Γραμμα στο Δήμαρχο

Αγαπητέ κύριε Δήμαρχε,

Με λένε Διονύση. Είμαι μεταπτυχιακός φοιτητής νομικής και ασκούμενος δικηγόρος. Ήρθα στη Θεσσαλονίκη πριν από έξι χρόνια, πιτσιρικάς ακόμη, για να σπουδάσω. Την αγάπησα αμέσως τη Θεσσαλονίκη. Αν και πιο βρώμικη και απρόσωπη από τη Καβάλα, σφύζει από ζωή, χωρίς να είναι και σαν τη ζούγκλα της Αθήνας.
Στη πόλη αυτή έκανα φίλους, ερωτεύτηκα, περιπλανήθηκα, διαδήλωσα. Έχει φιλοξενήσει ένα κομμάτι της ζωής μου, και την αγαπώ γι’ αυτό. Όμως το τελευταίο καιρό τη βλέπω ν’ αλλάζει. Καλό πράγμα η αλλαγή θα πείτε, κύριε Δήμαρχε. Βεβαίως. Έμαθα πως αναπλάθετε λεει το κέντρο της πόλης. Βλέπω όμως αλλαγές που δε μου αρέσουν. Τα παλιά καλά παγκάκια αντικαταστάθηκαν με κάτι κρυόκωλες και στενές μαρμάρινες πλάκες. Ούτε τη πλάτη μας δε μπορούμε ν’ ακουμπήσουμε. Άσε που δε χωράμε πια η παρέα. Κι όλο πάμε σε μπαράκι. Κι αυτά τα ρημάδια είναι πανάκριβα. Άλλωστε μας άρεζε να αράζουμε και να τα πίνουμε στη πλατεία. Έτσι κάνανε κι οι γονείς μας παλιά.
Στη παραλία πάλι, στο λευκό πύργο τα βγάλατε όλα. Κόψατε και θάμνους και δέντρα για να φαινόμαστε. Πήγαινα με τη γυναίκα μου παλιά εκεί και καθόμασταν. Τώρα δε γίνεται πια. Το φως είναι έντονο και μας βλέπουν από παντού. Όχι ότι κάναμε τίποτα πονηρό. Τίποτα φιλάκια ανταλλάσσαμε στα κρυφά. Τώρα μόνο στα μπαρ μπορούμε να βγούμε.
Θέλετε λεει να ξεφορτωθείτε τους ανεπιθύμητους. Χαλάνε το πρόσωπο του κέντρου. Ποιοι είναι όμως αυτοί; Οι μετανάστες; Οι ναρκομανείς; Η νεολαία που δε βγαίνει στα μπαράκια; Διώξατε θυμάμαι και τη λαϊκή απ’ τη Ροτόντα. Χάλαγε κι αυτή τη μόστρα. Κάνανε και εκεί καφέ τώρα. Ωραία ήταν η λαϊκή. Μαζευόταν κόσμος κάθε Τρίτη. Τώρα ψωνίζουν κάθε Σάββατο από τα πολυκαταστήματα έξω απ’ τη πόλη. Όσοι έχουν αμάξι. Μάλλον πρέπει να πάρω και γω πια. Αλλά που θα χωρέσω στη πόλη; Ίσως βέβαια τώρα με την υποθαλάσσια να βολεύει να έχεις αμάξι...
Κι αυτή η υποθαλάσσια. Ε βέβαια, λεωφορεία είναι αυτά; Δεν τα άντεχα κάθε πρωί, πήρα ποδήλατο. Αλλά πού ποδήλατο στη πόλη; Αμάξι χρειάζομαι. Να πηγαίνω και βόλτα τη γυναίκα μου που γκρινιάζει.
Λένε πως η υποθαλάσσια και το μετρό θα φάνε το πράσινο της πόλης. Κι άλλο; Και τί θα μείνει δηλαδή; Όλο πολυκατοικίες γεμίσαμε, και πάρκα πουθενά. Όχι ότι τα χρησιμοποιούμε και καθόλου... Αναρωτιέμαι που θα βγάζω τα παιδιά που θα κάνω βόλτα. Πώς θα μεγαλώσουν σ’ αυτή τη πόλη που γίνεται όλο και πιο γκρί;
Δεν τ’ αντέχω όλα αυτά κύριε Δήμαρχε. Και σου γράφω να στο πω. Αν δεν αλλάξουν λίγο τα πράγματα, στο λεω, θα φύγω. Απ’ τη πόλη. Με πνίγει πια η Θεσσαλονίκη. Κάνε κάτι λοιπόν γιατί θα φύγω. Σ’ απειλώ κύριε δήμαρχε. Και μπορεί να μη σε νοιάζει και πολύ, άλλωστε δε σε ψηφίζω κιόλας, αλλά ένα σου λεω. Εγώ μια μέρα θα γίνω μεγάλος και τρανός. Εκεί που θα πάω θα μεγαλουργήσω. Άμέ, έχω όνειρα εγώ. Και θα βγαίνω και θα λεω παντού ότι εγώ όλα τα καλά που κάνω στη Θεσσαλονίκη θα τα έκανα. Αλλά αυτή δε με ήθελε. Μ’ έδιωξε. Τελευταία προειδοποίηση κύριε δήμαρχε. Κάνε κάτι γιατί με χάνεις

Διονύσης
14/4/07