Μπορεί η ταινία να μην ικανοποιεί τις προσδοκίες μας. Το εν λόγω τραγούδι όμως σαν να κρύβει μέσα του κάτι... μιαν ήττα όχι ολοκληρωτική... μια προσμονή... μια ελπίδα... ένα βλέμμα άγριο...μια φωτια που σιγοκαίει
Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009
Ανασηκώθηκε...
τα άκρα του τα ένιωθε καρφωμένα στο έδαφος... αργά και οδυνηρά άρχισε να τα κινεί.
άρχισε να θυμάται... που βρισκόταν όλο αυτό τον καιρό;
Ήταν σαν να βγαίνει από λήθαργο... από μία ζεστή ασφάλεια, από ένα ασφαλές περιβάλλον. Τί έκανε εκεί τόσο καιρό; πόσο καιρός πέρασε; που πήγαν οι φίλοι του;
Ένας γνώριμος αέρας πάγωσε τα μάγουλα του. Άρχισε να θυμάται. Ναι, έλειπε καιρό. Ήταν λυπηρό μα και βολικό, ίσως και χρήσιμο. Όμως τώρα γύρισε. Κάτι τον έσπρωχνε πίσω. Πόσο ήθελε να γυρίσει; Σε τί; Πόσα από αυτά που κάποτε πίστευε ήταν ακόμη εκεί; Στον λήθαργό του όλα αυτά φάνταζαν μακρινό όνειρο. Όμορφο και ιδανικό, μα τόσο βολικά μακρινό. Τώρα το αίμα του άρχισε πάλι να κυλάει. Σηκώθηκε. Ήταν ακόμη ζωντανός; Ή μήπως δεν υπήρξε ποτέ ζωντανός; Θα έπρεπε να το διαπιστώσει. Μήπως τελικά δεν κοιμήθηκε ποτέ; μήπως, αντίθετα, δεν έχει ακόμη, ξυπνήσει;
Ο αέρας τον έφερε βίαια πίσω στη πραγματικότητα γύρω του. Μία φωνή, τα άκρα του που ξαναγέμιζαν αίμα. ξεκίνησε...
Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009
Bye Bye Dubai (απο tvxs.gr) (επιστρεφω σύντομα...)
Στα πάρκινγκ του αεροδρομίου, ήδη εδώ και αρκετό καιρό μαζεύουν σκόνη πολλά αυτοκίνητα εξαιρετικής πολυτέλειας. Η άμμος, που έχει καλύψει τα παρμπρίζ , είναι κολλημένη και δημιουργεί μια ξερή λάσπη που δύσκολα θα φύγει.
Του Γιώργου Πήττα.
Σε αρκετά αυτοκίνητα, τα ελαστικά έχουν αρχίζει να ρυτιδιάζουν και να σκάνε καθώς ο συνδυασμός των υψηλών ημερήσιων θερμοκρασιών με των ψυχρών νυχτερινών και τις απίστευτες υγρασίες, δίνουν στη φθορά μεγάλη ταχύτητα.
Οι λεηλασίες δειλές ακόμα, αλλά έχουν ξεκινήσει. Βλέπεις αυτοκίνητα με σπασμένα τζάμια και μέσα τους, τις θέσεις των στερεοφωνικών και των τηλεοράσεων ξεκοιλιασμένες.
Κάποια, έχουν μεταβληθεί σε πρόχειρα καταλύματα απολυμένων εργατών που απλήρωτοι εδώ και μήνες διώχθηκαν κακήν κακώς χωρίς καν το εισιτήριο της επιστροφής στην Ινδία και το Πακιστάν.
Πλάνητες, ανέστιοι, πένητες. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της βάναυσα σκληρής δουλειάς για χρόνια στο ερμαφρόδιτο οικοδόμημα της Ανατολής, στον βωμό της έπαρσης χιλιάδων ατσαλάκωτων με τα χαμόγελα τύπου Colgate.
Τα αυτοκίνητα πάντως δεν ήταν άδεια. Βρήκαν, εκτός από πρόχειρο κατάλυμα, και πολλά ρούχα, τσάντες, φωτογραφικές μηχανές.
Μόνο που πια, δεν υπάρχει σχεδόν κανείς να αγοράσει έστω σε τιμή ευκαιρίας.
Πάντως, τα παρατημένα πολυτελή αυτοκίνητα, αποδείχθηκαν πολύ καλύτερος χώρος διαμονής από τους τρισάθλιους χώρους φιλοξενίας που το Εμιράτο είχε προβλέψει για τους εργάτες.
Ήταν πριν από ένα δυο χρόνια, καθώς είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι με την μούρλα που έπαθαν διάφοροι για το Dubai, και, δεν ξέρω πως, αλλά μπήκα στο Google γράφοντας στην Αναζήτηση τη φράση «Dubai Labour» .
Ήθελα να δω ποιοι είναι αυτοί που οικοδομούν το «θαύμα της ανατολής». Είχε τόσο πολύ πήξει το κεφάλι μου από τους ενθουσιασμένους που έβλεπαν στην περιοχή το «μέλλον», που αναρωτήθηκα κάποια στιγμή αν πράγματι, το «θαύμα» αγγίζει αναλογικά όλους.
Παρακολουθούσα για καιρό ανθρώπους που μιλούσαν για τη Νέα Υόρκη της Ανατολής, για το αριστούργημα του μέλλοντος, για τον τόπο που όλα είναι «τέλεια» κλπ.
Είχα αρχίσει να γεμίζω με τεράστιες επιφυλάξεις καθώς έβλεπα στην τηλεόραση τα τερατώδη κτίρια, τις απίστευτες παρεμβάσεις στη φύση με τη δημιουργία τεχνητών νησιών, είχα αρχίσει να νιώθω κάπου μέσα μου. πως δεν μπορεί, όλο αυτό το «πράγμα» κάποια στιγμή θα στομώσει, θα φτάσει σε αδιέξοδο, θα καταρρεύσει γιατί, είναι αν μη τι άλλο βιασμός παρά φύση. Και μάλιστα, κατ’ εξακολούθηση.
Η χυδαιότερη έκφραση θαρρώ του Καπιταλισμού βρήκε την ιδανική της έκφραση στο «θαύμα του Dubai». Και είναι η χυδαιότερη, γιατί από πολλούς αντιμετωπίστηκε ως «νέα πρόταση για την ανάπτυξη του 21ου αιώνα».
Ανεξέλεγκτη μεσαιωνική εκμετάλλευση ανθρώπων, ανεξέλεγκτες παρεμβάσεις στη φύση, αρχιτεκτονικά τερατουργήματα που εισβάλλουν με θράσος στον ουρανό για να επιδείξουν την μηχανική επικυριαρχία, τεχνητά νησιά, τεχνητά ποτάμια, τεχνητές πίστες χιονιού για σκι, τεχνητές παραλίες, και εν τέλει τεχνητοί άνθρωποι που είδαν όλα αυτά σαν πρόταση και μοντέλο για το μέλλον του κόσμου.
Dubai, ο ορισμός του υπερθετικού:
Το πολυτελέστερο ξενοδοχείο του πλανήτη ( Burj Al Arab)
Το ψηλότερο κτίριο του πλανήτη ( Burj Dubai)
Και, κάπου 250.000 εργάτες που δούλευαν στις κατασκευές για λιγότερο από 10 δολάρια την ημέρα.
Ο επισκέπτης βέβαια, ποτέ δεν έρχονταν σε επαφή με τους εργάτες.
Καλά κρυμμένοι, σε φρουρούμενα και περιφραγμένα παραπήγματα που φέρνουν στο νου στρατόπεδα συγκέντρωσης, στοιβαγμένοι κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον χωρίς στοιχειώδεις χώρους υγιεινής και εστίασης, μεταφερόντουσαν στις οικοδομές με ειδικά λεωφορεία και με αυτά επέστρεφαν.
Οποιαδήποτε επαφή με τουρίστες, ήταν απαγορευμένη δια ροπάλου.
Είναι εξαιρετικά χαρακτηριστική η απέραντη μυστικότητα με την οποία για χρόνια τυλίχθηκε αυτή η πλευρά του οικονομικού «θαύματος». Και είναι ακόμα πιο χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία οι δυτικοί επισκέπτες ή και μόνιμα εγκατεστημένοι εκεί ως στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων, έθαβαν στα τρίσβαθα του μυαλού τους μια πραγματικότητα που τους χαλούσε την εικόνα του ιδανικού κόσμου.
Δεκάδες διαφημιστικά φυλλάδια και σποτάκια που προβάλλονταν αποκλειστικά σε χώρες όπως το Πακιστάν καλούσαν τις πανστρατιές των έτσι και αλλιώς εξαθλιωμένων του 3ου κόσμου να έρθουν στη γη της επαγγελίας και να πάρουν γερά μεροκάματα. Χιλιάδες ήταν αυτοί που ανταποκρίθηκαν.
Κάτω από τη μύτη μας, μπροστά στο αλλήθωρο βλέμμα μας, περνούσαν ολάκερα καραβάνια σκλάβων που έφθαναν εκεί και έβλεπαν σε λίγες ώρες τις υποσχέσεις των ατζέντηδων φτηνής εργασίας να γίνονται σκόνη.
Η εικόνα, είναι πια σουρεαλιστική.
Οι βίλες των πραγματικά πλουσίων και διάσημων παραμένουν.
Μόνο που μοιάζουν πια σαν φωτάκια που αναβοσβήνουν σε ένα καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Τεράστια ημιτελή οικοδομήματα παρατημένα, πάμπολλα κλειστά μαγαζιά, άδεια εμπορικά κέντρα και οι μηχανές του τεχνητού χιονιού άνεργες, κινδυνεύουν να σκουριάσουν.
Οι παρατημένες Ferrari στο αεροδρόμιο, τα άδεια καζίνο, αρκετά μεσαία στελέχη που εγκατέλειψαν τις ευρωπαϊκές πατρίδες τους ελπίζοντας σε γρήγορη ανέλιξη και πλουτισμό και που τώρα βρέθηκαν χωρίς δουλειά, είναι τα φαντάσματα, ο αντίλαλος του πιο προκλητικού πάρτι που στήθηκε εδώ και δεκαετίες.
Ένα πάρτι που τέλειωσε όπως του έπρεπε.
Προσθέτοντας όμως ακόμα μεγαλύτερη απόγνωση σε αυτούς που τώρα ψάχνουν να βρουν πως θα επιστρέψουν σε κάποιο Μπανγκλαντές σε κάποιο Πακιστάν…
Και καθώς αυτοί προσπαθούν πρόσκαιρα να βολευτούν σε κάποιο Cayenne, ο Εμίρης του Dubai (που πάντως δεν πρόκειται να γίνει κακομοίρης) ψάχνει να δει πως θα καλύψει την μαύρη τρύπα των 90 περίπου δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Είτε τα καταφέρει πάντως είτε όχι, τα πολυώροφα φαντάσματα των μισοτελειωμένων σύγχρονων πύργων δεν έχουν καμία ελπίδα να ολοκληρωθούν, και κάποια στιγμή είτε θα διαλυθούν στα εξ ων συνετέθησαν είτε θα γίνουν «πάσης φύσεως υλικά προς πώληση».
Δεν θα κρύψω τα αισθήματά μου. Κάθε φορά που βλέπω την αλαζονεία να συντρίβεται, χαίρομαι. Μόνο που πάντα αυτή η χαρά είναι φορτωμένη και φιλτραρισμένη με μια πικρή γεύση. Γιατί, οι αλαζόνες κατά το μάλλον ή το ήττον θα βρουν τρόπο να συνεχίσουν. Ενώ αυτοί που θα έχουν συντριβεί από το οικοδόμημα της αλαζονείας τους χάνονται στο πιο πυκνό σκοτάδι.
Δεν ξέρω, από χτες στο μυαλό τριγυρνά εκείνο το παλιό τραγουδάκι: «είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, ο βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια κομμάτια»
Και το Dubai, έχει πολύ άμμο. Μα πάρα πολύ άμμο.
Και ζούμε σε εποχές ισχυρών ανέμων.
Του Γιώργου Πήττα.
Σε αρκετά αυτοκίνητα, τα ελαστικά έχουν αρχίζει να ρυτιδιάζουν και να σκάνε καθώς ο συνδυασμός των υψηλών ημερήσιων θερμοκρασιών με των ψυχρών νυχτερινών και τις απίστευτες υγρασίες, δίνουν στη φθορά μεγάλη ταχύτητα.
Οι λεηλασίες δειλές ακόμα, αλλά έχουν ξεκινήσει. Βλέπεις αυτοκίνητα με σπασμένα τζάμια και μέσα τους, τις θέσεις των στερεοφωνικών και των τηλεοράσεων ξεκοιλιασμένες.
Κάποια, έχουν μεταβληθεί σε πρόχειρα καταλύματα απολυμένων εργατών που απλήρωτοι εδώ και μήνες διώχθηκαν κακήν κακώς χωρίς καν το εισιτήριο της επιστροφής στην Ινδία και το Πακιστάν.
Πλάνητες, ανέστιοι, πένητες. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της βάναυσα σκληρής δουλειάς για χρόνια στο ερμαφρόδιτο οικοδόμημα της Ανατολής, στον βωμό της έπαρσης χιλιάδων ατσαλάκωτων με τα χαμόγελα τύπου Colgate.
Τα αυτοκίνητα πάντως δεν ήταν άδεια. Βρήκαν, εκτός από πρόχειρο κατάλυμα, και πολλά ρούχα, τσάντες, φωτογραφικές μηχανές.
Μόνο που πια, δεν υπάρχει σχεδόν κανείς να αγοράσει έστω σε τιμή ευκαιρίας.
Πάντως, τα παρατημένα πολυτελή αυτοκίνητα, αποδείχθηκαν πολύ καλύτερος χώρος διαμονής από τους τρισάθλιους χώρους φιλοξενίας που το Εμιράτο είχε προβλέψει για τους εργάτες.
Ήταν πριν από ένα δυο χρόνια, καθώς είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι με την μούρλα που έπαθαν διάφοροι για το Dubai, και, δεν ξέρω πως, αλλά μπήκα στο Google γράφοντας στην Αναζήτηση τη φράση «Dubai Labour» .
Ήθελα να δω ποιοι είναι αυτοί που οικοδομούν το «θαύμα της ανατολής». Είχε τόσο πολύ πήξει το κεφάλι μου από τους ενθουσιασμένους που έβλεπαν στην περιοχή το «μέλλον», που αναρωτήθηκα κάποια στιγμή αν πράγματι, το «θαύμα» αγγίζει αναλογικά όλους.
Παρακολουθούσα για καιρό ανθρώπους που μιλούσαν για τη Νέα Υόρκη της Ανατολής, για το αριστούργημα του μέλλοντος, για τον τόπο που όλα είναι «τέλεια» κλπ.
Είχα αρχίσει να γεμίζω με τεράστιες επιφυλάξεις καθώς έβλεπα στην τηλεόραση τα τερατώδη κτίρια, τις απίστευτες παρεμβάσεις στη φύση με τη δημιουργία τεχνητών νησιών, είχα αρχίσει να νιώθω κάπου μέσα μου. πως δεν μπορεί, όλο αυτό το «πράγμα» κάποια στιγμή θα στομώσει, θα φτάσει σε αδιέξοδο, θα καταρρεύσει γιατί, είναι αν μη τι άλλο βιασμός παρά φύση. Και μάλιστα, κατ’ εξακολούθηση.
Η χυδαιότερη έκφραση θαρρώ του Καπιταλισμού βρήκε την ιδανική της έκφραση στο «θαύμα του Dubai». Και είναι η χυδαιότερη, γιατί από πολλούς αντιμετωπίστηκε ως «νέα πρόταση για την ανάπτυξη του 21ου αιώνα».
Ανεξέλεγκτη μεσαιωνική εκμετάλλευση ανθρώπων, ανεξέλεγκτες παρεμβάσεις στη φύση, αρχιτεκτονικά τερατουργήματα που εισβάλλουν με θράσος στον ουρανό για να επιδείξουν την μηχανική επικυριαρχία, τεχνητά νησιά, τεχνητά ποτάμια, τεχνητές πίστες χιονιού για σκι, τεχνητές παραλίες, και εν τέλει τεχνητοί άνθρωποι που είδαν όλα αυτά σαν πρόταση και μοντέλο για το μέλλον του κόσμου.
Dubai, ο ορισμός του υπερθετικού:
Το πολυτελέστερο ξενοδοχείο του πλανήτη ( Burj Al Arab)
Το ψηλότερο κτίριο του πλανήτη ( Burj Dubai)
Και, κάπου 250.000 εργάτες που δούλευαν στις κατασκευές για λιγότερο από 10 δολάρια την ημέρα.
Ο επισκέπτης βέβαια, ποτέ δεν έρχονταν σε επαφή με τους εργάτες.
Καλά κρυμμένοι, σε φρουρούμενα και περιφραγμένα παραπήγματα που φέρνουν στο νου στρατόπεδα συγκέντρωσης, στοιβαγμένοι κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον χωρίς στοιχειώδεις χώρους υγιεινής και εστίασης, μεταφερόντουσαν στις οικοδομές με ειδικά λεωφορεία και με αυτά επέστρεφαν.
Οποιαδήποτε επαφή με τουρίστες, ήταν απαγορευμένη δια ροπάλου.
Είναι εξαιρετικά χαρακτηριστική η απέραντη μυστικότητα με την οποία για χρόνια τυλίχθηκε αυτή η πλευρά του οικονομικού «θαύματος». Και είναι ακόμα πιο χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία οι δυτικοί επισκέπτες ή και μόνιμα εγκατεστημένοι εκεί ως στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων, έθαβαν στα τρίσβαθα του μυαλού τους μια πραγματικότητα που τους χαλούσε την εικόνα του ιδανικού κόσμου.
Δεκάδες διαφημιστικά φυλλάδια και σποτάκια που προβάλλονταν αποκλειστικά σε χώρες όπως το Πακιστάν καλούσαν τις πανστρατιές των έτσι και αλλιώς εξαθλιωμένων του 3ου κόσμου να έρθουν στη γη της επαγγελίας και να πάρουν γερά μεροκάματα. Χιλιάδες ήταν αυτοί που ανταποκρίθηκαν.
Κάτω από τη μύτη μας, μπροστά στο αλλήθωρο βλέμμα μας, περνούσαν ολάκερα καραβάνια σκλάβων που έφθαναν εκεί και έβλεπαν σε λίγες ώρες τις υποσχέσεις των ατζέντηδων φτηνής εργασίας να γίνονται σκόνη.
Η εικόνα, είναι πια σουρεαλιστική.
Οι βίλες των πραγματικά πλουσίων και διάσημων παραμένουν.
Μόνο που μοιάζουν πια σαν φωτάκια που αναβοσβήνουν σε ένα καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Τεράστια ημιτελή οικοδομήματα παρατημένα, πάμπολλα κλειστά μαγαζιά, άδεια εμπορικά κέντρα και οι μηχανές του τεχνητού χιονιού άνεργες, κινδυνεύουν να σκουριάσουν.
Οι παρατημένες Ferrari στο αεροδρόμιο, τα άδεια καζίνο, αρκετά μεσαία στελέχη που εγκατέλειψαν τις ευρωπαϊκές πατρίδες τους ελπίζοντας σε γρήγορη ανέλιξη και πλουτισμό και που τώρα βρέθηκαν χωρίς δουλειά, είναι τα φαντάσματα, ο αντίλαλος του πιο προκλητικού πάρτι που στήθηκε εδώ και δεκαετίες.
Ένα πάρτι που τέλειωσε όπως του έπρεπε.
Προσθέτοντας όμως ακόμα μεγαλύτερη απόγνωση σε αυτούς που τώρα ψάχνουν να βρουν πως θα επιστρέψουν σε κάποιο Μπανγκλαντές σε κάποιο Πακιστάν…
Και καθώς αυτοί προσπαθούν πρόσκαιρα να βολευτούν σε κάποιο Cayenne, ο Εμίρης του Dubai (που πάντως δεν πρόκειται να γίνει κακομοίρης) ψάχνει να δει πως θα καλύψει την μαύρη τρύπα των 90 περίπου δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Είτε τα καταφέρει πάντως είτε όχι, τα πολυώροφα φαντάσματα των μισοτελειωμένων σύγχρονων πύργων δεν έχουν καμία ελπίδα να ολοκληρωθούν, και κάποια στιγμή είτε θα διαλυθούν στα εξ ων συνετέθησαν είτε θα γίνουν «πάσης φύσεως υλικά προς πώληση».
Δεν θα κρύψω τα αισθήματά μου. Κάθε φορά που βλέπω την αλαζονεία να συντρίβεται, χαίρομαι. Μόνο που πάντα αυτή η χαρά είναι φορτωμένη και φιλτραρισμένη με μια πικρή γεύση. Γιατί, οι αλαζόνες κατά το μάλλον ή το ήττον θα βρουν τρόπο να συνεχίσουν. Ενώ αυτοί που θα έχουν συντριβεί από το οικοδόμημα της αλαζονείας τους χάνονται στο πιο πυκνό σκοτάδι.
Δεν ξέρω, από χτες στο μυαλό τριγυρνά εκείνο το παλιό τραγουδάκι: «είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, ο βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια κομμάτια»
Και το Dubai, έχει πολύ άμμο. Μα πάρα πολύ άμμο.
Και ζούμε σε εποχές ισχυρών ανέμων.
Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009
Η απάντηση του κου Ανωγειανάκι
Παραθέτω σήμερα την απάντηση του καθηγητή κου Ανωγειανάκι σε παλαιότερο κείμενό μου 9βλ παραπάνω), και τον ευχαριστώ για μια ακόμη φορά για τη διάθεσή του για συζήτηση.
Αγαπητέ Αλέξη,
Χαίρομαι που δεν αποτελείς «μία φαντασίωση» και, μια και έτσι έχουν τα πράγματα, πρέπει να εκλάβεις τις «πατερναλιστικές αμφιβολίες» μου ως θαυμασμό (γιατί αλήθεια τις θεωρείς ως «κολακεία»;) για τη συγκρότηση του λόγου σου, άσχετα αν δεν συμφωνούμε στην οπτική γωνία υπό την οποία ο καθένας μας «βλέπει» τον κόσμο. Οφείλω επίσης να ζητήσω συγγνώμη από τον κ. Μανιτάκη αφού, όπως με διαβεβαιώνεις, η εκ μέρους του αντιγραφή της επιστολής σου ήταν άψογη. Αυτό και κάνω δημόσια μέσω του blog σου. Εξακολουθώ πάντως να θεωρώ ότι ο λόγος σου είναι «γεροντίστικος». Δεν συμφωνώ μαζί σου ότι αυτό οφείλεται στη «γερασμένη» σου σκέψη, όπως κοροϊδευτικά μου απαντάς. Αντίθετα πιθανολογώ πως οφείλεται στο ότι η εκπαίδευσή σου βασίστηκε σε εκπαιδευτικά πρότυπα που βάζουν τις ουμανιστικές σπουδές πάνω από τις επιστημονικές και προσπαθούν να «περάσουν» αντίστοιχους τρόπους σκέψης και ανάλυσης.
Κάνεις λάθος αν θεωρείς πως αδυνατώ να διακρίνω τη «νομιμοποιημένη βία» από την αυθαίρετη. Όμως, στη χώρα μας, από καταβολής του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους (ίσως λόγω των σχεδόν ανύπαρκτων νομικών μου γνώσεων και των σχετικά φτωχών μου ιστορικών) δεν μπορώ να διακρίνω, μικρές έστω (π.χ. άνω της τριακονταετίας), περιόδους παντελώς ελεύθερες κρατικής (αλλά και μη κρατικής) βίας! Επομένως προς τι η ταραχή; Ιδιαίτερα όταν έστω και η υπέρβαση ή ακόμη και η κατάχρηση, αν θέλεις, της εξουσίας από την Ελληνική κρατική μηχανή μετριάζεται από την εγγενή ανοργανωσιά του Ελληνικού Κράτους; Θέλεις να σου δώσω παραδείγματα για το τι είναι «νομιμοποιημένη βία»; Σου θυμίζω το φόνο του μετανάστη από τη Βραζιλία στο Λονδίνο ο οποίος δεν σταμάτησε (στο μετρό, δηλαδή εκεί από όπου δεν μπορούσε εύκολα να διαφύγει) όταν του το ζήτησε η αστυνομία με το αιτιολογικό ότι «στιγμιαία» συμπεριφέρθηκε ως τρομοκράτης. Σου θυμίζω ακόμη τα έκτροπα που συνέβησαν στη Γαλλία όταν ο κ. Σαρκοζί ήταν υπουργός εσωτερικών (αν θυμάμαι καλά) λόγω του υπερβάλλοντα ζήλου της Γαλλικής Αστυνομίας. Αλλά θα σου αναφέρω κάτι που έχω αναφέρει και αλλού (http://panepistimiakisymparataxi.blogspot.com/2009/02/blog-post.html), ένα γεγονός που έτυχε να μάθω από αυτόπτη μάρτυρα. Ένα γεγονός που δείχνει το πως είναι εκπαιδευμένη να χρησιμοποιεί τη «νομιμοποιημένη βία» η Βελγική αστυνομία. Σύμφωνα λοιπόν με τα όσα μου αφηγήθηκαν, τη νύχτα που η Ιταλία κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα (2006) οι Ιταλοί των Βρυξελλών ξεχύθηκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν. Μία σειρά από 50 και περισσότερα αυτοκίνητα έφτασε στην Grand Place και προσπάθησαν να εισέλθουν. Σε κάθε δρομάκι που οδηγούσε προς τα εκεί ήταν παρατεταγμένος και από ένας αστυνομικός επιφορτισμένος με το να μην επιτρέψει την είσοδο των αυτοκινήτων στην πλατεία. Όταν σε κάποια φάση το προπορευόμενο αυτοκίνητο (περιπαικτικά ίσως) προσπάθησε να "σπρώξει" έναν από τους αστυνομικούς, αυτός τοποθέτησε την κάνη του όπλου του στο παρμπρίζ και ζήτησε από τον οδηγό να επαναλάβει το αστείο!!! ΗΤΑΝ ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΠΩΣ ΑΝ ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ, Ο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΘΑ ΤΟΥ ΤΙΝΑΖΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ. Περιτό να σας πω ότι τη νύχτα εκείνη μία χούφτα αστυνομικών επέβαλαν την τάξη σε ένα μεγάλο πλήθος που παραλληρούσε. Γιατί κάθε ένας από το πλήθος ήξερε ότι στις περιπτώσεις αυτές, που η αστυνομία είναι επιφορτισμένη να επιβάλλει την τάξη, δεν χωράν αστεία όσον αφορά στη χρήση της «νομιμοποιημένης βίας»!
Όσον αφορά σε αυτό που αποκαλείς «κυνική αντίληψή» μου για τους μετανάστες, θα συμφωνήσω αμέσως και χωρίς περιστροφές μαζί σου πως «αν είναι λογικό να πεθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να είναι λογικό και να σκοτώνουν». Γιατί η κοινωνία δεν πρόκειται ποτέ «τους αγκαλιάσει και να τους φροντίσει, όσο μπορεί». Πιστεύω (και εδώ μπορεί να διαφωνούμε αλλά τι να γίνει;) ότι έτσι είναι φτιαγμένες οι κοινωνίες. Γιατί είναι έτσι ή, ακόμη περισσότερο, γιατί δεν «γίνεται και καλύτερα» οφείλεται, κατά την ταπεινή μου γνώμη, σε καθαρά βιολογικούς ή φυσικούς, αν θέλεις, λόγους τους οποίους μπορεί να μην γνωρίζουμε ή καταλαβαίνουμε σε όλη την έκτασή τους, είναι όμως πλέον ή βέβαιο ότι υπάρχουν. Στην απάντηση που έστειλα στην αρχική επιστολή σου, σημείωνα το παράδειγμα των Ελλήνων μεταναστών για να σου δείξω πως τα προβλήματα του μετανάστη είναι παγκόσμια και πανανθρώπινα και πως βασικά πηγάζουν (α) από την προκατάληψη των κοινωνιών τις οποίες προσπαθούν να «εκπορθήσουν» οι μετανάστες και (β) από τον έμφυτο συντηρητισμό των κοινωνιών υποδοχής που αντιδρούν στην, έστω και ελάχιστη, αλλοίωση της καθημερινότητάς τους - ακόμη και αν πρόκειται να κερδίσουν κάτι από την αλλοίωση αυτή. Το παράδειγμα της μεγαλύτερης ίσως ομογενειακής μας οργάνωσης (της AHEPA - American Hellenic Educational Progressive Association) συνηγορεί με το ότι «αν είναι λογικό να πεθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να είναι λογικό και να σκοτώνουν». Σου παραθέτω ένα απόσπασμα από το site http://mill-valley.freemasonry.biz/marin-fraternities-05.htm για να δείς τι εννοώ: «The American Hellenic Educational Progressive Association or the Order of Ahepa was founded July 26, 1922, in Atlanta, GA. It was founded at the height of Ku Klux Klan activities directed against people of Greek heritage in the very city that was the home to the national Imperial Headquarters of the revived Ku Klux Klan. Klansmen resented the industry and success of their neighbors of Hellenic ancestry. The primary goal of the founders of the Order of Ahepa was to establish better relations with non-Greeks. To this end they created a patriotic fraternal order espousing undivided loyalty to the United States, American citizenship, proficiency in English, active participation in the civic mainstream, economic stability, social unity and the pursuit of education». Στο συνέδρειο της AHEPA για τα 50 χρόνια από την ίδρυσή της, που έγινε στο Los Angeles, άκουσα για πρώτη φορά πως η 26/7/1922 ήταν η μέρα που οι Έλληνες της Ατλάντα «ξέκαναν» μία σειρά από υψηλόβαθμα μέλη της Ku Klux Klan, αναγκάζοντάς έτσι, μέσα από ένα μίνι λουτρό αίματος, την Ku Klux Klan να βάλει «νερό στο κρασί της» και να σταματήσει να λυντσάρει Έλληνες. Το πόσο αλήθεια περιέχει αυτή η, κατά τα άλλα απόκρυφη, ιστορία (δεν την έχω δεί δημοσιευμένη πουθενά αλλά την έχω επανειλημμένα ακούσει από παλαιούς Ελληνοαμερικανούς που την διηγούνταν με περηφάνεια) δεν μπορώ να σου εγγυηθώ. Περιέχει όμως ατόφια τα αισθήματα που κάνουν το μυαλό μετανάστη της πρώτης γενιάς «να ματώνει» όταν τα σκέφτεται. Αν θέλεις ένα άλλο διάσημο, θα έλεγα, παράδειγμα ψάξε στα παρακάτω sites:
http://en.wikipedia.org/wiki/Louis_Tikas και http://en.wikipedia.org/wiki/Ludlow_Massacre. Τέλος, αν θέλεις να δείς πως συμπεριφέρονται οι ίδιοι μετανάστες μερικές γενιές αργότερα ψάξε στο: http://www.ahepa.org/ ή στο http://www.goarch.org/.
Τώρα, σε ό,τι αφορά αυτό που αποκαλείς «κύριο κομμάτι των απόψεών» μου οφείλω να παρατηρήσω ότι σωστά αποκαλείς τις θέσεις μου «γερασμένες» - εξάλλου προχθές ακόμη γιορτάσαμε τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Δαρβίνου και τα 150 από την έκδοση του βιβλίου του για την προέλευση των ειδών! Όμως η «γέρικη» αυτή θεωρία δεν έχει ανατραπεί, εις μάτην προσπαθειών όπως εκείνων του Lysenko. Και για να σου δείξω που έγκειται η διαφορά μας (ας πούμε η διαφορά μεταξύ του «γερασμένου» και του «γεροντίστικου») θα σε παραπέμψω σε τρία ακόμη sites: Το http://plato.stanford.edu/entries/altruism-biological/, http://www.humantruth.info/altruism.html και http://www.evolutionaryethics.com/science.htm. Και θα σου τονίσω (ίσως λόγω της ενασχόλησής μου με τη βιολογική άποψη της ζωής και την αντίστοιχη εκπαίδευση αλλά και παιδεία που απέκτησα στο διάστημα που ασχολούμαι με τη φυσιολογία) πως, αντίθετα με τα όσα ελπίζεις, θέλω να πιστεύω πως όσοι αγαπώ και στους οποίους προσφέρω ανιδιοτελώς (;) - οικογένεια, φίλοι, οι φοιτητές μου - με παίρνουν τοις μετρητοίς! Αλλοιώς θα έπρεπε να εγκαταλείψω το επάγγελμά μου.
Και θα ήθελα να κλείσω με τα όσα λες περί καταναλωτισμού και Golden Boys. Κατ’αρχήν με παρεξηγείς: Δεν σε παρότρυνα να βγείς στη σύνταξη! Μακρυά από μένα κάτι τέτοιο, που κοιτάζω πως θα παραμείνω στη δουλειά μου για όσο χρόνο μπορώ να προσφέρω! Αντίθετα σε παρότρυνα και σε παροτρύνω να πιέσεις εμάς, τις παλαιότερες γενιές, να βγούμε στη σύνταξη (έστω και με μειωμένες απολαβές) - γιατί τα επακόλουθα αυτής της κρίσης θα τα ζήσει πρωταρχικά η γενιά σου και επομένως εσείς πρέπει να πάρετε, ΑΜΕΣΑ, το τιμόνι στα χέρια σας. Και αυτό αγνοώντας ακόμη και το κοινωνικό και ανθρώπινο κόστος - γιατί είστε καλύτεροι από όλους εμάς που θα αντικαταστήσετε. Τώρα αν, όταν βρεθείς (μεταφορικά, αλλά ελπίζω και ουσιαστικά) με το τιμόνι στα χέρια, επιμένεις να εφαρμόσεις τα όσα λές περί καταναλωτικών κοινωνιών κλπ, «με γεια σου και χαρά σου». Εσύ, κατά κύριο λόγο και οπωσδήποτε για περισσότερο χρόνο, θα «λουστείς» τις συνέπειες των επιλογών σου. Και τα λέω όλα αυτά γιατί (ο δεύτερος λόγος που σχολιάζω τα όσα γράφεις περί καταναλωτισμού κλπ) αν κοιτάξεις ιστορικά «πίσω σου» θα δείς πως όλος ο πολιτισμός και η πνευματική μας ανάπτυξη ήταν και είναι μία τεράστια σπατάλη πόρων, αίματος και δακρύων: Για να χτιστεί ο Παρθενώνας χρειάστηκε να «ξεζουμιστεί» η Αθηναϊκή Συμμαχία, για να χτιστεί η Περσέπολις χρειάστηκε να προηγηθούν εκατοντάδες χρόνια δημιουργίας της Περσικής Αυτοκρατορίας κλπ, για να μείνω στα πολύ παλιά χρόνια. Όμως, το αποτέλεσμα αυτής της σπατάλης, δηλαδή ο πολιτισμός και η πνευματική μας ανάπτυξη, είναι το μόνο που έχουμε να δείξουμε το οποίο μας χαρακτηρίζει ως «ανθρώπους». Επομένως, μην είσαι τόσο σίγουρος πως ο καταναλωτισμός είναι ένα φαινόμενο των καιρών μας που μπορούμε να διορθώσουμε. Ίσως να μη «γίνεται και καλύτερα».
Σε ευχαριστώ, για την ευκαιρία που μου έδωσες (και ελπίζω πως θα συνεχίσεις να μου δίνεις) να ανταλλάξουμε απόψεις και σε διαβεβαιώνω ότι θα καταβάλλω κάθε προσπάθεια να συζητήσω μαζί σου όποτε το θεωρήσεις ότι πρέπει να γίνει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποχρεωτικά θα διαφωνώ μαζί σου,
Με ιδιαίτερη εκτίμηση
Γιώργος Ανωγειανάκις
Καθηγητής Ιατρικής Σχολής
ΑΠΘ
Αγαπητέ Αλέξη,
Χαίρομαι που δεν αποτελείς «μία φαντασίωση» και, μια και έτσι έχουν τα πράγματα, πρέπει να εκλάβεις τις «πατερναλιστικές αμφιβολίες» μου ως θαυμασμό (γιατί αλήθεια τις θεωρείς ως «κολακεία»;) για τη συγκρότηση του λόγου σου, άσχετα αν δεν συμφωνούμε στην οπτική γωνία υπό την οποία ο καθένας μας «βλέπει» τον κόσμο. Οφείλω επίσης να ζητήσω συγγνώμη από τον κ. Μανιτάκη αφού, όπως με διαβεβαιώνεις, η εκ μέρους του αντιγραφή της επιστολής σου ήταν άψογη. Αυτό και κάνω δημόσια μέσω του blog σου. Εξακολουθώ πάντως να θεωρώ ότι ο λόγος σου είναι «γεροντίστικος». Δεν συμφωνώ μαζί σου ότι αυτό οφείλεται στη «γερασμένη» σου σκέψη, όπως κοροϊδευτικά μου απαντάς. Αντίθετα πιθανολογώ πως οφείλεται στο ότι η εκπαίδευσή σου βασίστηκε σε εκπαιδευτικά πρότυπα που βάζουν τις ουμανιστικές σπουδές πάνω από τις επιστημονικές και προσπαθούν να «περάσουν» αντίστοιχους τρόπους σκέψης και ανάλυσης.
Κάνεις λάθος αν θεωρείς πως αδυνατώ να διακρίνω τη «νομιμοποιημένη βία» από την αυθαίρετη. Όμως, στη χώρα μας, από καταβολής του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους (ίσως λόγω των σχεδόν ανύπαρκτων νομικών μου γνώσεων και των σχετικά φτωχών μου ιστορικών) δεν μπορώ να διακρίνω, μικρές έστω (π.χ. άνω της τριακονταετίας), περιόδους παντελώς ελεύθερες κρατικής (αλλά και μη κρατικής) βίας! Επομένως προς τι η ταραχή; Ιδιαίτερα όταν έστω και η υπέρβαση ή ακόμη και η κατάχρηση, αν θέλεις, της εξουσίας από την Ελληνική κρατική μηχανή μετριάζεται από την εγγενή ανοργανωσιά του Ελληνικού Κράτους; Θέλεις να σου δώσω παραδείγματα για το τι είναι «νομιμοποιημένη βία»; Σου θυμίζω το φόνο του μετανάστη από τη Βραζιλία στο Λονδίνο ο οποίος δεν σταμάτησε (στο μετρό, δηλαδή εκεί από όπου δεν μπορούσε εύκολα να διαφύγει) όταν του το ζήτησε η αστυνομία με το αιτιολογικό ότι «στιγμιαία» συμπεριφέρθηκε ως τρομοκράτης. Σου θυμίζω ακόμη τα έκτροπα που συνέβησαν στη Γαλλία όταν ο κ. Σαρκοζί ήταν υπουργός εσωτερικών (αν θυμάμαι καλά) λόγω του υπερβάλλοντα ζήλου της Γαλλικής Αστυνομίας. Αλλά θα σου αναφέρω κάτι που έχω αναφέρει και αλλού (http://panepistimiakisymparataxi.blogspot.com/2009/02/blog-post.html), ένα γεγονός που έτυχε να μάθω από αυτόπτη μάρτυρα. Ένα γεγονός που δείχνει το πως είναι εκπαιδευμένη να χρησιμοποιεί τη «νομιμοποιημένη βία» η Βελγική αστυνομία. Σύμφωνα λοιπόν με τα όσα μου αφηγήθηκαν, τη νύχτα που η Ιταλία κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα (2006) οι Ιταλοί των Βρυξελλών ξεχύθηκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν. Μία σειρά από 50 και περισσότερα αυτοκίνητα έφτασε στην Grand Place και προσπάθησαν να εισέλθουν. Σε κάθε δρομάκι που οδηγούσε προς τα εκεί ήταν παρατεταγμένος και από ένας αστυνομικός επιφορτισμένος με το να μην επιτρέψει την είσοδο των αυτοκινήτων στην πλατεία. Όταν σε κάποια φάση το προπορευόμενο αυτοκίνητο (περιπαικτικά ίσως) προσπάθησε να "σπρώξει" έναν από τους αστυνομικούς, αυτός τοποθέτησε την κάνη του όπλου του στο παρμπρίζ και ζήτησε από τον οδηγό να επαναλάβει το αστείο!!! ΗΤΑΝ ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΠΩΣ ΑΝ ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ, Ο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΘΑ ΤΟΥ ΤΙΝΑΖΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ. Περιτό να σας πω ότι τη νύχτα εκείνη μία χούφτα αστυνομικών επέβαλαν την τάξη σε ένα μεγάλο πλήθος που παραλληρούσε. Γιατί κάθε ένας από το πλήθος ήξερε ότι στις περιπτώσεις αυτές, που η αστυνομία είναι επιφορτισμένη να επιβάλλει την τάξη, δεν χωράν αστεία όσον αφορά στη χρήση της «νομιμοποιημένης βίας»!
Όσον αφορά σε αυτό που αποκαλείς «κυνική αντίληψή» μου για τους μετανάστες, θα συμφωνήσω αμέσως και χωρίς περιστροφές μαζί σου πως «αν είναι λογικό να πεθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να είναι λογικό και να σκοτώνουν». Γιατί η κοινωνία δεν πρόκειται ποτέ «τους αγκαλιάσει και να τους φροντίσει, όσο μπορεί». Πιστεύω (και εδώ μπορεί να διαφωνούμε αλλά τι να γίνει;) ότι έτσι είναι φτιαγμένες οι κοινωνίες. Γιατί είναι έτσι ή, ακόμη περισσότερο, γιατί δεν «γίνεται και καλύτερα» οφείλεται, κατά την ταπεινή μου γνώμη, σε καθαρά βιολογικούς ή φυσικούς, αν θέλεις, λόγους τους οποίους μπορεί να μην γνωρίζουμε ή καταλαβαίνουμε σε όλη την έκτασή τους, είναι όμως πλέον ή βέβαιο ότι υπάρχουν. Στην απάντηση που έστειλα στην αρχική επιστολή σου, σημείωνα το παράδειγμα των Ελλήνων μεταναστών για να σου δείξω πως τα προβλήματα του μετανάστη είναι παγκόσμια και πανανθρώπινα και πως βασικά πηγάζουν (α) από την προκατάληψη των κοινωνιών τις οποίες προσπαθούν να «εκπορθήσουν» οι μετανάστες και (β) από τον έμφυτο συντηρητισμό των κοινωνιών υποδοχής που αντιδρούν στην, έστω και ελάχιστη, αλλοίωση της καθημερινότητάς τους - ακόμη και αν πρόκειται να κερδίσουν κάτι από την αλλοίωση αυτή. Το παράδειγμα της μεγαλύτερης ίσως ομογενειακής μας οργάνωσης (της AHEPA - American Hellenic Educational Progressive Association) συνηγορεί με το ότι «αν είναι λογικό να πεθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να είναι λογικό και να σκοτώνουν». Σου παραθέτω ένα απόσπασμα από το site http://mill-valley.freemasonry.biz/marin-fraternities-05.htm για να δείς τι εννοώ: «The American Hellenic Educational Progressive Association or the Order of Ahepa was founded July 26, 1922, in Atlanta, GA. It was founded at the height of Ku Klux Klan activities directed against people of Greek heritage in the very city that was the home to the national Imperial Headquarters of the revived Ku Klux Klan. Klansmen resented the industry and success of their neighbors of Hellenic ancestry. The primary goal of the founders of the Order of Ahepa was to establish better relations with non-Greeks. To this end they created a patriotic fraternal order espousing undivided loyalty to the United States, American citizenship, proficiency in English, active participation in the civic mainstream, economic stability, social unity and the pursuit of education». Στο συνέδρειο της AHEPA για τα 50 χρόνια από την ίδρυσή της, που έγινε στο Los Angeles, άκουσα για πρώτη φορά πως η 26/7/1922 ήταν η μέρα που οι Έλληνες της Ατλάντα «ξέκαναν» μία σειρά από υψηλόβαθμα μέλη της Ku Klux Klan, αναγκάζοντάς έτσι, μέσα από ένα μίνι λουτρό αίματος, την Ku Klux Klan να βάλει «νερό στο κρασί της» και να σταματήσει να λυντσάρει Έλληνες. Το πόσο αλήθεια περιέχει αυτή η, κατά τα άλλα απόκρυφη, ιστορία (δεν την έχω δεί δημοσιευμένη πουθενά αλλά την έχω επανειλημμένα ακούσει από παλαιούς Ελληνοαμερικανούς που την διηγούνταν με περηφάνεια) δεν μπορώ να σου εγγυηθώ. Περιέχει όμως ατόφια τα αισθήματα που κάνουν το μυαλό μετανάστη της πρώτης γενιάς «να ματώνει» όταν τα σκέφτεται. Αν θέλεις ένα άλλο διάσημο, θα έλεγα, παράδειγμα ψάξε στα παρακάτω sites:
http://en.wikipedia.org/wiki/Louis_Tikas και http://en.wikipedia.org/wiki/Ludlow_Massacre. Τέλος, αν θέλεις να δείς πως συμπεριφέρονται οι ίδιοι μετανάστες μερικές γενιές αργότερα ψάξε στο: http://www.ahepa.org/ ή στο http://www.goarch.org/.
Τώρα, σε ό,τι αφορά αυτό που αποκαλείς «κύριο κομμάτι των απόψεών» μου οφείλω να παρατηρήσω ότι σωστά αποκαλείς τις θέσεις μου «γερασμένες» - εξάλλου προχθές ακόμη γιορτάσαμε τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Δαρβίνου και τα 150 από την έκδοση του βιβλίου του για την προέλευση των ειδών! Όμως η «γέρικη» αυτή θεωρία δεν έχει ανατραπεί, εις μάτην προσπαθειών όπως εκείνων του Lysenko. Και για να σου δείξω που έγκειται η διαφορά μας (ας πούμε η διαφορά μεταξύ του «γερασμένου» και του «γεροντίστικου») θα σε παραπέμψω σε τρία ακόμη sites: Το http://plato.stanford.edu/entries/altruism-biological/, http://www.humantruth.info/altruism.html και http://www.evolutionaryethics.com/science.htm. Και θα σου τονίσω (ίσως λόγω της ενασχόλησής μου με τη βιολογική άποψη της ζωής και την αντίστοιχη εκπαίδευση αλλά και παιδεία που απέκτησα στο διάστημα που ασχολούμαι με τη φυσιολογία) πως, αντίθετα με τα όσα ελπίζεις, θέλω να πιστεύω πως όσοι αγαπώ και στους οποίους προσφέρω ανιδιοτελώς (;) - οικογένεια, φίλοι, οι φοιτητές μου - με παίρνουν τοις μετρητοίς! Αλλοιώς θα έπρεπε να εγκαταλείψω το επάγγελμά μου.
Και θα ήθελα να κλείσω με τα όσα λες περί καταναλωτισμού και Golden Boys. Κατ’αρχήν με παρεξηγείς: Δεν σε παρότρυνα να βγείς στη σύνταξη! Μακρυά από μένα κάτι τέτοιο, που κοιτάζω πως θα παραμείνω στη δουλειά μου για όσο χρόνο μπορώ να προσφέρω! Αντίθετα σε παρότρυνα και σε παροτρύνω να πιέσεις εμάς, τις παλαιότερες γενιές, να βγούμε στη σύνταξη (έστω και με μειωμένες απολαβές) - γιατί τα επακόλουθα αυτής της κρίσης θα τα ζήσει πρωταρχικά η γενιά σου και επομένως εσείς πρέπει να πάρετε, ΑΜΕΣΑ, το τιμόνι στα χέρια σας. Και αυτό αγνοώντας ακόμη και το κοινωνικό και ανθρώπινο κόστος - γιατί είστε καλύτεροι από όλους εμάς που θα αντικαταστήσετε. Τώρα αν, όταν βρεθείς (μεταφορικά, αλλά ελπίζω και ουσιαστικά) με το τιμόνι στα χέρια, επιμένεις να εφαρμόσεις τα όσα λές περί καταναλωτικών κοινωνιών κλπ, «με γεια σου και χαρά σου». Εσύ, κατά κύριο λόγο και οπωσδήποτε για περισσότερο χρόνο, θα «λουστείς» τις συνέπειες των επιλογών σου. Και τα λέω όλα αυτά γιατί (ο δεύτερος λόγος που σχολιάζω τα όσα γράφεις περί καταναλωτισμού κλπ) αν κοιτάξεις ιστορικά «πίσω σου» θα δείς πως όλος ο πολιτισμός και η πνευματική μας ανάπτυξη ήταν και είναι μία τεράστια σπατάλη πόρων, αίματος και δακρύων: Για να χτιστεί ο Παρθενώνας χρειάστηκε να «ξεζουμιστεί» η Αθηναϊκή Συμμαχία, για να χτιστεί η Περσέπολις χρειάστηκε να προηγηθούν εκατοντάδες χρόνια δημιουργίας της Περσικής Αυτοκρατορίας κλπ, για να μείνω στα πολύ παλιά χρόνια. Όμως, το αποτέλεσμα αυτής της σπατάλης, δηλαδή ο πολιτισμός και η πνευματική μας ανάπτυξη, είναι το μόνο που έχουμε να δείξουμε το οποίο μας χαρακτηρίζει ως «ανθρώπους». Επομένως, μην είσαι τόσο σίγουρος πως ο καταναλωτισμός είναι ένα φαινόμενο των καιρών μας που μπορούμε να διορθώσουμε. Ίσως να μη «γίνεται και καλύτερα».
Σε ευχαριστώ, για την ευκαιρία που μου έδωσες (και ελπίζω πως θα συνεχίσεις να μου δίνεις) να ανταλλάξουμε απόψεις και σε διαβεβαιώνω ότι θα καταβάλλω κάθε προσπάθεια να συζητήσω μαζί σου όποτε το θεωρήσεις ότι πρέπει να γίνει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποχρεωτικά θα διαφωνώ μαζί σου,
Με ιδιαίτερη εκτίμηση
Γιώργος Ανωγειανάκις
Καθηγητής Ιατρικής Σχολής
ΑΠΘ
Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009
Βολιβία: Ο Μοράλες έθεσε σε ισχύ το νέο Σύνταγμα
Το νέο Σύνταγμα βρίσκεται στο επίκεντρο της προσπάθειας του Μοράλες να «επανιδρύσει τη Βολιβία» και του επιτρέπει να διεκδικήσει την επανεκλογή του.
Ο πρόεδρος της Βολιβίας, Έβο Μοράλες, κήρυξε χθες Σάββατο την μετάβαση της χώρας σε ένα σύστημα «κοινοτικού σοσιαλισμού», θέτοντας σε ισχύ το νέο Σύνταγμα, που ενισχύει την ιθαγένικη πλειοψηφία και -μεταξύ σειράς άλλων μεταρρυθμίσεων- του επιτρέπει να διεκδικήσει την επανεκλογή του.
Το νέο Σύνταγμα βρίσκεται στο επίκεντρο της προσπάθειας του Μοράλες να «επανιδρύσει τη Βολιβία», τη φτωχότερη χώρα της Νότιας Αμερικής και να μεταβάλλει δραστικά την προαιώνια πολιτική και κοινωνική δομή της, που αποτελεί κληροδότημα των εποχών της Ισπανικής αποικιοκρατίας.
Ο Μοράλες -ο πρώτος ιθαγενής πρόεδρος από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Βολιβίας από την Ισπανία, το 1825- είπε στο ενθουσιώδες κοινό των υποστηρικτών του στην πόλη Ελ Άλτο ότι παρά το γεγονός ότι οι δεξιές οργανώσεις της αντιπολίτευσης έχουν προσπαθήσει να τον ανατρέψουν κι ακόμη και να τον δολοφονήσουν αφότου ανέλαβε την εξουσία το 2006, «τώρα μπορώ να πω: μπορείτε να με βγάλετε από το (κυβερνητικό) μέγαρο, μπορείτε να με σκοτώσετε, η αποστολή επιτεύχθηκε, έχουμε μια ενωμένη Βολιβία!».
«Μόνο η σοφία του λαού μας, των κοινωνικών μας δυνάμεων, μας επέτρεψε να αναγνωρίσουμε και να νικήσουμε τους ξένους πράκτορες, να υπερνικήσουμε τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ», συνέχισε. Ο Μοράλες τόνισε πως το Σύνταγμα απαγορεύει την δημιουργία ξένων στρατιωτικών βάσεων στη Βολιβία, ενώ αναφέρθηκε στην απέλαση του πρεσβευτή των Ηνωμένων Πολιτειών Φίλιπ Γκόλντμπεργκ τον Σεπτέμβριο -που φερόταν να επιχειρούσε να ενορχηστρώσει απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του- και όλων των πρακτόρων της αμερικανικής υπηρεσίας δίωξης του λαθρεμπορίου ναρκωτικών ή DEA, από τη χώρα.
Το νέο Σύνταγμα εισάγει σαρωτικές θεσμικές μεταβολές, όπως το δικαίωμα 36 κοινοτήτων και φυλών ιθαγενών να διεκδικήσουν εκτάσεις γης, επίσημη αναγνώριση των γλωσσών τους και του κοινοτικού εθιμικού τους συστήματος δικαιοσύνης, ενώ προετοιμάζει ακόμη το έδαφος για αγροτικές μεταρρυθμίσεις, περιορίζοντας το μέγεθος των γεωιδιοκτησιών.
Το νέο Σύνταγμα καταργεί επίσης την διάταξη που όρισε ότι ο πρόεδρος μπορεί να υπηρετεί μόνο για μια θητεία, επιτρέποντας στον Μοράλες να διεκδικήσει την επανεκλογή του για άλλα πέντε χρόνια.
Ανάμεσα στους προσκεκλημένους στην τελετή και τη συγκέντρωση ήταν ο επικεφαλής του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, Χοσέ Μιγκέλ Ινσούλσα, καθώς κι η ιθαγενής Ριγομπέρτα Μεντσού από τη Γουατεμάλα, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συγγραφέας που είχε τιμηθεί με βραβείο Νομπέλ Ειρήνης το 1992.
Το νέο Σύνταγμα εγκρίθηκε με 61% των ψήφων στο δημοψήφισμα της 25ης Ιανουαρίου. Ωστόσο απορρίφθηκε από την πλειοψηφία στις ελεγχόμενες από την αντιπολίτευση επαρχίες Σάντα Κρους, Ταρίχα, Μπένι και Πάντο, προπύργια των αντιπάλων του Μοράλες.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ
Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009
απάντηση στον καθηγητή Γιώργο Ανωγειανάκι
Αξιότιμε κύριε καθηγητά
Θεώρησα απαραίτητο να απαντήσω στην επιστολή σας, τόσο για να θίξω συνοπτικά κάποια από τα ζητήματα που θέτετε, όσο και για να αποδείξω ότι δεν αποτελώ μία φαντασίωση ή απωθημένο ενός καθηγητή πανεπιστημίου. Ο «γεροντίστικος» λόγος μου είναι προϊόν της δικής μου «γερασμένης» σκέψης, την οποία ενίοτε μοιράζομαι με φίλους και γνωστούς, και που, αφού έφτασε στα χέρια του με την ίδια μορφή και υπογραφή που σας έγινε γνωστή, ο καθηγητής Αντώνης Μανιτάκης μου πρότεινε να συνδημοσιεύσει μαζί με τις δικές του σκέψεις. Παρά τα όσα λέτε, εγώ θα εκλάβω τις πατερναλιστικές αμφιβολίες σας μάλλον ως κολακεία.
Δε θα σταθώ στην αδυναμία της απάντησής σας να διακρίνει τη νομιμοποιημένη βία που όντως και ορθά είναι σύμφυτη με το κράτος από την αυθαίρετη βία που δεν συνάδει με αυτό και είναι ένδειξη της παρακμής και της κατάρρευσής του. Δεν θα σταθώ ούτε στην κυνική αντίληψή σας για τους μετανάστες και την τάχα αναπόφευκτη μοίρα τους να πεθαίνουν για ένα κινητό και αυτοκίνητο, ως μέσα κοινωνικής ένταξης. Θα περιοριστώ γι΄αυτό μόνο να πω ότι, αν είναι λογικό να πεθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να είναι λογικό και να σκοτώνουν. Αντίθετα, αν η κοινωνία αυτή οφείλει να τους αγκαλιάσει και να τους φροντίσει, όσο μπορεί, τότε και αυτοί οφείλουν να τη σεβαστούν και να την αγαπήσουν.
Ως προς το κύριο κομμάτι των απόψεών σας πρέπει να ομολογήσω ότι κάνετε πραγματικά μεγάλη χάρη στην αριστερά με το να της αποδίδετε τις αξίες της κοινότητας και της αλληλεγγύης. Ο Χριστός μίλησε για αυτά πολύ πριν τον Μαρξ. Το ότι εσείς τα θεωρείτε μπούρδες είναι δικό σας πρόβλημα. Ελπίζω αυτοί με τους οποίους τα εφαρμόζετε, όσοι αγαπάτε και στους οποίους προσφέρετε ανιδιοτελώς - οικογένεια, φίλοι, οι φοιτητές σας - να μην σας πάρουν τοις μετρητοίς. Μάταια όμως προσπαθείτε να μας πείτε ότι τα πράγματα είναι έτσι, όπως εσείς τα βλέπετε. Βεβαίως είναι και έτσι. Αλλά ενώ κάποιοι προσπαθούν για το καλύτερο, έρχεστε εσείς και με περισσή χάρη, με το δικό σας γερασμένο “πάντα έτσι είναι” απέναντι στο δικό μου γεροντίστικο “γίνεται και καλύτερα”, όχι μόνο να εξαφανίσετε το παράδειγμά τους, αλλά να υπερασπιστείτε την υπάρχουσα κατάσταση ως θεμιτή εκτός από αναγκαία. Αυτό όμως που περιγράφετε δεν είναι επιθυμητό, αλλά ούτε και αναγκαίο.
Δεν είναι επιθυμητό γιατί οι αξίες της υλιστικής υπερπληθώρας, του καταναλωτισμού και της πλήρωσης δια της καριέρας αποκλειστικά, έχουν έρθει πλέον σε αδιέξοδο. Όχι τόσο γιατί δεν μπορούν να εκπληρωθούν για όλους, ούτε καν για τους ικανότερους. Όχι γιατί η σημερινή κρίση τις σκορπίζει σαν τραπουλόχαρτα, αλλά γιατί αποδεικνύεται καθημερινά, και τώρα πιο πολύ από ποτέ, η κενότητά τους. Και τη γνωρίζετε καλά τη κενότητα του καταναλωτισμού και των golden boys. Ειδάλλως δεν θα μου ζητούσατε, από όλα τα πράγματα στον κόσμο, να αγωνιστώ για να βγω στη σύνταξη μια ώρα αρχύτερα. Αντίθετα με εσάς, δεν βρίσκω μία τέτοια προοπτική ελκυστική.
Δεν είναι όμως ούτε αναγκαίο αυτό που μας λέτε. Γνωρίζω πολύ καλά τις ευθύνες των καθηγητών μου για τη κατάντια του πανεπιστημίου. Γνωρίζω καλά και τις ευθύνες των γονιών μου για τη κατάσταση στη κοινωνία. Γνωρίζω τέλος καλύτερα από καθετί τις ευθύνες της ίδιας της γενιάς μου, για τη πραγματικότητα που διαιωνίζεται. Των συνομηλίκων μου, που δεν τους αξίζει η συκοφαντία και η εκμηδένιση, αλλά ούτε και το γλύψιμο από τους πανταχόθεν “εκφραστές” τους. Η γενιά μου κύριε καθηγητά, όπως και η δική σας, έχει συμπεριφορές εγωιστικές και μηδενιστικές, έχει όμως και εξαίρετα δείγματα αλτρουισμού και αυτοθυσίας, αγώνα και αυταπάρνησης. Σημασία τελικά έχει η επιλογή.
Γνωρίζω για τον Αλέξη σας. Γνωρίζω πως πέθανε στον αγώνα να φτιαχτεί ένα πάρκο για όλη τη συνοικία, σε χώρο του πανεπιστημίου όταν ο κυβερνήτης της Καλιφόρνια και μετέπειτα πρωθυπουργός των ΗΠΑ, Ronald Reagan εξαπέλυσε την αστυνομία κατά των φοιτητών. Μάλλον ο Reagan ήταν ένας άνθρωπος που δεν καταλάβαινε γιατί οι φοιτητές να μην κάνουν απλά “μεγάλα, υλιστικά όνειρα για τη ζωή τους και να καταναλώνουν, επιζητώντας την καλοπέρασή τους”. Είτε του άρεσε όμως είτε όχι, κάποιοι πραγματικά νοιάστηκαν. Και άλλαξαν τα πράγματα. Μπορεί να έκαναν τεράστια λάθη, ή να υπέκυψαν στη πορεία, αλλά, έστω και για λίγο, γύρισαν και κοίταξαν τον διπλανό τους, ακόμη και αν αυτός βρισκόταν στο βιετνάμ ή στα γκέτο του λος Άντζελες. Ήταν άνθρωποι που δεν έπραξαν με κίνητρα αυτά που τους αναγνωρίζετε. Το γεγονός ότι κάποιοι εξελίχθηκαν κάπως αλλιώς– όχι όλοι, ποτέ όλοι – δεν αλλάζει όσα έγιναν και το γιατί έγιναν. Οι πράξεις αυτές τους υπερβαίνουν. Μιλούν στο μέλλον, μας θυμίζουν αυτό που έχουμε μέσα μας μαζί με όλη τη βρωμιά. Μπορεί να βρίσκεται βαθιά θαμμένο, αλλά σημασία έχει ότι υπάρχει για να σας διαψεύδει. Ότι δεν είναι πάντα έτσι οι άνθρωποι. Ότι δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Και κυρίως ότι δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Μπορούν να είναι και καλύτερα.
Θεώρησα απαραίτητο να απαντήσω στην επιστολή σας, τόσο για να θίξω συνοπτικά κάποια από τα ζητήματα που θέτετε, όσο και για να αποδείξω ότι δεν αποτελώ μία φαντασίωση ή απωθημένο ενός καθηγητή πανεπιστημίου. Ο «γεροντίστικος» λόγος μου είναι προϊόν της δικής μου «γερασμένης» σκέψης, την οποία ενίοτε μοιράζομαι με φίλους και γνωστούς, και που, αφού έφτασε στα χέρια του με την ίδια μορφή και υπογραφή που σας έγινε γνωστή, ο καθηγητής Αντώνης Μανιτάκης μου πρότεινε να συνδημοσιεύσει μαζί με τις δικές του σκέψεις. Παρά τα όσα λέτε, εγώ θα εκλάβω τις πατερναλιστικές αμφιβολίες σας μάλλον ως κολακεία.
Δε θα σταθώ στην αδυναμία της απάντησής σας να διακρίνει τη νομιμοποιημένη βία που όντως και ορθά είναι σύμφυτη με το κράτος από την αυθαίρετη βία που δεν συνάδει με αυτό και είναι ένδειξη της παρακμής και της κατάρρευσής του. Δεν θα σταθώ ούτε στην κυνική αντίληψή σας για τους μετανάστες και την τάχα αναπόφευκτη μοίρα τους να πεθαίνουν για ένα κινητό και αυτοκίνητο, ως μέσα κοινωνικής ένταξης. Θα περιοριστώ γι΄αυτό μόνο να πω ότι, αν είναι λογικό να πεθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να είναι λογικό και να σκοτώνουν. Αντίθετα, αν η κοινωνία αυτή οφείλει να τους αγκαλιάσει και να τους φροντίσει, όσο μπορεί, τότε και αυτοί οφείλουν να τη σεβαστούν και να την αγαπήσουν.
Ως προς το κύριο κομμάτι των απόψεών σας πρέπει να ομολογήσω ότι κάνετε πραγματικά μεγάλη χάρη στην αριστερά με το να της αποδίδετε τις αξίες της κοινότητας και της αλληλεγγύης. Ο Χριστός μίλησε για αυτά πολύ πριν τον Μαρξ. Το ότι εσείς τα θεωρείτε μπούρδες είναι δικό σας πρόβλημα. Ελπίζω αυτοί με τους οποίους τα εφαρμόζετε, όσοι αγαπάτε και στους οποίους προσφέρετε ανιδιοτελώς - οικογένεια, φίλοι, οι φοιτητές σας - να μην σας πάρουν τοις μετρητοίς. Μάταια όμως προσπαθείτε να μας πείτε ότι τα πράγματα είναι έτσι, όπως εσείς τα βλέπετε. Βεβαίως είναι και έτσι. Αλλά ενώ κάποιοι προσπαθούν για το καλύτερο, έρχεστε εσείς και με περισσή χάρη, με το δικό σας γερασμένο “πάντα έτσι είναι” απέναντι στο δικό μου γεροντίστικο “γίνεται και καλύτερα”, όχι μόνο να εξαφανίσετε το παράδειγμά τους, αλλά να υπερασπιστείτε την υπάρχουσα κατάσταση ως θεμιτή εκτός από αναγκαία. Αυτό όμως που περιγράφετε δεν είναι επιθυμητό, αλλά ούτε και αναγκαίο.
Δεν είναι επιθυμητό γιατί οι αξίες της υλιστικής υπερπληθώρας, του καταναλωτισμού και της πλήρωσης δια της καριέρας αποκλειστικά, έχουν έρθει πλέον σε αδιέξοδο. Όχι τόσο γιατί δεν μπορούν να εκπληρωθούν για όλους, ούτε καν για τους ικανότερους. Όχι γιατί η σημερινή κρίση τις σκορπίζει σαν τραπουλόχαρτα, αλλά γιατί αποδεικνύεται καθημερινά, και τώρα πιο πολύ από ποτέ, η κενότητά τους. Και τη γνωρίζετε καλά τη κενότητα του καταναλωτισμού και των golden boys. Ειδάλλως δεν θα μου ζητούσατε, από όλα τα πράγματα στον κόσμο, να αγωνιστώ για να βγω στη σύνταξη μια ώρα αρχύτερα. Αντίθετα με εσάς, δεν βρίσκω μία τέτοια προοπτική ελκυστική.
Δεν είναι όμως ούτε αναγκαίο αυτό που μας λέτε. Γνωρίζω πολύ καλά τις ευθύνες των καθηγητών μου για τη κατάντια του πανεπιστημίου. Γνωρίζω καλά και τις ευθύνες των γονιών μου για τη κατάσταση στη κοινωνία. Γνωρίζω τέλος καλύτερα από καθετί τις ευθύνες της ίδιας της γενιάς μου, για τη πραγματικότητα που διαιωνίζεται. Των συνομηλίκων μου, που δεν τους αξίζει η συκοφαντία και η εκμηδένιση, αλλά ούτε και το γλύψιμο από τους πανταχόθεν “εκφραστές” τους. Η γενιά μου κύριε καθηγητά, όπως και η δική σας, έχει συμπεριφορές εγωιστικές και μηδενιστικές, έχει όμως και εξαίρετα δείγματα αλτρουισμού και αυτοθυσίας, αγώνα και αυταπάρνησης. Σημασία τελικά έχει η επιλογή.
Γνωρίζω για τον Αλέξη σας. Γνωρίζω πως πέθανε στον αγώνα να φτιαχτεί ένα πάρκο για όλη τη συνοικία, σε χώρο του πανεπιστημίου όταν ο κυβερνήτης της Καλιφόρνια και μετέπειτα πρωθυπουργός των ΗΠΑ, Ronald Reagan εξαπέλυσε την αστυνομία κατά των φοιτητών. Μάλλον ο Reagan ήταν ένας άνθρωπος που δεν καταλάβαινε γιατί οι φοιτητές να μην κάνουν απλά “μεγάλα, υλιστικά όνειρα για τη ζωή τους και να καταναλώνουν, επιζητώντας την καλοπέρασή τους”. Είτε του άρεσε όμως είτε όχι, κάποιοι πραγματικά νοιάστηκαν. Και άλλαξαν τα πράγματα. Μπορεί να έκαναν τεράστια λάθη, ή να υπέκυψαν στη πορεία, αλλά, έστω και για λίγο, γύρισαν και κοίταξαν τον διπλανό τους, ακόμη και αν αυτός βρισκόταν στο βιετνάμ ή στα γκέτο του λος Άντζελες. Ήταν άνθρωποι που δεν έπραξαν με κίνητρα αυτά που τους αναγνωρίζετε. Το γεγονός ότι κάποιοι εξελίχθηκαν κάπως αλλιώς– όχι όλοι, ποτέ όλοι – δεν αλλάζει όσα έγιναν και το γιατί έγιναν. Οι πράξεις αυτές τους υπερβαίνουν. Μιλούν στο μέλλον, μας θυμίζουν αυτό που έχουμε μέσα μας μαζί με όλη τη βρωμιά. Μπορεί να βρίσκεται βαθιά θαμμένο, αλλά σημασία έχει ότι υπάρχει για να σας διαψεύδει. Ότι δεν είναι πάντα έτσι οι άνθρωποι. Ότι δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Και κυρίως ότι δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Μπορούν να είναι και καλύτερα.
Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009
συγγνώμη Κωνσταντίνα
Ντρέπομαι που αυτοί οι άνθρωποι θεωρούνται συμπολίτες μου και κυκλοφορούν ελευθεροι... ντρέπομαι για αυτη τη χώρα που αδιαφορεί και επιτρέπει το δουλοκτητικο καθεστώς μεταναστων... ντρέπομαι
Αρθρο από καθημερινή 19/01/09
Με χτύπησε ένας με γκρίζα στολή
Η Kωνσταντίνα Κούνεβα περιγράφει σε μια κόλλα χαρτί τον δράστη της επίθεσης με βιτριόλι
Της Χριστινας Κοψινη
«Ο άντρας που με χτύπησε φορούσε γκρίζα ρούχα αστυνομικού». Η φράση αυτή επαναλαμβάνεται και στην πίσω σελίδα ενός φύλλου χαρτιού που κόπηκε βιαστικά από ένα μπλοκάκι, στο επισκεπτήριο της εντατικής του Ευαγγελισμού, όταν η 44χρονη Κωνσταντίνα Κούνεβα, που δίνει γενναία τη μάχη της, με μια κίνηση του χεριού της ζήτησε να γράψει.
«Αυτός που με χτύπησε φορούσε γκρίζα στολή αστυνομικού», ξανάγραψε.
Ευανάγνωστη γραφή. Σχεδόν καλλιγραφική, στη βουλγαρική γλώσσα. Τα πρώτα σημειώματα μετά την επίθεση «δεν έβγαζαν νόημα». Αλλά τώρα, σχεδόν ένα μήνα από εκείνο το βράδυ της 22ας Δεκεμβρίου, η άτυχη γυναίκα που δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι, έχει διαύγεια. Ξέρει τι θέλει να πει έστω κι αν δεν μπορεί ακόμη να μιλήσει. Γράφει «στολή αστυνομικού» κι όχι «αστυνομικός». Αλλωστε, οι αστυνομικοί δεν φορούν γκρίζα στολή. Πολλοί, όμως, είναι αυτοί που, λόγω επαγγέλματος, φορούν στολές. Οι πυροσβέστες, οι τροχονόμοι και οι «σεκιουριτάδες» οι οποίοι είναι γνωστό ότι συχνά εντάσσονται σε θυγατρικούς κρίκους των εργολαβικών εταιρειών που αναλαμβάνουν την καθαριότητα κτιρίων. Είναι βέβαιο ότι οι αρμόδιοι της Αστυνομίας, όταν πήραν στα χέρια τους το σημείωμα της Βουλγάρας συνδικαλίστριας, το μόνο που δεν σκέφτηκαν ήταν να συσχετίσουν τη μαρτυρία της με τους συμπαθείς πυροσβέστες και τους τροχονόμους. Κι όχι μόνο γιατί αυτές οι δύο επαγγελματικές ομάδες είναι συγγενικές με το αστυνομικό σώμα...
«Απλήρωτοι τέσσερις μήνες»
Η δραστήρια γραμματέας του Παναττικού Σωματείου Καθαριστριών (ΠΕΚΟΠ) γίνεται και από τη κλίνη του νοσοκομείου επικίνδυνα «ενοχλητική» για τους φυσικούς και τους ηθικούς αυτουργούς της άνανδρης επίθεσης, ακόμη κι όταν δεν μπορεί να μιλήσει. Ομως, οι περισσότερες γυναίκες που εκπροσωπούσε, ως γραμματέας του σωματείου καθαριστών, σιωπούν, ενώ άλλες, όταν αποφασίζουν να μιλήσουν, κρατούν την ανωνυμία τους. Φοβούνται. Τώρα, ακόμη περισσότερο. Οι μαρτυρίες τους στην έρευνα που πραγματοποίησε ομάδα συνεργατών του ΙΝΕ (Ινστιτούτου Εργασίας) ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή του Παντείου, κ. Γ. Κουζή, με τη συμβολή και της Κούνεβα που συγκέντρωνε στοιχεία για τους εργολάβους των συνεργείων καθαριότητας, απλώς επιβεβαιώνουν την «ευρηματικότητα» των μεθόδων που χρησιμοποιούνται για να αναπτυχθεί στην Ελλάδα ένα ιδιότυπο, τριτοκοσμικό μοντέλο εργασιακών σχέσεων στον συγκεκριμένο τομέα.
«Ημουν εργαζόμενη στο νοσοκομείο... μαζί με 80 συναδέλφους. Ηρθε η Επιθεώρηση να κάνει έλεγχο για την καταγγελία που κάναμε μέσω του σωματείου. Η καταγγελία έγινε γιατί είμαστε απλήρωτοι τέσσερις μήνες. Στον έλεγχο διαπιστώθηκε ότι παίρναμε 350 ευρώ με δύο ρεπό και μάς έβαζε να υπογράφουμε ότι παίρναμε 600 ευρώ. Επειτα από αυτό, σιγά σιγά απολυθήκαμε».
Η περίπτωση κλασική. Μία ανάμεσα στις πολλές γυναίκες που χρησιμοποιούν οι εργολάβοι καθαριότητας στους οποίους αναθέτουν (outsourcing) οι δημόσιες επιχειρήσεις και τα νοσοκομεία τις υπηρεσίες καθαριότητας. Βασικό κριτήριο, βέβαια, το χαμηλό κόστος και χωρίς ποτέ να ελέγχεται πώς κατορθώνει ο εργολάβος να το συμπιέσει ακόμα πιο πολύ. Ισως επειδή, όπως αποκάλυψε παρέμβαση της Ομοσπονδίας Ιδωτικών Υπαλλήλων –με αφορμή την προκήρυξη μειοδοτικού διαγωνισμού συντηρητή καθαριότητας στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών– συχνά ο προϋπολογισμός δεν λαμβάνει υπόψη τη δαπάνη για τους κατώτατους μισθούς. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο προϋπολογισμός υπολειπόταν κατά 52.303 ευρώ ακόμη κι αν ο εργολάβος απασχολούσε ανθρώπους μόνο με το κατώτατο ημερομίσθιο (του άγαμου και χωρίς προϋπηρεσία).
Αλλες φορές, η «συνενοχή» δημόσιου οργανισμού και εργολάβου αποκτά ευρύτερες κοινωνικές διαστάσεις. Ιδιαίτερα, όταν καταγγέλλεται ότι δεν τηρούνται στοιχειώδεις κανόνες για την ειδική εκπαίδευση των καθαριστών στον τρόπο αποκομιδής των απορριμμάτων με βάση τον εσωτερικό κανονισμό διαχείρισης επικίνδυνων ιατρικών αποβλήτων.
«Μπαίνω στο χειρουργείο και μαζεύω όλα τα υπολείμματα από τα χειρουργεία. Καθαρίζω όλα τα υπολείμματα. Τόλμησα και είπα ότι δεν είναι δική μου δουλειά. Μου έδειξαν την πόρτα, τι να κάνω; Είμαι μόνη μου με δύο παιδιά, πληρώνω ενοίκιο. Αντε και φεύγω και καταγγέλλω. Ποιος θα με πάρει αφού οι συνάδελφοί μου που απολύθηκαν, ακόμη να βρουν δουλειά; Μπαίνουν στη μαύρη λίστα».
Νομότυπη κομπίνα
Μάλιστα, όπως είχε αναφέρει στη Βουλή τον Μάρτιο του 2008 ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, κ. Ιω. Σκουλάς, στο Γενικό Κρατικό Αθηνών «μέλη του συνεργείου καθαρισμού, λόγω έλλειψης προσωπικού, αντικαθιστούν σε πολλές περιπτώσεις τους τραυματιοφορείς, εργάζονται ως βοηθοί κουζίνας, ως τραπεζοκόμοι, ακόμη και στη μεταφορά και αρχειοθέτηση απόρρητων ιατρικών εγγράφων».
Στην περίπτωση της εταιρείας ΟΙΚΟ.Μ.Ε.Τ στην οποία εργαζόταν η άτυχη Κούνεβα όπως και σε άλλες εταιρείες, η συμπίεση του κόστους εργασίας γίνεται με τον εξής τρόπο – ο οποίος είχε αποτελέσει και αντικείμενο καταγγελίας της ίδιας και του σωματείου της προς το υπουργείο Απασχόλησης: Οι εργαζόμενοι υπογράφουν ατομικές συμβάσεις με τις οποίες υποχρεούνται σε διάλειμμα 30 ή 45 λεπτών. Με αυτόν τον τρόπο, ο πραγματικά εργάσιμος χρόνος μειώνεται κάτω από 5 ώρες και 30 λεπτά, δηλαδή κάτω από το νόμιμο όριο που ορίζει ο Νόμος για την επικόλληση βαρέων και ανθυγιεινών ενσήμων (ΒΑΕ), όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Το επιχειρησιακό σωματείο (πρόσκειται στην ΠΑΣΚΕ), που δημιουργήθηκε το 2007, πρωτοστατεί σε αυτή τη μετατροπή, ενώ η βλαπτική μεταβολή είναι και νόμιμη, αφού οι εργαζόμενοι, στην πλειοψηφία μετανάστες, προσυπογράφουν τη μισθολογική και ασφαλιστική τους υποβάθμιση με ατομικές συμβάσεις.
Είναι προφανές τι μπορεί να οδηγήσει έναν εργαζόμενο καθαριστή ή μια καθαρίστρια (των 500, 600 ή και 700 ευρώ που δεν πληρώνεται υπερωρίες και Κυριακές) να προσυπογράψει. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι μόνο μέσα στο 2008 η επιχείρηση οδήγησε σε έξοδο 695 εργαζομένους (54 καταγγελίες συμβάσεων, 393 αποχωρήσεις ύστερα από λήξη συμβάσεων ορισμένου χρόνου και 248 οικειοθελείς αποχωρήσεις)! Πηγή των στοιχείων είναι ο ΟΑΕΔ Πειραιά ο οποίος, μέχρι πρότινος, αρνιόταν πεισματικά να παράσχει οποιαδήποτε σχετική πληροφορία, με συνέπεια να ζητηθεί εισαγγελική παραγγελία και να γίνει και προσφυγή στον Συνήγορο του Πολίτη.
Για μια επιχείρηση που, σύμφωνα με τις δηλώσεις του ιδιοκτήτη της κ. Νικήτα Οικονομάκη στην «Κ», απασχολεί 864 εργαζομένους, η υπέρμετρη μείωση του προσωπικού μέσα στο έτος παραπέμπει σε μία μοναδική περίπτωση «ανακύκλωσης» ανθρώπων.
Αυτό, όμως, που δεν είναι καθόλου προφανές είναι το πώς η εκπρόσωπος της ΓΣΕΕ που οφείλει να γνωρίζει τις συνθήκες που επικρατούν στις εργολαβίες καθαριότητας, στη «συμφιλιωτική συνάντηση» που συγκάλεσε για το αίτημα της ΠΕΚΟΠ ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Απασχόλησης, κ. Δημ. Κοντός, στις 27 Νοεμβρίου, έθεσε ως βασικό κριτήριο για τη στάση που θα τηρούσε στην παρουσίαση έστω και μιας ατομικής σύμβασης... από τις ήδη 200 υπογεγραμμένες.
«Οι όμορφες υπέφεραν...»
«Επαιρναν τις κοπέλες και τις έκαναν πάσα από ’δω και από ’κει. Μέσα στα αμαξοστάσια. Οταν εγώ πήγα εκεί, αυτό ήταν... πώς να σας το πω; Κάτι σαν τρόπος ζωής και συμπεριφοράς, σαν καθεστώς. Ναι! Ετσι ήταν τότε. Ειδικά άμα έβλεπαν καμιά νοστιμούλα αλλοδαπή, της έκαναν τη ζωή κόλαση. Βλέπετε, αυτές φοβούνται πολύ περισσότερο από μας. Είχαν το φόβο της απέλασης. Δεν μιλούσαν, επειδή εκτός από τη δουλειά θα έχαναν και τα ένσημα που ήταν τόσο απαραίτητα για να μείνουν στη χώρα μας. Τα έβλεπα αυτά τα πράγματα και τα κράταγα μέσα μου. Οι περισσότερες φεύγαμε σακατεμένες, σωματικά και ψυχικά».
Αλλες μαρτυρίες αποκαλύπτουν εξευτελιστική μεταχείριση και σεξουαλική παρενόχληση από τους επόπτες των συνεργείων καθαριότητας ή ακόμη και από στελέχη της επιχείρησης ή του οργανισμού. Οι πιο ευάλωτες είναι οι νέες αλλοδαπές, αυτές που δεν έχουν μόρφωση ή δεν γνωρίζουν ελληνικά και έχουν πιεστικά προβλήματα επιβίωσης. Οι διοικήσεις δεν γνωρίζουν τίποτε. Οι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, που έχουν μάτια παντού, όταν πρόκειται για τα δικά τους θέματα, δεν έβλεπαν, δεν άκουγαν, δεν μιλούσαν... Αλλά και σήμερα αδυνατούν να καταλάβουν. Αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη οτιδήποτε δεν εντάσσεται στην πατροπαράδοτη συνδικαλιστική γραμμή και πολλοί εύχονται, (κατά βάθος), το κύμα οργής που έχει προκαλέσει η απόπειρα κατά της Κωνσταντίνας, να κοπάσει και η υπόθεση να ξεχαστεί, όπως τόσες άλλες υποθέσεις που κατά καιρούς «συγκλονίζουν το πανελλήνιο».
Η «εγκύκλιος Γιακουμάτου» και ο φόβος της «μαύρης λίστας»
Το σοβαρότερο έγγραφο ευθείας παρέμβασης του υπουργείου Απασχόλησης στις εργολαβικές εταιρείες, η «εγκύκλιος Γιακουμάτου», συνιστά την πρώτη δημόσια παραδοχή για τον εργασιακο μεσαίωνα που επικρατεί στις εταιρείες καθαριότητας.
Η εγκύκλιος προέτρεπε τις ΔΕΚΟ και τα ΝΠΔΔ να συμπεριλάβουν ως βασικό όρο στις συμβάσεις με τους εργολάβους την τήρηση των όρων της εργατικής νομοθεσίας. «Σε περίπτωση που διαπιστωθεί παραβίαση του όρου θα καταγγέλλεται η σύμβαση με την αναδοχο εταιρεία», προειδοποιούσε ο κ. Γερ. Γιακουμάτος.
Την ανάγκη συνευθύνης του δημόσιου οργανισμού επανέφεραν ξανά με ερώτησή τους στη Βουλή, και οι βουλευτές της Ν.Δ., κ. Μιχαλολιάκος και Κοσμίδης.
Πώς γίνεται και δεν υπάρχει ούτε ένας έκπτωτος εργολάβος σε ΔΕΚΟ ή νοσοκομεία;
Την απάντηση, εμμέσως πλην σαφώς, δίδει ο γενικός γραμματέας του υπουργείου, κ. Δημ. Κοντός, όταν παραδέχεται στον ραδιοφωνικό σταθμό «ΣΚΑΪ» ότι οι εργολάβοι σε αυτό τον τομέα εκδηλώνουν «έντονη παραβατικότητα, η οποία όμως επικαλύπτεται από τη νομιμότητα».
Ετσι, ο μόνος τρόπος είναι να μιλήσουν οι ίδιοι οι μετανάστες, αυτοί που αναγκάστηκαν υπό την απειλή συνδικαλιστών και εργολάβων να πραγματοποιήσουν αντισυγκέντρωση έξω από το υπουργείο Απασχόλησης για να αποδοκιμάσουν τις συνδικαλίστριες Κούνεβα, Τσιούνη και Παπαθανάση. Μόνο αν αυτοί ξεπεράσουν τον φόβο της «μαύρης λίστας» μπορεί να εντοπιστεί η παρανομία. Αυτό προϋποθέτει έναν άλλο προσανατολισμό και για τη ΓΣΕΕ (δεν έχει δώσει ούτε μία συνέντευξη για το θέμα) αλλά και για την αρμόδια υπουργό, κ. Φάνη Πετραλιά. Απλώς υπενθυμίζουμε ότι οι μετανάστες ούτε ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές, ούτε είναι μέλη των συνδικάτων για να εξασφαλίσουν έδρες στα συνέδρια των Εργατικών Κέντρων.
Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009
Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009
interview on the revolt of december
http://therealnews.com/t/index.php?option=com_content&task=view&id=31&Itemid=74&jumival=3048&updaterx=2009-01-05+11%3A18%3A13
thanks a lot to the real news team for spreading the word
thanks a lot to the real news team for spreading the word
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)