Η ανάρτηση υπό τον τίτλο τόπο στους νέους νο3 δημοσιεύθηκε στην ελευθεροτυπία στις 16.12.08, μάζί με άρθρο του καθηγητή Νομικής Αντώνη Μανιτάκη. Σε απάντηση ήλθε η παρακάτω δημοσίευση από τον καθηγητή Ιατρικής Γιώργο Ανωγειανάκι. Τον ευχαριστώ για την απάντηση και επιφυλάσσομαι να απαντήσω άμεσα στο μέλλον.

Ελεύθερο Βήμα


«Πιστέψτε πρώτ' απ' όλα στον εαυτό σας..»


Απάντηση στην επιστολή ενός ανώνυμου φοιτητή

Αγαπητέ Διονύση,

Είμαι πανεπιστημιακός, 60 χρόνων που έζησε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του στην Αμερική του '60 και του '70. Πήγα εκεί όταν άρχιζε η εποχή των παιδιών των λουλουδιών και γύρισα στην Ελλάδα αφού είχε «ριζώσει» πια η δημοκρατία στον «τόπο» της. Θα ήθελα να απαντήσω σε μερικά θέματα που έθεσε ο γεροντίστικος λόγος σου, πιστεύοντας ότι ο αντίλογος αυτός θα τύχει της ίδιας εκδοτικής εύνοιας με το γράμμα σου, όπως αυτό μεταγράφηκε από τον Αντώνη Μανιτάκη.

Καημένε Διονύση, διατείνεσαι πως η κοινωνία και το πολιτικό μας σύστημα ξέπεσαν στη σημερινή τους κατάντια, στα «διαπλεκόμενα συμφέροντα, στη διάλυση του δημόσιου τομέα, στο πλιάτσικο των κερδοσκόπων και στην κρατική διαφθορά», αφού εγκατέλειψαν τον (αριστερό;) παράδεισο όπου βασίλευαν οι έννοιες της «κοινότητας και αλληλεγγύης»! Και πως ο όφις ο πονηρός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον «καταναλωτικό λήθαργο» που μας έχει καταλάβει!

Ομως, Διονύση, πάντα στην ιστορία έτσι είχαν, έτσι έχουν και έτσι θα μένουν τα πράγματα: Η έννοια της βίας είναι σύμφυτη με την έννοια του κράτους. Γιατί η μόνη λογικοφανής αιτία για την ύπαρξη των κοινωνιών είναι το ότι κανένας δεν μπορεί να μένει ξύπνιος 24 ώρες το 24ωρο -άρα πάντα πρέπει να «τα βρίσκει» με κάποιον που θα «κρατάει τσίλιες» όσο αυτός κοιμάται!

Λυπάμαι Διονύση, αλλά δεν πείθομαι ότι τα λόγια σου, όπως μεταγράφηκαν, είναι αυθεντικά. Γιατί δεν πιστεύω ότι η νέα γενιά μπορεί να είναι ποτέ «τραγική φιγούρα» μόνο και μόνο γιατί ταυτίζει το νόημα της ζωής με «την καριέρα» και με το «να περνάμε καλά» αλλά και γιατί επιμένει πως «κινητά και αυτοκίνητα» αποτελούν το διαβατήριο για την κοινωνική ένταξη. Ετσι ήταν πάντοτε οι νέοι και έτσι πρέπει να είναι: να κάνουν μεγάλα, υλιστικά όνειρα για τη ζωή τους και να καταναλώνουν, επιζητώντας την καλοπέρασή τους! Δεν ξέρω τι είδους απωθημένα έχουν από τη ζωή τους όσοι μεταγράφουν τα λόγια σου -προφανώς γιατί δεν τα θέλουν να ακουστούν όπως εσύ τα λες με τους φίλους σου- αλλά, αν με ρωτήσεις, τα περί «κοινότητας και αλληλεγγύης» είναι μπούρδες. Ρώτησε πρώτα τους μεταγραφείς και διερμηνείς σου σχετικά με το «πόσους έριξαν» στη ζωή τους για να φτάσουν εκεί που είναι και τότε «θα σε λέω». Γιατί αν έστω και ένας από αυτούς έφτασε, εκεί που έφτασε στη ζωή του, τίμια, τότε τόσο η κοινωνία μας όσο και το πολιτικό μας σύστημα δουλεύουν και όλα τα υπόλοιπα είναι ανοησίες. Αν ισχύει αυτό που λες, ότι δηλαδή είναι «πολλαπλάσιος ο κόσμος που φοβήθηκε ή αρνήθηκε να κατεβεί στον δρόμο», άλλο τόσο ισχύει πως είναι πολύ περισσότεροι (από τον ένα που θα ισχυριστεί ότι ήταν απόλυτα τίμιος), αυτοί που στη ζωή τους έφτασαν, με τίμια μέσα, εκεί που βρίσκονται σήμερα.

Και κάτι άλλο ρε Διονύση. Τι σε έπιασε με τους μετανάστες συνομήλικούς σου που σωστά θεωρούν τα «κινητά και αυτοκίνητα» ως το διαβατήριό τους για την κοινωνική ένταξη; Και πώς θέλεις να «ανέβουν» κοινωνικά χωρίς μερικοί από αυτούς να πεθάνουν «στα σύνορα, στα γιαπιά ή στα αστυνομικά τμήματα». Για ρώτα και μερικούς δικούς μας που έχουν πάει μετανάστες-εργάτες να σου πουν τι σημαίνει ξενιτιά! Και μην απορήσεις όταν σου πουν ότι πάντα έτσι γίνεται με την πρώτη γενιά των μεταναστών. Αυτοί την πληρώνουν ώστε η δεύτερη αλλά, κυρίως, η τρίτη γενιά να ενσωματωθεί.

Διονύση. Μην αφήνεις κανένα να σε πείσει πως η πολιτικοποίηση είναι λύση. Η λύση είναι μόνο μία: να πιστέψεις στον εαυτό σου και να ψηφίζεις πάντα πρόσωπα και όχι κόμματα. Και πάνω απ' όλα να μην εμπιστεύεστε κανέναν που η ηλικία του ξεπερνάει τα 35. Ιδίως όταν δεν αφήνουν τα λόγια σου να ακουστούν ελεύθερα αλλά επιμένουν να τα μεταγράφουν ή και να μεταφράζουν. Και αν θες τη γνώμη μου (έστω και αν είμαι πάνω από 35) πρέπει να πολεμήσεις, πάντα εγωιστικά σκεπτόμενος, για λίγα, στοχευμένα μέτρα: Για να εξισωθούν τα όρια συνταξιοδότησης μεταξύ ανδρών και γυναικών προς τα κάτω. Για να συνταξιοδοτηθούν άμεσα όσοι είναι να συνταξιοδοτηθούν ύστερα από αυτό, έστω και αν οι συντάξεις τους είναι συντάξεις πείνας. Για να καταργηθούν οι κάθε είδους επετηρίδες και οι προαγωγές με βάση τη δήθεν εμπειρία. Και για να καταλάβουν οι νέοι τις θέσεις που θα αδειάσουν με βάση τα προσόντα τους και μόνο.

Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος σου και με μόνο γνώμονα αυτόν πρέπει να ψηφίσεις, πρόσωπα κάτω των 35 ετών και όχι κόμματα, στις ερχόμενες εκλογές. Αλλιώς, θα συμβεί αυτό που με τα μάτια μου είδα να συμβαίνει πριν από 40 σχεδόν χρόνια. Ο δικός μου Αλέξης ονομαζόταν James Rector. Σκοτώθηκε στο Berkeley, πυροβολημένος απευθείας από καραμπίνα με «γουρουνόσκαγια» τη «Μαύρη Πέμπτη» 15 Μαΐου 1969. Την ίδια μέρα έγιναν πάνω από 200 συλλήψεις και δεκάδες φοιτητές μπήκαν στο νοσοκομείο για νοσηλεία από τραύματα που τους προξένησε η αστυνομία... Ομως, τρία χρόνια αργότερα, όταν δίδασκα ως Teaching Assistant στο Univesity of Southern California, παρατήρησα ότι οι φοιτητές μου ήταν πολύ πιο συντηρητικοί απ' ό,τι ήμασταν εμείς... τους «κουκουλοφόρους» του Berkeley είχαν αρχίσει να τους διαδέχονται οι «συμμορίες της γειτονιάς», την αποστασιοποίηση από τους γονείς είχε διαδεχτεί μία συνειδητοποίηση πως «οι γονείς είχαν δίκιο»! Ετσι, τις προοδευτικές ελπίδες που είχαν ανατείλει με την εκλογή του προέδρου Kennedy το 1960, τις διαδέχτηκαν 28 χρόνια άκρως συντηρητικής διακυβέρνησης τα τελευταία 40 χρόνια.

Γιώργος Ανωγειανάκις καθηγητής Ιατρικής ΑΠΘ




ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008



Copyright © 2008 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.

http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%E4%E9%EF%ED%F5%F3%E7&a=&id=24966380