Μία κυνική, μικροαστικού τύπου αγανάκτηση με καταλαμβάνει κάθε φορά που ακούω, κυρίως από την αριστερά, όλη αυτή τη ρητορική περί γενιάς 700 €, για τα λεφτά που δικαιούμαστε και πώς αξίζουμε πιο πολλά, για τα 1500 και άνω ευρώ που πρέπει να παίρνουν οι νέοι εργαζόμενοι αλλά και οι μεγαλύτεροι... Νιώθω μια απέχθεια για όλη αυτή την "αμοιβολογία" που διεκδικεί συνεχώς όλο και μεγαλύτερη πρόσβαση στα αγαθά...
Όχι δεν θεωρώ ότι παίρνουμε όσα μας άξίζουν. Οι μισθοί είναι κλοπή. Η εκμετάλλευση εμφανέστατη. Υπάρχουν οικογένειες και συνταξιούχοι που δε βγαίνουν με τίποτα... ο μισθός και η σύνταξη τελειώνουν πριν το μήνα.
Αυτό που με εκνευρίζει, ιδιαίτερα σε όσα αφορούν τους νέους, είναι ότι αυτή η κριτική σταματάει στη διεκδίκηση περισσότερων χρημάτων, χωρίς να αγγίζει καθόλου τη κριτική στο μοντέλο παραγωγής, και στον τρόπο ζωής μας, σε όσα δηλαδή καταναλώνουμε. Στο τί τα θέλουμε τα λεφτά.
Ρίξτε μια ματιά στον τρόπο που ζει κυρίως η νεολαία και τα μεσοστρώματα για να καταλάβετε τί εννοώ. Τα περισσότερα λεφτά που αυτά τα κομμάτια θα έπαιρναν θα τα έκαναν αυτοκίνητα, εξοχικά, κινητά, ρούχα, μπουζούκια, ταξιδάκια... Διεκδικείται δηλαδή ένα μοντέλο ζωής όχι μόνο επιφανειακό, άσκοπο και χυδαία επιδεικτικό, αλλά και που είναι αδύνατον να είναι δημοκρατικό και καθολικό. Αν όλη η υφήλιος ζούσε με αυτούς τους όρους, η επιβάρυνση για τον πλανήτη θα ήταν αβάστακτη. Ήδη είναι. Ένας τέτοιος τρόπος ζωής λοιπόν πρέπει να αναγνωρίσει ότι είτε θα καταστρέψει τα πάντα για να γενικευθεί, ή θα επιφυλάσσεται σε μία προνομιούχα μερίδα του πληθυσμού. Στους ευκατάστατους παχουλούς δυτικούς και την παγκόσμια ελίτ.
Λεφτά λοιπόν γιατί; Ναί, όλοι πρέπει να έχουν καλή τροφή και στέγη. Όλοι πρέπει να μορφώνονται και να καλλιεργούνται σαν ανθρώπινα όντα. Όλοι δικαιούμστε μια αξιοπρεπή εργασία και ζωή. Αλλά δεν είναι δυνατόν όλοι να έχουμε 2 σπίτια, 2 αυτόκίνητα, 3 κινητά... ή θα παραδεχθούμε ότι θα τα έχουμε στο σβέρκο κάποιων άλλων και εις βαρος του περιβάλλοντος, ή θα πρέπει ν' αλλάξουμε μοντέλο...
Όταν λοιπόν μια αριστερά δίνει έμφαση μόνο στις όντως κακές και κακοπληρωμένες συνθήκες εργασίας των νέων, αποφοιτων κυρίως πανεπιστημίου, αφενός αορατοποιεί ένα κομμάτι του πληθυσμού που δεν διαθέτει τα απαραίτητα για μια αξιοπρεπή ζωή, αφετέρου ενθαρρύνει για τους έχοντες τη συμμετοχή στο καταναλωτικό όνειρο, το οποίο αφήνει στο απυρόβλητο.
Άλλωστε αυτό ακριβώς το μοντέλο που υπόσχεται και παρέχει σωρεία άχρηστων αγαθών στον καθένα απο εμάς, διέλυσε και όποιες αξιοπρεπείς μορφές συνεργασίας και αλληλεγγύης διέθεταν οι μη προνομιούχοι για να ζήσουν αξιοπρεπώς. Άν λοιπόν θέλουμε ν' αλλάξει κάτι πρεπει να ξαναμιλήσουμε για κοινότητα, για άξίες και τρόπο ζωής, για τή μικρότερη παραγωγή και λιγότερα αγαθά, προσβάσιμα σε όλους. Η κοινότητα των ανθρώπων μπορεί να εξασφαλίσει μια δικαιότερη κατανομή και μια αξιοπρεπή ζωή, που δεν μεταφράζεται σε ένα πλήθος προϊόντων και ανέσεων για τον καθένα
Να μιλήσουμε για όσα δικαιούμαστε, αλλά και για όσα δεν δικαιούμαστε.
2 σχόλια:
Ένα ακόμα κείμενο σου, το ίδιο καίριο με όλα τα υπόλοιπα που έχω διαβάσει σε αυτό το blog.
Θα σταθώ σε δύο σημεία της τοποθέτησης σου: αυτό των κριτηρίων της διεκδίκησης εισοδήματος και αυτό της κοινωνικής συμβολής της Αριστεράς.
Ξεκινώντας από το δεύτερο δεν μπορεί κανείς να αποφύγει την παρατήρηση ότι η κοινοβουλευτική Αριστερά μόνο από κεκτημένη ταχύτητα συμβάλει στην προαγωγή της Κοινωνίας, στην οποία προκρίνει να προσφέρει έτοιμο αντίλογο εναντίον της εξουσίας αντί όραμα, αρνητισμό στη θέση των προτάσεων, κρατισμό ως αντίδοτο στο νεοφιλελευθερισμό, κλπ. Κοντολογίς έχει επιλέξει εν πολλοίς να συνδιαλέγεται στον ίδιο καμβά και με τα ίδια όπλα με αυτά του Κράτους. Εντούτοις, το να χαράξει κανείς το δικό του μονοπάτι δεν είναι το ευκολότερο πράγμα. Απαιτεί εσωτερικό διάλογο, ολοκληρωμένη εικόνα της κοινωνίας και ανεξάρτητο από ψηφοθηρικές τακτικές όραμα. Προσωπικά το θέμα της «γενιάς των 700 ευρώ» το εκλαμβάνω ως επικοινωνιακό κόλπο, το οποίο έρχεται να αθροιστεί σε μια σειρά από επικοινωνιακά «κολπάκια» της Αντιπολίτευσης (σε αυτά συμπεριλαμβάνεται κατά την άποψη μου και η εκλογή Τσίπρα, η οποία αντί να έρθει προς ανανέωση των θέσεων, προσφέρει απλώς ένα «φρέσκο» πρόσωπο στις τηλεοράσεις). Καμία αντιπρόταση που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια δεν είναι ουσιαστική. Καμία αντιπρόταση δεν φανερώνει διάθεση να αλλάξουν οι όροι του παιχνιδιού, παρά το γεγονός ότι η Αριστερά συνέχεια οδύρεται για λογαριασμό της Κοινωνίας. Ο ρόλος των κοινοβουλευτικών κομμάτων δεν είναι να οδύρεται στις τηλεοράσεις, ούτε να ελέγχει την εξουσία, αλλά να προσφέρει όραμα, παραίνεση, καθοδήγηση, να φέρνει ολοκληρωμένες προτάσεις και να προωθεί την δική του αντίληψη για το κόσμο, τα πράγματα και τη κοινωνία καθαυτή. Συνεπώς από την Κοινοβουλευτική Αριστερά ως έχει σήμερα δεν μπορούμε να αναμένουμε πολλά.
Αναφορικά με το ίδιο το πρόβλημα. Σωστές οι επισημάνσεις σου. Ρίξε όμως μια δεύτερη ματιά στον τρόπο με τον οποίο έχει μάθει να ζει η νεολαία, και τί πραγματικά διεκδικεί, επιπλέον ή συμπληρωματικά των όσων αναφέρεις . Έξι χρόνια στο δημοτικό, έξι στο γυμνάσιο - λύκειο, x στο πανεπιστήμιο έτοιμη δουλειά χωρίς ανεργία και πρώτος μισθός >700 ευρώ. Και δεν λέω ότι είναι μιά άσχημη ιδέα. Απλώς είναι μία μη ρεαλιστική, ατομικιστική ιδέα. Δεν μας ενδιαφέρει αν ο έχων 10ετή προϋπηρεσία στον ιδιωτικό τομέα παίρνει κατά μέσο όρο 1280 ευρώ μηνιαίως. Ούτε μας νοιάζει αν με αυτά τα χρήματα μπορεί να ζήσει μια οικογένεια. Μας ενδιαφέρει κατά πόσον ενώ διαθέτουμε κάποιο τίτλο τεχνικής εκπαίδευσης, πτυχίο πανεπιστημίου ή μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης, «οι ευκαιρίες για ανεύρεση ποιοτικής και δημιουργικής εργασίας είναι περιορισμένες», όπως λέει ένα από τα κριτήρια του γνωστού blog για τη γενιά των 700 ευρώ. Το ότι βεβαίως η μισή Ελλάδα έχει βγάλει Διοίκηση Επιχειρήσεων, Marketing, Νομική και διδακτικές επιστήμες, με αποτέλεσμα να σπανίζουν οι εξειδικευμένοι εργαζόμενοι για άλλους κλάδους και να ανατρέπεται το φυσιολογικό ισοζύγιο προσφοράς / ζήτησης, ουδόλως μας ενδιαφέρει. Το ότι το κριτήριο των περισσότερων τελειόφοιτων για την επιλογή μεταπτυχιακού είναι η αναβολή, η παράταση της φοιτητικής ζωής και το αν «μας αρέσει το αντικείμενο», και δεν περιλαμβάνει μαζί με όλα αυτά πουθενά το «τι θα το κάνω το ρημάδι το χαρτί όταν χρειαστεί να βρω δουλειά». Δουλειά του κράτους άλλωστε ως γνωστόν είναι να γεννάει δουλειές, γιατί άλλωστε υπάρχει το Δημόσιο;
Αν θέλουμε λοιπόν να μιλήσουμε για «αξίες και τρόπο ζωής, για τή μικρότερη παραγωγή και λιγότερα αγαθά, προσβάσιμα σε όλους [...] μια δικαιότερη κατανομή και μια αξιοπρεπή ζωή», θα πρέπει να ξεφύγουμε από τη λογική του άκρατου καταναλωτισμού και την υστερία του τι πραγματικά σημαίνει φτώχια. Δεν μπορώ να μη θυμηθώ την έρευνα που έδωσε στη δημοσιότητα η Τράπεζα της Ελλάδος πριν μερικούς μήνες στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι ο δανεισμός ιδιωτών έφτασε το 2007 το 45.3% του ΑΕΠ, ενώ το 49,3% των δανειοληπτών μέσω πιστωτικών καρτών (αυτό περιλαμβάνει επίσης κάποιες κατηγορίες δανείων που υλοποιούνται μέσω πιστωτικής κάρτας, όπως π.χ. «διακοποδάνεια») δυσκολεύεται ιδιαίτερα να πληρώσει τις δόσεις δεδομένου ότι οι δανειακές τους υποχρεώσεις φτάνουν το 40% του καθαρού τους ετήσιου εισοδήματος. Ελαφρώς προγενέστερη (3ο τρίμηνο του 2007) έρευνα της τράπεζας Πειραιώς δείχνει ότι οι εργαζόμενοι νέοι 25-34 ετών, (κατά πλειοψηφία εργαζόμενοι, ανύπαντροι και δεν έχουν παιδιά) αποτελούν το 20-25% της πελατείας των τραπεζών σε πιστωτικές κάρτες και προσωπικά δάνεια. Oι 7 στους 10 της κατηγορίας αυτής έχει μόνο μία κάρτα. Oι μισοί σχεδόν πληρώνουν την κάρτα τους με την ελάχιστη καταβολή ενώ 2 στους 10 με ολική εξόφληση. Οι υπόλοιποι «ξεχνούν συχνά να πληρώσουν».
Το πρόβλημα είναι καθαρά κοινωνικό και σε πού μικρό βαθμό ουσιαστικά οικονομικό. Το πρόβλημα είναι ακριβώς ότι ελάχιστοι απλώνουν το χέρι τους ως εκεί που φτάνει, λίγοι πραγματικά οραματίζονται την ευτυχία, τη χαρά και την επιτυχία ζυμωμένες με την έννοια της προσωπικής ευδοκίμησης μέσα από τη κοινωνική συνοχή, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των νέων ανθρώπων σήμερα είναι κακέκτυπα των πλέον ματαιόδοξων «θέλω» των γονιών τους. Μια γενιά που μοιάζει βολεμένη στο σημερινό τέλμα, που φοβάται τις αλλαγές αντί να τις διαμορφώνει και που απαιτεί μια λύση δίκην πανάκειας right here, right now, χωρίς να αναλαμβάνει το μερίδιο της ευθύνης που της αναλογεί ως προς ό,τι έγινε και το σημαντικότερο το μερίδιο της προσπάθειας που πρέπει να τις αναλογεί προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα.
http://darkly-noon.spaces.live.com
η ελαστικοποιηση της εργασιας, γενεσιουργος συνθηκη της "γενιας των 700ευρω" προσφερει ενα σωρο πτυχες αναμεσα στις οποιες και ο καταναλωτισμος τις οποιες η αριστερουλιδες σημερα οχι μονο δε θετουν αλλα ουτε καν τις κατανοουν...
τι εχει να πει η αριστερα (και κυριως οι βλακοσυνασπισμενοι που τους εχω αχτι) για την ιδια την συνθηκη της ελαστικης εργασιας κ για το πως αυτη εχει παραλυσει τα συνδικατα (χωρις να ειναι βεβαια αυτη η μονη αιτια της παραλυσης) διασποντας τα εργασιακα συμφεροντα και τελικως και το ιδιο το εργατικο μετωπο? για την βιοτικη συνθηκη της επισφαλειας? για τη σχεση της ελαστικης εργασιας με την κριση στο ασφαλιστικο? για την αντικατασταση της ανεργιας με την μερικη ανεργια? για την παγκοσιοποιηση του εργατικου δικαιου με την σταδιακη μετατροπη του σε soft law? μισολογα ρε διονυση. Κρατανε μαγαζι, μιλανε με λαικισμους, περισσοτερα λεφτα, προλεταριακη επανασταση και αγιος ο θεος. Ακουσα την ομιλια του τσιπρα στην θεσσαλονικη και μιλουσε για τους εργατες και τους μεταναστες λες και ηταν καποια χαριτωμενα οσο και μακρινα ολογραμματα. και το λεω με θλιψη γιατι απο τοτε που βγηκα απο το ζεστο σπιτακι της αριστερας νιωθω πολυ πιο μονη...
Δημοσίευση σχολίου