Ανασηκώθηκε...
τα άκρα του τα ένιωθε καρφωμένα στο έδαφος... αργά και οδυνηρά άρχισε να τα κινεί.
άρχισε να θυμάται... που βρισκόταν όλο αυτό τον καιρό;
Ήταν σαν να βγαίνει από λήθαργο... από μία ζεστή ασφάλεια, από ένα ασφαλές περιβάλλον. Τί έκανε εκεί τόσο καιρό; πόσο καιρός πέρασε; που πήγαν οι φίλοι του;
Ένας γνώριμος αέρας πάγωσε τα μάγουλα του. Άρχισε να θυμάται. Ναι, έλειπε καιρό. Ήταν λυπηρό μα και βολικό, ίσως και χρήσιμο. Όμως τώρα γύρισε. Κάτι τον έσπρωχνε πίσω. Πόσο ήθελε να γυρίσει; Σε τί; Πόσα από αυτά που κάποτε πίστευε ήταν ακόμη εκεί; Στον λήθαργό του όλα αυτά φάνταζαν μακρινό όνειρο. Όμορφο και ιδανικό, μα τόσο βολικά μακρινό. Τώρα το αίμα του άρχισε πάλι να κυλάει. Σηκώθηκε. Ήταν ακόμη ζωντανός; Ή μήπως δεν υπήρξε ποτέ ζωντανός; Θα έπρεπε να το διαπιστώσει. Μήπως τελικά δεν κοιμήθηκε ποτέ; μήπως, αντίθετα, δεν έχει ακόμη, ξυπνήσει;
Ο αέρας τον έφερε βίαια πίσω στη πραγματικότητα γύρω του. Μία φωνή, τα άκρα του που ξαναγέμιζαν αίμα. ξεκίνησε...