Στον Π.

Είναι μόλις 19. Χαμογελαστός, γεμάτος όνειρα και πάθος. Σαν να θέλει να πιει όλο το κόσμο με μια γουλιά, να ρουφήξει τον αέρα όλο με μια ανάσα. Σαν να μη θέλει να παραδεχτεί τη θνητότητά του.Ονειρεύεται κι' αυτός. Πως είναι μεγάλος.Πως μπορεί τα πάντα μονομιάς ν'αλλάξει. Και κάνει ό,τι μπορεί γι'αυτό. Ζει γι'αυτό. Πιστεύει.Θέλει να μάθει τα πάντα.Αγαπάει τα πάντα.Ακόμη κι αυτά που πολεμά. Τα αγαπά γιατί τον κάνουν τόσο μεγάλο, όσο κι ο αντίπαλός του.

Τού λαχε όμως να ζήσει σε μια εποχή που μας τελείωσαν τα μεγάλα. Και τα όνειρα μας τελειώσανε. Το πάθος μας χύνεται σε τσιμεντένιο πάτωμα, και δε ποτίζει τη γη. Τ' αυτιά είναι βουλωμένα. Ή μάλλον βουίζουν από το πολύ θόρυβο, και δε μπορούν ν'ακούσουν τη κραυγή.

Ήταν κι αυτός εκεί. Όταν οι φοιτητές σήκωσαν το ανάστημά τους, ενάντια στο ξερίζωμα, που λέγεται "μεταρρύθμιση". Μέχρι κι οι λέξεις χάσαν το νόημά τους σήμερα. Ήταν εκεί όταν μας χτύπησαν. Όταν μας μάτωσαν. Για να κάνουν πολιτική. Για να φτιάξουν το πρόσωπό τους, τσάκισαν το δικό μας. Και αυτός ήταν εκεί. Ήταν ένας από αυτούς που κατηγορήθηκαν άδικα, απλά επειδή ήταν εκεί. Επειδή αγωνίζονταν. Και αγωνιζόταν πάντα με φανερό πρόσωπο, γιατί ήταν ένας από μας, γιατί ήθελε να φανεί η οδύνη στα μάτια του, η αγωνία για όσα ζει.

Αφού ασέλγησαν επάνω του, στις πράξεις και τα πιστεύω του, αθωώθηκε. Είχε κοπάσει ο ορυμαγδός. Άλλωστε σημάσία είχε να φανεί στο γυαλί πως γίνεται έργο, πως επιβάλλεται δικαιοσύνη. Απο ποιόν; και σε ποιον;Ποιος άραγε από αυτούς είναι σε θέση να δικάσει ακόμα και το κάψιμο της τράπεζας; Αυτοί είναι οι πρώτοι κλέφτες, οι πιο αδίστακτοι δολοφόνοι.

Είχε φοβηθεί τότε είναι η αλήθεια. Ήταν όλα αυτά πολύ μεγάλα γι' αυτόν, δε καταλάβαινε το ρόλο που έπρεπε να παίξει. Γι' αυτό συνέχιζε να χαμογελά...

Δεν είχαν όμως τελειώσει μαζί του. Σε ένα κάψιμο αυτοκινήτου, τυφλό, ανέυθυνο, βρέθηκε εκεί κοντά. Όχι γι' αυτό, ποτέ γι' αυτό. Αυτός χόρευε όλο το βράδυ με φίλους. Με συντρόφους. Χόρευε, σαν σε τελετουργικό θυσίας. Της δικής του. Χόρευε, γιατί ποτέ του δε κατάλαβε ποιος πραγματικά είναι, πόσο στ' αλήθεια αγωνίστηκε.

Τον χτύπησαν για μια ακόμη φορά. Και αυτή τη φορά δυνατά. Τί κι αν είχε άλλοθι; Τί κι αν δε ταίριαζε στις περιγραφές; Είχε ξανασύλληφθεί. Για τους αγώνες του πάλι. Για πράγματα που ποτέ δεν έκρυψε. Αλλά κάποιος έπρεπε να πληρώσει, για να φοβηθούμε όλοι. Κάποιος έπρεπε να πληρώσει για να φανεί πως γίνεται δουλειά. Οι βρυκόλακες της τηλεόρασης ζητούσαν συλλήψεις. Ζητούσαν υπευθύνους, αρχηγούς, αναρχικούς. Και έπρεπε να τους έχουν. Έπρεπε. Για να κρατήσουν οι υπουργοί τις θέσεις τους...

Ακόμη δε καταλαβαίνει τί έκανε. Ακόμη δε καταλαβαίνει πώς έτυχαν σ'αυτόν όλα αυτά. Αλλά δεν έτυχαν. Έπρεπε να το ξέρεις φίλε μου, πως έπρεπε εσύ να πεθάνεις, για να συνεχίζουν τα σκουλίκια να ζουν από το πτώμα σου, γαντζωμένοι από την εξουσία όπως οι βδέλες. Όπως αυτός που πέφτει στο γκρεμό, και γαντζώνεται απελπισμένα από πέτρες και χορτάρια, ξεριζώνοντας και τσακίζοντας στο δρόμο προς τα κάτω.

Τώρα δε γελάει πια. Βρίσκεται μόνος, σ'ένα κλουβί για ανθρώπινες συνειδήσεις, σε μια μηχανή που είναι φτιαγμένη για να συνθλίβει ελεύθερες ψυχές. Και σφίγγει τώρα κι αυτόν. Αυτόν που δε κατάλαβε ποτέ πόσο μεγάλος είναι. Γιατί είναι τόσο μεγάλος, όσο κι αυτά για τα οποία αγωνίζεται. Μη τους αφήσεις να σε πάρουν κάτω μαζί τους φίλε. Σύντροφε. Αυτοί ανήκουν στη λάσπη, στο σκοτάδι. Κι όσο κι αν ουρλιάζουν, η σιωπή σου είναι πιο δυνατή. Γιατί εκεί μέσα κλειδωμένος, είσαι πιο ελεύθερος από όλους εμάς. Κράτα. Μια μέρα θα χορεύουμε όλοι μαζί...