Πιερ Πάολο Παζολίνι: «Ο όρος νεότητα κατέστρεψε τη νεότητα»
Ο πολιτικός μας πολιτισμός ποτέ δεν είχε πέσει χαμηλότερα... Η διαφθορά, η παρακμή, η απουσία ιδεών και ήθους, τα ψέμματα, η απόλυτη δυσπιστία απέναντι σε κάθε θεσμό, δείχνουν το αδιέξοδο του ελληνικού πολιτικού μας συστήματος. Η σαπίλα στο απόλυτο μεγαλείο της.
Μέσα σ' αυτό το κλίμα, είναι απαραίτητο να αναδειχτεί μια εναλλακτική λύση, η οποία θα διακατέχεται από τα παρακάτω στοιχεία:
- Θα παρέχει ένα πραγματικά εναλλακτικό σχέδιο απέναντι στη νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση. Ένα σχέδιο που θα ενισχύει τον δημόσιο τομέα, δίνοντας του όμως πίσω και τη χαμένη του αξιοπρέπεια. Που θα έχει στο κέντρο του τα χαμηλότερα στρώματα, και θα επεξεργαστεί ένα άλλο μοντέλο παραγωγής, αποκεντρωμένο, οικολογικό, δημοκρατικό. Ένα σχέδιο που θα αποβλέπει και θα βασίζεται και στη παγκόσμια αντιπαράθεση με τη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.
- Θα έχει ήθος, αξίες και ευθύνη. Δεν θα σαπίζει από τη διαφθορά όπως το ΠΑΣΟΚ, ούτε θα είναι ανεύθυνο, στείρο και ψευδοεπαναστατικό όπως σχεδόν σύσωμη η αριστερά.
- Θα συνομιλεί και θα βασίζεται στα λαϊκά κοινωνικά στρώματα, δεν θα είναι ελιτίστικο και αριστοκρατικό. Θα αποβλέπει στη προστασία και την ανύψωση του λαού,δεν θα τον υποτιμά, αγνοεί ή νουθετεί.
Ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης έχει απελπιστεί με το δικομματισμό. Δε βλέπει καμμία διέξοδο. Μέσα σε αυτό το νοσηρό κλίμα λοιπόν μας παρουσιάζεται (με σύμπνοια και των ΜΜΕ) η ανάγκη για κάτι νέο, να ταυτίζεται με έναν 34χρονο πολιτικό μηχανικό, στέλεχος της νεολαίας Συνασπισμού και παιδί των μαθητικών καταλήψεων. Ο νέος αυτός είναι έξυπνος, όμορφος, με οργανωμένο λόγο και πολύ καλή παρουσία. Γιατί όμως αυτό αποτελεί εναλλακτική λύση; και γιατί το γεγονός ότι είναι νέος αποτελεί σημάδι ότι φέρνει φρέσκιες ιδέες.
Δεν θα επεκταθώ για τα του ΣΥΝ. Το θεωρώ ένα κόμμα σε σύγχυση. Σοσιαλδημοκρατικό και αριστερίστικο. Ένα κόμμα που καθρεφτίζει τη κρίση της Ευρωπαϊκής Ανανεωτικής Αριστεράς. Απομονωμένο από το λαό, δημοφιλές κυρίως σε ακαδημαϊκούς και στη μεσοαστική νεολαία, από όπου και αντλεί μέλη. Του γράφοντος μη εξαιρουμένου. Ένα κόμμα κοινωνικά ευαίσθητο, συνεργάσιμο με τα κινήματα, αλλά εν πλήρει αδυναμία να συνθέσει μία ουσιαστική εναλλακτική ριζοσπαστική πρόταση που να ξεπερνάει τα σοσιαλδημοκρατικά πλαίσια. Μία πρόταση τέλος πάντων πέρα από τό λαϊκιστικό "με τα κινήματα" που μας κοπανάει τελευταία. Ένα κόμμα μεσοαστικής σύνθεσης, ρητορικής και κουλτούρας.
Το πραγματικό μου ερώτημα ξεπερνά κατά πολύ τον Τσίπρα, ο οποίος εύχομαι να αποδειχθεί όλα αυτά που ελπίζουμε να αποδειχθεί. Το πραγματικό μου ερώτημα είναι από πού και ως πού θεωρείται πως η νέα γενιά σήμερα είναι πραγματικά προοδευτική! Και δη η νέα γενιά τέτοιας κοινωνικής προέλευσης: σπουδαγμένη, μεγαλωμένη στην άνεση, σχετικά εύπορη.
Τη δεκαετία του '60 και τη Μεταπολίτευση στην Ελλάδα, η γενιά αυτή εμφάνισε όντως προοδευτικά - με μια ουδέτερη του όρου έννοια - στοιχεία. Ήθελε να σπάσει όλες τις εξουσίες που ¨τη καταπίεζαν" : την αστυνομία, το σχολείο, το γάμο, την οικογένεια. Μια γενιά που έδωσε τους αγώνες της, πέτυχε πολλά, καλά και κακά, και τώρα εν πολλοίς κυβερνάει τον τόπο. Η γενιά αυτή ήξερε τί ήθελε και το διεκδίκησε. Και το πέτυχε, άλλο αν πίστευε ότι ζητούσε κάτι διαφορετικό από αυτό που τελικά δημιούργησε.
Η σημερινή γενια τί ακριβώς μπορεί να προσφέρει στη κοινωνία; Μια γενιά, που όπως ένας φίλος είπε: τρώεει απ' τα έτοιμα. Τί ιδέα έχει αυτή η γενιά τί περνάει ο λαός; Ποια είναι ακριβώς αυτή η εξουσία που τη καταπιέζει, αν δεν είναι η ίδια η αποχαλινωμένη καταναλωτική της ελευθερία; Ποια είναι η σχέση της με τη πολιτική, αν δεν είναι μια σχέση κυνισμού και απαξίωσης των κοινών, ατομικισμού και "απόδρασης"; Αν έχει κάτι υγιές, αυτό είναι σίγουρα η απαξίωση που νιώθει, αλλά αυτό δεν είναι προοδευτικό και ούτε έχει κάτι να προσφέρει ως τέτοιο....
Σίγουρα ο νέος είναι ωραίος. Έχει πάθος, όρεξη και φρέσκο μυαλό. Ξέρει όμως τί να τα κάνει; Ο νέος σήμερα αναμασά μουσικές και ιδεολογίες του παρελθόντος, σε κακή μάλιστα έκδοση. Δέν βρίσκεται στη κοινωνική θέση, ούτε βιώνει την αγωνία του να αλλάξει πραγματικά κάτι. Αν το έκανε θα οργανωνόταν γι' αυτό, δε θα έβριζε μόνο. Είναι ανήμπορος. Δεν γουστάρει τη πολιτική, αλλά τη χρειάζεται. Δε γουστάρει την οικογένεια,αλλά ζει από αυτή. Δε γουστάρει το σχολείο, αλλά έχει 10 πτυχία. Και καμμία ιδέα τί να τα κάνει... Πώς αυτός ο νέος φέρνει μια αλλαγή προς το καλύτερο για τη κοινωνία;
Όσο και αν με θλίβει, αφού ανήκω και γω στην εν λόγω κατηγορία, πρέπει μάλλον να πω πως ο μοσχοαναθρεμένος, καλοσπουδαγμένος, καταναλωτικός ατομικιστής νέος, όχι απλά αφομοιωμένος αλλά εμπροσθοφρουρά του συστήματος του εμπορεύματος και τη πλαστικής επιθυμίας "για ελευθερία", φαίνεται παντελώς ανίκανος να αποτελέσει ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας. Είναι βολεμένος, και ας μη θέλει να το δει. Αν παραφράσουμε το σύνθημα του Μάη του '68 θα μπορούσαμε να πούμε "κάτω από μπλουζάκι, 1000 χρόνια μούχλα" Ίσως θα πρεπε λοιπόν να αφήσουμε το Μάη του 68 και τους νέους του εκεί που βρίσκονται και να αναζητήσουμε αλλού τον φρέσκο αέρα που χρειαζόμαστε. Ίσως...
Υ.Γ. Αυτό που με θλίβει περισσότερο από πιθανή (ότατη) αποτυχία τσίπρα είναι ότι θα κάψουμε και το χαρτί ότι οι νέοι μπορούν κάτι να προσφέρουν
"Η νεολαία δεν ήταν ποτέ τάξη. Είναι μια στιγμη της ζωής που έγινε αγορά" - Ζαν Κλωντ Μισεά
