«Γιατί ρε πατέρα σ'αυτή τη ρημάδα τη χώρα πρώτοι στο κουρμπέτι να θεωρούνται όσοι έχουν πατήσει επί πτωμάτων;»
μία τέτοια απορία από το στόμα 18χρονου θα είχε ίσως μία σοβαρότητα, αλλά απ'το δικό μου στόμα ξεφεύγει της φαιδρότητας μόνο στα πλαίσια μίας χαλαρής σιχτιροκουβέντας με τον μπαμπά:
«νομίζεις ότι ο κόσμος πραγματικά τους εκτιμά;» ήταν η αφοπλιστική απάντηση από το στόμα ενός πάντα πρακτικού και εύστοχου ανθρώπου. Γι' αυτό έγινε χειρουργός φαίνεται...
Έχει τα δίκια του ο μπαμπάς. Τί ακριβώς έχουν αυτές οι περιπτώσεις ανθρώπων, εκτός από χρήματα, που αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού; Λαμόγια που έβγαλαν χρήματα με κάθε τρόπο, νόμιμο ή παράνομο, σίγουρα όμως ανήθικο. Μήπως οι πισίνες και τα κότερα αναπληρώνουν την απαξίωση συναδέλφων και γνωστών; Τί μπορεί αυτή τη στιγμή να περισώσει την αξιοπρέπεια του Μαντέλη; Και πόσο ευτυχές θα μπορούσε να θεωρηθεί το δια μιζών σπουδαγμένο τέκνο του; Τί ακριβώς θα μπορούσε να καταστήσει τυχερό τον πλούσιο Κούγια, όταν παντρεύτηκε και χώρισε τη μάνα των παιδιών του, μία γυναίκα αμφισβητούμενων ηθών και αναμφισβήτητης ανικανότητας; έναν άνθρωπο που μετέρχεται κάθε απεχθούς μέσου για να κερδίσει μία υπόθεση; Μήπως η εκτίμηση των συναδέλφων και των γύρω του; αρκούν τα χρήματα, ακόμη και για ένα τέτοιο σκουπίδι σαν αυτόν για να τον θεωρήσουμε «ευτυχή;» ή «αγαπητό;»
Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε, με το κίνδυνο να κατηγορηθούμε για αυθαιρεσία, ότι άνθρωποι τοιούτου ποιόντος αποτελούν όντως λόγο αναγούλας για πλήθος ανθρώπων, και ότι η πλειοψηφία διατηρεί μία στοιχειώδη ηθική απαξία για τέτοιες περιπτώσεις, στο βαθμό βέβαια που αυτές γίνονται αντιληπτές. Ερχόμαστε τώρα στη τιβί, και σε πλήθος ανδρικών και γυναικείων περιοδικών. Το πρότυπο του ζάμπλουτου με τη παραμυθένια ζωή ξεχειλίζει από το σύνολο των μέσων ενημέρωσης. Ο Κούγιας ανάγεται στον γνωστότερο (αυτόματα και στον καλύτερο;) δικηγόρο, άνθρωπος ικανός και επιτυχημένος. Μέρα μεσημέρι συζητείται η περίπτωση αλεξανδράτου, η τσόντα και το μεγάλο ποσό που εξοικονόμησε από αυτήν φαντάζουν στην καλύτερη περίπτωση ως τολμηρά, ποτέ όμως, για ένα περίεργο δημοσιογραφικό δέον που προστάζει να γλύφουν κάθε σκουπίδι στο οποίο αναφέρονται, δεν κρίνεται ως ηθικά μεμπτό, ειδικά όταν αποφέρει πολλά ευρώ. Τί ακριβώς καθιστά πλήθος από αυτά τα υποκείμενα άξιο αναφοράς σε μεσημεριανάδικα και περιοδικά, εκτός του απλού γεγονότος ότι έκαναν κάτι για να προβληθούν, έβρισαν κάποιον, τραγούδησαν περίπου, γδύθηκαν κυρίως, κονόμησαν προπαντός...
Αν λοιπόν μεγάλο κομμάτι της reality και lifestyle ενημέρωσης έχει καταλήξει (ακόντως;) να προβάλει ένα μάτσο σκιές ανθρώπων οι οποίοι τίποτα το αξιόλογο δεν έχουν να μεταδώσουν στην ηδονοβλεπούσα κοινωνία εκτός από την ίδια την εκπόρνευσή τους, αν εν τέλει το μόνο πρότυπο που φέρουν, σε αντίθεση μάλιστα με τα κυρίαρχα και κατ' επίφαση από αυτούς υποστηριζόμενα ήθη και αξίες, είναι αυτό του με κάθε μέσο πλουτισμού και δημοσιότητας (αγαθά αλληλοτρεφόμενα), μήπως είναι καιρός να θεωρηθούν αυτοί και τα μηνύματά τουλάχιστον ταξικά μεροληπτικά, αν όχι εχθρικά προς τον ίδιο το λαό; Γιατί τί άλλο είναι μία μορφή προπαγάνδας που νίπτει τα ανομήματα του χειρότερου και πιο διεφθαρμένου κομματιού της άρχουσας τάξης, που παρουσιάζει το μοντέλο της άνευ ηθικών αναστολών συσσώρευσης πλούτου ως το ιδανικό και αξιοζήλευτο για κάθε οικογένεια; Δεν υπερασπίζεται με κεκαλυμμένο τρόπο όχι μόνο τις αξίες που μας βύθισαν στη διαφθορά και τη παρακμή, τις αξίες που βασίζονται στην εκμετάλλευση των από κάτω, αλλά και τους ίδιους τους φορείς τους; Και εν τέλει δεν νομιμοποιεί την κατοχή εκ μέρους τους ενός πλούτου που είναι σαφέστατα κλεμμένος; Γιατί τί άλλο είναι οι μίζες τις ζίμενς, οι υπέρογκες δικηγορικές αμοιβές που μέρος τους διατίθεται στον χρηματισμό δικαστών, τα εφοπλιστικά κέρδη εις βάρος ασιατών ναυτών, η πολυδιαφημισμένη πορνοαισχροκέρδεια, η λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ...;
αν λοιπόν μπαμπά ο λαός αυτός έχει μάτια και δεν χειροκροτεί την διεφθαρμένη πλουτοκρατία του, μήπως θα πρέπει να ρίξει μερικές κλωτσιές και κατά στεφανίδου και λαμπύρη, κατά φώτη και μαρία μεριά; Μηπώς τελικά ο θάνατος του μεσημεριανάδικου και του lifestyle είναι και ταξικό ζήτημα ;)
2 σχόλια:
Φίλε Διονύση,
Φυσικά και (δεν) ανακάλυψες την αμερική. Τις σκέψεις αυτές τις συμμερίζομαι κι εγώ κι είμαι σίγουρος και πολύ άλλοι. Μερικές μόνο παρατηρήσεις, σχετικές με την εμπειρική βάση των υποθέσεών σου.
1) Είναι βέβαια πιθανόν τη στάση του Μαντέλη να την αποδοκιμάζει η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είμαι τόσο σίγουρος εάν, όταν είναι μπροστά ο Μαντέλης, αυτοί που περιφέρονται γύρω του πρόκειται να του πουν καμιά κουβέντα ή πρόκειται να συνεχίσουν να τον κολακεύουν για τη μαγκιά του (θεωρώ πιθανότερο το δεύτερο). Δεν ξέρω επίσης πόσο σημαντική είναι για τον κάθε Μαντέλη και για τα παιδιά του η γνώμη της ελληνικής κοινωνίας. Αρπάζεις τα λεφτά, και πάντα βρίσκεις δέκα-είκοσι κόλακες για να σου κάνουν τη ζωή πιο εύκολη, λέγοντάς σου ότι "καλά έκανες, άλλοι θα έκαναν χειρότερα" κ.ο.κ. Τώρα, αν είσαι και ευαίσθητος άνθρωπος, αν είσαι ταυτόχρονα έξυπνος, και αν τα δύο αυτά χαρακτηριστικά σου καθιστούν κάπως δύσκολο το κοίταγμα στον καθρέφτη, αυτό είναι άλλο πράγμα. Αλλά όταν ζεις ζωή και κότα, όλο και κάποιον τρόπο θα μπορείς να βρεις για να στρώσεις το γυαλί του καθρέφτη στα δικά σου κυβικά...
2) Σε ό,τι αφορά την σκουπιδο-τηλεόραση, κι εδώ διακρίνω μία λάθος υπόθεση. Το ότι υπάρχουν αυτές οι εκπομπές δεν σημαίνει ότι η πλειοψηφία του κόσμου τις επιδοκιμάζει. Αρκεί ένα 5% από τα έντεκα εκατομμύρια των ελλήνων να δουν μια εκπομπή, για να θεωρηθεί ότι έχει όχι απλώς ικανοποιητικά αλλά γαμάτα "νούμερα", κι έτσι να συνεχίσει να υπάρχει. Συνυπολόγισε εδώ και το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς που βλέπουν τέτοιες εκπομπές θα προτιμούσαν να βλέπουν κάτι άλλο καλύτερο, ότι βλέπουν γιατί βαριούνται, γιατί θέλουν να γελάσουν με τα χάλια τους και τα χάλια μας, γιατί τους αρέσει να έχουν την τηλεόραση ανοιχτή την ώρα που γαμάνε τη γκόμενα ή την ώρα που μαγειρεύουν κ.ο.κ. Με όλα αυτά, δεν νομίζω ότι στέκει η υπόθεση ότι το μέγιστο σφάλμα ανήκει σε εμάς που τους βλέπουμε, κάτι που σε οδηγεί να μας καλέσεις να τους γυρίσουμε την πλάτη. Στην πραγματικότητα, ακόμη κι αν ξερνάμε οι περισσότεροι απέναντι σε αυτές τις εκπομπές, κανείς δεν θα το μάθει, και δεν έχει τόση σημασία, αρκεί να βρεθούν 500.000 μαλάκες ή αργόσχολοι ή μαζοχιστές για να γίνει η δουλειά (το νούμερο είναι αρκετό για να συντηρήσει το σύνολο των φτηνού κόστους μεσημεριανο-εκπομπών).
Κατά τα λοιπά, τα περισσότερα συμφωνώ με τις κρίσεις σου, τις ρητές και τις υπόρρητες. Φιλάκια!
Φίλε Κώστα σ'ευχαριστώ για τα σχόλια σου. Μάλλον το να απαντήσω σε αυτά είναι και μία δικαιολογία για να γίνω λίγο πιο σαφής...
1)Πιστεύω ακράδαντα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων κατά βάθος γνωρίζει τί ακριβώς τους συμβαίνει και το ποιόν των πράξεών τους. Μπορεί η χλιδή και η κολακεία να το απαλύνουν, αλλά η συνειδητοποίηση της παρακμής είναι εκεί και τους ακολουθεί. Αλλά αυτή είναι μια πολύ αφηρημένη κουβέντα οπότε δε θα δώσω συνέχεια...
2) Φαίνεται ότι το κείμενό μου έχει ασάφειες...να προσπαθήσω να τις διευκρινίσω λοιπόν. Αλλά πρώτα να πω ότι θεωρώ ότι η lifestyle σκηνή των μίντια απολαμβάνει μεγάλης προσοχής. Εκτός από αυτούς που άμεσα τα παρακολουθούν, πλέον τα έργα και οι ημέρες των bold and the beautiful απασχολούν έμεσα εκπομπές σάτιρας, δελτία ειδήσεων, πολιτικές συζητήσεις. Αλλά το βασικό μου ζήτημα δεν είναι ποιος τις βλέπει, αρα ούτε και ποιος πρέπει να πάψει να τις βλέπει. Το πρόβλημα με τις εκπομπές αυτές είναι ότι υπάρχουν. Η ύπαρξή τους και μόνο, εκτός από τα ηδονοβλεπτικά μας ένστικτα εξυπηρετεί ως απολογητής του τρόπου ζωής και ως νομιμοποίηση και ανάδειξη της μεγάλης ιδιοκτησίας που κατέχουν συγκεκριμένες ελίτ, νόμιμα ή παράνομα,μέσω άγριας ταξικής εκμετάλλευσης ή μέσω των τεραστίων κερδών που αποφέρει η τηλεοπτική δημοσιότητα . Επομένως αυτό που προτείνω δεν είναι να πάψουμε να τις βλέπουμε απλά (άλλωστε κάποιες τις παρακολουθώ για προφανείς λόγους), αλλά ότι πρέπει να τις πολεμήσουμε πολιτικά, να τις απαξιώσουμε και μαζί τους να απαξιώσουμε το θίασο που περιφέρουν, και εν τέλει να φροντίσουμε (με πολιτικά μέσα προφανώς, όχι με εξαναγκασμό) να εξαφανιστούν...
Δημοσίευση σχολίου