Τα κράτη έσωσαν τις τράπεζες χωρίς να ζητήσουν αντάλλαγμα. Και τώρα, οι τράπεζες στρέφουν την ανακτημένη δύναμή τους ενάντια στα κράτη. Και τα κρατούν σε ομηρεία, χρησιμοποιώντας τις ατιμίες που οι ίδιες σύστησαν στα κράτη αυτά να κάνουν. Γιατί, όταν η δημόσια πίστωση μειώνεται, τα επιτόκια των δανείων αυξάνονται...
Η Goldman Sachs βοήθησε, λοιπόν, την Ελλάδα να δανειστεί δισεκατομμύρια ευρώ με μυστικότητα. Στη συνέχεια, για να παρακάμψουν τους ευρωπαϊκούς νόμους που θέτουν όρια στο δημόσιο χρέος, η εταιρεία της Γουόλ Στριτ συμβούλεψε την Αθήνα να προσφύγει σε έξυπνα λογιστικά και χρηματοπιστωτικά τεχνάσματα. Ο λογαριασμός των καινοτομιών αυτών χόντρυνε κι άλλο το ήδη φουσκωμένο ελληνικό χρέος
Ποιος κερδίζει, ποιος πληρώνει; Ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Goldman Sachs, Λόιντ Κρεγκ Μπλανκφάιν, μόλις εισέπραξε μπόνους εννέα εκατομμυρίων δολαρίων...
«Βόμβα» ισχύος 10 δισ. ευρώ έφτασε στο Μαξίμου προ δεκαπενθημέρου, μέσω μιας επιστολής-καταγγελίας, η οποία περιγράφει πώς το Δημόσιο απώλεσε έσοδα μαμούθ σε διάστημα 3 ετών περίπου (2006-2008).
Ενα κύκλωμα καλοστημένο διέγραφε φόρους και πρόστιμα που είχαν καταλογισθεί σε μεγάλες επιχειρήσεις (ακόμα και εισηγμένες στο Χ.Α.) ακυρώνοντας τις αρχικές εκθέσεις ελέγχου με «σικέ πορίσματα επανελέγχων», τα οποία καθοδηγήθηκαν από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα στην ιεραρχία της Γενικής Διεύθυνσης Επιθεώρησης του υπουργείου Οικονομικών και υλοποιήθηκαν από συγκεκριμένους οικονομικούς επιθεωρητές
3,5 δισ. ευρώ, κατά τις επίσημες εκτιμήσεις των τραπεζιτών, έως και 8 δισ., κατά τις ανεπίσημες, που συνήθως είναι και οι πιο ρεαλιστικές, είναι το ύψος των καταθέσεών τους που «σήκωσαν» από τις ελληνικές τράπεζες και μετέφεραν μαζικώς στο εξωτερικό (κυρίως στην Ελβετία και στην Κύπρο) μερικοί από τους πιο εύπορους και διαπρεπείς Ελληνες πατριώτες.
Υπολογίζεται μάλιστα ότι το 30% των συνολικών δαπανών στον χώρο της υγείας είναι σπατάλες που οφείλονται στην κακοδιοίκηση, στην αναχρονιστική διαχείριση, τη διαφθορά και την κακή ιατρική, ενώ μόνο οι μίζες στις αγορές ειδικού υλικού εκτιμώνται ότι φθάνουν επίσης στο 30%. Οι υπερτιμολογήσεις σε ιατρικές συσκευές αγγίζουν και το 500%.
Στο αστρονομικό ποσό των 3.9 δισεκατομμυρίων υπολογίζονται τα έσοδα των 20 μεγαλύτερων ομάδων ποδοσφαίρου για τη σεζόν 2008-2009. Η Ρεάλ Μαδρίτης βρίσκεται για πέμπτη φορά στην κορυφή της σχετικής κατάταξης με έσοδα 401.4 εκατομμυρίων ευρώ, με τις FC Barcelona και Manchester United να ακολουθούν στην δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα.
Πριμ 100.000 ευρώ θα μοιραστούν οι παίκτες του Ολυμπιακού, αν μετά τη νίκη τους στην Τρίπολη επί του Αστέρα καταφέρουν να νικήσουν το προσεχές Σάββατο και τον Εργοτέλη στο Παγκρήτιο.
Με “ομοβροντία” αποχωρήσεων από αξιωματικούς και στελέχη των ενόπλων δυνάμεων αναμένεται να αρχίσει η προσεχής εβδομάδα για την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.
Έτσι, σύμφωνα με πληροφορίες της “Μ”, ήδη από μεθαύριο Δευτέρα αναμένεται να ξεκινήσει η μαζική κατάθεση αιτήσεων συνταξιοδότησης από περίπου 6.000 αξιωματικούς (από τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη, του αντισμήναρχου, του αντιπλοίαρχου και πάνω), οι οποίοι, υπηρετώντας στις ένοπλες δυνάμεις από την ηλικία των 18 χρόνων, πληρούν ήδη τους όρους εξόδου από την υπηρεσία με πλήρη σύνταξη.
Την ώρα που οι πολίτες ετοιμάζονται για άλλη μία βουτιά σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα ζωής, ο δήμος της Αθήνας (με τη δύναμη της πλειοψηφίας) χορηγεί εκατομμύρια ευρώ στις «δικές του» Α.Ε. με πράξεις απευθείας ανάθεσης που αποκαλούνται Προγραμματικές Συμβάσεις. Του Ιού της Κυριακής.
Κουμάντο με τα εκατομμύρια των δημοτικών εσόδων κάνουν ακόμα και σήμερα οι Ανώνυμες Εταιρείες και οι Οργανισμοί του Δήμου Αθηναίων (Δ.Α.). Παράλληλα συνεχίζεται η πολιτική των αθρόων διορισμών και προσλήψεων.
Με εισηγητικές εκθέσεις ιδεών χωρίς συγκεκριμένες οικονομικές αναλύσεις στα κόστη, η πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου αποφασίζει και χρηματοδοτεί τις «δημοτικές» Α.Ε. με αστρονομικά ποσά από τον δημοτικό προϋπολογισμό.
Ενδιαφέρουσα είναι η άποψη που εκφράζει ο Erik Jones, καθηγητής Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Johns Hopkins σε άρθρο του στην εφημερίδα Repubblica, όπου αναφέρει: «Με όλο τον σεβασμό στους συναδέλφους μου οικονομολόγους, φοβάμαι πως η εκτίμησή τους για την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας στο εσωτερικό της ευρωζώνης έγινε λίγο αβασάνιστα. (...) Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για μια κρίση ανταγωνιστικότητας. (...) Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι δημοσιονομικής φύσης.
Η ελληνική κυβέρνηση επωφελήθηκε από την πιστοληπτική ικανότητα που της εξασφάλιζε η συμμετοχή της στην ευρωζώνη για να βυθιστεί βαθιά στα χρέη. Από την άλλη μεριά όμως, και οι επενδυτές της ευρωζώνης μπορούσαν να ανεβάζουν τις αποδόσεις των επενδύσεών τους (...), ενώ ταυτόχρονα επωφελούνταν από τα υψηλά τοκοχρεολύσια που η ελληνική κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να πληρώνει». Και καταλήγει: «Η "ανταγωνιστικότητα" είναι απλώς μια δικαιολογία για την έλλειψη αλληλεγγύης, ένας τρόπος για να πεις στους φτωχούς και τους βεβαρημένους με χρέη ότι πρέπει να δουλέψουν περισσότερο».
Το στομάχι σφιγμένο, μια βαριά αμηχανία... μια φοβερή βουβαμάρα. Η πληγωμένη αγορά επελαύνει και τσαλαπατά όποιον βρεθεί στο δρόμο της, ακόμη και αν την βοήθησε να σηκωθεί...
Και ο αντίλογος;;;;
πολλοί βγαίνουν και λένε να πληρώσουν οι κλέφτες, η παρασιτική ελίτ. Ναι δε λέω. Μα ποιοι είναι αυτοί συγκεκριμένα; Ποιος να πληρώσει; Πώς; βουβαμάρα. Μόνο γενικά συνθήματα, μηδαμινής αξιοπιστίας. Φαίνεται να μην έχουμε καθόλου αντιληφθεί την φύση της κατάστασης, ή να θεωρούμε μονόδρομο το ότι συμβαίνει, περιοριζόμενοι σε διορθωτικά σχόλια ή σε αοριστολογίες... Δεν υπάρχει ουσιαστικός ριζοσπαστικός λόγος ενάντια σε όσα γίνονται; Μιλάνε για την εκκλησία αλλά δεν λένε τίποτα για τις τράπεζες και τις Goldman Sachs, για τις επιχειρήσεις και τους κερδοσκόπους. Αυτοί βρίσκονται μάλλον εκτός του βεληνεκούς κάθε μεταρρύθμισης και κριτικής.
Μια ολόκληρη κοινωνία ζούσε με τη κλεφτιά και τη πλεονεξία τόσο καιρό. Όντως κάποιοι φάγαν πολλά περισσότερα. Αλλά με ποια ηθική βάση θα μιλήσουμε εμείς για κλεμμένα, όταν ο μόνος λόγος που δεν είναι στη τσέπη μας είναι ότι είμαστε μικροί κλέφτες; Για την πάρτη μας δεν επιφυλάσσουμε καμία κριτική;
Κάποιοι πάλι είτε λένε ότι ο κόσμος θα επαναστατήσει, ή (οι πιο ειλικρινεις) απορούν που ο κόσμος δε ξεσηκώνεται, όταν αυτοί που κάποτε για ένα σκοτωμένο παιδί βγήκαν στους δρόμους, τώρα που χάνουν χιλιάδες ευρώ κοιτάνε σαστισμένοι, ή και συναινούν. Αυτό αποδεικνύει περίτρανα τόσο την έννοια της πολιτικής νομιμοποίησης. Ολόκληρη η κοινωνία έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν μπορεί ένα όργανο της τάξης να πυροβολεί εν ψυχρώ έναν έλληνα πιτσιρικά, ακόμη και αν αυτός ήταν εριστικός. Η θέση είναι σαφής, το ίδιο και η παραβίαση της. Αποτέλεσμα: εξέγερση. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει τώρα. Έτσι αναδεικνύεται και η αναγκαιότητα της ριζοσπαστικής κριτικής, του λόγου που θα βάλει τάξη στο χάος. Γιατί όσο βρισκόμαστε σε σύγχυση, όσο δεν βλέπουμε άλλη διέξοδο παρά αυτήν που μας δείχνουν, τόσο οι αντιδράσεις θα είναι μουδιασμένες. Η σκέψη η σαν μαχαίρι κοφτερή φέρνει το χέρι το σαν σφυρί σταθερό και βαρύ...
