Καλή χρονιά

Τα Χριστούγεννα είναι προδοτικά. Δε κρύβουν τίποτα, αφήνουν τους μόνους πιο μόνους και τους ψεύτικους πιο ψεύτικους από ποτέ

Διακοπές στη γενέτειρα, λίγοι φίλοι μείναν, μαζί με τις πολλές αναμνήσεις.
Το βράδυ της πρωτοχρονιάς δεν κανόνισα τίποτα συγκεκριμένο. Άλλοι αρνούνται να βγουν, ροκάδες γαρ, άλλοι δεν ακούγονται. Αρνούμαι να πάρω τηλέφωνο. Διστάζω...ξεχαστήκαμε, και αν δε με θυμούνται, δεν έχω λόγο να τους θυμηθώ.
Κατεβαίνω μόνος στο κέντρο, έτσι για το έθιμο. Μέσα μου μια δίψα για συνάντηση. Αντιφατική η στάση μου, την ίδια στιγμή αντικοινωνική. Πάντα οι γιορτές στη Καβάλα με άφηναν αμήχανο. Αποφασίζω να περπατήσω, να χαιρετίσω και ίσως να κάτσω κάπου να χαζέψω το κόσμο, ν’ ακούσω τη μουσική.

Συναντώ γνωστούς απ’ το σχολείο, και όσοι με αναγνωρίζουν, ή δεν κάνουν πως δε με γνωρίζουν ανταλλάσσουμε ευχές, βιαστικά, άψυχα. Κι ας έχουμε τόσα χρόνια να ιδωθούμε, ίσως ακριβώς γι’ αυτό.

Αποφασίζω να μπω σε κυριλέ μαγαζί. Το κοινωνιολογικό μου (και όχι μόνο) αισθητήριο με σπρώχνει σ’ ένα κλαμπ. Αλίμονο όμως, τα πρόσωπα άγνωστα, αδιάφορα. Άντρες με άπληστο βλέμμα, γυναίκες αποκαλυπτικά ντυμένες, ερωτικές, κοιτούν αδιάφορα. Νιώθω ξένος. Δε μπορείς μια μέρα ξαφνικά να μπεις στο κλίμα αυτού που ποτέ δεν άντεχες. Φεύγω αμέσως. Στην έξοδο μια παρέα αλβανών. Δεν τους αφήνουν να μπουν.

-Είναι γεμάτα τα τραπέζια

-θα κάτσουμε στο μπαρ

- δεν υπάρχει χώρος

Φεύγω αηδιασμένος από το ψεύτικο και σάπιο πρόσωπο της νύχτας. Μια λαγνεία φτηνή, ψεύτικη, μια γκλαμουριά καλύπτει τους πάντες, ενώ ζουν για λίγο σ’ έναν λαμπρό κόσμο που κρύβει τα σκατά του κάτω από το χαλάκι, στην είσοδο.

Τα Χριστούγεννα στη καβάλα είναι προδοτικά. Δεν αφήνουν περιθώρια να κρυφτείς. Ανηφορίζω προς το σπίτι. Στο δρόμο περνώ έξω από ένα άλλο κλαμπ. Η παρέα των αλβανών προσπαθεί να μπει. Μάταια. Μάλλον εκεί που τους δέχονται δε θα θέλουν να πάνε. Σκέφτομαι να κάνω φασαρία, ίσως να παμε στην αστυνομία. Τελικά πάω σπίτι.