Αξιότιμε κύριε καθηγητά
Θεώρησα απαραίτητο να απαντήσω στην επιστολή σας, τόσο για να θίξω συνοπτικά κάποια από τα ζητήματα που θέτετε, όσο και για να αποδείξω ότι δεν αποτελώ μία φαντασίωση ή απωθημένο ενός καθηγητή πανεπιστημίου. Ο «γεροντίστικος» λόγος μου είναι προϊόν της δικής μου «γερασμένης» σκέψης, την οποία ενίοτε μοιράζομαι με φίλους και γνωστούς, και που, αφού έφτασε στα χέρια του με την ίδια μορφή και υπογραφή που σας έγινε γνωστή, ο καθηγητής Αντώνης Μανιτάκης μου πρότεινε να συνδημοσιεύσει μαζί με τις δικές του σκέψεις. Παρά τα όσα λέτε, εγώ θα εκλάβω τις πατερναλιστικές αμφιβολίες σας μάλλον ως κολακεία.
Δε θα σταθώ στην αδυναμία της απάντησής σας να διακρίνει τη νομιμοποιημένη βία που όντως και ορθά είναι σύμφυτη με το κράτος από την αυθαίρετη βία που δεν συνάδει με αυτό και είναι ένδειξη της παρακμής και της κατάρρευσής του. Δεν θα σταθώ ούτε στην κυνική αντίληψή σας για τους μετανάστες και την τάχα αναπόφευκτη μοίρα τους να πεθαίνουν για ένα κινητό και αυτοκίνητο, ως μέσα κοινωνικής ένταξης. Θα περιοριστώ γι΄αυτό μόνο να πω ότι, αν είναι λογικό να πεθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να είναι λογικό και να σκοτώνουν. Αντίθετα, αν η κοινωνία αυτή οφείλει να τους αγκαλιάσει και να τους φροντίσει, όσο μπορεί, τότε και αυτοί οφείλουν να τη σεβαστούν και να την αγαπήσουν.
Ως προς το κύριο κομμάτι των απόψεών σας πρέπει να ομολογήσω ότι κάνετε πραγματικά μεγάλη χάρη στην αριστερά με το να της αποδίδετε τις αξίες της κοινότητας και της αλληλεγγύης. Ο Χριστός μίλησε για αυτά πολύ πριν τον Μαρξ. Το ότι εσείς τα θεωρείτε μπούρδες είναι δικό σας πρόβλημα. Ελπίζω αυτοί με τους οποίους τα εφαρμόζετε, όσοι αγαπάτε και στους οποίους προσφέρετε ανιδιοτελώς - οικογένεια, φίλοι, οι φοιτητές σας - να μην σας πάρουν τοις μετρητοίς. Μάταια όμως προσπαθείτε να μας πείτε ότι τα πράγματα είναι έτσι, όπως εσείς τα βλέπετε. Βεβαίως είναι και έτσι. Αλλά ενώ κάποιοι προσπαθούν για το καλύτερο, έρχεστε εσείς και με περισσή χάρη, με το δικό σας γερασμένο “πάντα έτσι είναι” απέναντι στο δικό μου γεροντίστικο “γίνεται και καλύτερα”, όχι μόνο να εξαφανίσετε το παράδειγμά τους, αλλά να υπερασπιστείτε την υπάρχουσα κατάσταση ως θεμιτή εκτός από αναγκαία. Αυτό όμως που περιγράφετε δεν είναι επιθυμητό, αλλά ούτε και αναγκαίο.
Δεν είναι επιθυμητό γιατί οι αξίες της υλιστικής υπερπληθώρας, του καταναλωτισμού και της πλήρωσης δια της καριέρας αποκλειστικά, έχουν έρθει πλέον σε αδιέξοδο. Όχι τόσο γιατί δεν μπορούν να εκπληρωθούν για όλους, ούτε καν για τους ικανότερους. Όχι γιατί η σημερινή κρίση τις σκορπίζει σαν τραπουλόχαρτα, αλλά γιατί αποδεικνύεται καθημερινά, και τώρα πιο πολύ από ποτέ, η κενότητά τους. Και τη γνωρίζετε καλά τη κενότητα του καταναλωτισμού και των golden boys. Ειδάλλως δεν θα μου ζητούσατε, από όλα τα πράγματα στον κόσμο, να αγωνιστώ για να βγω στη σύνταξη μια ώρα αρχύτερα. Αντίθετα με εσάς, δεν βρίσκω μία τέτοια προοπτική ελκυστική.
Δεν είναι όμως ούτε αναγκαίο αυτό που μας λέτε. Γνωρίζω πολύ καλά τις ευθύνες των καθηγητών μου για τη κατάντια του πανεπιστημίου. Γνωρίζω καλά και τις ευθύνες των γονιών μου για τη κατάσταση στη κοινωνία. Γνωρίζω τέλος καλύτερα από καθετί τις ευθύνες της ίδιας της γενιάς μου, για τη πραγματικότητα που διαιωνίζεται. Των συνομηλίκων μου, που δεν τους αξίζει η συκοφαντία και η εκμηδένιση, αλλά ούτε και το γλύψιμο από τους πανταχόθεν “εκφραστές” τους. Η γενιά μου κύριε καθηγητά, όπως και η δική σας, έχει συμπεριφορές εγωιστικές και μηδενιστικές, έχει όμως και εξαίρετα δείγματα αλτρουισμού και αυτοθυσίας, αγώνα και αυταπάρνησης. Σημασία τελικά έχει η επιλογή.
Γνωρίζω για τον Αλέξη σας. Γνωρίζω πως πέθανε στον αγώνα να φτιαχτεί ένα πάρκο για όλη τη συνοικία, σε χώρο του πανεπιστημίου όταν ο κυβερνήτης της Καλιφόρνια και μετέπειτα πρωθυπουργός των ΗΠΑ, Ronald Reagan εξαπέλυσε την αστυνομία κατά των φοιτητών. Μάλλον ο Reagan ήταν ένας άνθρωπος που δεν καταλάβαινε γιατί οι φοιτητές να μην κάνουν απλά “μεγάλα, υλιστικά όνειρα για τη ζωή τους και να καταναλώνουν, επιζητώντας την καλοπέρασή τους”. Είτε του άρεσε όμως είτε όχι, κάποιοι πραγματικά νοιάστηκαν. Και άλλαξαν τα πράγματα. Μπορεί να έκαναν τεράστια λάθη, ή να υπέκυψαν στη πορεία, αλλά, έστω και για λίγο, γύρισαν και κοίταξαν τον διπλανό τους, ακόμη και αν αυτός βρισκόταν στο βιετνάμ ή στα γκέτο του λος Άντζελες. Ήταν άνθρωποι που δεν έπραξαν με κίνητρα αυτά που τους αναγνωρίζετε. Το γεγονός ότι κάποιοι εξελίχθηκαν κάπως αλλιώς– όχι όλοι, ποτέ όλοι – δεν αλλάζει όσα έγιναν και το γιατί έγιναν. Οι πράξεις αυτές τους υπερβαίνουν. Μιλούν στο μέλλον, μας θυμίζουν αυτό που έχουμε μέσα μας μαζί με όλη τη βρωμιά. Μπορεί να βρίσκεται βαθιά θαμμένο, αλλά σημασία έχει ότι υπάρχει για να σας διαψεύδει. Ότι δεν είναι πάντα έτσι οι άνθρωποι. Ότι δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Και κυρίως ότι δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Μπορούν να είναι και καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου