυπουργός των Παλαιστινίων και ηγετικό στέλεχος της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγε ζήτησε τη σύγκληση στο Κάιρο επείγουσας σύσκεψης με την αντίπαλη Φατάχ και τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς και Αιγύπτιους αξιωματούχους, για τη διερεύνηση τρόπων άρσης του ισραηλινού αποκλεισμού της Γάζας.Αν και ο ισραηλινός αποκλεισμός, που επιβλήθηκε με αφορμή παλαιστινιακές επιθέσεις με ρουκέτες , χαλάρωσε λίγο την Τρίτη, είδη πρώτης ανάγκης, όπως καύσιμα και τρόφιμα, σπανίζουν στη Γάζα.
«Θέλουμε να πάρουμε τρόφιμα: ρύζι, ζάχαρη, γάλα και λίγο τυρί» είπε χαρακτηριστικά στο Associated Press κάτοικος της Ράφα.
Η Αίγυπτος είχε στηρίξει σιωπηρά τον αποκλεισμό, την ώρα που η Χαμάς, η οποία ελέγχει τη Γάζα, ζητούσε από αυτή το άνοιγμα των συνόρων.
Την Τρίτη στη Νέα Υόρκη, οι εκπρόσωποι των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων «συγκρούστηκαν» στο Συμβούλιο Ασφαλείας κατά τη διάρκεια συζήτησαν για το θέμα του αποκλεισμού.
Ο παρατηρητής των Παλαιστινίων στα Ηνωμένα Έθνη κατηγόρησε το Ισραήλ ότι τροφοδοτεί τη βία, ενώ η ισραηλινή πλευρά υποστήριξε ότι πρέπει να προστατεύσει τους πολίτες της από τις επιθέσεις με ρουκέτες.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας αναμένεται να απευθύνει έκκληση στο Ισραήλ να επιτρέψει την ελεύθερη είσοδο ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λωρίδα της Γάζας.
Από πλευράς ΗΠΑ, η Κοντολίζα Ράις δήλωσε ότι οι ανησυχίες για την ασφάλεια του Ισραήλ πρέπει να συνοδεύονται και από τις ανθρωπιστικές ανησυχίες για τους κατοίκους της Γάζας.

Καλή χρονιά

Τα Χριστούγεννα είναι προδοτικά. Δε κρύβουν τίποτα, αφήνουν τους μόνους πιο μόνους και τους ψεύτικους πιο ψεύτικους από ποτέ

Διακοπές στη γενέτειρα, λίγοι φίλοι μείναν, μαζί με τις πολλές αναμνήσεις.
Το βράδυ της πρωτοχρονιάς δεν κανόνισα τίποτα συγκεκριμένο. Άλλοι αρνούνται να βγουν, ροκάδες γαρ, άλλοι δεν ακούγονται. Αρνούμαι να πάρω τηλέφωνο. Διστάζω...ξεχαστήκαμε, και αν δε με θυμούνται, δεν έχω λόγο να τους θυμηθώ.
Κατεβαίνω μόνος στο κέντρο, έτσι για το έθιμο. Μέσα μου μια δίψα για συνάντηση. Αντιφατική η στάση μου, την ίδια στιγμή αντικοινωνική. Πάντα οι γιορτές στη Καβάλα με άφηναν αμήχανο. Αποφασίζω να περπατήσω, να χαιρετίσω και ίσως να κάτσω κάπου να χαζέψω το κόσμο, ν’ ακούσω τη μουσική.

Συναντώ γνωστούς απ’ το σχολείο, και όσοι με αναγνωρίζουν, ή δεν κάνουν πως δε με γνωρίζουν ανταλλάσσουμε ευχές, βιαστικά, άψυχα. Κι ας έχουμε τόσα χρόνια να ιδωθούμε, ίσως ακριβώς γι’ αυτό.

Αποφασίζω να μπω σε κυριλέ μαγαζί. Το κοινωνιολογικό μου (και όχι μόνο) αισθητήριο με σπρώχνει σ’ ένα κλαμπ. Αλίμονο όμως, τα πρόσωπα άγνωστα, αδιάφορα. Άντρες με άπληστο βλέμμα, γυναίκες αποκαλυπτικά ντυμένες, ερωτικές, κοιτούν αδιάφορα. Νιώθω ξένος. Δε μπορείς μια μέρα ξαφνικά να μπεις στο κλίμα αυτού που ποτέ δεν άντεχες. Φεύγω αμέσως. Στην έξοδο μια παρέα αλβανών. Δεν τους αφήνουν να μπουν.

-Είναι γεμάτα τα τραπέζια

-θα κάτσουμε στο μπαρ

- δεν υπάρχει χώρος

Φεύγω αηδιασμένος από το ψεύτικο και σάπιο πρόσωπο της νύχτας. Μια λαγνεία φτηνή, ψεύτικη, μια γκλαμουριά καλύπτει τους πάντες, ενώ ζουν για λίγο σ’ έναν λαμπρό κόσμο που κρύβει τα σκατά του κάτω από το χαλάκι, στην είσοδο.

Τα Χριστούγεννα στη καβάλα είναι προδοτικά. Δεν αφήνουν περιθώρια να κρυφτείς. Ανηφορίζω προς το σπίτι. Στο δρόμο περνώ έξω από ένα άλλο κλαμπ. Η παρέα των αλβανών προσπαθεί να μπει. Μάταια. Μάλλον εκεί που τους δέχονται δε θα θέλουν να πάνε. Σκέφτομαι να κάνω φασαρία, ίσως να παμε στην αστυνομία. Τελικά πάω σπίτι.