Αξιοπρέπεια. Με κάθε θυσία.

 Ραγδαία αύξηση αυτοκτονιών στην Αττική καταγράφει το σωματείο  εργαζομένων του ΕΚΑΒ, καθώς τον Ιούνιο σημειώθηκαν 350 απόπειρες αυτοκτονιών εκ των οποίων οι 50 κατέληξαν.

Ο Γιάννης Χούσος, πρόεδρος εργαζομένων ΕΚΑΒ, μιλώντας στη Naftemporiki, εξέφρασε την έντονη ανησυχία του και για τον μήνα Ιούλιο, καθώς ήδη έχουν καταγραφεί έξι κλήσεις από τις οποίες οι πέντε κατέληξαν.

Όπως σημειώνει, ο Γιάννης Χούσος, στην πλειονότητα των περιπτώσεων τα περιστατικά αφορούσαν άτομα με ψυχικές διαταραχές.

(Από το tvxs.gr)

Τα επιχειρήματα ενάντια στην καταγγελία του Μνημονίου και τους κινδύνους που αυτή φέρει είναι πολλά και σοβαρά. Ας μη βλέπουμε γύρω μας ούτε ανόητους ούτε προδότες. Προσωπικά τα σταθμίζω κάθε μέρα που περνάει από το ξεκίνημα της Κρίσης. Ένα επιχείρημα όμως βάρυνε από την αρχή, όταν όλες η λεπτομέρειες ήταν ακόμη σκοτεινές και ακατανόητες, και βαραίνει ως σήμερα, που βλέπουμε καλύτερα τα πλην και τα υπέρ κάθε επιλογής:
Η αξιοπρέπεια ενός λαού είναι το θεμέλιο της ύπαρξής του. Ο δρόμος του Μνημονίου είναι δρόμος ντροπής, όχι μόνο για την Ελλάδα ως κράτος αλλά και για τον καθένα πολίτη της ξεχωριστά. Αυτή η ντροπή, η έλλειψη αξιοπρέπειας, αλληλεγγύης, μας σκοτώνει σιγά σιγά, μεταφορικά και κυριολεκτικά, ίσως χειρότερα από κάθε κρίση που θα προκαλούνταν από έξοδο από το Ευρώ.
Μόνο ένας λαός με αξιοπρέπεια μπορεί να βγει από τη κρίση. «Ποια αξιοπρέπεια βλέπεις στη πείνα;» θα ρωτήσουν πολλοί, και σωστά. Ένας λαός όμως, που σηκώνει τη μοίρα του και την τιμή του στα χέρια του, δε ζητιανεύει, δεν ξεπουλά την τιμή του, ακόμη και αν πεινάσει, θα έχει αξιοπρέπεια. Γιατί θα πατήσει στις δυνάμεις του, θα υπερασπιστεί τον τόπο και τα δίκια του. Θα γίνει μια γροθιά.
Πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε με ειλικρίνεια. Οφείλουμε να αλλάξουμε πολλά στην Ελλάδα, αλλά θα τα αλλάξουμε επειδή το θέλουμε. Από κει και πέρα πρέπει να βάλουμε αξεπέραστη κόκκινη γραμμή, την επιβίωση και την αξιοπρέπεια ενός λαού, μιας χώρας. Και ας μας κόψουν τα λεφτά. Και ας μας πετάξουν απ' το ευρώ. «...και ας τρώμε και πέτρες». Ο δρόμος της αξιοπρέπειας ίσως είναι πιο δύσκολος από υλική άποψη. Αλλά ο δρόμος της ζητιανιάς και της ντροπής δεν έχει τέρμα.