Πόσο συμμετέχουμε;

ΕΡΕΥΝΑ ΤΗΣ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΣΕ 5.700 ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΑ

Οι Ελληνες απέχουν από τα κοινά

Του ΣΠ. ΣΤΑΜΟΥ

Μακριά από τις κοινωνικές οργανώσεις ζει η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων και ιδιαίτερα οι νέοι και οι φτωχοί. Απειροελάχιστη είναι η συμμετοχή στα πολιτικά κόμματα, στα εργατικά σωματεία, στις συνδικαλιστικές οργανώσεις αλλά και στις ψυχαγωγικές ομάδες και στις φιλανθρωπικές οργανώσεις.

Υψηλότερη εμφανίζεται η συμμετοχή σε θρησκευτικές ή εκκλησιαστικές οργανώσεις. Σύμφωνα με έρευνα της Στατιστικής Υπηρεσίας, η συμμετοχή πολιτών σε διάφορες δραστηριότητες οργανώσεων κυμαίνεται από 5% μέχρι 8% και μόνο στις θρησκευτικές οργανώσεις φτάνει σε 29,1%.

Συγκεκριμένα:

* Η συμμετοχή του φτωχού πληθυσμού σε πολιτικά κόμματα, συνδικάτα είναι 2,3% και των μη φτωχών είναι 5,7%.

* Στις επαγγελματικές οργανώσεις (δικηγορικός, ιατρικός σύλλογος, επιμελητήρια κ.ά.) η συμμετοχή των φτωχών είναι 2,3% και των μη φτωχών 6,9%.

* Στις θρησκευτικές ή εκκλησιαστικές οργανώσεις η συμμετοχή των φτωχών είναι 31,5% και των μη φτωχών 28,5%.

* Στις ψυχαγωγικές ομάδες η συμμετοχή των φτωχών είναι 4,8% και των μη φτωχών 9,1%.

Η έρευνα αφορούσε τις συνθήκες διαβίωσης κατά το έτος 2006 και διενεργήθηκε σε δείγμα 5.700 νοικοκυριών και σε 12.151 μέλη. *

από την Ελευθεροτυπία

Τα παραπάνω πρέπει να ληφθούν πολύ σοβαρά υπόψη από όλους μας, και ιδιαίτερα σε εκείνους που εκδηλώνουν τη πίστη τους στη "κινητοποιό δύναμη του λαού", ή στην άμεση δημοκρατία και την αυτοοργάνωση. Οι έλληνες όχι μόνο απέχουν, αλλά απέχουν ιδιαίτερα οι φτωχότεροι. Η μόνη "οργάνωση" που καταφέρνει να κινητοποιήσει κόσμο, και μάλιστα τα κατώτερα στρώματα είναι η εκκλησία. Βέβαια κάποιοι θα βιαστούν να μιλήσουν, με υπόρρητο αλλά καταφανή ελιτισμό για την αμάθεια και το συντηρητισμό των μαζών, την πλάνη της θρησκείας κλπ. Εγώ να ρωτήσω: η πολιτική δηλαδή έχει προσφέρει καλύτερες απαντήσεις στο υπαρξιακό και κοινωνικό ζήτημα, ώστε να αξίζει της μεγαλύτερης εμπιστοσύνης; Επίσης, αν η θρησκεία καταφέρνει και αγγίζει τις μάζες περισσότερο, και οι μάζες ξέρουν τα προβλήματά τους, μήπως αυτό δεν είναι πρόβλημα της θρησκείας αλλά της πολιτικής; Και μήπως αυτή η συμμετοχή στην εκκλησία δεν στερείται κοινωνικών και πολιτικών προεκτάσεων; Πάντως ότι και να πει κανείς, μάλλον αν θελουμε να ξαναμιλησουμε για κοινωνική κινητοποίηση, πέρα από τις παπαριές των συνδικάτων, των κομμάτων κλπ. θα πρέπει να λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη και την εκκλησία, ή τουλάχιστον το θρησκευτικό συναίσθημα. Αλλά βέβαια αυτά τα έχουμε εγκαταλείψει (και άρα εχουν εγκαταλειφθεί) στη δεξιά, στη συντήρηση, στο μεσαίωνα. H αριστερά, με εξαίρεση το αρτηριοσκληρωτικό ΚΚΕ δεν έχει πλέον τίποτα να πει στα λαϊκά στρώματα. έχει ταυτιστεί με τις ελίτ, έστω τις πιο προοδευτικές και κοινωνικά ευαίσθητες, ή τους πιο αξιόλογους διανοούμενος. Στερείται έτσι και κάθε επαφής αλλά και γνώσης της ζωής αυτών των ανθρώπων. Δεν τους ξέρει και δεν τη ξέρουν. Τους θεωρεί αμαθείς, εθνικιστές, συντηρητικούς, ή τους αντιμετωπίζει ως φολκλόρ. Αυτός είναι ο δικός μας μεταμοντέρνος "προοδευτικός" μεσαίωνας...