Berlin - Αποσπάσματα

Είναι όμορφο το συναίσθημα πως βρίσκεσαι στη καρδιά των πραγμάτων, εκεί που τα πράγματα συμβαίνουν, που γράφεται η ιστορία, πως δεν είσαι πια σε αποικία, σε μέρος ετερόνομο και ρημαγμένο. Αμέσως όμως αντιλαμβάνεσαι πόσο ξένος είσαι σε ξένο σκηνικό. Δεν ξέρω αν οι γερμανοί νιώθουν διαφορετικά. Εγώ πάντως την Ιστορία ακόμη δε τη συνάντησα...

Χιλιάδες σήραγγες διαπερνούν τα σωθικά του,ενώνουν το τεράστιο σώμα του, φέρνουν τον ταξιδιώτη γρήγορα εκεί που θέλει, τόσο γρήγορα. Είναι εντυπωσιακό πως πλέον μεγάλο κομμάτι των πολιτών των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων περνάει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του στα υπόγεια...ο σύγχρονος κόσμος έχει επιδοθεί σε όλα του τα πεδία σε μία τιτάνια απόπειρα να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά. Και φαίνεται να τα καταφέρνει, αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν ακριβώς αυτά που αναμενόταν

Η πόλη διατηρεί ακόμη ατόφια την αισιοδοξία της ένωσης δύο κόσμων, σαν φτιασιδωμένη 60άρα...λίγο γοητευτική μα πλέον λίγο αστεία. Ένας λαός ενωμένος πια, κοιτάει με αισιοδοξία το μέλλον. Αλλά το μέλλον, όπως και στο σοσιαλισμό, δε φαίνεται να ρχεται. Αυτή η ρημάδα η μεταβατική φάση, ούτε σαν δικαιολογία δεν εξυπηρετεί πια. Τώρα πλεόν όλα πάνε απλά προς τα πίσω.

Μωσαϊκό γλωσσών και χρωμάτων βρίσκεται παντού γύρω. Ανθρωποι από κάθε γωνιά και για κάθε διαφορετικό σκοπό. Φτωχοί πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, αλλά και ανέμελη αμερικανική νεολαία που βρίσκεται στη πόλη με πρόγραμμα φοιτητικών ανταλλαγών, αποφασισμένη να γευτεί την μποέμικη ζωή της ευρωπαϊκής μητρόπολης. Το ότι βέβαια αναφέρομαι πιο λεπτομερώς στη δεύτερη κατηγορία δεν είναι τυχαίο. Τόσοι κόσμοι μέσα σε έναν, άραγε επικοινωνούν; άραγε είναι δυνατόν να επικοινωνήσουν; άραγε είναι δυνατό να μην επικοινωνήσουν; 

Συμβαίνουν τόσα πολλά στο Βερολίνο, που κάποιος θα μπορούσε να χαθεί, εκτός και αν είναι τουρίστας, ή αποφασισμένος να βυθιστεί για καλά στη μελωδική βουή του... τόσα πολλά, αλλά για έναν ξένο τόσο λίγα...

Οι πιο πολλοί θα γελούσαν αν έμπαινε σε σύγκριση το Βερολίνο με τη Θεσσαλονίκη. Εγώ όμως σε κάθε δρόμο ζητώ γνώριμα περάσματα και ήχους, τη φασαρία που τόσο είχα σιχαθεί και τώρα σαν αγαπημένη τη θέλω πίσω. στα πρόσωπα ζητώ γνωστούς. Οι πιο πολλοί φίλοι μου με βλέπουν τυχερό. Εγώ τους καλώ, με φοβέρες και μ' αίματα. Ο ενθουσιασμός τους για το κείθε, η παραίτησή μας. Η ζήλια τους, η μοναξιά μας.


Τελικά ίσως οι άνθρωποι μοιάζουν πιο πολύ με τα δένδρα, παρά με τα πουλιά.ανθούν σε συγκεκριμένα κλίματα, και καλό είναι να μένουν εκεί...