Η απάντηση του κου Ανωγειανάκι

Παραθέτω σήμερα την απάντηση του καθηγητή κου Ανωγειανάκι σε παλαιότερο κείμενό μου 9βλ παραπάνω), και τον ευχαριστώ για μια ακόμη φορά για τη διάθεσή του για συζήτηση.





Αγαπητέ Αλέξη,

Χαίρομαι που δεν αποτελείς «μία φαντασίωση» και, μια και έτσι έχουν τα πράγματα, πρέπει να εκλάβεις τις «πατερναλιστικές αμφιβολίες» μου ως θαυμασμό (γιατί αλήθεια τις θεωρείς ως «κολακεία»;) για τη συγκρότηση του λόγου σου, άσχετα αν δεν συμφωνούμε στην οπτική γωνία υπό την οποία ο καθένας μας «βλέπει» τον κόσμο. Οφείλω επίσης να ζητήσω συγγνώμη από τον κ. Μανιτάκη αφού, όπως με διαβεβαιώνεις, η εκ μέρους του αντιγραφή της επιστολής σου ήταν άψογη. Αυτό και κάνω δημόσια μέσω του blog σου. Εξακολουθώ πάντως να θεωρώ ότι ο λόγος σου είναι «γεροντίστικος». Δεν συμφωνώ μαζί σου ότι αυτό οφείλεται στη «γερασμένη» σου σκέψη, όπως κοροϊδευτικά μου απαντάς. Αντίθετα πιθανολογώ πως οφείλεται στο ότι η εκπαίδευσή σου βασίστηκε σε εκπαιδευτικά πρότυπα που βάζουν τις ουμανιστικές σπουδές πάνω από τις επιστημονικές και προσπαθούν να «περάσουν» αντίστοιχους τρόπους σκέψης και ανάλυσης.

Κάνεις λάθος αν θεωρείς πως αδυνατώ να διακρίνω τη «νομιμοποιημένη βία» από την αυθαίρετη. Όμως, στη χώρα μας, από καταβολής του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους (ίσως λόγω των σχεδόν ανύπαρκτων νομικών μου γνώσεων και των σχετικά φτωχών μου ιστορικών) δεν μπορώ να διακρίνω, μικρές έστω (π.χ. άνω της τριακονταετίας), περιόδους παντελώς ελεύθερες κρατικής (αλλά και μη κρατικής) βίας! Επομένως προς τι η ταραχή; Ιδιαίτερα όταν έστω και η υπέρβαση ή ακόμη και η κατάχρηση, αν θέλεις, της εξουσίας από την Ελληνική κρατική μηχανή μετριάζεται από την εγγενή ανοργανωσιά του Ελληνικού Κράτους; Θέλεις να σου δώσω παραδείγματα για το τι είναι «νομιμοποιημένη βία»; Σου θυμίζω το φόνο του μετανάστη από τη Βραζιλία στο Λονδίνο ο οποίος δεν σταμάτησε (στο μετρό, δηλαδή εκεί από όπου δεν μπορούσε εύκολα να διαφύγει) όταν του το ζήτησε η αστυνομία με το αιτιολογικό ότι «στιγμιαία» συμπεριφέρθηκε ως τρομοκράτης. Σου θυμίζω ακόμη τα έκτροπα που συνέβησαν στη Γαλλία όταν ο κ. Σαρκοζί ήταν υπουργός εσωτερικών (αν θυμάμαι καλά) λόγω του υπερβάλλοντα ζήλου της Γαλλικής Αστυνομίας. Αλλά θα σου αναφέρω κάτι που έχω αναφέρει και αλλού (http://panepistimiakisymparataxi.blogspot.com/2009/02/blog-post.html), ένα γεγονός που έτυχε να μάθω από αυτόπτη μάρτυρα. Ένα γεγονός που δείχνει το πως είναι εκπαιδευμένη να χρησιμοποιεί τη «νομιμοποιημένη βία» η Βελγική αστυνομία. Σύμφωνα λοιπόν με τα όσα μου αφηγήθηκαν, τη νύχτα που η Ιταλία κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα (2006) οι Ιταλοί των Βρυξελλών ξεχύθηκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν. Μία σειρά από 50 και περισσότερα αυτοκίνητα έφτασε στην Grand Place και προσπάθησαν να εισέλθουν. Σε κάθε δρομάκι που οδηγούσε προς τα εκεί ήταν παρατεταγμένος και από ένας αστυνομικός επιφορτισμένος με το να μην επιτρέψει την είσοδο των αυτοκινήτων στην πλατεία. Όταν σε κάποια φάση το προπορευόμενο αυτοκίνητο (περιπαικτικά ίσως) προσπάθησε να "σπρώξει" έναν από τους αστυνομικούς, αυτός τοποθέτησε την κάνη του όπλου του στο παρμπρίζ και ζήτησε από τον οδηγό να επαναλάβει το αστείο!!! ΗΤΑΝ ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΠΩΣ ΑΝ ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ, Ο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΘΑ ΤΟΥ ΤΙΝΑΖΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ. Περιτό να σας πω ότι τη νύχτα εκείνη μία χούφτα αστυνομικών επέβαλαν την τάξη σε ένα μεγάλο πλήθος που παραλληρούσε. Γιατί κάθε ένας από το πλήθος ήξερε ότι στις περιπτώσεις αυτές, που η αστυνομία είναι επιφορτισμένη να επιβάλλει την τάξη, δεν χωράν αστεία όσον αφορά στη χρήση της «νομιμοποιημένης βίας»!

Όσον αφορά σε αυτό που αποκαλείς «κυνική αντίληψή» μου για τους μετανάστες, θα συμφωνήσω αμέσως και χωρίς περιστροφές μαζί σου πως «αν είναι λογικό να πεθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να είναι λογικό και να σκοτώνουν». Γιατί η κοινωνία δεν πρόκειται ποτέ «τους αγκαλιάσει και να τους φροντίσει, όσο μπορεί». Πιστεύω (και εδώ μπορεί να διαφωνούμε αλλά τι να γίνει;) ότι έτσι είναι φτιαγμένες οι κοινωνίες. Γιατί είναι έτσι ή, ακόμη περισσότερο, γιατί δεν «γίνεται και καλύτερα» οφείλεται, κατά την ταπεινή μου γνώμη, σε καθαρά βιολογικούς ή φυσικούς, αν θέλεις, λόγους τους οποίους μπορεί να μην γνωρίζουμε ή καταλαβαίνουμε σε όλη την έκτασή τους, είναι όμως πλέον ή βέβαιο ότι υπάρχουν. Στην απάντηση που έστειλα στην αρχική επιστολή σου, σημείωνα το παράδειγμα των Ελλήνων μεταναστών για να σου δείξω πως τα προβλήματα του μετανάστη είναι παγκόσμια και πανανθρώπινα και πως βασικά πηγάζουν (α) από την προκατάληψη των κοινωνιών τις οποίες προσπαθούν να «εκπορθήσουν» οι μετανάστες και (β) από τον έμφυτο συντηρητισμό των κοινωνιών υποδοχής που αντιδρούν στην, έστω και ελάχιστη, αλλοίωση της καθημερινότητάς τους - ακόμη και αν πρόκειται να κερδίσουν κάτι από την αλλοίωση αυτή. Το παράδειγμα της μεγαλύτερης ίσως ομογενειακής μας οργάνωσης (της AHEPA - American Hellenic Educational Progressive Association) συνηγορεί με το ότι «αν είναι λογικό να πεθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να είναι λογικό και να σκοτώνουν». Σου παραθέτω ένα απόσπασμα από το site http://mill-valley.freemasonry.biz/marin-fraternities-05.htm για να δείς τι εννοώ: «The American Hellenic Educational Progressive Association or the Order of Ahepa was founded July 26, 1922, in Atlanta, GA. It was founded at the height of Ku Klux Klan activities directed against people of Greek heritage in the very city that was the home to the national Imperial Headquarters of the revived Ku Klux Klan. Klansmen resented the industry and success of their neighbors of Hellenic ancestry. The primary goal of the founders of the Order of Ahepa was to establish better relations with non-Greeks. To this end they created a patriotic fraternal order espousing undivided loyalty to the United States, American citizenship, proficiency in English, active participation in the civic mainstream, economic stability, social unity and the pursuit of education». Στο συνέδρειο της AHEPA για τα 50 χρόνια από την ίδρυσή της, που έγινε στο Los Angeles, άκουσα για πρώτη φορά πως η 26/7/1922 ήταν η μέρα που οι Έλληνες της Ατλάντα «ξέκαναν» μία σειρά από υψηλόβαθμα μέλη της Ku Klux Klan, αναγκάζοντάς έτσι, μέσα από ένα μίνι λουτρό αίματος, την Ku Klux Klan να βάλει «νερό στο κρασί της» και να σταματήσει να λυντσάρει Έλληνες. Το πόσο αλήθεια περιέχει αυτή η, κατά τα άλλα απόκρυφη, ιστορία (δεν την έχω δεί δημοσιευμένη πουθενά αλλά την έχω επανειλημμένα ακούσει από παλαιούς Ελληνοαμερικανούς που την διηγούνταν με περηφάνεια) δεν μπορώ να σου εγγυηθώ. Περιέχει όμως ατόφια τα αισθήματα που κάνουν το μυαλό μετανάστη της πρώτης γενιάς «να ματώνει» όταν τα σκέφτεται. Αν θέλεις ένα άλλο διάσημο, θα έλεγα, παράδειγμα ψάξε στα παρακάτω sites:
http://en.wikipedia.org/wiki/Louis_Tikas και http://en.wikipedia.org/wiki/Ludlow_Massacre. Τέλος, αν θέλεις να δείς πως συμπεριφέρονται οι ίδιοι μετανάστες μερικές γενιές αργότερα ψάξε στο: http://www.ahepa.org/ ή στο http://www.goarch.org/.

Τώρα, σε ό,τι αφορά αυτό που αποκαλείς «κύριο κομμάτι των απόψεών» μου οφείλω να παρατηρήσω ότι σωστά αποκαλείς τις θέσεις μου «γερασμένες» - εξάλλου προχθές ακόμη γιορτάσαμε τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Δαρβίνου και τα 150 από την έκδοση του βιβλίου του για την προέλευση των ειδών! Όμως η «γέρικη» αυτή θεωρία δεν έχει ανατραπεί, εις μάτην προσπαθειών όπως εκείνων του Lysenko. Και για να σου δείξω που έγκειται η διαφορά μας (ας πούμε η διαφορά μεταξύ του «γερασμένου» και του «γεροντίστικου») θα σε παραπέμψω σε τρία ακόμη sites: Το http://plato.stanford.edu/entries/altruism-biological/, http://www.humantruth.info/altruism.html και http://www.evolutionaryethics.com/science.htm. Και θα σου τονίσω (ίσως λόγω της ενασχόλησής μου με τη βιολογική άποψη της ζωής και την αντίστοιχη εκπαίδευση αλλά και παιδεία που απέκτησα στο διάστημα που ασχολούμαι με τη φυσιολογία) πως, αντίθετα με τα όσα ελπίζεις, θέλω να πιστεύω πως όσοι αγαπώ και στους οποίους προσφέρω ανιδιοτελώς (;) - οικογένεια, φίλοι, οι φοιτητές μου - με παίρνουν τοις μετρητοίς! Αλλοιώς θα έπρεπε να εγκαταλείψω το επάγγελμά μου.

Και θα ήθελα να κλείσω με τα όσα λες περί καταναλωτισμού και Golden Boys. Κατ’αρχήν με παρεξηγείς: Δεν σε παρότρυνα να βγείς στη σύνταξη! Μακρυά από μένα κάτι τέτοιο, που κοιτάζω πως θα παραμείνω στη δουλειά μου για όσο χρόνο μπορώ να προσφέρω! Αντίθετα σε παρότρυνα και σε παροτρύνω να πιέσεις εμάς, τις παλαιότερες γενιές, να βγούμε στη σύνταξη (έστω και με μειωμένες απολαβές) - γιατί τα επακόλουθα αυτής της κρίσης θα τα ζήσει πρωταρχικά η γενιά σου και επομένως εσείς πρέπει να πάρετε, ΑΜΕΣΑ, το τιμόνι στα χέρια σας. Και αυτό αγνοώντας ακόμη και το κοινωνικό και ανθρώπινο κόστος - γιατί είστε καλύτεροι από όλους εμάς που θα αντικαταστήσετε. Τώρα αν, όταν βρεθείς (μεταφορικά, αλλά ελπίζω και ουσιαστικά) με το τιμόνι στα χέρια, επιμένεις να εφαρμόσεις τα όσα λές περί καταναλωτικών κοινωνιών κλπ, «με γεια σου και χαρά σου». Εσύ, κατά κύριο λόγο και οπωσδήποτε για περισσότερο χρόνο, θα «λουστείς» τις συνέπειες των επιλογών σου. Και τα λέω όλα αυτά γιατί (ο δεύτερος λόγος που σχολιάζω τα όσα γράφεις περί καταναλωτισμού κλπ) αν κοιτάξεις ιστορικά «πίσω σου» θα δείς πως όλος ο πολιτισμός και η πνευματική μας ανάπτυξη ήταν και είναι μία τεράστια σπατάλη πόρων, αίματος και δακρύων: Για να χτιστεί ο Παρθενώνας χρειάστηκε να «ξεζουμιστεί» η Αθηναϊκή Συμμαχία, για να χτιστεί η Περσέπολις χρειάστηκε να προηγηθούν εκατοντάδες χρόνια δημιουργίας της Περσικής Αυτοκρατορίας κλπ, για να μείνω στα πολύ παλιά χρόνια. Όμως, το αποτέλεσμα αυτής της σπατάλης, δηλαδή ο πολιτισμός και η πνευματική μας ανάπτυξη, είναι το μόνο που έχουμε να δείξουμε το οποίο μας χαρακτηρίζει ως «ανθρώπους». Επομένως, μην είσαι τόσο σίγουρος πως ο καταναλωτισμός είναι ένα φαινόμενο των καιρών μας που μπορούμε να διορθώσουμε. Ίσως να μη «γίνεται και καλύτερα».

Σε ευχαριστώ, για την ευκαιρία που μου έδωσες (και ελπίζω πως θα συνεχίσεις να μου δίνεις) να ανταλλάξουμε απόψεις και σε διαβεβαιώνω ότι θα καταβάλλω κάθε προσπάθεια να συζητήσω μαζί σου όποτε το θεωρήσεις ότι πρέπει να γίνει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποχρεωτικά θα διαφωνώ μαζί σου,

Με ιδιαίτερη εκτίμηση

Γιώργος Ανωγειανάκις
Καθηγητής Ιατρικής Σχολής
ΑΠΘ

Βολιβία: Ο Μοράλες έθεσε σε ισχύ το νέο Σύνταγμα
Το νέο Σύνταγμα βρίσκεται στο επίκεντρο της προσπάθειας του Μοράλες να «επανιδρύσει τη Βολιβία» και του επιτρέπει να διεκδικήσει την επανεκλογή του.
Ο πρόεδρος της Βολιβίας, Έβο Μοράλες, κήρυξε χθες Σάββατο την μετάβαση της χώρας σε ένα σύστημα «κοινοτικού σοσιαλισμού», θέτοντας σε ισχύ το νέο Σύνταγμα, που ενισχύει την ιθαγένικη πλειοψηφία και -μεταξύ σειράς άλλων μεταρρυθμίσεων- του επιτρέπει να διεκδικήσει την επανεκλογή του.

Το νέο Σύνταγμα βρίσκεται στο επίκεντρο της προσπάθειας του Μοράλες να «επανιδρύσει τη Βολιβία», τη φτωχότερη χώρα της Νότιας Αμερικής και να μεταβάλλει δραστικά την προαιώνια πολιτική και κοινωνική δομή της, που αποτελεί κληροδότημα των εποχών της Ισπανικής αποικιοκρατίας.

Ο Μοράλες -ο πρώτος ιθαγενής πρόεδρος από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Βολιβίας από την Ισπανία, το 1825- είπε στο ενθουσιώδες κοινό των υποστηρικτών του στην πόλη Ελ Άλτο ότι παρά το γεγονός ότι οι δεξιές οργανώσεις της αντιπολίτευσης έχουν προσπαθήσει να τον ανατρέψουν κι ακόμη και να τον δολοφονήσουν αφότου ανέλαβε την εξουσία το 2006, «τώρα μπορώ να πω: μπορείτε να με βγάλετε από το (κυβερνητικό) μέγαρο, μπορείτε να με σκοτώσετε, η αποστολή επιτεύχθηκε, έχουμε μια ενωμένη Βολιβία!».

«Μόνο η σοφία του λαού μας, των κοινωνικών μας δυνάμεων, μας επέτρεψε να αναγνωρίσουμε και να νικήσουμε τους ξένους πράκτορες, να υπερνικήσουμε τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ», συνέχισε. Ο Μοράλες τόνισε πως το Σύνταγμα απαγορεύει την δημιουργία ξένων στρατιωτικών βάσεων στη Βολιβία, ενώ αναφέρθηκε στην απέλαση του πρεσβευτή των Ηνωμένων Πολιτειών Φίλιπ Γκόλντμπεργκ τον Σεπτέμβριο -που φερόταν να επιχειρούσε να ενορχηστρώσει απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του- και όλων των πρακτόρων της αμερικανικής υπηρεσίας δίωξης του λαθρεμπορίου ναρκωτικών ή DEA, από τη χώρα.

Το νέο Σύνταγμα εισάγει σαρωτικές θεσμικές μεταβολές, όπως το δικαίωμα 36 κοινοτήτων και φυλών ιθαγενών να διεκδικήσουν εκτάσεις γης, επίσημη αναγνώριση των γλωσσών τους και του κοινοτικού εθιμικού τους συστήματος δικαιοσύνης, ενώ προετοιμάζει ακόμη το έδαφος για αγροτικές μεταρρυθμίσεις, περιορίζοντας το μέγεθος των γεωιδιοκτησιών.

Το νέο Σύνταγμα καταργεί επίσης την διάταξη που όρισε ότι ο πρόεδρος μπορεί να υπηρετεί μόνο για μια θητεία, επιτρέποντας στον Μοράλες να διεκδικήσει την επανεκλογή του για άλλα πέντε χρόνια.

Ανάμεσα στους προσκεκλημένους στην τελετή και τη συγκέντρωση ήταν ο επικεφαλής του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, Χοσέ Μιγκέλ Ινσούλσα, καθώς κι η ιθαγενής Ριγομπέρτα Μεντσού από τη Γουατεμάλα, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συγγραφέας που είχε τιμηθεί με βραβείο Νομπέλ Ειρήνης το 1992.

Το νέο Σύνταγμα εγκρίθηκε με 61% των ψήφων στο δημοψήφισμα της 25ης Ιανουαρίου. Ωστόσο απορρίφθηκε από την πλειοψηφία στις ελεγχόμενες από την αντιπολίτευση επαρχίες Σάντα Κρους, Ταρίχα, Μπένι και Πάντο, προπύργια των αντιπάλων του Μοράλες.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

απάντηση στον καθηγητή Γιώργο Ανωγειανάκι

Αξιότιμε κύριε καθηγητά

Θεώρησα απαραίτητο να απαντήσω στην επιστολή σας, τόσο για να θίξω συνοπτικά κάποια από τα ζητήματα που θέτετε, όσο και για να αποδείξω ότι δεν αποτελώ μία φαντασίωση ή απωθημένο ενός καθηγητή πανεπιστημίου. Ο «γεροντίστικος» λόγος μου είναι προϊόν της δικής μου «γερασμένης» σκέψης, την οποία ενίοτε μοιράζομαι με φίλους και γνωστούς, και που, αφού έφτασε στα χέρια του με την ίδια μορφή και υπογραφή που σας έγινε γνωστή, ο καθηγητής Αντώνης Μανιτάκης μου πρότεινε να συνδημοσιεύσει μαζί με τις δικές του σκέψεις. Παρά τα όσα λέτε, εγώ θα εκλάβω τις πατερναλιστικές αμφιβολίες σας μάλλον ως κολακεία.

Δε θα σταθώ στην αδυναμία της απάντησής σας να διακρίνει τη νομιμοποιημένη βία που όντως και ορθά είναι σύμφυτη με το κράτος από την αυθαίρετη βία που δεν συνάδει με αυτό και είναι ένδειξη της παρακμής και της κατάρρευσής του. Δεν θα σταθώ ούτε στην κυνική αντίληψή σας για τους μετανάστες και την τάχα αναπόφευκτη μοίρα τους να πεθαίνουν για ένα κινητό και αυτοκίνητο, ως μέσα κοινωνικής ένταξης. Θα περιοριστώ γι΄αυτό μόνο να πω ότι, αν είναι λογικό να πεθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να είναι λογικό και να σκοτώνουν. Αντίθετα, αν η κοινωνία αυτή οφείλει να τους αγκαλιάσει και να τους φροντίσει, όσο μπορεί, τότε και αυτοί οφείλουν να τη σεβαστούν και να την αγαπήσουν.

Ως προς το κύριο κομμάτι των απόψεών σας πρέπει να ομολογήσω ότι κάνετε πραγματικά μεγάλη χάρη στην αριστερά με το να της αποδίδετε τις αξίες της κοινότητας και της αλληλεγγύης. Ο Χριστός μίλησε για αυτά πολύ πριν τον Μαρξ. Το ότι εσείς τα θεωρείτε μπούρδες είναι δικό σας πρόβλημα. Ελπίζω αυτοί με τους οποίους τα εφαρμόζετε, όσοι αγαπάτε και στους οποίους προσφέρετε ανιδιοτελώς - οικογένεια, φίλοι, οι φοιτητές σας - να μην σας πάρουν τοις μετρητοίς. Μάταια όμως προσπαθείτε να μας πείτε ότι τα πράγματα είναι έτσι, όπως εσείς τα βλέπετε. Βεβαίως είναι και έτσι. Αλλά ενώ κάποιοι προσπαθούν για το καλύτερο, έρχεστε εσείς και με περισσή χάρη, με το δικό σας γερασμένο “πάντα έτσι είναι” απέναντι στο δικό μου γεροντίστικο “γίνεται και καλύτερα”, όχι μόνο να εξαφανίσετε το παράδειγμά τους, αλλά να υπερασπιστείτε την υπάρχουσα κατάσταση ως θεμιτή εκτός από αναγκαία. Αυτό όμως που περιγράφετε δεν είναι επιθυμητό, αλλά ούτε και αναγκαίο.

Δεν είναι επιθυμητό γιατί οι αξίες της υλιστικής υπερπληθώρας, του καταναλωτισμού και της πλήρωσης δια της καριέρας αποκλειστικά, έχουν έρθει πλέον σε αδιέξοδο. Όχι τόσο γιατί δεν μπορούν να εκπληρωθούν για όλους, ούτε καν για τους ικανότερους. Όχι γιατί η σημερινή κρίση τις σκορπίζει σαν τραπουλόχαρτα, αλλά γιατί αποδεικνύεται καθημερινά, και τώρα πιο πολύ από ποτέ, η κενότητά τους. Και τη γνωρίζετε καλά τη κενότητα του καταναλωτισμού και των golden boys. Ειδάλλως δεν θα μου ζητούσατε, από όλα τα πράγματα στον κόσμο, να αγωνιστώ για να βγω στη σύνταξη μια ώρα αρχύτερα. Αντίθετα με εσάς, δεν βρίσκω μία τέτοια προοπτική ελκυστική.

Δεν είναι όμως ούτε αναγκαίο αυτό που μας λέτε. Γνωρίζω πολύ καλά τις ευθύνες των καθηγητών μου για τη κατάντια του πανεπιστημίου. Γνωρίζω καλά και τις ευθύνες των γονιών μου για τη κατάσταση στη κοινωνία. Γνωρίζω τέλος καλύτερα από καθετί τις ευθύνες της ίδιας της γενιάς μου, για τη πραγματικότητα που διαιωνίζεται. Των συνομηλίκων μου, που δεν τους αξίζει η συκοφαντία και η εκμηδένιση, αλλά ούτε και το γλύψιμο από τους πανταχόθεν “εκφραστές” τους. Η γενιά μου κύριε καθηγητά, όπως και η δική σας, έχει συμπεριφορές εγωιστικές και μηδενιστικές, έχει όμως και εξαίρετα δείγματα αλτρουισμού και αυτοθυσίας, αγώνα και αυταπάρνησης. Σημασία τελικά έχει η επιλογή.

Γνωρίζω για τον Αλέξη σας. Γνωρίζω πως πέθανε στον αγώνα να φτιαχτεί ένα πάρκο για όλη τη συνοικία, σε χώρο του πανεπιστημίου όταν ο κυβερνήτης της Καλιφόρνια και μετέπειτα πρωθυπουργός των ΗΠΑ, Ronald Reagan εξαπέλυσε την αστυνομία κατά των φοιτητών. Μάλλον ο Reagan ήταν ένας άνθρωπος που δεν καταλάβαινε γιατί οι φοιτητές να μην κάνουν απλά “μεγάλα, υλιστικά όνειρα για τη ζωή τους και να καταναλώνουν, επιζητώντας την καλοπέρασή τους”. Είτε του άρεσε όμως είτε όχι, κάποιοι πραγματικά νοιάστηκαν. Και άλλαξαν τα πράγματα. Μπορεί να έκαναν τεράστια λάθη, ή να υπέκυψαν στη πορεία, αλλά, έστω και για λίγο, γύρισαν και κοίταξαν τον διπλανό τους, ακόμη και αν αυτός βρισκόταν στο βιετνάμ ή στα γκέτο του λος Άντζελες. Ήταν άνθρωποι που δεν έπραξαν με κίνητρα αυτά που τους αναγνωρίζετε. Το γεγονός ότι κάποιοι εξελίχθηκαν κάπως αλλιώς– όχι όλοι, ποτέ όλοι – δεν αλλάζει όσα έγιναν και το γιατί έγιναν. Οι πράξεις αυτές τους υπερβαίνουν. Μιλούν στο μέλλον, μας θυμίζουν αυτό που έχουμε μέσα μας μαζί με όλη τη βρωμιά. Μπορεί να βρίσκεται βαθιά θαμμένο, αλλά σημασία έχει ότι υπάρχει για να σας διαψεύδει. Ότι δεν είναι πάντα έτσι οι άνθρωποι. Ότι δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Και κυρίως ότι δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Μπορούν να είναι και καλύτερα.