Σάββατο 31 Μαΐου 2008

Για την κατάσταση στα πανεπιστήμια




Δε σε γνωρίζω. Ίσως να ταξιδέψαμε μαζί, όπως το λες, με το “Αλκινόη”
Μα δε σε ξέρω. Από το δρόμο αυτό δεν πέρασες ποτέ σου
Δε διάβασες τα επισκεπτήρια και τις επιγραφές πάνω στους τοίχους.
Όχι δεν πιάνω το χέρι σου. Δε θα κλέψεις το σχήμα του δικού μου.
Μ. Αναγνωστάκης

Με τεράστια θλίψη παρακολουθούμε τα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στα Πανεπιστήμια. Μία μερίδα του φοιτητικού κινήματος, μέσα από μία σειρά λάθος πολιτικών επιλογών και προβληματικών πρακτικών, έχει οδηγηθεί σε μία καταστροφική αντιπαράθεση εντός του πανεπιστημίου, η οποία προκαλεί την αγανάκτηση της κοινής γνώμης και τη συκοφάντηση του δημοσίου πανεπιστημίου και των φοιτητών, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στις αγοραίες μεταρρυθμίσεις του Υπουργείου.

Ο Υπουργός πολύ τεχνηέντως, έχοντας ως σκοπό την περαιτέρω προώθηση της εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης με τα λεγόμενα « μη κρατικά πανεπιστήμια», έπαιξε το χαρτί των πρυτανικών εκλογών, ξέροντας ότι κάποιοι θα τσιμπήσουν. Για λόγους που δεν εξετάζονται εδώ, ξέσπασε ένα κύμα στείρας αντιπαράθεσης στο σύστημα καθολικής εκλογής των ανώτατων πανεπιστημιακών οργάνων διοίκησης, με νεφελώδη επιχειρήματα, ελάχιστα κατανοητά στη πλειοψηφία του κόσμου, ενάντια σε μία διαδικασία που στα μάτια των περισσότερων φαντάζει δημοκρατική. Ένα κομμάτι του κινήματος, επέλεξε, χωρίς την απαιτούμενη νομιμοποίηση αλλά και με ιδιαίτερα προβληματικές τακτικές να «μπλοκάρει» στη πράξη τις πρυτανικές εκλογές και όλες τις διαδικασίες εφαρμογής του νόμου – πλαίσιο. Έδωσε το σήμα της κλιμάκωσης της έντασης με μέσα έντονα επιθετικά, χωρίς να έχει την απαιτούμενη υποστήριξη, και μάλιστα στο εσωτερικό του πανεπιστημίου. Οδηγήθηκε έτσι αυτόματα σε τραγελαφικές καταστάσεις ενδοπανεπιστημιακής διένεξης, με πρώτο θύμα τα ίδια τα ιδρύματα, με συμπλοκές, λιποθυμίες και τραυματισμούς, με την αστυνομία να εμφανίζεται να «προστατεύει» το πανεπιστήμιο από τους φοιτητές, και πολλούς από εμάς που αγωνιούμε για τις νεοφιλελεύθερες αλλαγές στη παιδεία και τη μεθοδευμένη με οικονομικά μέσα και χυδαία προπαγάνδα απαξίωση των δημόσιων πανεπιστημίων, να παρακολουθούμε αμήχανοι κάποιους στο όνομα μας να λειτουργούν ως υπερασπιστές του πανεπιστημίου , με αντιδημοκρατικές και ανήθικες πρακτικές.

Συγκεκριμένα, η παρέμβαση στα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης ενάντια στις εκεί προεδρικές εκλογές έγινε στη πλειοψηφία της από κόσμο εκτός των ΤΕΙ. Δεν υπήρχε η ελάχιστη απόφαση από τα ίδια τα ΤΕΙ για αυτό που έγινε, και αναιμική ήταν και η στήριξη συλλόγων των ΑΕΙ, εκτός ίσως από αυτή της «εξεγερμένης» αρχιτεκτονικής του Α.Π.Θ., προπυργίου των ΕΑΑΚ, η οποία φαίνεται ότι αποφάσισε να εξάγει την εξέγερσή της όπου μπορεί. Το υποκείμενο της παρέμβασης αυτής ήταν μία σειρά οργανώσεων, αριστεριστών ή αναρχικών, οι οποίοι έδρασαν μόνοι τους στο όνομα ενός κινήματος που ποτέ δεν τους έδωσε μια τέτοια εντολή, «για την σωτηρία αυτού».

Ανάλογη ήταν η κατάσταση και στη σύγκλητο του ΑΠΘ. Πόσοι σύλλογοι είχαν πάρει μια απόφαση να σταματήσουν με τη βία το πρυτανικό συμβούλιο; Ένας ή δύο είναι αρκετοί; Και ακόμη και μια απόφαση τέτοιου τύπου νομιμοποιεί αυτή τη συμπεριφορά; Ταυτόχρονα τίθενται και ζητήματα πολιτικού τακτ. Ακόμη και αν δεχτούμε ότι ο Πρύτανης δε πειράχτηκε από κανέναν, ότι προσποιήθηκε λιποθυμία για να μας συκοφαντήσει κλπ κλπ. δεν σκέφτηκε κανείς, όταν είχε τη φαεινή ιδέα να πάει εκεί μέσα και να σταματήσει μία διαδικασία με το τσαμπουκά και με αμφισβητούμενη δημοκρατική νομιμοποίηση από το ίδιο το κίνημα, ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα, με αυτά που κάνει ή που μπορεί να τον κατηγορήσουν ότι κάνει, να συκοφαντηθεί; Δεν υπάρχει η ελάχιστη ευφυΐα σε αυτούς τους ανθρώπους ώστε να καταλάβουν ότι όταν μπαίνουν 100 άτομα αμφιβόλου προέλευσης και νομιμοποίησης σε ένα -είτε μας αρέσει είτε όχι – αναγνωρισμένο ως δημοκρατικό συμβούλιο και το σταματάνε με το έτσι θέλω, για οσοδήποτε δίκαιο λόγο, καταρρακώνεται η εικόνα τους και συκοφαντούνται, άρα αυτοκτονούν πολιτικά; Ή μήπως δεν υπάρχει το ελάχιστο ενδιαφέρον στην εικόνα που διαμορφώνεται για το φοιτητικό κίνημα; Θεωρούν κάποιες ομάδες ότι μπορούν να εξυπηρετούν το σκοπό της εσωτερικής τους αναπαραγωγής – στήνοντας καταστάσεις απείρου κάλλους και τεστοστερόνης προς εσωτερική κατανάλωση – αμαυρώνοντας πλήρως την εικόνα ενός κινήματος που με νύχια και με δόντια προσπαθούμε να διαφυλάξουμε από υπουργούς και δημοσιογράφους; Πιστεύουν ότι 100 ή και 1000 άτομα με μπόλικους μύες και μηδενική απεύθυνση ή νομιμοποίηση μπορούν πραγματικά να σταματήσουν ένα νόμο; Για πόσο; Και με τι κόστος, όταν η εικόνα του κινήματος και του πανεπιστημίου κατρακυλάει; Αν εντέλει υπήρχε βούληση από το κίνημα, θα κάναμε καταλήψεις στις σχολές αλλά και στη πρυτανεία και καμία αλλαγή δε θα μπορούσε να περάσει όσο οι Σύλλογοι και οι καταλήψεις λειτουργούν. Όλα αυτά λοιπόν γίνονται ακριβώς ελλείψει νομιμοποίησης, ακριβώς επειδή το κίνημα δεν έχει την απαιτούμενη μαζικότητα. Όταν όμως λίγοι αναλαμβάνουν να κάνουν το έργο των αδιάθετων πολλών, τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά. Πέραν του ότι η πρακτική είναι αυταρχική, η απομόνωση είναι βεβαιότητα. Αυτές η συμπεριφορές βοήθησαν να επιτευχθεί αυτό που καμία κυβέρνηση από μόνη της δεν είχε καταφέρει: Η πλειοψηφία της κοινής γνώμης λέει πλέον «γιατί όχι» στα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Δυστυχώς μία μερίδα του αντιεξουσιαστικού και αυτόνομου χώρου δυσκολεύεται εν γένει να αντιληφθεί τη σημασία του πολιτικού επιχειρήματος, του δημόσιου διαλόγου, της δημοκρατικής νομιμοποίησης, της σχέσης με τη κοινωνία. Θεωρεί ότι το σταμάτημα ενός νόμου είναι στρατιωτικό ζήτημα, και φορέας της αντίστασης ο εξεγερμένος, άσχετα αν έχει μία τέτοια εντολή από ένα κίνημα της πανεπιστημιακής κοινότητας που λειτουργεί με συλλόγους, θεσμούς και διαδικασίες. Αρνούνται να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους στη συλλογική οντότητα την οποία υποτίθεται ότι υπερασπίζονται, και κατηγορούν όλους τους άλλους για γραφειοκρατία και συντηρητισμό ενώ δε βλέπουν ότι το ζήτημα είναι βαθύτατα ουσίας. Αρνούνται να ενδιαφερθούν για το πώς νιώθουν και τι πραγματικά θέλουν οι φοιτητές, κάτι που δε μπορούν να συνάγουν από τις εξεγερτικές τους φαντασιώσεις αλλά από πραγματική κοινωνική και πολιτική σχέση με όλους αυτούς τους «αφομοιωμένους, αδιάφορους, συντηρητικούς» στο όνομα των οποίων λειτουργεί ένα κίνημα. Με θεαματικές δράσεις πρωτοπορίας κακού τύπου, οδηγούν αυτούς που δεν συμφωνούν με τις πρακτικές τους σε αποξένωση, και το ίδιο το κίνημα στην απομόνωση.

Η ανοησία όμως και η αφελής ψευδοεξεγερτική αντιδημοκρατικότητα αυτών των κομματιών με όλη την ειλικρίνειά της είναι πταίσμα μπροστά στη χυδαιότητα των ΕΑΑΚ, που στον δίγλωσσο λόγο τους επικαλούνται την άμεση δημοκρατία και τους συλλόγους μόνο όταν τους συμφέρει. Όταν είναι μειοψηφία ζητούν συναίνεση και συνδιαμόρφωση, αλλά όταν κερδίζουν μια συνέλευση ποδοπατούν με το λόγο και τις πρακτικές τους κάθε διαφωνία. Υπήρχε άραγε ομοφωνία για όσα έγιναν; Ακόμη και αν συμφωνήθηκε το σταμάτημα του νόμου, υπήρχε ομοφωνία για τη συμπεριφορά αυτή μέσα στο πρυτανικό συμβούλιο, για την οποία χαρακτηρίστηκε και καπελώθηκε ένα ολόκληρο κίνημα; Δεν υπήρχε καν σοβαρή πολιτική απόφαση! Και βέβαια ξεχνάνε κάθε έννοια συλλόγου όταν ως οργάνωση πάνε να σταματήσουν τις εκλογές του ΤΕΙ!!!! Η αμεσοδημοκρατία τους είναι μία πιπίλα που στη πραγματικότητα ισούται με την άρνηση καθορισμού οιασδήποτε διαδικασίας οριοθέτησης της συζήτησης και του τρόπου απόφασης, ώστε να επικρατούν πάντα στη κουβέντα οι ακούραστοι, φλύαροι, δογματικοί και ανυποχώρητοι επαγγελματίες συνδικαλιστές τους, οι οποίοι με κάθε τρόπο θα πετύχουν να ληφθεί η απόφασή τους. Δεν ξεχνάμε πως για 18 ώρες στο κίνημα του 2006 στη Θεσσαλονίκη λέγανε και ξαναλέγανε τα ίδια επιχειρήματα οι ίδιοι 10 αρχισυνδικαλιστές, ενάντια σε έναν κόσμο που ήθελε να γίνει πορεία και στη Θεσσαλονίκη σε μία καλή ημέρα, και όχι κάτι που θα το λένε «εξόρμηση» (!!!!) σε μία μέρα άλλη, αλλά «μακριά από μας». Είναι σίγουρο ότι θα έσπαζαν οποιοδήποτε χώρο της ΟΝΝΕΔ ή της ΝΔ μέσα στα πανεπιστήμια την ίδια στιγμή που το ΝΑΡ διατηρεί «στέκι» σε χώρο του ΑΠΘ. Το μόνο κόμμα με το δικό του χώρο στο πανεπιστήμιο, του οποίου την αυτονομία και δημόσιο χαρακτήρα δηλώνει πως σέβεται! Αλλά αυτή ήταν πάντα η λογική των ΕΑΑΚ, μία λογική εργαλειακή κάθε αξίας και ιδέας (κίνημα, άμεση δημοκρατία, συναίνεση), μία λογική βαθύτατα αντιφατική και αντιδημοκρατική, μία λογική επαναστατική και συγκρουσιακή στο φαίνεσθαι, αλλά στη πραγματικότητα βαθύτατα αντιδραστική και θρασύδειλη. Γιατί αν πιστεύουν πραγματικά το επιχείρημα που ακούστηκε προς υπεράσπιση των όσων έγιναν - το « κάναμε ό,τι μπορούσαμε να κάνουμε» - μία λογική στρατιωτική που δεν θέτει ζήτημα δημοκρατίας, νομιμοποίησης και ηθικής, τότε ο μόνος λόγος που δεν παίρνουν ως τώρα τα όπλα, μέσο τουλάχιστον πιο αποτελεσματικό από τα καρναβάλια τους, είναι ότι δειλιάζουν.

Ένα κίνημα που αξιώνει να αντιπαρατεθεί στη κυβερνητική επίθεση με όρους αξιοπρέπειας, δημοκρατίας και ηθικής, και που επιδιώκει την αποδοχή της κοινωνίας και τη δημιουργία ενός άλλου κοινωνικού πανεπιστημίου, επάνω σε αξίες – πρόταγμα για μια άλλη κοινωνία, οφείλει να καταδικάσει αυτές τις πρακτικές, και κάθε πρακτική αντιδημοκρατική, που δεν λογοδοτεί ούτε χαίρει νομιμοποίησης από τους ίδιους τους Συλλόγους και το κίνημα πρώτα, και από τη κοινωνία δεύτερα. Καμία λογική δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και υποβάθμισης της κριτικής δεν αρμόζει σε πρακτικές αντιδημοκρατικές και ανομιμοποίητες. Μία συμπεριφορά που δε σέβεται τις συλλογικές διαδικασίες ενός κινήματος, τη δημοκρατική του συγκρότηση και τις αξίες που υπερασπίζεται δε μπορεί να χαίρει υπεράσπισης. Η στάση της πλειοψηφίας της αριστεράς, που σφυρίζει κλέφτικα για αυτές τις πρακτικές, ώστε να μη δυσαρεστήσει τα μέλη και τους ψηφοφόρους της, εκτός του ότι δεν βοηθάει καθόλου το κίνημα ούτε δομεί σχέση εμπιστοσύνης με τη κοινωνία, είναι επιπλέον χυδαία και ανήθικη. Προσπαθώντας υποτίθεται να μη δώσει τροφή στη δεξιά αντίδραση και κριτική, καταλήγει να υπερασπίζεται τακτικές απαράδεκτες και να ταυτίζει έτσι το κίνημα με αυτούς που εκόντες ή άκοντες το χειραγωγούν και το κατευθύνουν με τη βία, κάνοντας επιλογές που το χαρακτηρίζουν χωρίς να ζητήσει την έγκρισή του. Ένα κίνημα δημοκρατικό και με σοβαρές αξιώσεις οφείλει να αρνηθεί και να πολεμήσει αυτές τις λογικές.

Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Κλιματική αλλαγή, κοινωνική αλλαγή



Σε 47 κομμάτια «έσπασε» το Νόμπελ Ειρήνης για το 2007, δίνοντας μερίδιο συμμετοχής στην ύψιστη αυτή τιμητική διάκριση σε δύο Ελληνες διακεκριμένους επιστήμονες: τον κ. Χρίστο Ζερεφό, πρόεδρο του Αστεροσκοπείου Αθηνών και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, και τον κ. Αλκιβιάδη Μπάη, καθηγητή Φυσικής της Ατμόσφαιρας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Πρόκειται για την ομάδα της διακυβερνητικής επιτροπής για την κλιματική αλλαγή του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, που μαζί με τον πρώην αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Αλ Γκόρ ο οποίος πρωτοστατεί διεθνώς στην προστασία του περιβάλλοντος, μοιράστηκαν το Νόμπελ Ειρήνης, για τη συστηματική τους προσπάθεια να καταδείξουν τις πραγματικές διαστάσεις του φαινομένου του θερμοκηπίου, γύρω από τις οποίες αναπτύσσονται διεθνώς οι πολιτικές για την διάσωση του πλανήτη.
Η μεγάλη αυτή διάκριση για τους έλληνες επιστήμονες έρχεται σε μια στιγμή που και στην Ελλάδα τα θέματα της προστασίας του περιβάλλοντος, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και οι επιπτώσεις των κλιματικών αλλαγών αλλάζουν όλο και περισσότερο τον τρόπο ζωής μας.


http://www.protothema.gr/content.php?id=9076


Φιλοξενούμενος ο κύριος Ζερεφός μαζί με συνεργάτη του στη ΝΕΤ σε σοβαρή πρωινή εκπομπή είπε μεταξύ άλλων: (όχι ακριβώς αλλά επί της ουσίας)

" Ακόμη και αν σήμερα σταματούσε οποιαδήποτε εκπομπή αερίων θερμοκηπίου θα υπήρχε πρόβλημα... πρέπει να κάνουμε κάτι ώστε αντί για μεγάλη καταστροφή, να έχουμε μια μικρότερη... ενόχληση"

Πιο καθαρά δε θα μπορούσε να ειπωθεί από τόσο επίσημα χείλη. Και συνεχίζει:
" δεν αρκεί ότι γίνεται, πρέπει να αλλάξουμε τρόπο ζωής"

Αυτή η δήλωση, δήλωση επιστήμονα, επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Ακούστε τί απάντησε ο δημοσιογράφος:

" Ναι έχετε δίκιο. Γι' αυτό να μη ξεχνάμε, να κλείνουμε τα φώτα, να μη παίρνουμε τόσο συχνά το αυτοκίνητο..."

Αυτό αντιλαμβάνεται λοιπόν ως αλλαγή τρόπου ζωής; Μετά από όλα αυτά τα καμπανάκια, η Δύση συζητάει να κλείνει τα φώτα και να χρησιμοποιεί πιο αραιά το αυτοκίνητο... Το γεγονός ότι δε γίνεται κάθε ένας να έχει και ένα αυτοκίνητο, και δύο σπίτια, και δυο πλυντήρια, δεν συζητάται. Οι θυσίες που είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε φτάνουν ως εκεί. Καμμία κριτική δε γίνεται στο μοντέλο αυτό ανάπτυξης, το οποίο όχι μόνο είναι καταστροφικό για το περιβάλλον, αλλά εξασφαλίζει ένα επίπεδο ευημερίας για εμάς, έξαθλιώνοντας όλον τον υπόλοιπο κόσμο... Και για τους δύσπιστους, θα ήθελα να φανταστούν τους Κινέζους να έχουν όσα αυτοκίνητα ανά ατομο έχουμε και μεις.
Το μοντέλο αυτό ανάπτυξης είναι αδύνατο να καθολικοποιηθεί. Θα βασίζεται πάντα στην εξαθλίωση των άλλων. Τα αυξημένα εισοδήματα και η υψηλή κατάνάλωση στηρίζονται άπό τις ιμπεριαλιστικές σχέσεις με τις αναπτυσσόμενες χώρες, με τα χαμηλά ημερομίσθια και τις άθλιες συνθήκες ζωής. Οι υπολογιστές και τα αυτοκίνητά μας είναι φτηνά και προσιτά γιατί κάποιοι άλλοι πεθαίνουν στη δουλειά για να τα φτιάχνουν, για ένα κομμάτι ψωμί. Το οποίο προφανώς δε φτάνει για να αγοράσουν και οι ίδιοι αυτοκίνητο.
Η ανάπτυξη άλλοτε φτωχών χωρών θέτει όμως επί τάπητος το βασανιστικό ερώτημα. Πόσοι μπορούν να μετάσχουν σε αυτόν τον τρόπο ζωής; Μάλλον όχι πολλοί. Αυτός ο τρόπος ζωής που έχουμε είναι καταστροφικός και ζει με την εκμετάλλευση των άλλων. Αν όλοι τον είχαν, θα ήταν αβίωτος. Οι βιομηχανίες στη Κίνα, οι φυτείες στην Ινδία, τα sweatshops της Λατινικής Αμερικής. Αυτοί δουλεύουν για να τρώμε εμείς, και ας μη το παραδεχόμαστε. Ακόμη και ο Έλληνας εργάτης ωφελείται από αυτό, και ας μη το παραδεχόμαστε.

Αλλά η Δύση δεν έχει ούτε την επιστημονική, αλλά περισσότερο την ηθική και πολιτική τόλμη να το παραδεχτεί αυτό. Το πολύ πολύ να κλείσει καμία λάμπα ή να φτιάξει υβριδικό αυτοκίνητο, πάλι ένα ανά άτομο. Αποδέχεται έτσι τόσο την προοπτική καταστροφής του πλανήτη, όσο και το εκμεταλλευτικό σύστημα που εξασφαλίζει την ευημερία της, Κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Ελπίζει με αφάνταστη αφέλεια ότι η αγορά και η τεχνολογία θα δώσουν τη λύση σε ένα πρόβλημα καθαρά κοινωνικό, που σχετίζεται με το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Όταν όμως η κατάσταση στις ανθρώπινες χωματερές της φτάσει στο απροχώρητο, το πρόβλημα θα χτυπήσει τη πόρτα μας. Και πώς θα συμπεριφερθούμε τότε; Θα υπερασπιστούμε το αποικιοκρατικό προνόμιό μας, ή θα αλλάξουμε ζωή; Και δεν εννοώ να κλείνουμε το φως, αλλά πολλά περισσότερα...

Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

hey, wait, this ain't (even) 68


όχι ότι μας περισσεύει το πάθος και η όρεξη

όχι πως τη ζωή μας θα θυσιάζαμε

μα δεν είναι κρίμα

που δεν ζούμε

σε επαναστατικούς καιρούς
για τίποτα σήμερα δε μπορείς να φωνάξεις

όχι πως απαγορεύεται

αλλά είναι

πως να το πω

αντιαισθητικό

και όλα είναι


τόσο κοινά και προβλέψιμα


δεν υπάρχουν ήρωες


να μας οδηγήσουν


και το να χορεύεις στο δρόμο φαντάζει


τόσο γραφικό


δεν είναι κρίμα


τον τόσο νεανικό ενθουσιασμό μας


να χαραμίζουμε


πόσο τυχεροί οι νέοι του 1968


που είχαν σε κάτι να πιστεύουν


και ας τους σκότωσε


σήμερα η πίστη είναι ντεμοντέ


δεν είναι κρίμα να μην έχουμε τίποτα


ούτε καν το γλυκό ψέμα του 1968


μπορεί να μην τα καταφέρναμε


δε μας περισσεύει δα και η φλόγα


όμως δεν είναι κρίμα


που τα χρόνια της νιότης μας φεύγουν

χωρίς την τραγικότητα της εξέγερσης;

Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

Πόσο συμμετέχουμε;


ΕΡΕΥΝΑ ΤΗΣ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΣΕ 5.700 ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΑ

Οι Ελληνες απέχουν από τα κοινά

Του ΣΠ. ΣΤΑΜΟΥ

Μακριά από τις κοινωνικές οργανώσεις ζει η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων και ιδιαίτερα οι νέοι και οι φτωχοί. Απειροελάχιστη είναι η συμμετοχή στα πολιτικά κόμματα, στα εργατικά σωματεία, στις συνδικαλιστικές οργανώσεις αλλά και στις ψυχαγωγικές ομάδες και στις φιλανθρωπικές οργανώσεις.

Υψηλότερη εμφανίζεται η συμμετοχή σε θρησκευτικές ή εκκλησιαστικές οργανώσεις. Σύμφωνα με έρευνα της Στατιστικής Υπηρεσίας, η συμμετοχή πολιτών σε διάφορες δραστηριότητες οργανώσεων κυμαίνεται από 5% μέχρι 8% και μόνο στις θρησκευτικές οργανώσεις φτάνει σε 29,1%.

Συγκεκριμένα:

* Η συμμετοχή του φτωχού πληθυσμού σε πολιτικά κόμματα, συνδικάτα είναι 2,3% και των μη φτωχών είναι 5,7%.

* Στις επαγγελματικές οργανώσεις (δικηγορικός, ιατρικός σύλλογος, επιμελητήρια κ.ά.) η συμμετοχή των φτωχών είναι 2,3% και των μη φτωχών 6,9%.

* Στις θρησκευτικές ή εκκλησιαστικές οργανώσεις η συμμετοχή των φτωχών είναι 31,5% και των μη φτωχών 28,5%.

* Στις ψυχαγωγικές ομάδες η συμμετοχή των φτωχών είναι 4,8% και των μη φτωχών 9,1%.

Η έρευνα αφορούσε τις συνθήκες διαβίωσης κατά το έτος 2006 και διενεργήθηκε σε δείγμα 5.700 νοικοκυριών και σε 12.151 μέλη. *

από την Ελευθεροτυπία


Τα παραπάνω πρέπει να ληφθούν πολύ σοβαρά υπόψη από όλους μας, και ιδιαίτερα σε εκείνους που εκδηλώνουν τη πίστη τους στη "κινητοποιό δύναμη του λαού", ή στην άμεση δημοκρατία και την αυτοοργάνωση. Οι έλληνες όχι μόνο απέχουν, αλλά απέχουν ιδιαίτερα οι φτωχότεροι. Η μόνη "οργάνωση" που καταφέρνει να κινητοποιήσει κόσμο, και μάλιστα τα κατώτερα στρώματα είναι η εκκλησία. Βέβαια κάποιοι θα βιαστούν να μιλήσουν, με υπόρρητο αλλά καταφανή ελιτισμό για την αμάθεια και το συντηρητισμό των μαζών, την πλάνη της θρησκείας κλπ. Εγώ να ρωτήσω: η πολιτική δηλαδή έχει προσφέρει καλύτερες απαντήσεις στο υπαρξιακό και κοινωνικό ζήτημα, ώστε να αξίζει της μεγαλύτερης εμπιστοσύνης; Επίσης, αν η θρησκεία καταφέρνει και αγγίζει τις μάζες περισσότερο, και οι μάζες ξέρουν τα προβλήματά τους, μήπως αυτό δεν είναι πρόβλημα της θρησκείας αλλά της πολιτικής; Και μήπως αυτή η συμμετοχή στην εκκλησία δεν στερείται κοινωνικών και πολιτικών προεκτάσεων; Πάντως ότι και να πει κανείς, μάλλον αν θελουμε να ξαναμιλησουμε για κοινωνική κινητοποίηση, πέρα από τις παπαριές των συνδικάτων, των κομμάτων κλπ. θα πρέπει να λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη και την εκκλησία, ή τουλάχιστον το θρησκευτικό συναίσθημα. Αλλά βέβαια αυτά τα έχουμε εγκαταλείψει (και άρα εχουν εγκαταλειφθεί) στη δεξιά, στη συντήρηση, στο μεσαίωνα. H αριστερά, με εξαίρεση το αρτηριοσκληρωτικό ΚΚΕ δεν έχει πλέον τίποτα να πει στα λαϊκά στρώματα. έχει ταυτιστεί με τις ελίτ, έστω τις πιο προοδευτικές και κοινωνικά ευαίσθητες, ή τους πιο αξιόλογους διανοούμενος. Στερείται έτσι και κάθε επαφής αλλά και γνώσης της ζωής αυτών των ανθρώπων. Δεν τους ξέρει και δεν τη ξέρουν. Τους θεωρεί αμαθείς, εθνικιστές, συντηρητικούς, ή τους αντιμετωπίζει ως φολκλόρ. Αυτός είναι ο δικός μας μεταμοντέρνος "προοδευτικός" μεσαίωνας...

Κυριακή 18 Μαΐου 2008

Για τη γενιά των 700 ευρώ και λοιπούς "στερημένους"


Μία κυνική, μικροαστικού τύπου αγανάκτηση με καταλαμβάνει κάθε φορά που ακούω, κυρίως από την αριστερά, όλη αυτή τη ρητορική περί γενιάς 700 €, για τα λεφτά που δικαιούμαστε και πώς αξίζουμε πιο πολλά, για τα 1500 και άνω ευρώ που πρέπει να παίρνουν οι νέοι εργαζόμενοι αλλά και οι μεγαλύτεροι... Νιώθω μια απέχθεια για όλη αυτή την "αμοιβολογία" που διεκδικεί συνεχώς όλο και μεγαλύτερη πρόσβαση στα αγαθά...




Όχι δεν θεωρώ ότι παίρνουμε όσα μας άξίζουν. Οι μισθοί είναι κλοπή. Η εκμετάλλευση εμφανέστατη. Υπάρχουν οικογένειες και συνταξιούχοι που δε βγαίνουν με τίποτα... ο μισθός και η σύνταξη τελειώνουν πριν το μήνα.





Αυτό που με εκνευρίζει, ιδιαίτερα σε όσα αφορούν τους νέους, είναι ότι αυτή η κριτική σταματάει στη διεκδίκηση περισσότερων χρημάτων, χωρίς να αγγίζει καθόλου τη κριτική στο μοντέλο παραγωγής, και στον τρόπο ζωής μας, σε όσα δηλαδή καταναλώνουμε. Στο τί τα θέλουμε τα λεφτά.





Ρίξτε μια ματιά στον τρόπο που ζει κυρίως η νεολαία και τα μεσοστρώματα για να καταλάβετε τί εννοώ. Τα περισσότερα λεφτά που αυτά τα κομμάτια θα έπαιρναν θα τα έκαναν αυτοκίνητα, εξοχικά, κινητά, ρούχα, μπουζούκια, ταξιδάκια... Διεκδικείται δηλαδή ένα μοντέλο ζωής όχι μόνο επιφανειακό, άσκοπο και χυδαία επιδεικτικό, αλλά και που είναι αδύνατον να είναι δημοκρατικό και καθολικό. Αν όλη η υφήλιος ζούσε με αυτούς τους όρους, η επιβάρυνση για τον πλανήτη θα ήταν αβάστακτη. Ήδη είναι. Ένας τέτοιος τρόπος ζωής λοιπόν πρέπει να αναγνωρίσει ότι είτε θα καταστρέψει τα πάντα για να γενικευθεί, ή θα επιφυλάσσεται σε μία προνομιούχα μερίδα του πληθυσμού. Στους ευκατάστατους παχουλούς δυτικούς και την παγκόσμια ελίτ.





Λεφτά λοιπόν γιατί; Ναί, όλοι πρέπει να έχουν καλή τροφή και στέγη. Όλοι πρέπει να μορφώνονται και να καλλιεργούνται σαν ανθρώπινα όντα. Όλοι δικαιούμστε μια αξιοπρεπή εργασία και ζωή. Αλλά δεν είναι δυνατόν όλοι να έχουμε 2 σπίτια, 2 αυτόκίνητα, 3 κινητά... ή θα παραδεχθούμε ότι θα τα έχουμε στο σβέρκο κάποιων άλλων και εις βαρος του περιβάλλοντος, ή θα πρέπει ν' αλλάξουμε μοντέλο...




Όταν λοιπόν μια αριστερά δίνει έμφαση μόνο στις όντως κακές και κακοπληρωμένες συνθήκες εργασίας των νέων, αποφοιτων κυρίως πανεπιστημίου, αφενός αορατοποιεί ένα κομμάτι του πληθυσμού που δεν διαθέτει τα απαραίτητα για μια αξιοπρεπή ζωή, αφετέρου ενθαρρύνει για τους έχοντες τη συμμετοχή στο καταναλωτικό όνειρο, το οποίο αφήνει στο απυρόβλητο.

Άλλωστε αυτό ακριβώς το μοντέλο που υπόσχεται και παρέχει σωρεία άχρηστων αγαθών στον καθένα απο εμάς, διέλυσε και όποιες αξιοπρεπείς μορφές συνεργασίας και αλληλεγγύης διέθεταν οι μη προνομιούχοι για να ζήσουν αξιοπρεπώς. Άν λοιπόν θέλουμε ν' αλλάξει κάτι πρεπει να ξαναμιλήσουμε για κοινότητα, για άξίες και τρόπο ζωής, για τή μικρότερη παραγωγή και λιγότερα αγαθά, προσβάσιμα σε όλους. Η κοινότητα των ανθρώπων μπορεί να εξασφαλίσει μια δικαιότερη κατανομή και μια αξιοπρεπή ζωή, που δεν μεταφράζεται σε ένα πλήθος προϊόντων και ανέσεων για τον καθένα

Να μιλήσουμε για όσα δικαιούμαστε, αλλά και για όσα δεν δικαιούμαστε.

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

32 χρόνια από το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη

32 χρόνια από το θάνατο του "πολιτικού εγκληματία" Παναγούλη. Ένα παράδειγμα αγωνιστικότητας και αυτοθυσίας, που μάλλον ξεχάστηκε μαζί με αυτά για τα οποία αγωνίστηκε. Σήμερα, που οπωσδήποτε δεν έχουμε χούντα, αλλά ούτε δημοκρατία, όποιος σηκώνει κεφάλι είναι τρομοκράτης. Σήμερα, που ξεχνάμε αυτούς που πήραν τον πολιτικό αγώνα στα σοβαρά.

Όσο υπάρχει αγώνας, θα είσαι ζωντανός Αλέκο






Τη μνήμη του συμβόλου της αντιδικτατορικής αντίστασης Αλέκου Παναγούλη τίμησαν, 32 χρόνια από το θάνατό του, με επιμνημόσυνη δέηση, το μεσημέρι της Κυριακής στο Α' Νεκροταφείο, συγγενείς, συναγωνιστές και φίλοι. Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γ.Παπαδόπουλου και την καταδίκη του.

Σχολιάζοντας την περιορισμένη παρουσία του κοινού στο μνημόσυνο, ο Γιώργος Μωράκης, δεσμοφύλακάς του Αλ.Παναγούλη στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου, από όπου τον βοήθησε να δραπετεύσει, απέδωσε ευθύνες στις κυβερνήσεις από το 1974 και μετά, δηλώνοντας ότι «είναι ατυχία για το λαό και κυρίως τη νεολαία που δεν υπάρχει σήμερα αυτό το ίνδαλμα, το οποίο έχει τόση ανάγκη ο τόπος».

«Αστέρι λαμπρό» χαρακτήρισε τον Αλ.Παναγούλη ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Λοβέρδος, σημειώνοντας ότι είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε τους ήρωες της Δημοκρατίας. Ανάλογες δηλώσεις έκαναν ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Κ.Αϊβαλιώτης, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ Π.Κρητικός, Α.Καρράς και του ΣΥΝ Π.Τριγάζης.

40 χρόνια από την απόπειρα

Φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από την -αποτυχημένη- απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γ.Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968, στη Βάρκιζα και από την καταδίκη του Αλέκου Παναγούλη.

Στις 3 Νοεμβρίου 1968 ο Αλ.Παναγούλης δικάζεται από το Στρατοδικείο και στις 17 Νοεμβρίου του ίδιου έτους καταδικάζεται εις θάνατον, μαζί με άλλα μέλη της «Εθνικής Αντίστασης».

Μεταφέρεται στην Αίγινα για την εκτέλεση η οποία όμως ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας. Στις 25 Νοεμβρίου του ίδιου έτους μεταφέρθηκε από την Αίγινα στις Στρατιωτικές Φυλακές στο Μπογιάτι (Σ.Φ.Μ.), όπου υπέστη σκληρά βασανιστήρια.

Από εκεί απέδρασε στις Ιουνίου 1969, ωστόσο συλλαμβάνεται εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο του Γουδίου για να μεταφερθεί μετά από ένα μήνα και πάλι στις φυλακές του Μπογιατίου. Απελευθερώνεται τελικά το 1973.

Τρία χρόνια αργότερα, την Πρωτομαγιά του 1976 σκοτώνεται σε ηλικία 38 ετών, κατόπιν τροχαίου ατυχήματος στη λεωφόρο Βουλιαγμένης.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ