αφιερωμένο...στους συναδέλφους

Κάπου εδώ...

όταν λείπεις μακριά, όλα της ζωής σου φαντάζουν όμορφα. όταν βρίσκεσαι "στο πίσω μέρος της δημιουργίας", η κάθε βλακεία που έκανες όταν "ήσουν ελεύθερος" φαντάζει τόσο όμορφη, τόσο σημαντική. Άλλωστε, όσο περνά ο καιρός, "το μέλλον φαντάζει όλο και πιο σκοτεινό... και το παρελθόν όλο και πιο φωτεινό".

Οι έρωτες μοιάζαν τόσο φλογεροί, οι φίλοι τοσο μαζί, η ύπαρξη τόσο μα τόσο σωστή και με νόημα. 

Δεν είναι ότι όλα αυτά είναι ψέμματα. Δεν είναι ότι δεν έχουν αξία. Τουναντίον. Τη μέγιστη. 

Αλλά έχουν σάρκα. Και αναπνέουν. Ματώνουν. Γερνούν. Είναι ανθρώπινα. Γι' αυτό και πάντα "υπό διαμόρφωση". Τί όμορφα...