tag:blogger.com,1999:blog-77227851447231108932024-02-07T20:49:31.645+01:00Allonsanfan: Τα e- σωθικά μουMutato nomine de te fabula narratur!
(με διαφορετικό όνομα, για σένα μιλάει αυτή η ιστορία!)Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.comBlogger91125tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-75941217668323498422018-04-06T08:44:00.000+01:002018-04-06T08:44:33.795+01:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Were I to be granted one gift, whatever that may be,<br />
I would, without hesitating even for a moment<br />
chose to be granted the power of omnipresence<br />
to be able to be wherever I wanted to be<br />
surely you must ask,<br />
isn't immortality a wiser choice?<br />
Tis' true, time catches up with you in the end<br />
but you make the most of it<br />
because you can be with all the people<br />
that you want to be with<br />
while, when immortal,<br />
you just have the chance<br />
to watch all you love wither away without you<br />
So, were I to be granted one gift<br />
I would chose to be able to be with you<br />
all the time that is left </div>
Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-89106350372954556462015-12-23T12:13:00.004+01:002015-12-23T12:26:11.165+01:00Μερικές σκέψεις για την αναγνώριση του συμφώνου συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους και την προοπτική της υιοθεσίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://i.dailymail.co.uk/i/pix/2015/03/04/264ECBA900000578-2978953-image-a-1_1425470890069.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://i.dailymail.co.uk/i/pix/2015/03/04/264ECBA900000578-2978953-image-a-1_1425470890069.jpg" height="182" width="320" /></a></div>
<div lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
1) Πολύ
σωστά οι αριστεροί υπερασπίζονται το
δικαίωμα των ομοφυλοφίλων να συνάπτουν
σύμφωνο συμβίωσης. Το διασκεδαστικό
είναι ότι πολλοί από αυτούς χρειάστηκαν
τους ομοφυλόφιλους για να αναγνωρίσουν
την αξία ενός θεσμού που ως τώρα τον
αντιμάχονταν ως «αστικό» ή ως «απλή
σύμβαση». Θα σου πουν βέβαια ότι δεν
άλλαξαν άποψη και ότι απλά υπερασπίζονται
το δικαίωμα του άλλου. Αυτό όμως είναι
άψυχο επιχείρημα. Ίσως σιγά σιγά
αναγνωρίσουν για όλους -και για τους
εαυτούς τους- την αξία της θεσμικής
ένωσης δύο προσώπων, την ανάγκη κοινωνικής
εκδήλωσης της συντροφικής σχέσης, την
εκκοινώνηση αυτού του δεσμού αγάπης.</div>
<div lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
2) Το
ΚΚΕ είναι συνεπές με τον εαυτό του,
τουλάχιστον με την πολιτική πράξη του
υπαρκτού σοσιαλισμού, όπου εξυμνούνταν
η οικογένεια ως μονάδα αναπαραγωγής
και ανατροφής των μελλοντικών εργατών.
Το ότι βέβαια δεν θέλουν να ανατρέφονται
οι μελλοντικοί εργάτες από ομοφυλόφιλους
είναι καθαρά ηθικιστικό επιχείρημα,
αφού η άποψη ότι τα παιδιά των ομοφυλοφίλων
μπορεί να γίνουν ομοφυλόφιλα και άρα
δε θα γεννήσουν δεν τεκμηριώνεται κάπως.
Σε κάθε περίπτωση όμως αυτή η ωφελιμιστική
αντίληψη της οικογένειας είναι απάνθρωπη.
Η οικογένεια ξεκινάει από την ένωση δύο
προσώπων με αγάπη και συντροφικότητα
και δεν είναι απαραίτητα εργοστάσιο
παραγωγής παιδιών.</div>
<div lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
3) Όταν
μιλάμε για το θέμα της υιοθεσίας κακώς
θέτουμε ως μέτρο σύγκρισης την ανατροφή
σε μία ετεροφυλόφιλη οικογένεια. Τα
παιδιά που δίδονται για υιοθεσία δεν
έχουν καμία οικογένεια. Όταν λοιπόν
απαγορεύουμε την υιοθεσία για τους
ομοφυλόφιλους λέμε ότι προτιμούμε το
ορφανοτροφείο από μία οικογένεια
ομοφυλοφίλων. Και μη μου πείτε «ας το
δώσουν σε ετεροφυλόφιλους», γιατί
προφανώς αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλά
περισσότερα ορφανά από ενδιαφερόμενες
ετεροφυλόφιλες οικογένειες. Σε κάθε
περίπτωση το κομβικό στοιχείο στην
ανατροφή ενός παιδιού είναι η αγάπη και
η αφοσίωση, όχι τα ερωτικά γούστα των
γονιών.</div>
<div lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
4)
Προφανώς το παιδί χρειάζεται πρότυπα
που μερικές φορές λείπουν, είτε γιατί
κάποιος γονιός απουσιάζει γενικά, είτε
γιατί δεν ζει, είτε γιατί είναι απλά
ανεπαρκής. Πολλά παιδιά μεγάλωσαν από
τη γιαγιά, από τις θείες, από τον πατέρα
κλπ. Σε κάθε περίπτωση όλοι κουβαλάμε
μαζί με τα καλά και τις ελλείψεις που
προέκυψαν από τον τρόπο που ανατραφήκαμε.
Το ίδιο θα γίνει και με τα παιδιά των
ομοφυλοφίλων. Αν όμως υπάρχει αγάπη,
και οι ελλείψεις καλύπτονται και καλοί
γονείς μπορούμε και μεις με τη σειρά
μας να γίνουμε.</div>
<div lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<br />
<div lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
5) Μία
κομβική συμβολή της επέκτασης τους
συμφώνου συμβίωσης είναι η είσοδος της
ομοφυλοφιλικής σχέσης στη δημόσια
σφαίρα. Θα πάψουν πολλά ομόφυλα ζευγάρια
να ζουν στο σκοτάδι και η υπόλοιπη
κοινωνία να παριστάνει πως δε γνωρίζει.Πλέον η δυνατότητα σύναψης θεσμοποιημένης σχέσης συμβίωσης θα λειτουργεί ως κοινωνική δήλωση αλλά και ως κοινωνική αναγνώριση της σχέσης αυτής.</div>
</div>
Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-76505382055397901332015-09-30T11:51:00.001+01:002015-09-30T11:55:39.950+01:00Θρησκευτικά για όλους, αλλά αλλιώς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="justify" lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Κάθε τόσο ανοίγει η συζήτηση για το θέμα
της διδασκαλίας των θρησκευτικών στα
σχολεία, και κάθε φορά μένει κανείς με
την αίσθηση ότι η συζήτηση δεν έχει
προχωρήσει ούτε ένα βήμα παραπέρα. Αυτό
δεν πρέπει να εκπλήσσει, καθώς η συζήτηση
έχει τεθεί εξ αρχής σε λάθος θεμέλια
και για αυτό βγάζει λάθος συμπεράσματα,
όταν κάνει τον κόπο να τα βγάλει. Και
αυτό γιατί εν τέλει η συζήτηση για τα
θρησκευτικά αποτελεί μέρος μίας ασίγαστης
και ασυμφιλίωτης διαμάχης ενός στείρου
δογματισμού και ενός ανώριμου
φιλελευθερισμού.</div>
<div align="justify" lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Το λάθος στο ίδιο το ερώτημα ξεκινάει
προφανώς από το θεμελιώδες λάθος στον
διακηρυγμένο στόχο των θρησκευτικών
στα σχολεία: τη διάπλαση καλών χριστιανών.
Δεδομένου αυτού, είναι απόλυτα φυσιολογικό
να γεννηθεί ο αντίλογος που λέει: «δεν
είμαι χριστιανός, άρα δεν έχω καμία
σχέση με τα θρησκευτικά». Και βέβαια η
Εκκλησία δεν δύναται να απαντήσει σε
αυτό το επιχείρημα, όπως εν τέλει και
το ίδιο το κράτος. Ακόμη παραπέρα, αν
ακολουθήσουμε με συνέπεια την άποψη
αυτή, εύκολα θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε
και στη θέση να καταργηθούν τελείως τα
θρησκευτικά από τα σχολεία, καθώς δεν
είναι δουλειά της εκπαίδευσης η διάπλαση
καλών χριστιανών. Και μπορεί μεν να
υπάρχει το επιχείρημα του Συντάγματος
και της στενής σχέσης της Ελλάδας με
την Ορθοδοξία, αλλά με τον τρόπο που
έχει ξεκινήσει η συζήτηση το επιχείρημα
αυτό δεν μπορεί να πείσει ότι πρέπει εν
τέλει να επιβαρύνονται τα παιδιά με ένα
επιπλέον μάθημα, και μάλιστα τέτοιου
τύπου. Συν τοις άλλοις συχνά έρχεται ως
απάντηση ο ισχυρισμός ότι αυτή η στενή
σχέση ανήκει στο παρελθόν και πλήθος
Ελλήνων είτε ανήκουν σε άλλη θρησκεία
είτε δεν θρησκεύονται καθόλου. Τέλος
το στοίχημα της ενσωμάτωσης μεταναστευτικών
πληθυσμών και του ανοίγματος της
ελληνικής ταυτότητας στριμώχνει ακόμη
περισσότερο τον ρόλο των θρησκευτικών
στα σχολεία όπως τον αντιλαμβανόμαστε
σήμερα.</div>
<div align="justify" lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div align="justify" lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Για να υπερβούμε το πρόβλημα αυτό χωρίς
να πετάξουμε το μωρό μαζί με τα απόνερα,
πρέπει να επανεξετάσουμε τη ρίζα του
προβλήματος, τη φύση δηλαδή των
θρησκευτικών αλλά και τον ίδιο το ρόλο
μιας θρησκείας στη κοινωνία. Αν αφήσουμε
κατά μέρος αυτό καθ' αυτό το θέμα της
πίστης – θέμα δύσκολο που μπορεί μόνο
ο καθένας για τον εαυτό του να απαντήσει
– θα πρέπει να δούμε τη θρησκεία πρώτιστα
ως ένα κοινωνικό φαινόμενο και κυρίως
ως μία κοσμοαντίληψη, την απόπειρα μίας
κοινωνίας να ερμηνεύσει τον κόσμο, το
μυστήριο της ύπαρξης, το τυχόν νόημα
της ζωής και να θέσει κατευθυντήριες
γραμμές στην ατομική και συλλογική
ηθική. Όποιος βιαστεί να απαντήσει ότι
αυτό είναι δουλειά της επιστήμης και
όχι της θρησκείας, τότε θα έπρεπε να
γνωρίσει λίγο καλύτερα την επιστήμη. Η
σύγχρονη επιστήμη έχει πλήρη συνείδηση
της ανεπάρκειάς της να δώσει τελεσίδικες
απαντήσεις όχι μόνο σε μεταφυσικά, αλλά
εν τέλει και σε αυτά τα «φυσικά» ερωτήματα.
Επιπλέον, οφείλουμε επιτέλους να
αναγνωρίσουμε ότι θρησκεία και φιλοσοφία
δεν αποτελούν δύο πλήρως διακριτά πεδία,
αλλά συχνά καλούνται να δώσουν απαντήσεις
στα ίδια ερωτήματα. Πολλοί από τους
μεγαλύτερους φιλοσόφους περιστρέφονταν
στις αναζητήσεις τους γύρω από το ερώτημα
του Θεού και της ύπαρξης νοήματος πέρα
από τον αισθητό κόσμο. Η φιλοσοφία πάντα
αντλούσε από τα θεολογικά ερωτήματα,
όπως και τα θεολογικά ερωτήματα βασίστηκαν
και εξέλιξαν τη φιλοσοφία. Ο δυτικός
χριστιανισμός πάτησε πάνω στον Αριστοτέλη.
Αλλά και ο Αυγουστίνος με τη σειρά του
διαμόρφωσε τη δυτική σκέψη. Τέλος,
σύγχρονοι φιλόσοφοι όπως ο Σπινόζα ή ο
Χέγκελ ήρθαν σε διάλογο με «θεολογικά
ερωτήματα».</div>
<div align="justify" lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Αυτή η σύντομη και αδέξια αναδρομή
προσπαθεί να κάνει σαφές ότι η θρησκεία
δεν αποτελεί μία διαχωρισμένη και ιδιωτική σφαίρα
της ζωής, αλλά ένα αναπόσπαστο κομμάτι
του πώς σκεφτόμαστε για τον κόσμο. Η
θρησκεία και τα διδάγματά της, οι μεγάλοι
στοχαστές της, τα «ιερά κείμενα» είναι
σάρκα εκ της σαρκός της πνευματικής μας
κληρονομιάς και της σκέψης μας και για
το λόγο αυτό είναι σημαντικό να αποτελούν
μέρος της εκπαίδευσής μας.
</div>
<div align="justify" lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Αυτό βέβαια δεν θα γίνει με την μορφή
μίας δήθεν ουδέτερης θρησκειολογίας.
Όπως καθίσταται σαφές από τα παραπάνω,
η επιλογή θρησκείας δεν προσομοιάζει
με ένα σούπερ μάρκετ όπου διαλέγουμε
το προϊόν που μας ταιριάζει. Προφανώς
ο καθένας είναι και πρέπει να είναι
ελεύθερος να διαλέγει τί και εάν πιστεύει.
Όμως η κάθε κοινωνία έχει ιστορικά
εξελιχθεί και διέπεται ως σήμερα από
εν μέρει διαφορετικές αρχές. Έτσι και
σε κάθε κοινωνία ήταν διαφορετική η
επιρροή της θρησκείας. Είναι σαφές ότι
η ελληνική κοσμοαντίληψη βρίσκεται
πολύ μακριά από τον βουδισμό, πολύ κοντά
στον ορθόδοξο χριστιανισμό (αλλά και ο
τελευταίος βρίσκεται κοντά στην αρχαία
και νεότερη ελληνική σκέψη) και
δευτερευόντως στο δυτικό χριστιανισμό
ή και στο ισλάμ, ο ρόλος του οποίου ήταν
πάντα κομβικός στην περιοχή. Η διδασκαλία
λοιπόν των θρησκευτικών διδαγμάτων
πρέπει να γίνεται σε μια αναλογία που
ανταποκρίνεται στην επιρροή που αυτά
είχαν και έχουν στη διαμόρφωση της κάθε
κοινωνίας. Και πάλι, όχι ως δήθεν ουδέτερη
παρουσίαση προς επιλογή της καλύτερης
για το άτομο θρησκείας, αλλά ως ουσιαστική
γνωριμία με τα διδάγματα κυρίως αυτών
των δογμάτων, στα οποία βρισκόμαστε
εγγύτερα.
</div>
<div align="justify" lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Και τέλος πρέπει βέβαια να πάψει να
προσπαθεί το μάθημα των θρησκευτικών
να επιβάλει νόρμες πίστης και συμπεριφοράς
στους μαθητές. Προφανώς και είναι δουλειά
του σχολείου η συν-διαμόρφωση της σκέψης
και του χαρακτήρα των μαθητών. Αυτό όμως
οφείλει να γίνεται με τρόπο κριτικό, να
συμβάλει στην ουσιαστική γνωριμία με
τις ιδέες που διαμόρφωσαν την κοινωνία
μας και ταυτόχρονα να αφήνει ελεύθερο
χώρο στην άσκηση κριτικής, την αμφισβήτηση
ακόμη και την ανατροπή τους. Χωρίς
ουσιαστική γνωριμία με τη θρησκεία, τη
φιλοσοφία, τα μαθηματικά, δεν υπάρχει
προοπτική ούτε διαμόρφωσης σκέψης και
συνείδησης αλλά ούτε και εξέλιξης αυτών.
Ζωή σημαίνει γνώση, και αλλαγή.</div>
<br />
<div align="justify" lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
</div>
Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-6062040057449059832015-08-16T22:40:00.003+01:002015-08-16T22:40:40.329+01:00Ο έρωτας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/iYfpTHCm-kg/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/iYfpTHCm-kg?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
- Αν το ίδιον του ανθρώπου είναι η σχέση, με τη Φύση και -εντός αυτής- με τους άλλους ανθρώπους<br />- Αν το ίδιον του ανθρώπου είναι η σχέση, ως αλληλεπίδραση που εκκινεί μεν από την ανάγκη όμως δεν είναι ενστικτώδης όπως στα ζώα αλλά συνειδητή, δηλαδή μερικά ελεύθερη<br />- Αν λοιπόν το ίδιον του ανθρώπου είναι η σχέση, τότε ο έρωτας, ενώ εκκινεί και αυτός από την ανάγκη δεν είναι ένστικτο επιβίωσης ή διαιώνισης, αλλά ως (μερικά) ελεύθερη πράξη συνιστά την ύψιστη απόπειρα για σχέση. Γίνεται η ορμή για ταύτιση, για ενότητα, που ποτέ δεν εκπληρώνεται αλλά αποζητά εναγωνίως την εκπλήρωσή της.<br /><br />Άρα ο έρωτας για τον άλλο είναι η κορύφωση της ανθρώπινης ύπαρξης. Το μεγαλύτερο θαύμα της. Και ταυτόχρονα η πιο τραγική στιγμή της, καθώς η σχέση παλεύει ασίγαστα με τα όριά της, με το γεγονός ότι τα όντα που σχετίζονται παραμένουν δύο χωριστά όντα.<br /><br />ή για να το πούμε πιο απλά<br /><br />https://www.youtube.com/watch?v=iYfpTHCm-kg<br /> </div>
Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-73568186289476539202013-02-11T00:03:00.001+01:002013-02-11T00:06:01.703+01:00 H γερμανική «ενεργειακή στροφή» και ο ευρωπαϊκός Νότος <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://enthemata.wordpress.com/2013/02/10/granas/">στα Ενθέματα της Αυγής, σήμερα</a><br /><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://polpix.sueddeutsche.com/bild/1.1437931.1355241523/860x860/energiewende-fossile-brennstoffe-oekostrom.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="209" src="http://polpix.sueddeutsche.com/bild/1.1437931.1355241523/860x860/energiewende-fossile-brennstoffe-oekostrom.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-15252239706985204582012-12-01T20:44:00.000+01:002012-12-03T19:10:45.622+01:00Η Γερμανία ενισχύει τις αποσχιστικές τάσεις της Καταλονίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
<!--
@page { margin: 0.79in }
P.sdfootnote { margin-left: 0.24in; text-indent: -0.24in; margin-bottom: 0in; font-size: 10pt }
P { margin-bottom: 0.08in }
A.sdfootnoteanc { font-size: 57% }
</style>
<br />
-->
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.e-f-a.org/images/content/pictures_hp/map%20france.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://www.e-f-a.org/images/content/pictures_hp/map%20france.jpg" width="310" /></a></div>
<div align="RIGHT" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Η Κρίση
της Ευρωζώνης δεν περιορίζεται πλέον
σε οικονομικά ζητήματα, αλλά απειλεί
να επανακαθορίσει και τα ίδια τα σύνορά
της. Για πολλές εθνότητες η απόσχιση
αρχίζει να φαίνεται όλο και πιο ελκυστική
λύση απέναντι στην σκληρή οικονομική
πολιτική που εφαρμόζει η κεντρική
Κυβέρνηση. Χαρακτηριστικότερο όλων
είναι ίσως το παράδειγμα της Καταλονίας.
Το συντηρητικό κυβερνών κόμμα, το
Convergencia i Unio (CiU), μετά από αποτυχημένες
διαπραγματεύσεις με τον Ισπανό Πρωθυπουργό
για την ενίσχυση της οικονομικής
αυτονομίας της τελευταίας, προκήρυξε
εκλογές με βασικό θέμα την ανεξαρτητοποίηση
από την Ισπανία. Το αποτέλεσμα των
εκλογών δεν ήταν το επιθυμητό για το
κυβερνών κόμμα, το οποίο παραμένει μεν
στην εξουσία, αλλά με ισχυρές απώλειες.
Αυτό βέβαια δεν κλείνει το ζήτημα της
σχέσης της Καταλονίας με την Ισπανία,
ζήτημα που θα γίνεται όλο και πιο φλέγον
όσο η Κρίση εντείνεται και στην πλούσια
αυτή περιοχή.
</div>
<div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Η
ιστοσελίδα german foreign policy, η οποία αναλύει
με κριτικό τρόπο την γερμανική εξωτερική
πολιτική, αναφέρεται με συγκεκριμένα
στοιχεία στην υποστήριξη που έχουν βρει
εδώ και χρόνια οι αποσχιστικές καταλανικές
φωνές στη Γερμανία.<a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=7722785144723110893#sdfootnote1sym" name="sdfootnote1anc"><sup>1</sup></a>
Χαρακτηριστικά αναφέρεται στην σχέση
τους με το γερμανικό Πράσινο Κόμμα, το
οποίο, όπως και τα υπόλοιπα Πράσινα
Κόμματα, συμμετέχει σε επίπεδο
Ευρωκοινοβουλίου σε κοινό σχήμα με την
λεγόμενη European Free Alliance. Η συμμαχία αυτή
αποτελείται από μία σειρά κομμάτων που,
σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, προωθούν
τους σκοπούς των ευρωπαϊκών εθνών,
περιοχών και μειονοτήτων δίχως κράτος.
Επικαλούμενη την αρχή της αυτοδιάθεσης,
η συμμαχία στηρίζει την προοπτική
δημιουργίας νέων ανεξάρτητων κρατών
όπως η Σκοτία, η Ουαλία και η Καταλονία.
Έχει μάλιστα στην ιστοσελίδα του<a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=7722785144723110893#sdfootnote2sym" name="sdfootnote2anc"><sup>2</sup></a>
Χάρτη στον οποίο τα περισσότερα ευρωπαϊκά
κράτη φαίνονται διασπασμένα σε μικρότερες
χώρες. Μόνο η Γερμανία εμφανίζεται
μεγεθυμένη, έχοντας συμπεριλάβει την
Αυστρία, την γερμανόφωνη Ελβετία και
πολλές άλλες περιοχές.
</div>
<div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Ενδεικτική
είναι επιπλέον η περίπτωση της Έκθεσης
Βιβλίου της Φρανκφούρτης, η οποία το
2007 φιλοξένησε ως συνεργαζόμενο έθνος
όχι μία χώρα, όπως το συνήθιζε, αλλά την
περιοχή της Καταλονίας, και μάλιστα
έδωσε βήμα μόνο σε συγγραφείς που
χρησιμοποιούν την τοπική γλώσσα. Σε
χάρτη που μοιράστηκε στην έκθεση
παρουσιαζόταν ως ανεξάρτητη η περιοχή
της Καταλονίας, η οποία περιλάμβανε και
κομμάτι της Γαλλίας. Η Έκθεση έδωσε
μεγάλη δημοσιότητα σε συνηγόρους της
απόσχισης της περιοχής από την Ισπανία,
δηλώνοντάς τους με τον τρόπο αυτό ότι
το αίτημά τους χαίρει συμπάθειας στη
Γερμανία. Το γερμανικό Υπουργείο
Εξωτερικών αποτελούσε έναν από τους
υποστηρικτές της Έκθεσης.</div>
<div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Στενές
είναι και οι οικονομικές σχέσεις της
Καταλονίας με το γερμανικό κρατίδιο
της Βάδης-Βιρτεμβέργης. Βασιζόμενες σε
ειδικές συμφωνίες που ισχύουν εδώ και
25 χρόνια, οι δύο περιοχές έχουν προωθήσει
ιδιαίτερα τις συναλλαγές τους, με
αποτέλεσμα η Καταλονία να αποτελεί
σήμερα ιδιαίτερα προνομιακό εταίρο της
Γερμανίας, σε σχέση με την υπόλοιπη
Ισπανία.</div>
<div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Σύμφωνα
με το german foreign policy, τα παραπάνω γεγονότα
δείχνουν τη διαμόρφωση της μελλοντικής
Ευρώπης των δύο ταχυτήτων. Από τη μία
ένας ισχυρός πυρήνας με κέντρο τη
Γερμανία, περικυκλωμένος από φτωχά
περιφερειακά κράτη, των οποίων οι πιο
προνομιακές περιοχές θα συνδέονται με
το Κέντρο μέσω ειδικών συμφωνιών και
μηχανισμών. Στο πλαίσιο αυτό, μία
ανεξάρτητη Καταλονία θα γίνονταν
καλοδεχούμενη από πολλούς, καθώς θα
αποτελούσε μία οικονομική δύναμη-σύμμαχο
και εταίρο στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης.
Επιπλέον, μέσω της απόσχισης αυτής ούτε
η κατακερματισμένη πλέον Ισπανία, αλλά
ούτε και η ίδια η Καταλονία δεν θα
διέθεταν το απαιτούμενο μέγεθος και
ισχύ για να αμφισβητήσουν την γερμανική
ηγεμονία.
</div>
<div id="sdfootnote1">
<div class="sdfootnote">
<a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=7722785144723110893#sdfootnote1anc" name="sdfootnote1sym">1</a>http://www.german-foreign-policy.com/en/fulltext/58335</div>
</div>
<div id="sdfootnote2">
<div class="sdfootnote">
<a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=7722785144723110893#sdfootnote2anc" name="sdfootnote2sym">2</a>http://www.e-f-a.org./kaartje.php<br />
<br />
http://alterthess.gr/content/i-germania-enisxyei-tis-aposxistikes-taseis-tis-katalonias-toy-dionysi-grana<br />
<br />
http://ardin-rixi.gr/archives/10314<br />
<br />
</div>
</div>
</div>
Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-16207957491843119242012-07-08T10:03:00.001+01:002012-07-08T10:03:21.835+01:00Αξιοπρέπεια. Με κάθε θυσία.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://tvxs.gr/sites/default/files/article/2012/27/99923-suicides.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="http://tvxs.gr/sites/default/files/article/2012/27/99923-suicides.jpeg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<i> Ραγδαία αύξηση αυτοκτονιών στην Αττική καταγράφει το
σωματείο εργαζομένων του ΕΚΑΒ, καθώς τον Ιούνιο σημειώθηκαν 350
απόπειρες αυτοκτονιών εκ των οποίων οι 50 κατέληξαν.</i><br />
<blockquote>
<i><span id="tvxs_fusion_ads_inside_node">
</span></i>
</blockquote>
<i><br />
Ο Γιάννης Χούσος, πρόεδρος εργαζομένων ΕΚΑΒ, μιλώντας στη Naftemporiki,
εξέφρασε την έντονη ανησυχία του και για τον μήνα Ιούλιο, καθώς ήδη
έχουν καταγραφεί έξι κλήσεις από τις οποίες οι πέντε κατέληξαν.<br />
<br />
Όπως σημειώνει, ο Γιάννης Χούσος, στην πλειονότητα των περιπτώσεων τα περιστατικά αφορούσαν άτομα με ψυχικές διαταραχές.</i><br />
<br />
(Από το tvxs.gr)<br />
<br />
Τα επιχειρήματα ενάντια στην καταγγελία του Μνημονίου και τους κινδύνους που αυτή φέρει είναι πολλά και σοβαρά. Ας μη βλέπουμε γύρω μας ούτε ανόητους ούτε προδότες. Προσωπικά τα σταθμίζω κάθε μέρα που περνάει από το ξεκίνημα της Κρίσης. Ένα επιχείρημα όμως βάρυνε από την αρχή, όταν όλες η λεπτομέρειες ήταν ακόμη σκοτεινές και ακατανόητες, και βαραίνει ως σήμερα, που βλέπουμε καλύτερα τα πλην και τα υπέρ κάθε επιλογής:<br />Η αξιοπρέπεια ενός λαού είναι το θεμέλιο της ύπαρξής του. Ο δρόμος του Μνημονίου είναι δρόμος ντροπής, όχι μόνο για την Ελλάδα ως κράτος αλλά και για τον καθένα πολίτη της ξεχωριστά. Αυτή η ντροπή, η έλλειψη αξιοπρέπειας, αλληλεγγύης, μας σκοτώνει σιγά σιγά, μεταφορικά και κυριολεκτικά, ίσως χειρότερα από κάθε κρίση που θα προκαλούνταν από έξοδο από το Ευρώ.<br />Μόνο ένας λαός με αξιοπρέπεια μπορεί να βγει από τη κρίση. «Ποια αξιοπρέπεια βλέπεις στη πείνα;» θα ρωτήσουν πολλοί, και σωστά. Ένας λαός όμως, που σηκώνει τη μοίρα του και την τιμή του στα χέρια του, δε ζητιανεύει, δεν ξεπουλά την τιμή του, ακόμη και αν πεινάσει, θα έχει αξιοπρέπεια. Γιατί θα πατήσει στις δυνάμεις του, θα υπερασπιστεί τον τόπο και τα δίκια του. Θα γίνει μια γροθιά.<br />Πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε με ειλικρίνεια. Οφείλουμε να αλλάξουμε πολλά στην Ελλάδα, αλλά θα τα αλλάξουμε επειδή το θέλουμε. Από κει και πέρα πρέπει να βάλουμε αξεπέραστη κόκκινη γραμμή, την επιβίωση και την αξιοπρέπεια ενός λαού, μιας χώρας. Και ας μας κόψουν τα λεφτά. Και ας μας πετάξουν απ' το ευρώ. «...και ας τρώμε και πέτρες». Ο δρόμος της αξιοπρέπειας ίσως είναι πιο δύσκολος από υλική άποψη. Αλλά ο δρόμος της ζητιανιάς και της ντροπής δεν έχει τέρμα.</div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-28364655641221699402012-05-23T20:43:00.000+01:002012-05-23T20:47:17.518+01:00Ποιος Τσίπρας ρε, και ποιος ΣΥΡΙΖΑ;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πώς γίνεται να θεωρείς έναν λαό χειραγωγήσιμο, ευαίσθητο στη δημαγωγία, στη τελική ανόητο, και την ίδια στιγμή να λες ότι ενδιαφέρεσαι, ή, ακόμη χειρότερα, ότι θες να τον εκπροσωπήσεις; Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους, αφού υποβίβασαν το λαό στη θέση του αδαούς, δικαιολογούν - μέσα τους και προς τα έξω - την επιθυμία τους αυτή ως θέληση να τον προστατεύσουν από τον ίδιο του τον εαυτό, να τον οδηγήσουν μακριά από δημαγωγούς και ψεύτικες υποσχέσεις, να τον κάνουν ευτυχισμένο παρά τις επιθυμίες του. Στη πραγματικότητα ψεύδονται, και προς τους άλλους και προς τον εαυτό τους. Το μόνο τους κίνητρο είναι ο ναρκισσισμός τους και η φιλοδοξία. Γιατί πιστεύουν ότι έχουν κάτι που τους ανυψώνει από τη πλέμπα, και τους καθιστά ικανούς να την εξουσιάζουν και να τη μαγεύουν με τις αρετές τους. Και όταν αυτό, δεν επιτυγχάνεται, και διώκονται από τον λαό που υποτίμησαν, τότε αναστενάζοντας ρίχνουν το φταίξιμο πάλι αλλού: «αυτή είναι η Ελλάδα». <br />
<br />
<br />
Όλοι αυτοί, καθώς και άλλοι που θα ήθελαν να τους μοιάσουν, επιδίδονται τον τελευταίο καιρό σε μία επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ, η οποία παρότι επιφανειακά στόχο έχει να παρουσιάσει μία οργάνωση ως ανίκανη ή επικίνδυνη, στη πραγματικότητα αυτό που κάνει είναι να θεωρεί τον λαό εντελώς ηλίθιο.<br />
<br />
Αναφέρουν διαρκώς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τάζει λαγούς με πετραχείλια, επιστροφή στην ευημερία του χθες, αυξήσεις στα επίπεδα του 2008, πόρσε και εξοχικά. Και εξηγούν με ύφος διεισδυτικού πολιτικού αναλυτή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τα λέει αυτά για να πλανέψει τον λαό. Δεν έκαναν τον κόπο να βγουν να ρωτήσουν τον πρώτο περαστικό αν θεωρεί ότι μπορούμε να γυρίσουμε στην πρότερη κατάσταση. Προσπαθούν να πουν τον ΣΥΡΙΖΑ ανεύθυνο, υπονοούν ότι ο λαός είναι ανόητος, αλλά στη πραγματικότητα το μόνο που αποδεικνύουν είναι η δική τους τρανή ηλιθιότητα, καθώς θεωρούν το αυτονόητο – ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε στην πρότερη κατάσταση – ως ένα καλά κρυμμένο μυστικό που μόνο αυτοί έχουν ανακαλύψει! Ο κόσμος γνωρίζει την κατάσταση που βρίσκεται, και γνωρίζει ότι δεν μπορεί να επιστρέψει στα παλιά. Προστασία μόνο ζητάει από τη καταιγίδα, και αξιοπρέπεια. <br />
<br />
Συνεχίζουν οι ίδιοι το ρεσιτάλ βλακείας μεταμφιεσμένης σε πολιτική ανάλυση περιγράφωντας τον Τσίπρα ως δημαγωγό. Δείχνουν έτσι πόσο λίγα πράγματα έχουν καταλάβει. Δεν βλέπουν ότι ο λαός γνωρίζει καλά τις ανεπάρκειες και τις παλινωδίες και της οργάνωσης και του προέδρου της. Ο κόσμος έχει πολλές αμφιβολίες για το αν ο Τσίπρας μπορεί να τα καταφέρει. Και αυτό όχι γιατί του το έδειξαν οι άλλοι φωστήρες που μας υποτιμούν, αυτοί των ΜΜΕ, που όσο μιλούν τόσο δυσκολεύουν τη θέση τους. Αλλά γιατί είναι προφανές. <br />
<br />
Οπότε ο λαός δεν στρέφεται προς τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε γιατί περιμένει να τρέξει το χρήμα με τη σέσουλα, ούτε γιατί γοητεύτηκε από τον χαρισματικό (!) Αλέξη Τσίπρα, και χρειάζεται φωστήρες για να του δείξουν την αλήθεια. Ο λαός στρέφεται σιγά σιγά προς τον ΣΥΡΙΖΑ για έναν πραγματικό και ουσιαστικό λόγο: γιατί μέσα σε όλη τη σαπίλα που μας έχει περικυκλώσει, αναγνωρίζει ότι εκεί που όλοι προσπαθούν να τον σώσουν παρά τη βούλησή του, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί, έστω και με αδέξιο τρόπο, να πραγματοποιήσει τη βούληση αυτή. Τη βούληση ότι δεν είμαστε πρόθυμοι να υποστούμε άλλες ταπεινώσεις και εξευτελισμούς. Και ότι παρότι φταίξαμε, αυτή η τιμωρία δεν αξίζει σε κανένα. Ότι θέλουμε και εμείς να κάνουμε θυσίες και να αλλάξουμε, αλλά όχι έτσι. Δεν είναι η ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ το θέμα. Στην ουσία της άλλωστε δεν βρίσκεται μακριά από τις ιδέες μίας σοσιαλδημοκρατίας, και μάλιστα μπαγιάτικης. Αυτό που του δίνει όμως τεράστια δυναμική, είναι η επιλογή που έκανε να ταυτιστεί με το λαό και την αντίστασή του, να τον αφουγκραστεί, να προσπαθήσει να τον εκφράσει. Και αυτό τον καθιστά μία ελπίδα για το μέλλον. Ακόμη και αν είναι εξαιρετικά δύσκολο να ισορροπήσει ανάμεσα στις πανταχόθεν απειλές και σε μία έσωθεν τάση για συμβιβασμό που αργά ή γρήγορα θα προκύψει.</div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-91000736531713501832012-05-08T15:00:00.001+01:002012-05-08T15:00:41.345+01:00Μαθήματα από τις εκλογές<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<i><span lang="EN-GB">How long? Not long! Because
what you reap, is what you sow<o:p></o:p></span></i></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span lang="EN-US">Martin Luther King Jr.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τι συμπεράσματα μπορούν να βγουν
από τις συναρπαστικότερες εκλογές στην Ελλάδα; Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ας
δούμε πρώτα τι δεν σημαίνουν τα αποτελέσματα των εκλογών.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν σημαίνουν απαραίτητα ένα
φωτεινό μέλλον για την Ελλάδα. Προφανώς δεν σημαίνουν έξοδο από τη κρίση, ούτε
τέλος των θυσιών του λαού. Η κρίση είναι πραγματική και δεν οφείλεται στις
επιλογές του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και αν ενισχύθηκε από αυτές. Ίσως τώρα η Ελλάδα να μπαίνει
βαθύτερα σε κρίση, καθώς οι σχέσεις της με την ηγεμόνα Γερμανία κλονίζονται και
επικρατεί πολιτική αστάθεια. Όταν εξεγείρεσαι, είναι πάντα πιο δύσκολα από την
προηγούμενη κατάσταση της υποταγής. Είναι όμως αναγκαίο αυτό, αν κάποιος
επιθυμεί την ελευθερία του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν σημαίνουν επίσης την ξεκάθαρη
ανάδυση μίας νέας εναλλακτικής, εδώ ή στην Ευρώπη. Όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει
καταφέρει να εδραιώσει τις ιδέες του στη κοινωνία, αλλά, δεν έχει και ξεκάθαρες
ιδέες για το τί θέλει να κάνει. Πράγμα λογικό καθώς είμαστε σε κρίση, αλλά
μπορούμε να πούμε ότι κοινωνία και πολιτική(οι) είναι πιο ανέτοιμοι από ποτέ να
την αντιμετωπίσουν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Υπάρχουν όμως μία σειρά μαθημάτων
που μπορούμε να πάρουμε από τις εκλογές, και λόγοι να είμαστε χαρούμενοι και να
κοιτάμε με ελπίδα το σκοτεινό μέλλον.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι ο
λαός δε δείλιασε, δε ξέχασε και τιμώρησε. Μεγάλη χαμένη των εκλογών ήταν η
ρητορική της <span lang="EN-US">TINA</span> (<span lang="EN-US">there</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">is</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">no</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">alternative</span>). Οι Έλληνες
αρνήθηκαν τους μονοδρόμους και τους εκβιασμούς. Υπήρχε σε πολλούς ο φόβος ότι
μπροστά στη κάλπη ο λαός θα προτιμήσει το σίγουρο δρόμο ενός οικείου βασανιστηρίου
από το στενό και άγνωστο μονοπάτι της αντίστασης. Ότι θα φοβηθεί να πάει κόντρα
σε όλους όσους τον συμβουλεύουν, και θα προτιμήσει το μισθό της πείνας και την
υποταγή στις επιταγές της Ιεράς Συμμαχίας ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ. Ακόμη και σήμερα αυτός ο
φόβος οδηγείται στο συμπέρασμα ότι η ψήφος των πιο πολλών ήταν στείρα
τιμωρητική και χωρίς προβληματισμό για το μετά, και ότι τώρα που
αντιμετωπίζεται το φάσμα της ακυβερνησίας και της αστάθειας, ο λαός φοβισμένος
θα γυρίσει στα γνωστά. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι εκλογές αυτές όμως απέδειξαν
ότι δεν μπορείς να κυβερνάς μία κοινωνία, και ιδιαίτερα την ελληνική, με φόβους
και εκβιασμούς. Η ψήφος του λαού ήταν συνειδητή, και σηματοδοτεί το τέλος του
ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Σε επόμενη εκλογική αναμέτρηση, η πτώση τους θα είναι
μεγαλύτερη. Ακόμη και αν η αντιμνημονιακή πολιτική αποτύχει, ο κόσμος θα
αναζητήσει λύση σε νέες μνημονιακές δυνάμεις που θα αρχίσουν σύντομα να
δημιουργούνται από τις στάχτες των παλιών. Ο λαός δεν φοβάται. Αν η ΕΕ υποχωρήσει
και μαλακώσει, ο Τσίπρας θα αναδειχτεί ως ο μόνος ικανός διαπραγματευτής. Αν
επικρατήσει η σκληρή γραμμή Μέρκελ, η πρόταση της αναδιαπραγμάτευσης του Σαμαρά
και λοιπών θα χάσει έδαφος και ο λαός θα εξοργισθεί και θα επιδιώξει πιο έντονα
την ακύρωση του Μνημονίου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Άλλο ένα σημαντικό συμπέρασμα: τα
ΜΜΕ, που συμπεριφέρονταν σαν να υπήρχαν μόνο δύο υποψήφια κόμματα στις εκλογές,
που έκρουαν διαρκώς το κώδωνα του κινδύνου (ακυβερνησία, δραχμή κλπ κλπ) δεν
κατάφεραν τίποτα. Αυτό δείχνει πόσο λίγη επιρροή πραγματικά έχουν, όταν ο λαός
είναι αποφασισμένος. Ας τελειώνουμε λοιπόν με τις αναλύσεις που επιμένουν ότι ο
κόσμος μένει αλυσοδεμένος λόγω προπαγάνδας και ΜΜΕ. Όταν μία κοινωνία θέλει,
καμία προπαγάνδα δε μπορεί να τη σταματήσει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η κάλπη βέβαια δεν κυοφόρησε μόνο
θετικά. Πολλοί ανησυχούν για τη ΧΑ. Τί προκάλεσε την άνοδό της; Ήταν μία σειρά
παραγόντων, όπως το μεταναστευτικό ζήτημα, όπως και το γεγονός ότι η ΧΑ έχει
καταφέρει να εμφανιστεί ως η κατεξοχήν αντικαθεστωτική δύναμη, που πολεμάται
από όλους τους άλλους (άρα ας προβληματιστούμε ως προς το αν αποδίδει ο
στιγματισμός και η απομόνωση της), δεν εμφανίζεται στα ΜΜΕ και μιλάει για
τιμωρία. Έτσι έλκει μία σειρά ανθρώπων που επιθυμούν μία ριζική ανατροπή του
σημερινού καθεστώτος, και μπερδεύουν τη καφρίλα με τη ριζοσπαστικότητα. Η ΧΑ
είναι νόθο παιδί του μηδενισμού της ελληνικής κοινωνίας, της στείρας εχθρότητας
στη πολιτική. Το παιδί αυτό όμως δεν θα μακροζωήσει. Ο ελληνικός λαός δεν ήταν
ποτέ φασιστικός, ποτέ δεν αγκάλιασε τέτοια ιδανικά, ακόμη και σε δυσκολότερες
περιόδους. Δεν ψήφισε την ΧΑ για τα πιστεύω της, και ούτε και ποτέ θα το κάνει.
Αντίθετα, μόλις δει το πραγματικό της πρόσωπο, θα τη στείλει πίσω στην
ανυπαρξία.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Υπάρχει και ένας ακόμη λόγος που η ΧΑ ισχυροποιήθηκε,
ίσως ο πιο σημαντικός και ο οποίος μπορεί να προσφέρει πολλά χρήσιμα
συμπεράσματα. Είναι το γεγονός, ότι η ΧΑ ήταν το μόνο κόμμα που δούλεψε άμεσα μέσα
στη κοινωνία, που έκανε δηλαδή δουλειά βάσης, σε γειτονιές, που προσπάθησε να
αντικαταστήσει το κράτος εκεί που κατέρρεε, και συγκεκριμένα στον τομέα της
ασφάλειας. Σαν επιδημία εξαπλώθηκε στην Ελλάδα η φήμη ότι η ΧΑ προσφέρει
προστασία σε ανυπεράσπιστους πολίτες. Από εδώ παίρνουμε και ένα ακόμη μάθημα:
πόσο παραμελούν τα παραδοσιακά κόμματα την ανάγκη να συμβάλλουν στην οργάνωση
και στη προστασία του λαού σε μία τόσο δύσκολη περίοδο. Αναλώθηκαν σε πολιτικές
υποσχέσεις, και πολύ λίγο προσπάθησαν να κατέβουν στις γειτονιές, να φτιάξουν
δομές αλληλεγγύης, αλληλουποστήριξης και βοήθειας. Μιλάει η αριστερά για ένα
νέο ΕΑΜ και νομίζει ότι το ΕΑΜ ήταν απλά κάποια κόμματα που ενώθηκαν. Ξεχνά ότι
αυτό που έκανε το ΕΑΜ πανίσχυρο μαζί με την ένοπλη αντίσταση ήταν το γεγονός
ότι βοήθησε στην ίδια την οργάνωση και προστασία του λαού ώστε να
αντιμετωπιστούν άμεσες ζωτικές ανάγκες. «Το ΕΑΜ μας έσωσε απ’τη πείνα…». Τί
έκαναν τα κόμματα για τη πείνα, την ανασφάλεια, την ανεργία, τη κατάθλιψη,
εκτός από το να υπόσχονται έναν άλλο κόσμο αφού εκλεγούν; Το μόνο κόμμα που
έκανε στη πράξη κάτι, συγκεκριμένα για το σημαντικότατο θέμα της ασφάλειας που
όλοι οι άλλοι τείνουν να παραμελούν, ήταν δυστυχώς η ΧΑ. Εμφανίστηκε έτσι ως το
μόνο κόμμα που πραγματικά νοιάζεται και βοηθά το λαό. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τι πρέπει να γίνει τώρα λοιπόν,
που ο λαός είπε ξεκάθαρο ΟΧΙ στο Μνημόνιο αλλά όλα τα άλλα μένουν ανοικτά και
αβέβαια; Η κατάσταση είναι πιο σοβαρή από ποτέ. Είπαμε το ΟΧΙ και αυτό μας
καθιστά ευάλωτους στις πολιτικές καταιγίδες της Ευρώπης. Απαραίτητη προϋπόθεση
για την επιβίωση μας είναι να είναι αποφασισμένος και ισχυρός ο λαός, να ενωθεί
και να υπερασπιστεί την ύπαρξή του απέναντι σε μνημόνια και όποιες άλλες
απειλές προκύψουν από τυχόν απόρριψη της «σωτηρίας» του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Απαραίτητη προϋπόθεση για την
ισχυροποίηση της κοινωνίας όμως είναι η σε βάθος οργάνωσή της. Να συγκροτηθεί
ως συλλογικό υποκείμενο, να γίνει από πλήθος λαός, να εκφράσει με σαφήνεια και
σταθερότητα, μέσα από διαδικασίες τη βούλησή της. Να εγκαθιδρύσει τη δημοκρατία
στο εσωτερικό της. Να ξανασυναντηθούμε, να συζητήσουμε, να οργανωθούμε. Να μπει
ο λαός στη πολιτική. Η αρχή έγινε με τους «αγανακτισμένους» αλλά πρέπει να ριζώσει
στη καθημερινότητα μας και να εξαπλωθεί στην κάλυψη των καθημερινών μας αναγκών.
Μόνο ένας τέτοιος λαός μπορεί να στηρίξει μία αποφασισμένη κυβέρνηση ή να ρίξει
μία ανεπαρκή.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η πολιτική πρέπει να «κατέβει»
στο λαό, να συμβάλλει στην οργάνωση και ισχυροποίησή του. Να δημιουργηθούν
δίκτυα τοπικών νομισμάτων, μορφές ανταλλαγής εργασίας και καταπολέμησης της
ανεργίας, προσφοράς εθελοντικής βοήθειας, ιατρικής περίθαλψης, σχολικής
βοήθειας, ίσως ακόμη και επιτροπές περιφρούρησης πολιτών (ελλήνων και
μεταναστών) από την εγκληματικότητα, την αυθαιρεσία ή την απραγία της
αστυνομίας και την γενικευμένη ανασφάλεια. Κινήσεις πολιτών έχουν λειτουργήσει
σε αυτή τη κατεύθυνση, αλλά πανελλαδικές πολιτικές οργανώσεις ή κόμματα θα
μπορούσαν να κάνουν πιο αποτελεσματικά αυτή τη δουλειά, αρκεί να το θελήσουν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η κατάρρευση του κράτους αφήνει
τεράστια κενά. Οι φασίστες δεν μπορούν να τα γεμίσουν, όχι στην Ελλάδα. Μόνο
ένας οργανωμένος λαός μπορεί. Αυτό πρέπει να είναι και το πρώτο καθήκον της
πολιτικής σήμερα, μαζί με τη διατύπωση ενός σαφούς σχεδίου εξόδου από τη
γενικευμένη κρίση. Σχέδιο χωρίς λαό δεν αρκεί, όπως δεν αρκεί λαός χωρίς σχέδιο.
Η πολιτική οργάνωση που θα προσφέρει απτές λύσεις στο άμεσο πρόβλημα της
επιβίωσης του λαού θα ηγεμονεύσει και πολιτικά και θα κληθεί να απαντήσει και
στα μεγάλα ζητήματα του Μνημονίου, της ΕΕ κλπ. Ταυτόχρονα, θα συμβάλλει στη
δημιουργία ενός ισχυρού λαϊκού συλλογικού υποκειμένου, που θα είναι με τη σειρά
του η μόνη ικανή προϋπόθεση, η οποία θα επιτρέψει στη πολιτική να κάνει τις ανατροπές
που θέλει, να σαρώσει το υπάρχον καθεστώς και να αποκρούσει κάθε είδους
απειλές, χωρίς να γυρίσει στη φαυλότητα και τη διαφθορά, αντικαθιστώντας τη μία
ληστρική ελίτ με άλλη νέα. <o:p></o:p></div>
</div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-72682063427887504782011-11-14T00:46:00.001+01:002011-11-14T00:48:47.223+01:00Η "προφητεία" ενός ναζί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 11px; line-height: 14px;"><br />
</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: black;"><span class="Apple-style-span" style="color: white;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 14px;"><br />
</span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: black;"><span class="Apple-style-span" style="color: white;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 14px;">Η «προφητεία» ενός ναζί προφανώς δεν είναι προφητεία, αλλά μία οξυδερκέστατη ανάλυση για τη Γερμανία τον ρόλο της στην Ευρώπη, καθώς και για την εκπληκτική στοχοπροσήλωση ενός ολόκληρου λαού. Αυτό που δεν «βλέπει» όμως ο Ναζί αξιωματούχος, είναι αυτό που δεν βλέπουν και οι σημερινοί διάδοχοί του: ότι η στενότητα στην αντίληψη, ο σωβινισμός και η βία με την οποία προωθούν τα σχεδιά τους, θα συναντούν αντίσταση και θα αποτυγχάνουν πάντα. Ειρωνία της Ιστορίας, ο ρόλος που παίζει ακόμη μια φορά η Ελλάδα σε αυτή την αντίσταση. </span><br style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 14px; text-align: left;" /><br style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 14px; text-align: left;" /><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 14px; text-align: left;">Οι Γερμανοί του σήμερα, όπως οι προκάτοχοί τους, δεν διαθέτουν ένα όραμα ικανό να ενώσει την Ευρώπη. Ας ελπίσουμε αυτή η αποτυχία τους να μην την αφήσει τουλάχιστον στις στάχτες.</span><br style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 14px; text-align: left;" /><br style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 14px; text-align: left;" /><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 14px; text-align: left;">Μία απαραίτητη διευκρίνηση: με την παρουσίαση του κειμένου αυτού δεν επιχειρείται η ταύτιση της σημερινής Γερμανίας με τη Ναζιστική θηριωδία. Το διαχρονικό στοιχείο, αυτό που το κάνει επίκαιρο δεν είναι ο Ναζισμός. Είναι κάτι που προυπήρχε του Ναζισμού, που ο Ναζισμός μόνο για μια περίοδο το εξέφρασε, και που φαίνεται να συνεχίζει να υπάρχει: η προσπάθεια της Γερμανίας για ηγεμονία στην Ευρώπη.</span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/388740_10150386950237954_612077953_8115697_1179157232_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://fbcdn-sphotos-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/388740_10150386950237954_612077953_8115697_1179157232_n.jpg" width="270" /></a></div><br />
</div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-66819680607283001452011-10-19T21:17:00.007+01:002011-10-28T00:04:31.755+01:00Μέρη που να μπορούν τα όριά μας να χωρέσουν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgh5YLPsrAhqhTcWLjHMmV_0bZipiB6qWkpJkG8cwr8yHvOnWuOmZGSDKsOvhBpsfWuN92mEcZhXmgNXBSB64f1tv_ALZ-rEeJFIP9hJgmRs0jr5wsgZU63-B3vYAySYSShtPZ3kUmCY8g/s1600/Thessaloniki_nihta.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgh5YLPsrAhqhTcWLjHMmV_0bZipiB6qWkpJkG8cwr8yHvOnWuOmZGSDKsOvhBpsfWuN92mEcZhXmgNXBSB64f1tv_ALZ-rEeJFIP9hJgmRs0jr5wsgZU63-B3vYAySYSShtPZ3kUmCY8g/s320/Thessaloniki_nihta.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.etravelblog.com/wp-content/uploads/2010/12/berlin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="228" src="http://www.etravelblog.com/wp-content/uploads/2010/12/berlin.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://farm2.static.flickr.com/1216/1251604768_13aedea8df.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://farm2.static.flickr.com/1216/1251604768_13aedea8df.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.nokavalas.gr/diploekthesi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="214" src="http://www.nokavalas.gr/diploekthesi.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
δημοσίευση μαζί με τον φίλο Παναγιώτη Κετίκη, στο περιοδικό Υποβρύχιο (σ. 50-51)<br />
<br />
<a href="http://issuu.com/ypovrixio/docs/ypovryxio_61">http://issuu.com/ypovrixio/docs/ypovryxio_61</a><br />
<br />
<br />
</div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-43339192194785717852011-10-19T10:50:00.001+01:002011-10-19T21:29:19.174+01:00Τί θέλουν οι Γερμανοί;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://freepages.genealogy.rootsweb.ancestry.com/~dietrichbrzeczkowski/germaneagle.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://freepages.genealogy.rootsweb.ancestry.com/~dietrichbrzeczkowski/germaneagle.jpg" width="256" /></a></div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Πώς βλέπουν οι Γερμανοί ιθύνοντες το πρόβλημα των υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης; Είναι η αργή αντίδραση της Ευρώπης στη κρίση ολιγωρία ή σχεδιασμός; Ποια η λειτουργία του νέου μηχανισμού σταθερότητας; Υπάρχει ανάγκη για κούρεμα χρέους της Ελλάδας;</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Φως στα ερωτήματα αυτά ίσως ρίχνει η σχετική γνωμοδότηση του Καθηγητή Clemens Fuest του Κέντρου για τη Φορολόγηση των Επιχειρήσεων του πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Η γνωμοδότηση αυτή δόθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο στην Επιτροπή Προϋπολογισμού του Γερμανικού Κοινοβουλίου κατά τη συζήτηση για το σχέδιο νόμου που αφορά την ανάληψη εγγυήσεων στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού μηχανισμού σταθερότητας και την ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Κοινοβουλίου στα πλαίσια μελλοντικών ευρωπαϊκών μέτρων σταθερότητας. </div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Σε αντίθεση με τη κυρίαρχη κριτική που ασκήθηκε στην ΕΕ για ολιγωρία στη περίπτωση της Ελλάδας, η εν λόγω γνωμοδότηση κρίνει ότι οι αντιδράσεις των αγορών απέναντι σε υπερχρεωμένα κράτη έχουν ένα κατ' αρχήν θετικό αποτέλεσμα, καθώς αποτελούν μία προειδοποίηση και ένα κίνητρο για αλλαγές. Η άνοδος των επιτοκίων δανεισμού για τα κράτη ανάγκασε τα τελευταία να προβούν ταχύτατα σε σκληρές μεταρρυθμίσεις, τις οποίες αρνούνταν να υλοποιήσουν για πολλά χρόνια, παρά τις επιταγές του Συμφώνου Σταθερότητας. Αυτή η λειτουργία κρίνεται ως θετική και δεν είναι επιθυμητή η ανάσχεσή της. Για το λόγο αυτό κρίνεται και ως βιαστική από μεριάς Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας η τακτική να αγοράσει κρατικά ομόλογα από υπερχρεωμένες Χώρες. Η τακτική αυτή της ΕΚΤ είχε κατά την γνωμοδότηση μόνο προσωρινά αποτελέσματα και τελικά δεν εμπόδισε τη ραγδαία άνοδο των επιτοκίων, ενώ επέφερε και τεράστιες χρηματικές απώλειες για την ίδια.</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Κατά την άποψη του συντάκτη της γνωμοδότησης προβληματική γίνεται η κατάσταση μόνο σε περίπτωση που δημιουργείται πανικός στις χρηματαγορές, με μαζική απώλεια εμπιστοσύνης των δανειστών, οπότε η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει εκτός ελέγχου και να οδηγηθεί σε μαζικά ξεπουλήματα ομολόγων. Κάτι τέτοιο θα είχε ως αποτέλεσμα την έλλειψη ρευστότητας για κράτη ή και για τράπεζες, ενώ σε δεύτερο στάδιο υπάρχει ο κίνδυνος η κρίση να εξαπλωθεί. Για τις επικίνδυνες αυτές περιπτώσεις χρησιμεύει ένας μηχανισμός σταθερότητας, ο οποίος θα είναι σε θέση να επιλύσει προσωρινά τα προβλήματα ρευστότητας κρατών και τραπεζών, ώσπου να ληφθούν τα απαιτούμενα μέτρα και να αποκατασταθεί η αξιοπιστία τους. Ο μηχανισμός όμως αυτός δεν πρέπει να επεμβαίνει πρόωρα και να εμποδίζει την πίεση που δημιουργείται από τις αγορές για μεταρρυθμίσεις και δημοσιονομική σταθερότητα. Επιπλέον, οι ενισχύσεις που θα δίνονται θα έχουν ως προϋπόθεση την υλοποίηση μίας ανάλογης πολιτικής δημοσιονομικής σταθεροποίησης και επομένως και έναν – παροδικό κατά τον συντάκτη – περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας του υπερχρεωμένου κράτους. Με τον τρόπο αυτό δεν θα λειτουργούν οι ενισχύσεις καθησυχαστικά για τα “προβληματικά” κράτη. Αντίθετα σκοπός τους είναι να καθησυχάσουν τις αγορές, ώστε αυτές να μην οδηγηθούν σε πανικό με αποτέλεσμα να εξαπλωθεί η κρίση και σε άλλες χώρες με αντίστοιχο πρόβλημα.</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Σκοπός λοιπόν ενός μηχανισμού σταθερότητας είναι να αντιμετωπίσει τα προσωρινά προβλήματα ρευστότητας και να αποτρέψει την εξάπλωση της κρίσης αγοράζοντας ομόλογα υπερχρεωμένων κρατών από ιδιώτες και παρέχοντας δάνεια σε κράτη. Ο μηχανισμός σταθερότητας κρίνεται όμως ως ανεπαρκής σε περιπτώσεις χωρών που – όπως η Ελλάδα – αντιμετωπίζουν πρόβλημα υπερχρέωσης. Ένα τέτοιο πρόβλημα δεν λύνεται κατά παραδοχή του συντάκτη ούτε με νέα δάνεια, αλλά ούτε και με δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις. Σε μία τέτοια περίπτωση υπάρχουν τέσσερις διαφορετικές δυνατότητες:</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">α) άμεσο και οργανωμένο κούρεμα χρέους μεγάλης έκτασης</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">β) μελλοντικό κούρεμα χρέους ακόμη μεγαλύτερης έκτασης</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">γ) μία σειρά μικρότερων κουρεμάτων, όπως ήδη συμβαίνει με τη μείωση των τόκων και τη προβλεπόμενη συμμετοχή ιδιωτών</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">δ) ανάληψη του χρέους από τα άλλα κράτη – μέλη</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Το τελευταίο σενάριο κρίνεται ως το δυσμενέστερο, αλλά όχι ως απίθανο, σε περίπτωση που ο μηχανισμός σταθερότητας δεν καταφέρει να καθησυχάσει τους δανειστές. Ακριβώς για το λόγο αυτό εντάσσεται στις λειτουργίες του μηχανισμού η αποτροπή του πανικού και της εξάπλωσης της κρίσης ιδιαίτερα σε μία περίπτωση κουρέματος χρέους (οργανωμένης χρεωκοπίας, όπως την ονομάζει).</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><span lang="el-GR">Τα παραπάνω δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο μηχανισμός σταθερότητας καμία σχέση δεν έχει με αλληλεγγύη των κρατών μελών σε στιγμές κρίσης. Οι αρνητικές συνέπειες της κρίσης δανεισμού, για τα κράτη αλλά και για τις ζωές των ανθρώπων, θεωρούνται αναγκαίο επακόλουθο μίας βίαιης προσαρμογής, η οποία κρίνεται ως ευεργετική. Καμία σκέψη δεν γίνεται για προστασία της κοινωνίας από τις βίαιες αναταραχές της οικονομίας. Μοναδικός σκοπός του μηχανισμού σταθερότητας φαίνεται να είναι το να καθησυχάσει τους δανειστές και να αποτρέψει την εξάπλωση της έλλειψης ρευστότητας. Ταυτόχρονα δεν τίθεται καν σε συζήτηση το ποιο είναι το είδος των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται για τα κράτη. Υπό τον αόριστο τίτλο των μέτρων σταθερότητας και εξυγίανσης συσκοτίζεται ολόκληρη η πολιτική συζήτηση περί των απαιτούμενων μέτρων. Το γεγονός ότι τα μέτρα αυτά όχι μόνο προκαλούν ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα, αλλά και αποτυγχάνουν, καθώς βυθίζουν ακόμη περισσότερο την οικονομία στη παρακμή και την ύφεση και διαλύουν τον παραγωγικό ιστό της χώρας, δεν φαίνεται να προβληματίζει. Η παρούσα πολιτική λιτότητας που βίαια εφαρμόζεται στην Ελλάδα παρουσιάζεται ως μονόδρομος. Το ίδιο και ο (προσωρινός κατά τον συντάκτη) περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας από ένα όργανο (το μηχανισμό σταθερότητας), το οποίο δεν έχει καμία πολιτική νομιμοποίηση. Το όργανο αυτό, που καλείται να αποφασίσει την εφαρμογή πολιτικών με σοβαρότατες συνέπειες για τις ζωές εκατομμυρίων δεν είναι καν ένα πολιτικό όργανο, έστω και με μία έμμεση νομιμοποίηση όπως αυτή του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αλλά ένα κονκλάβιο τεχνοκρατών που αποφασίζει κεκλεισμένων των θυρών για τις μοίρες ολόκληρων λαών. Η μετέπειτα ψήφιση από τα εθνικά Κοινοβούλια των «προτεινόμενων» αυτών μέτρων – ενόψει του οικονομικού εκβιασμού που ασκείται – καθόλου δεν αναπληρώνει το κενό της νομιμοποίησης, παρά μόνο υποβαθμίζει και γελοιοποιεί τον ρόλο των δημοκρατικά εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού και της δημοκρατικής εκπροσώπησης γενικά. Η δημοκρατία σταματά εκεί που ξεκινούν οι επιταγές των αγορών...</span></div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><a href="http://www.bundestag.de/bundestag/ausschuesse17/a08/anhoerungen/Aenderung_des_StabMechG_Drs_17_6916/Stellungnahmen/Prof__Dr__Fuest_-_University_of_Oxford.pdf">Το κείμενο της γνωμοδότησης εδώ</a></div></div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-54449053175135988912011-09-21T01:18:00.003+01:002011-09-21T08:47:30.996+01:00στο Θανάση Γ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/YvalZdNx11M?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><br />
η νύχτα είναι πιο γλυκιά και νιώθω λιγότερο μόνος μέσα της, σαν ξέρω ότι τη διασχίζεις σιωπηλός, η τσάντα με τα βιβλία σου στο ένα χέρι, και το τσιγάρο στο άλλο, ελαφρώς ζαλισμένος από τη μπάρα και τους joy division. Εσύ ξέρεις να τιμάς τη νύχτα, να τη συνοδεύεις ως τις τελευταίες ώρες της, να μην τη πετάς με αγνωμοσύνη ξεκουράζοντας τον εαυτό σου για την ανίερη ημέρα...εσύ ξέρεις να κρατάς τη πόλη οικεία, τη πόλη που άλλοι αφήσαμε, να χαϊδεύεις τους δρόμους της σαν αφοσιωμένος εραστής...εσύ ξέρεις τις ώρες της φρίκης της αλλά και τις κρυφές ηδονικές ανταμοιβές της, καθώς και αυτή σου δόθηκε ολοκληρωτικά. Και σαν τον τρελλό μας μιλάς για αυτή, σε γλώσσα ακατάληπτη. Και μεις κάνουμε πως καταλαβαίνουμε και σου χαμογελάμε...</div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-81876572896375547992011-06-06T01:44:00.002+01:002011-06-06T01:45:48.641+01:00Η αγανάκτηση κατά των Αγανακτισμένων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8S7Z0pSUmHbPlVQeR_-CF3YE_2Cn7AUoxrhN9rAJWzmb0aUrDQKwITZKnuBJzT7y_UfWq7YYQub7ru_AGdpgqolIXQafOya01thnE_VXxoLLVXalblIRJmzrSDiYNfTUDG1xKJbsTb3dg/s361/6a00d83451f25369e200e54f56808c8833-800wi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><img border="0" height="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8S7Z0pSUmHbPlVQeR_-CF3YE_2Cn7AUoxrhN9rAJWzmb0aUrDQKwITZKnuBJzT7y_UfWq7YYQub7ru_AGdpgqolIXQafOya01thnE_VXxoLLVXalblIRJmzrSDiYNfTUDG1xKJbsTb3dg/s361/6a00d83451f25369e200e54f56808c8833-800wi.jpg" width="320" /></span></a></div><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<div align="RIGHT" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">Από τη δική μας πλευρά,</span></span></div><div align="RIGHT" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">αν αναγκαζόμασταν να επιλέξουμε</span></span></div><div align="RIGHT" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">μεταξύ των βαρβάρων του πολιτισμού</span></span></div><div align="RIGHT" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">και των πολιτισμένων ανδρών της βαρβαρότητας,</span></span></div><div align="RIGHT" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">θα επιλέγαμε τους πρώτους.</span></span></div><div align="RIGHT" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">Ευτυχώς όμως μια άλλη επιλογή είναι εφικτή</span></span></div><div align="RIGHT" lang="de-DE" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">Victor Hugo</span></span></div><div align="RIGHT" lang="de-DE" style="margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><br />
</span></div><div align="RIGHT" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">Η Δημοκρατία αφανίζεται από δύο ειδών εκτροπές:</span></span></div><div align="RIGHT" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">είτε από την αριστοκρατία των Κυβερνώντων,</span></span></div><div align="RIGHT" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">είτε από τη λαϊκή περιφρόνηση για τις αρχές</span></span></div><div align="RIGHT" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">τις οποίες οι ίδιοι οι άνθρωποι εγκαθίδρυσαν.</span></span></div><div align="RIGHT" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">Το διπλό έργο των μετριοπαθών και των ψευδοεπαναστατών</span></span></div><div align="RIGHT" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">είναι να μας ταλαντεύουν διαρκώς μεταξύ των δύο αυτών κινδύνων</span></span></div><div align="RIGHT" lang="de-DE" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">Maximilien Robespierre</span></span></div><div align="RIGHT" style="margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><br />
</span></div><div align="RIGHT" style="margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Ένα συνονθύλευμα φωτισμένων καθοδηγητών του λαού, </span></span></span></span><span style="font-family: Garamond, serif;"><span lang="de-DE"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">a la carte </span></span></span></span><span style="font-family: Garamond, serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">προασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πολιτικής ορθότητας, κονδυλοφόρων της από την καρέκλα του υπολογιστή κριτικής στη κριτική του καναπέ, διακηρύσσοντας την βαθιά δημοκρατική τους ευαισθησία επιτέθηκαν κατά του κινήματος των Αγανακτισμένων στην Ελλάδα. Χύνουν τόνους δακρύων και μελανιού μπροστά στη φρίκη της άβουλης, απολίτικης και βάρβαρης μάζας υποκριτών Αγανακτισμένων. Και διαβάζοντας με προσοχή τα σημάδια των καιρών, προφητεύουν την αποτυχία του κινήματος, καλώντας μας να πάμε σπίτι μας, μέχρι να έρθει μία άλλη κινητοποίηση, κάποια άλλη στιγμή, με κάποια άλλα χαρακτηριστικά. </span></span></span></span> </span></div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><span style="font-family: Garamond, serif;">Το ενδιαφέρον των πλατωνικών αυτών εραστών της ελευθερίας και της δημοκρατίας να αναδείξουν τις ευθύνες όλης της κοινωνίας τελείως ξαφνικά ατονεί όταν ανακαλύπτουν σοκαρισμένοι πόσο επικίνδυνο είναι να θεωρεί κανείς όλους τους βουλευτές κλέφτες και όλους τους δημοσιογράφους ρουφιάνους. Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την αδικία που τελείται κατά των θεσμών και όλων των εκπροσώπων τους. Καταδικάζουν τη βία της μούτζας ως στείρα πολιτική πράξη αδιάκριτα στρεφόμενη προς το σύνολο του συστήματος, όταν οι ίδιοι έχουν σύρει στη λάσπη αδιακρίτως ολόκληρους επαγγελματικούς κλάδους, ξεχνώντας εκεί το ότι υπάρχουν και άνθρωποι που κάναν με φιλότιμο και τιμιότητα τη δουλειά τους. Το δημόσιο μπορεί να είναι παρασιτικό, αλλά η Βουλή δεν μπορεί να είναι μπουρδέλο. Όταν πρόκειται για τους 300 αντιπροσώπους του λαού μιλούν για τσουβάλιασμα, όταν λοιδορούν δεκάδες χιλιάδες πολίτες και εργαζόμενους, τότε κάνουν φωτισμένη κριτική και μεταρρύθμιση. Πότε όμως διώχθηκε και καταδικάστηκε τελευταία φορά κάποιος Βουλευτής, Δικαστής, Εισαγγελέας κλπ; Δεν γνωρίζουν οι επαΐοντες της πολιτικής ανάλυσης των λαθών του λαού ότι όταν ένας θεσμός δεν μπορεί να ελέγξει αυτούς που τον απαξιώνουν, απαξιώνεται και ο ίδιος ανεξάρτητα από το πόσους τίμιους περιλαμβάνει; Το γνωρίζουν, και πολύ καλά μάλιστα. Αλλά το θυμούνται μόνο όταν αφορά τους δημοσίους υπαλλήλους. Θα πρέπει όμως να αποφασίσουν. Ή η συνολική κριτική για έναν θεσμό ή σε μία κοινωνία έχει να κάνει με το πως εντέλει λειτούργησαν παρά τις φιλότιμες εξαιρέσεις, και έτσι ορθώς είναι συνολική. Ή θα είναι πάντα κριτική μόνο σε άτομα αδυνατώντας να μιλήσει για τους θεσμούς. Όποιος πάλι πιστεύει ότι οι χιλιάδες που φωνάζουν κλέφτες απευθύνονται στις ποινικές ευθύνες όλων ανεξαιρέτως των βουλευτών, μάλλον είναι πιο ανόητος από όσο ανόητο θεωρεί τον λαό. </span> </span></div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="color: white; font-size: large; font-weight: normal;">Όσο γι' αυτούς που βλέπουν βία στο πέταγμα του αυγού και της μούτζας, αλλά όχι στο ξερίζωμα του εργατικού δικαίου, του κοινωνικού κράτους, την κατάργηση σχολείων, υποτροφιών και την πραξικοπηματική ψήφιση των Μεταρρυθμίσεων του Μνημονίου, τους λέμε ότι η αντίληψή τους περί νόμιμης βίας είναι για κλάματα. Ούτε ένα αυγό σε τρένο προς το Άουσβιτς δεν θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν με τα κριτήρια αυτά. Αλλά εκεί μπορούν χωρίς αναστολές για άλλη μια φορά να χρησιμοποιήσουν όποια κριτήρια τους βολεύει.</span></span></span></span></div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Άλλοι πάλι έχοντας βαθιά επίγνωση της Ιστορίας των κινημάτων και των επαναστάσεων δηλώνουν ότι τα χαρακτηριστικά πολλών από τους Αγανακτισμένους καθιστούν το κίνημα ανεπαρκές ή και προβληματικό. Αναπολούν τις μεγάλες επαναστάσεις που δημιουργήθηκαν από ευγενέστατους ευτραφείς γνώστες του </span></span></span></span><span style="font-family: Garamond, serif;"><span lang="de-DE"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">savoir vivre </span></span></span></span><span style="font-family: Garamond, serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">και πλήρως συνειδητοποιημένους πολίτες, που βέβαια δεν έβλαψαν ποτέ τους κανέναν και είχαν όλο το δίκιο με το μέρος τους. Γνωρίζουν καλά ότι η Βαστίλη γκρεμίστηκε από ριζοσπάστες φοιτητές κοινωνικών επιστημών που μόλις αποφοίτησαν από σεμινάριο περί σωστής δημοκρατίας και πολιτικά ορθών μέσων διαμαρτυρίας. Οι ίδιοι που ως τώρα έπνεαν τα μένεα κατά της αριστεράς για τον ελιτισμό της, απηυδούν τώρα μπροστά στον υποτιθέμενο απολίτικο χαρακτήρα του σημερινού κινήματος και αναλύουν εκτενώς το προβληματικό νόημα των πρακτικών του ενάντια στο ιερό κτίριο του Κοινοβουλίου. Δεν αναγνωρίζουν ότι μοιράζονται την ίδια αλλεργία και για τους ίδιους λόγους με κομμάτι της αριστεράς. Έχουν δηλαδή ελάχιστη κατανόηση για τα προβλήματα, τις έγνοιες και τις αντιλήψεις του λαού.</span></span></span></span></span></div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">Με την προσφιλή τους τακτική να χρησιμοποιούν μία μέθοδο μόνο όταν τους συμφέρει συγκρίνουν την Ελλάδα με την Ισπανία και στρέφονται κατά του ελληνικού κινήματος με την κατηγορία ότι τα αιτήματά του είναι πολύ πιο ρηχά από τα αντίστοιχα των Ισπανών Αγανακτισμένων. Ωσάν οι δικοί τους λίβελοι εκτός από μία διαρκής γκρίνια και μία λογική ξεριζώματος όποιου θεσμού δεν λειτουργεί ικανοποιητικά να έβριθαν προτάσεων για το μέλλον της Χώρας. Μα υπάρχει για την Ελλάδα κεντρικότερο, ζωτικότερο σύνθημα αυτή τη στιγμή από την κατάργηση του Μνημονίου; Μπορεί να υλοποιηθεί οποιαδήποτε κοινωνική πολιτική στην Ελλάδα της Τρόικας; Την ίδια μέρα βέβαια εξέδωσε ψήφισμα το Σύνταγμα με το οποίο καλούσε σε διήμερο καταναλωτικό μπουκοτάζ και άρχισε να συζητείται η πρόταση για μαζική ανάληψη καταθέσεων. Η διάθεσή του αυτή για αγριότερα μέσα αγώνα είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους νομίζουν ότι η ουσία ενός ξεσηκωμού εξαντλείται σε μία πλήρη λίστα με αιτήματα. Προφανώς το ελληνικό κίνημα έχει μεγάλες και ενδογενείς αδυναμίες. Πώς θα μπορούσε άλλωστε μετά από χρόνια παρακμής; Το ξεπέρασμά τους όμως περνάει μέσα από την ενίσχυση του, όχι από την απαξίωσή του. Είμαστε σίγουροι ότι μαζί με το κίνημα, και οι κονδυλοφόροι των Ισπανών έχουν κάτι πιο ουσιαστικό να συνεισφέρουν σε σύγκριση με τους εντόπιους φωστήρες της Δημοκρατίας.</span></span></div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">Οι αποστειρωμένοι αυτοί Στοχαστές μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες: από τη μία είναι αυτοί που πάντα απεχθάνονταν τον λαό, που τον θεωρούν ηλίθια μάζα, ανίκανη όχι μόνο να κυβερνηθεί αλλά και να καταλάβει τα οφέλη που έχει για τη ζωή της η ευεργετική πολιτική των τεχνοκρατών ηγεμόνων της. Η Δημοκρατία είναι γι' αυτούς ούτως ή άλλως υπερεκτιμημένη ιδέα. Αυτοί είναι συνεπείς στις απόψεις τους όταν μιλούν για τους Αγανακτισμένους. Πάντα έβλεπαν οποιαδήποτε λαϊκή κινητοποίηση σαν συρφετό χωρίς νόημα που μόνο εμπόδιο μπορεί να αποτελέσει για την καλογυαλισμένη μηχανή της διοίκησης των ανθρώπων. Μόνη τους ασυνέπεια αυτό καθ' αυτό το γεγονός ότι κοπιάζουν να κάνουν στους ηλίθιους γνωστές τις απόψεις τους. Ίσως γιατί κατά βάθος πιστεύουν ότι θα φωτίσουν τον κόσμο με τα λόγια τους. Ίσως πάλι γιατί θεωρούν την ανάδειξη της ηλιθιότητας του άλλου επαρκή απόδειξη της μη ηλιθιότητας του εαυτού.</span></span></div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><span style="font-family: Garamond, serif;">Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, που δηλώνουν προοδευτικοί και δημοκράτες. Που θέλουν να δουν τους ανθρώπους να αλλάζουν και να παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Μόνο που η δημοκρατική τους αυτή ευαισθησία είναι μικρότερη από την πολιτική τους υποχονδρία. Έτσι φρίττουν κάθε φορά που βλέπουν μία πραγματική λαϊκή κινητοποίηση και δηλώνουν απογοητευμένοι που ο λαός δεν είναι τελικά οι αστραφτεροί ιππότες που έχουν στο κεφάλι τους. Και τότε σπεύδουν, ίσως και για τους ίδιους λόγους με τους πρώτους, να μας φωτίσουν για το πώς θα πρέπει να είναι ένα νικηφόρο κίνημα, από τί ανθρώπους πρέπει να απαρτίζεται και τί αιτήματα να έχει. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν καταφέρνουν να φτάσουν πολύ βαθύτερα από τη στηλίτευση των μυρίων κακών και αοριστίες του τύπου «να γίνουμε σκεπτόμενοι» ή «πρέπει να μπει πολιτικό περιεχόμενο». Οι λίγοι που ξεχωρίζουν μας κάνουν την χάρη να μας αναλύσουν πώς φαντάζονται τον κόσμο και να μας δηλώνουν με περισσή αυταρέσκεια ότι θα αγωνίζονταν μαζί με τον λαό αν αυτός αγκάλιαζε τις ιδέες τους. Σ' αυτούς οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη για την άοκνη συμμετοχή τους, τη μεγάλη συνεισφορά τους στον αγώνα και τις τόσο πολύτιμες ονειρώξεις τους. Θα χαρούμε να τους επισκεφτούμε το συντομότερο δυνατό στον κόσμο που βρίσκονται. Τους λέμε τέλος πως η δημοκρατία που ονειρεύονται δεν είναι πραγματική, γιατί δεν είναι ζωντανή. </span> </span></div><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-family: Garamond, serif;"><span style="color: white; font-size: large;">Ένα λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να είναι παρά αυτό που βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Μαζικό, πολύχρωμο, αντιφατικό, μεγάλο. Η αιτία της αδυναμίας του είναι ταυτόχρονα η αιτία της αβυσσαλέας δύναμής του και της ικανότητάς του να αλλάξει το υπάρχον και να δώσει νέο αίμα στα σαπισμένα του μέλη. Γιατί όταν ένα σύστημα αδυνατεί να λειτουργήσει, να αυτοκαθαρθεί και να αυτοανανεωθεί τότε είναι όχι μόνο σίγουρο, αλλά και επιθυμητό να καταρρεύσει, ανεξάρτητα από τα καλά στοιχεία που μπορεί να διέθετε. Ο κίνδυνος της αποτυχίας, ακόμη και της παρεκτροπής είναι πάντα υπαρκτός. Όμως τα πολιτικά κινήματα στην Ελλάδα ως τώρα, παρά τις μεγάλες αδυναμίες τους, έχουν τουλάχιστον δείξει ότι κατά κανόνα δεν εκφράζονται από ισοπεδωτικές στάσεις μίσους και φόβου. Οφείλουμε για άλλη μια φορά να εμπιστευτούμε το λαό. Και να δώσουμε ότι καλύτερο έχουμε για να γίνει αυτό το κίνημα η αρχή όλων όσων θέλουμε να δούμε.</span></span></div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-size: large;"><br />
</span></div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"><br />
</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;"></div></div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-36997622089852833062011-03-26T20:47:00.001+01:002011-03-26T20:47:33.722+01:00Για τη νομική εκπαίδευση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.bartning.name/LinkedDocuments/27%20Prozess%20vor%20dem%20Gericht.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://www.bartning.name/LinkedDocuments/27%20Prozess%20vor%20dem%20Gericht.jpg" width="239" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Όπως μου είπε κάποτε ο Καθηγητής Redslob, ο πρώτος Πρύτανης του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου - ο οποίος επ' ουδενί δεν θα χαρακτηριζόταν ως προοδευτικός - η Νομική εκπαίδευση μοιάζει με εκπαίδευση ενός Τσίρκου Ψύλλων. Αφού συλληφθούν, κλείνονται σε ένα πακέτο τσιγάρα, στο άνοιγμα του οποίου τοποθετείται ένα κομμάτι γυαλί. Όταν οι ψύλλοι προσπαθήσουν να πηδήξουν έξω απ' το πακέτο, συγκρούονται με το γυαλί. Μετά από λίγο καιρό μαθαίνουν πόσο ψηλά μπορούν να πηδήξουν, χωρίς να συγκρουστούν. Όταν τέλος αφαιρεθεί το γυαλί, έχουν πια ξεμάθει να πηδούν έξω από το πακέτο. Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται συνεχώς σε όλο και μικρότερα πακέτα, μέχρι να μάθουν οι ψύλλοι ότι δεν μπορούν καθόλου να πηδήξουν. Όταν έχουν μάθει πια να κινούνται μόνο σερνάμενοι, τότε έχει ολοκληρωθεί και η εκπαίδευσή τους για το τσίρκο. Αυτό για τους νομικούς είναι η στιγμή των τελικών εξετάσεων. Κατά τη διάρκεια των σπουδών τους αφαιρείται και η παραμικρή διάθεση για δημιουργική σκέψη και καταλαβαίνουν πολύ γρήγορα, ότι κάθε πρόσθετη γνώση περί κοινωνικοψυχολογικών, οικονομικών ή κοινωνικών σχέσεων αποτελεί μόνο εμπόδιο στη νομική εργασία. Τέτοιες γνώσεις δεν ωφελούν σε τίποτα απέναντι στους ήδη αναγνωρισμένους νομικούς.</div><div style="text-align: justify;">( Klaus Eschen, Vor den Schranken, Kursbuch 40, 1975, S. 104)</div></div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-67234325754937675872011-02-26T11:47:00.001+01:002011-02-26T18:37:30.737+01:00ο ουρανός εντός μου...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/HGsS0PKw56w?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">τυχαία έπεσα σε αυτό το απόσπασμα από τη τελευταία ταινία για τη ζωή του Γιάννη του Αγγελάκα. Εδώ ο γιάννης καταλήγει με φίλους στον Ψηλορείτη, όπου στήνεται ένα πρόχειρο αλλά θερμό γλεντάκι. Κοιτάζοντας τους τόπους, τους ανθρώπους, ακούγοντας τις μουσικές, σκέφτηκα χρόνους άλλους, μια ζωή πιο απλή, πιο περήφανη, έναν λαό πιο απλό, πιο περήφανο, που μέτραγε τη ζωή όχι με το χρήμα...ίσως έναν λαό που δεν υπήρξε ποτέ, αλλά που μέσα μας, σε κάποιο σκοτεινό βάθος ανασαίνει βαριά.</div><div style="text-align: justify;">Και μετά πώς φτάσαμε ως εδώ; πώς πουλήσαμε τον ουρανό για έπιπλα και σκεύη; πώς γίναμε φτωχοδιάβολοι και σκύβουμε το κεφάλι για να διασφαλίσουμε ότι αύριο ο μισθός θα μπει στη τράπεζα;</div><div style="text-align: justify;">Γιατί μπορεί να είναι ο πρωθυπουργός μας αυτός που κάνει τα πάντα για να μη δυσαρεστήσει τους δανειστές μας. Αλλά οι δανειστές μας πρέπει να μείνουν ευχαριστημένοι για να συνεχίσουν να μας δανείζουν. Για να συνεχίσουμε να καταναλώνουμε, γιατί έχουμε ξεχάσει να παράγουμε. Και το ξέρουμε, γι'αυτό και το επιτρέπουμε ακόμη και αν διαμαρτυρόμαστε όταν μας χτυπά κατακούτελα. Στην πραγματικότητα, έχουμε πτωχεύσει εδώ και καιρό. Και πτωχεύσαμε πρώτα ηθικά. </div><div style="text-align: justify;">Ίσως τελικά όλο αυτό ξεκινά από πολύ παλιότερα, από την ένταξη μας στη νεωτερικότητα ως νεοέλληνες. Ίσως τελικά αυτός ο λαός δεν μπόρεσε ποτέ να ενταχθεί σε ένα τρόπο ζωής ασύμβατο - σε κάποια μέρη του - με τη κοσμοθεώρηση του...ίσως πάλι όλα αυτά να είναι ουσιοκρατικες αηδίες και οι κύκλοι του καπιταλισμού να εξηγούν καλύτερα το τί συμβαίνει.</div><div style="text-align: justify;">Και τότε το μυαλό μου πάει μακριά σε έναν άλλο λαό, τους ινδιάνους. Η εικόνα που μας έχει μεταφερθει για τους ινδιάνους ως ευγενεις αγρίους μπορεί να είναι μία αντίστροφη αντανάκλαση της δυτικής αλλοτρίωσης, μία ρομαντική εικόνα που κρύβει μία σκληρή πραγματικότητα. Αλλά είναι γεγονός ότι αυτό που σήμερα είναι οι ινδιάνοι είναι μία θλιβερή σκιά του παρελθόντος τους. Κατήντησαν άνεργοι αλκοολικοί στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές των ΗΠΑ. Σίγουρα έχει να κάνει με τη πολιτική των εποίκων απέναντί τους, με ιστορικές αδικίες και εγκλήματα που ως και σήμερα βαραίνουν στις πλάτες τους. Αλλά ιστορικές αδικίες έγιναν σε πολλούς λαούς, και παρόλα αυτά κάποιοι τα κατάφεραν καλύτερα.</div>Και ύστερα έρχεται στο μυαλό μου το ποίημα του Baudelair, το αλμπατρος:<br />
<span class="Apple-style-span" style="border-collapse: collapse;"><i>Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν<br />
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,<br />
τ' αποσταμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν<br />
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.</i></span><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">Ίσως λοιπόν κάποιες κουλτούρες να είναι πιο ασύμβατες με τη χρηματοπιστωτική πραγματικότητα. Ίσως όταν αυτές οι κουλτούρες -άσχετα πόσο αξιολογες- βρεθούν σε ένα τέτοιο περιβάλλον εξελίσσονται με πολύ παρακμιακό τρόπο...δεν είναι ο ξέφρενος καταναλωτισμός των ελλήνων μία αναστροφή της πιο περίπλοκης και "large" σχεσης τους με το χρήμα, σε αντίθεση με τους πάντα φειδωλούς, εργατικούς και ορθολογικούς γερμανούς, μίας σχέσης που ξεκινά από το κέρασμα και το δώρο, ακόμη και αν φτάνει στη βίλα και τη πόρσε; Η διαφθορά και η διαπλοκή -πρφανώς παθογένειες- δεν είναι ίσως μια απεγνωσμένη απόπειρα του διοιηκούμενου να αντιμετωπίσει και να προσωποποιήσει έναν απρόσωπο, γραφειοκρατικό και επιπλέον στην ελληνική του έκδοση αυθαίρετο και αναξιόπιστο κρατικό μηχανισμό; Και αν αυτά έχουν μια μικρή έστω δόση αλήθειας, τότε περιμένουμε να λυθεί το πρόβλημα με τη περαιτέρω γερμανοποίηση των θεσμών και των ανθρώπων μας;</div><div style="text-align: justify;">Δε ξέρω αν είμαστε ασυμβίβαστοι με τη δυτική νεωτερικότητα. Τί σημαίνει άλλωστε ασυμβίβαστοι; οι άνθρωποι αλλάζουν, εξελίσσονται. Αλλά και αυτή η εξέλιξη είναι προϊόν της συναντησης του παλιού με το καινούριο. Και ακόμη αν με τους εξ εσπερίας το καινούριο είναι κοινό (έστω και με σχετικά δυσμενέστερους όρους), σίγουρα το παλιό μας διαφέρει. Ήταν μαθηματικά προβλέψιμη αυτή η εξέλιξη; Σίγουρα όχι. Είμαστε πάντα υπεύθυνοι για τις επιλογές που κάνουμε, όσο και αν αυτές επηρεάζονται από το ποιοι είμαστε. Ίσως όμως και ο προτεσταντικός καπιταλισμός να μας είναι - σε κάποιο κομμάτι της ύπαρξης μας - ξένος, με αποτέλεσμα τον (ηθικό και οικονομικό) ξεπεσμό μας εντός του. </div><div style="text-align: justify;">Το τί θα κάνουμε από δω και πέρα μου είναι άγνωστο. Φαντάζομαι ό,τι κάνουμε πάντα. Κουτσά στραβά θα αυτοσχεδιάσουμε...το πώς θα εξελιχθούμε εντός του υπάρχοντος μου είναι ακόμη πιο άγνωστο. Θα πρέπει να κατεβούμε από τον Ψηλορείτη της καρδιάς μας, να τον αφήσουμε για πάντα πίσω για τη βουή της Αθήνας; Μπορούμε να το κάνουμε; Το μυαλό μου ξαναγυρνά στη Κρήτη...</div>Πώς έφτασα ως εδώ από τον Αγγελάκα;<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/k-UKum5XxfE?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><br />
<br />
</div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-14366249850748503142010-12-28T18:48:00.003+01:002010-12-28T18:49:46.079+01:00Intellectum 7- δημοσίευση άρθρου μου για τη μπούρκα (επικαιροποιημένου και διορθωμένου)...ευχαριστώ!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/hs041.snc6/167151_10150093629418489_726398488_5928382_3827779_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><img border="0" height="320" src="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/hs041.snc6/167151_10150093629418489_726398488_5928382_3827779_n.jpg" width="273" /></span></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 15px;">Το 7ο τεύχος του intellectum θα βρίσκεται από αύριο στα ράφια των βιβλιοπωλείων "ΙΑΝΟΣ" και "Πρωτοπορία" στη Θεσσαλονίκη</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 15px;"> με τιμή 5 ευρώ.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 15px;"><br />
</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 15px;"><br />
</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 15px;"><span class="Apple-style-span" style="border-collapse: collapse;">Στο 7ο τεύχος, υπάρχουν μεταξύ άλλων άρθρα για τον ιδρυτή της Wikileaks, την εικονική επανάσταση του Facebook, την απαγόρευση της μπούρκας στην Ευρώπη, τα μέτρα κατά του καπνίσματος, την ουτοπία, τις φιλοσοφικές θέσεις του Νίτσε και του Κίρκεργκορ για το φθόνο και την μνησικακία, τον βασανισμό Παλαιστινίων, καθώς και μια σειρά πρωτότυπων άρθρων για την οικονομική κρίση. Τέλος, φιλοξενείται συνέντευξη με τον παγκοσμίου φήμης καθηγητή διεθνούς δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων William Schabas (διευθυντή του Ιρλανδικού Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) για το ρόλο της πολιτικής στο διεθνές ποινικό δίκαιο και την επιλεκτική προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.<br />
<br />
Στο 7ο τεύχος έγραψαν οι: Αθηνά Αυγητίδου, Ελένη Λαλούμη, Αγγελική Κιτρίνη, Διονύσης Γρανάς, Χάρης Πεϊτσίνης, Βασιλική Τσακίρη, Σωτήρης Γάκος, Αλέξης Καζαντζίδης, Βίκτωρ Τσιλώνης, Παντελής Ραδίσης, Γρόλλιος Γιώργος, Γρηγόρης Γεροτζιάφας, Ελισάβετ Γρηγοριάδου, Chantel Tatoli, Irit Ballas, William Schabas.<br />
<br />
Μεταφράσεις: Αθηνά Αυγητίδου, Νάνσυ Ράπτη, Βίκτωρ Τσιλώνης<br />
<br />
Σκίτσα: Δημήτρης Καρλαφτόπουλος, Λίλα Αγραφιώτη.<br />
<br />
Επίσης συμμετείχαν οι φωτογράφοι: Oliver Stahmann, Δηµήτρης Μπαλάσκας (untitledimages.gr), Αργύρης Λιαπόπουλος, Γιώργος Νέσης, Γεωργία Κουτσιάνου, Ορχάν Τσολάκ.<br />
<br />
To 7ο τεύχος σχεδιάστηκε από τον Μιχάλη Καράκωστα (<a href="http://www.mkdesigns.eu/" rel="nofollow" style="cursor: pointer; text-decoration: none;" target="_blank">www.mkdesigns.eu</a>).<br />
<br />
Επιμέλεια τεύχους: Σοφία Γιοβάνογλου, Διαμαντής Κρυωνίδης, Γιώτα Φυτανίδου.<br />
<br />
Υπεύθυνος Επικοινωνίας & Προώθησης: Κείμης Κρυωνάς</span></span></div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-66439706130270020932010-12-15T00:51:00.001+01:002010-12-15T00:53:57.298+01:00Ένα μικρό κειμενάκι για τη Χαλκιδική<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.rauther.de/neu/images/Artikel/Chalkidiki1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.rauther.de/neu/images/Artikel/Chalkidiki1.jpg" /></a></div>Του θωμά, και -πάντα- της αλίκης<br />
<br />
<a href="http://3feeet.blogspot.com/2010/12/blog-post_3936.html">http://3feeet.blogspot.com/2010/12/blog-post_3936.html</a>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-24980877372902992482010-10-08T20:44:00.005+01:002010-10-08T20:51:14.009+01:00Δικαίωμα στη Μπούρκα;<div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br />
</span> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.anorak.co.uk/wp-content/uploads/Niqabitches.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><img border="0" height="211" src="http://www.anorak.co.uk/wp-content/uploads/Niqabitches.jpg" width="320" /></span></a></div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br />
</span> </div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"> Την πλήρη απαγόρευση της μπούρκας και του νικάμπ (του γυναικείου ενδύματος που επιτρέπει να φαίνονται μόνο τα μάτια) στους δημόσιους χώρους ψήφισε η Γαλλική Γερουσία. Στους παραβάτες θα επιβάλλεται πρόστιμο 150 € και θα υποχρεούνται να παρακολουθήσουν σεμινάρια γύρω από τη γαλλική υπηκοότητα, ενώ πολύ βαρύτερες ποινές προβλέπονται για αυτούς που τυχόν θα εξαναγκάσουν τις γυναίκες να φορέσουν τα παραπάνω ενδύματα. Ανάλογες ρυθμίσεις συζητά και το Βέλγιο.</span></div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"> Εκτός από το σοβαρότατο αυτό γεγονός, που σηματοδοτεί και θεσμικά τη πολιτική κομματιού της Ευρώπης, και μάλιστα του σκληρού της πυρήνα, απέναντι στους μουσουλμάνους, αφορμή για το εν λόγω άρθρο υπήρξε σχετική πρόσφατη δημοσίευση στο Έθνος της 3ης Σεπτεμβρίου</span><sup><a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=7722785144723110893#sdfootnote1sym" name="sdfootnote1anc"><sup><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">1</span></span></span></sup></a></sup><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"> της αγαπητής καθηγήτριας στο Συνταγματικό Δίκαιο της Νομικής του ΑΠΘ, Λίνας Παπαδοπούλου. Εφόσον υπήρξα φοιτητής της, είναι μεγάλος ο πειρασμός να συνεχίσω τη συζήτηση μαζί της και με άλλους τρόπους. </span></div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"> Κατ' αρχήν δεν μπορούμε παρά να επαναλάβουμε το αυτονόητο ότι η ευρεία προστασία τόσο της θρησκευτικής ελευθερίας </span><span lang="el-GR"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">ως ζωτικό μέρος της</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"> ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, όσο και η ελευθερία της έκφρασης αποτελούν αναντίρρητο κεκτημένο του Δυτικού Πολιτισμού του Διαφωτισμού και των Δικαιωμάτων. Ο περιορισμός των δικαιωμάτων αυτών μπορεί να γίνει για πολύ συγκεκριμένους και σοβαρούς λόγους, όπως για την προστασία της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, της δημόσιας υγείας και της προστασίας δικαιωμάτων άλλων ατόμων. Επιπλέον, ένας σχετικός περιορισμός θα πρέπει να πάρει τέτοια μορφή, που να σέβεται την αρχή της ισότητας, δηλαδή να μην αναφέρεται μόνο σε μία θρησκευτική ή πολιτιστική ομάδα, αλλά σε οποιοδήποτε άτομο υιοθετεί ανάλογες συμπεριφορές. Έτσι για παράδειγμα, σε χώρους και συνθήκες όπου είναι απαραίτητη η εμφάνιση του προσώπου (αστυνομική εξακρίβωση, δημόσια υπηρεσία ή τραπεζικές συναλλαγές όπου απαιτείται η αυτοπρόσωπη παρουσία) θα ήταν θεμιτή η απαγόρευση όχι μόνο της μπούρκας ή του νικάμπ, αλλά </span><b><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">οποιασδήποτε </span></b><span style="font-weight: normal;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">μορφής απόκρυψης του προσώπου</span></span><sup><span style="font-weight: normal;"><a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=7722785144723110893#sdfootnote2sym" name="sdfootnote2anc"><sup><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">2</span></span></span></sup></a></span></sup><span style="font-weight: normal;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">. Ανάλογη ρύθμιση έχει εφαρμοστεί στα βρετανικά σχολεία, με το αιτιολογικό ότι παρόμοιες ενδυμασίες εμποδίζουν την επικοινωνία της μαθήτριας με την καθηγήτριά της, η οποία επικυρώθηκε και από το Ανώτερο Δικαστήριο της χώρας. Αντίθετα, προβληματικός είναι ο σχετικός βελγικός νόμος: ξεπερνά μεν το σκόπελο της ισότητας με το να μην κάνει λόγο για τα συγκεκριμένα ενδύματα, αλλά γενικά για άτομα που κυκλοφορούν «</span></span><em><i><span style="font-weight: normal;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">με το πρόσωπο καλυμμένο μερικώς ή ολικώς και με ρούχα που είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να μην είναι αναγνωρίσιμο το άτομο που τα φορά». </span></span></span></i></em><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Θεσπίζει όμως μία γενική απαγόρευση κάλυψης του προσώπου, η οποία καθόλου δεν μπορεί να στηριχθεί στην ανάγκη τήρησης της δημόσιας τάξης. Μία τέτοια καθολική απαγόρευση της κάλυψης του προσώπου σε δημόσιους χώρους αντιμετωπίζει όλους τους πολίτες ως εν δυνάμει παραβάτες και διαρκώς διαθέσιμους στον έλεγχο και την εποπτεία της αστυνομικής εξουσίας. Ο κίνδυνος τέλεσης εγκλημάτων δεν μπορεί να επιβάλλει έναν τόσο γενικό περιορισμό στην έκφραση και την συμπεριφορά των πολιτών. Ακόμη και ο διαφορετικής αφετηρίας αλλά ανάλογης εμπνεύσεως ελληνικός νόμος για τις κουκούλες ήταν πολύ πιο προσεκτικός, καθώς απαγόρευε την κάλυψη του προσώπου μόνο κατά τη διάρκεια δημοσίων συναθροίσεων. </span></span></span></span></em><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"> </span></div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"> Η κυρία Παπαδοπούλου από τη πλευρά της καθόλου δεν αναφέρεται σε μία γενική ή μερική απαγόρευση της κάλυψης προσώπου, αλλά θεμελιώνει την άποψή της για κατάργηση των συγκεκριμένων μόνο γυναικείων ενδυμάτων κυρίως στην ίδια την προστασία της ελευθερίας και της αξιοπρέπειάς των γυναικών που τα φορούν, καθώς, όπως λέει, </span></span></span></span></em><em><i><span style="font-weight: normal;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">«Το ολόσωμο και ολοπρόσωπο ένδυμα καταργεί το άτομο ως πρόσωπο...τα διαφοροποιητικά και ταυτοποιητικά χαρακτηριστικά του. Η πρόσληψη του τελευταίου ως προσώπου με ηθική αξία, και όχι ως ομογενοποιημένου μέλους μιας αγέλης, αποτελεί, ωστόσο, θεμελιώδη αρχή όλου του δυτικού πολιτισμού με βαθιά θεμέλια και μεγάλη ιστορική διαδρομή». </span></span></span></i></em><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Το επιχείρημα αυτό είναι σοβαρό. Η κατάργηση της ατομικότητας του προσώπου, η εκμηδένιση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, πνευματικών και φυσικών, που διαμορφώνουν τη προσωπικότητά του, αποτελεί σημαντική παραβίαση των δικαιωμάτων του. </span></span></span></span></em><em><span style="font-style: normal;"><b><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"> </span></span></b></span></em><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Ωστόσο είναι η απόκρυψη εκμηδένιση; Η αντίληψη ότι η μορφή της γυναίκας πρέπει να είναι ορατή μόνο στον νόμιμο σύζυγό και την οικογένεια της, εντός της οικίας, προφανώς και συνιστά βαρύ περιορισμό στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας της πρώτης, και μάλιστα για σκοπό νομικά μη αποδεκτό, αλλά δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι εκμηδενίζει την ατομικότητά της, καθώς η γυναίκα συνεχίζει να είναι, και να αντιμετωπίζεται από τον περίγυρό της, μέσα αλλά και έξω από το σπίτι της, ως άτομο συγκεκριμένο με «πρόσωπο» και προσωπικότητα, και όχι ως μία γυναίκα αφηρημένα. Βέβαια η προσβολή της αξιοπρέπειας είναι γεγονός. Από την άλλη όμως και η απαγόρευση μίας τέτοιας πρακτικής όταν αυτή είναι ηθελημένη, σίγουρα αποτελεί προσβολή της αξιοπρέπειας του ατόμου, στο βαθμό που παραβιάζει την άσκηση των θρησκευτικών του ελευθεριών, των πολιτιστικών του δικαιωμάτων και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του γενικά, ανεξάρτητα του αν αυτή στη συγκεκριμένη περίπτωση θα σήμαινε υπαγωγή σε ένα καθεστώς κοινωνικά ιεραρχικό. Αυτή την άποψη δέχονται στη πρόσφατη γνωμοδότησή τους γύρω από το θέμα και οι Δικαστές του Γαλλικού Συμβουλίου Επικρατείας, οι οποίοι, αναφέρονται στην κατοχύρωση από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του δικαιώματος των προσώπων να ζουν τη ζωή τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους. Κατά συνέπεια, συνεχίζουν, είναι έωλο το επιχείρημα ότι η ενδυμασία αυτή προσβάλλει την αξιοπρέπεια της γυναίκας, αν αυτή επιλέγει να τη φοράει. Το Συμβούλιο της Ευρώπης από τη πλευρά του, στο προαναφερθέν ψήφισμα προκρίνει ως συναφές μέσο για την προάσπιση της αξιοπρέπειας των γυναικών την προστασία της </span></span></span></span></em><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">ελεύθερης επιλογής των γυναικών να φορούν ή όχι μία θρησκευτική ενδυμασία.</span></span></span></span></em></div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"> Η αντίληψη περί απαγόρευσης της μπούρκας και του νικάμπ όταν θεμελιώνεται στην ελευθερία και την αξιοπρέπεια αυτών που τη φορούν με τη θέλησή τους, ουσιαστικά επιστρατεύει τον καταναγκασμό ως μέτρο αποκατάστασης μίας απολεσθείσας, ακόμη και ηθελημένα ελευθερίας, αλλά και μίας βαριά προσβληθείσας κοινωνικής ηθικής (άσχετα αν δρων και θύμα είναι το ίδιο άτομο και μόνο). Μία ανάλογη πρακτική θα δικαιολογούνταν για παράδειγμα στη περίπτωση όπου ο ενδιαφερόμενος θα προσπαθούσε να πουλήσει τον εαυτό του για σκλάβο, ή ένα σωματικό του όργανο. Κάτι τέτοιο όμως αποτελεί συμπεριφορά απόλυτα απαράδεκτη από τον νομικό πολιτισμό μας, παράνομη άνευ ετέρου και για όλους, ακόμη και αν το ίδιο το άτομο την επιθυμεί, γιατί όχι μόνο προσβάλει τα δικαιώματά του, αλλά αντιστρατεύεται τον ίδιο τον πυρήνα της σύγχρονης αντίληψης για τον άνθρωπο και την αξία του, ο σεβασμός της οποίας συνιστά όριο της «ελευθερίας» απαράβατο. Η κάλυψη του προσώπου από την γυναίκα μουσουλμάνα υποδηλώνει μεν μία αξιακή τοποθέτηση ξένη πλέον με αυτήν που διέπει το δυτικό πολιτισμό των δικαιωμάτων και ελευθεριών, στο βαθμό που υποβιβάζει την αξία και το ρόλο της γυναίκας. Το ότι κάτι τέτοιο όμως κρίνεται και αποδοκιμάζεται νομικά στη βάση μίας φορεσιάς, δηλαδή μίας πράξη νομικά αδιάφορης ως τώρα για το υπόλοιπο του πληθυσμού, μόνο με την υπόθεση ότι αυτή φέρει ένα ιδεολογικό φορτίο απαράδεκτο, είναι εξόχως προβληματικό. Δεν είναι η ίδια η φορεσιά (καθώς δεν απαγορεύεται καθ' αυτή η κάλυψη του προσώπου) αλλά αυτό που υποδηλώνει που οδηγεί στην απαγόρευσή της. Μία τέτοια πρακτική όμως είναι εξίσου αντίθετη με το διαφωτιστικό φιλελεύθερο πνεύμα των δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Το νικάμπ δεν εντάσσεται επ' ουδενί στην ίδια κατηγορία πράξεων με την πώληση του εαυτού, και παρότι αποτελεί κατ' αρχήν προσβολή της προσωπικότητας, σίγουρα δεν είναι τέτοιας φύσης και έκτασης που να μην αίρεται όταν γίνεται αυτόβουλα. Έτσι, το επιχείρημα της συγγραφέως περιέχει μία αδιόρατη αλλά σημαντική αντιστροφή της φιλελεύθερης σκέψης. Βασική αρχή και πυλώνας της τελευταίας, είναι να «τιμωρεί» μία ιδέα, μόνο εκεί που αυτή εκδηλώνεται με πράξεις κοινώς απαράδεκτες και απορριπτέες, τόσο αντίθετες καθ' αυτές με την έννομη τάξη, που ακόμη και η συναίνεση του παθόντος δεν μπορεί να τις καταστήσει αποδεκτές. Η παραπάνω όμως λογική απαγόρευσης της μπούρκας αντιστρέφει αυτή την αρχή, και οδηγούμαστε έτσι στο παράδοξο να τιμωρούμε μία πράξη, μόνο στο βαθμό που αυτή απορρέει από μία ιδέα! Κάτι τέτοιο όμως θα γειτνίαζε απειλητικά με αποδοκιμασία του ίδιου του ισλάμ, και θα ερχόταν </span></span></span></span></em><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"> </span></div><div align="LEFT" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">σε επικίνδυνη τριβή και με την αρχή της ανεξιθρησκείας. </span></span></span></span></em><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"><br />
Περαιτέρω, η κυρία Παπαδοπούλου στο κείμενό της γράφει:</span></span></span></span></em></div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><i><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">«Η συγκεκριμένη ενδυματολογική επιλογή δεν αποτελεί προϊόν αυτονομίας, αλλά της καταπίεσης που οι γυναίκες -ασύγκριτα διεισδυτικότερα από τους άνδρες- υφίστανται από τη θρησκευτική κοινότητα στην οποία ανήκουν. Αν οι γυναίκες αυτές είχαν πραγματικά ανατραφεί σε καθεστώς προσωπικής αυτονομίας, τότε και μόνο τότε οι επιλογές τους θα μπορούσαν να γίνουν δεκτές ως έκφανση προσωπικής αυτοδιάθεσης. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει».</span></i></div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Η αντίληψη περί ατομικής αυτονομίας που κατατίθεται εδώ δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή χωρίς κριτική βάσανο. Ποιο θα ήταν το καθεστώς προσωπικής αυτονομίας στο οποίο αναφέρεται η συγγραφέας; Μήπως αυτό στο οποίο ανατραφήκαμε εμείς; Μήπως διαλέξαμε εμείς, στην ανατροφή μας, τη θρησκεία στην οποία ανήκουμε, τα ρούχα τα οποία φοράμε, την εθνικότητα και τη γλώσσα μας; Μήπως αυτή η στιγμή ανήκει στο μέλλον, όπου τα παιδιά στην ανατροφή τους θα διαλέγουν ελεύθερα τη πολιτιστική παράδοση εντός της οποίας θα μεγαλώνουν; Μα ποτέ δεν θα ήταν δυνατό κάτι τέτοιο, καθώς όλοι γεννιόμαστε εντός μίας κοινωνίας, η οποία φέρει σειρά αξιών και κανόνων, λιγότερο ή περισσότερο ρευστών, λιγότερο ή περισσότερο ανεκτικών αλλά πάντως κανόνων εντός των οποίων – ακόμη και ενάντια σε αυτούς, αλλά πάντα σε σχέση μαζί τους – γεννιόμαστε και ζούμε. Η αυτονομία μας συνίσταται στη δυνατότητα μας να αμφισβητήσουμε - για τον εαυτό μας ή και για ολόκληρη τη κοινωνία – τις υπάρχουσες αξίες και να επιλέξουμε κάποιες άλλες ή να αναζητήσουμε νέες. Αυτό αποτελεί όχι μόνο τη μαγιά της ατομικής ελευθερίας αλλά και της κοινωνικής αλλαγής, και αυτό ακριβώς πρέπει να διαφυλαχθεί με κάθε μέσο.</span></span></span></span></em></div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"> Αν πάλι η κυρία Παπαδοπούλου πιστεύει ότι κάτι τέτοιο πρέπει να ισχύει αποκλειστικά για το χώρο της θρησκείας - αυτό που ονομάζει ελευθερία από τη θρησκεία (γιατί άραγε μόνο από τη θρησκεία;) - ότι δηλαδή, αν αποτολμήσουμε να το ερμηνεύσουμε, η ανατροφή όλων θα έπρεπε να είναι πλήρως απελευθερωμένη από θρησκευτικά στοιχεία, και η θρησκεία να είναι κάτι που θα επιλέγεται ελεύθερα όταν το παιδί μεγαλώνει, τότε ούτε ακόμη και η Γαλλία δεν μπορεί να πει ότι έχει πετύχει σήμερα κάτι τέτοιο, πόσο μάλλον η Ελλάδα. Πράγμα όμως λογικό, καθώς η θρησκεία, θέλοντας και μη αποτελεί σήμερα βασικό και επιδραστικό στοιχείο όλων των πολιτισμών, στο βαθμό που έχει συμβάλει και συμβάλει ως τα τώρα στη διαμόρφωση του τρόπου που βλέπουμε τον κόσμο και επομένως όχι μόνο στις θρησκευτικές και πνευματικές μας αξίες, αλλά και σε αυτές τις κοινωνικές, πολιτικές οικονομικές κλπ.</span><a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=7722785144723110893#sdfootnote3sym" name="sdfootnote3anc"><sup><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">3</span></span></span></sup></a><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"> Ακόμη και η διακηρυγμένα πιο άθεη κοινωνία είναι σήμερα βαθύτατα επηρεασμένη από τη θρησκεία με την οποία ήταν συνοδοιπόρος μέσα στην Ιστορία. Το αν στο μέλλον θα μπορέσουμε να «απελευθερωθούμε» από μία τέτοια επίδραση, και αν έστω μία τέτοια απόπειρα θα είχε νόημα ή οφέλη είναι μία μεγάλη και χρήσιμη συζήτηση, που πρέπει όμως να γίνει με προσοχή. Ανεξάρτητα πάντως από όλα τα παραπάνω, το να αποτελέσει μία τέτοια αντίληψη για το μέλλον θεμέλιο για την απαγόρευση συγκεκριμένης συμπεριφοράς μίας μόνο θρησκευτικής ομάδας, μάλλον αυθαίρετο θα ήταν, αλλά και προφανώς ατελέσφορο, καθώς επ' ουδενί μία τέτοια απαγόρευση δεν μπορεί να άρει την ήδη τελεσθείσα καταπάτηση μίας (προκοινωνικής;) αυτονομίας.</span></span></span></span></em></div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"> Τελειώνοντας, οφείλουμε να πούμε ότι αν υπάρχει μία σχετική κατανόηση, όχι δικαιολόγηση, της πρακτικής αυτή από πλευράς Γαλλίας, μία ανάλογη </span></span></span></span></em><em><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">προσέγγιση (γιατί η ρύθμιση η ίδια θα στερούταν αντικειμένου)</span></span></span></span></span></em><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"> στην Ελλάδα θα ήταν πολύ πιο αβάσιμη. Η Γαλλία παραδοσιακά εχθρευόταν οποιαδήποτε εκδήλωση θρησκευτικής συμπεριφοράς στο δημόσιο χώρο της, ακόμη και χριστιανικής. Έτσι είναι έστω συνεπές από την πλευρά της να θέσει ζήτημα νικάμπ. Η Ελλάδα αντιθέτως ποτέ δεν διαχώρισε το δημόσιο χώρο από τις διάφορες θρησκευτικές εκδηλώσεις: αφενός το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα επηρέασε και επηρεάζει βαθιά τη κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική ζωή της χώρας, αφετέρου και το ισλάμ αποτελεί εξίσου σημαντικό παράγοντα διαμόρφωσης της ταυτότητάς της, για προφανείς ιστορικούς λόγους αλλά και για το γεγονός ότι από ιδρύσεως της υπήρχαν στην Ελλάδα Έλληνες μουσουλμάνοι, οι οποίοι επιπλέον απολαμβάνουν -σύμφωνα με το νόμο- μία ευρεία προστασία και υπό το καθεστώς της μειονότητας. Στην απόλυτα υποθετική περίπτωση που μία ανάλογη διαδικασία διαχωρισμού θα είχε τέτοια αφετηρία, αυτό θα ήταν τουλάχιστον ατυχές.</span></span></span></span></em></div><div id="sdfootnote1"><div class="sdfootnote"><a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=7722785144723110893#sdfootnote1anc" name="sdfootnote1sym"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">1</span></span></a><span lang="zxx"><u><a href="http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11374%E2%8A%82id=2&pubid=27918948"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11374&subid=2&pubid=27918948</span></span></a></u></span><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;"> </span></div></div><div id="sdfootnote2"><div align="JUSTIFY" class="sdfootnote"><a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=7722785144723110893#sdfootnote2anc" name="sdfootnote2sym"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">2</span></span></a><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Αυτή την άποψη φαίνεται να ασπάζεται και το Συμβούλιο της Ευρώπης, που με ψήφισμα του τον Ιούνιο 2010 καταδίκασε την καθολική απαγόρευση της μαντίλας, ενώ αντίθετα θεωρεί ότι κάτι τέτοιο θα ήταν επιτρεπτό σε περιορισμένη έκταση και συγκεκριμένες συνθήκες, για λόγους ασφαλείας.</span></div></div><div id="sdfootnote3"><div align="JUSTIFY" class="sdfootnote"><a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=7722785144723110893#sdfootnote3anc" name="sdfootnote3sym"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">3</span></span></a><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: transparent; background-image: initial; background-origin: initial;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">αλλά και με τη σειρά της η θρησκεία έχει επηρεαστεί αναπόσπαστα από τις κοινωνικές, πολιτικές κλπ. αντιλήψεις. </span></span></span></span></em><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Το ίδιο το παράδειγμα του νικάμπ είναι χαρακτηριστικό. Παρότι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη θρησκεία (μία συγκεκριμένη ερμηνεία της), η σχετική αντίληψη για τη γυναίκα που το ένδυμα αυτό εμπεριέχει υπερβαίνει κατά πολύ τη θρησκευτική σφαίρα, έχει ρίζες κοινωνικές και πολιτισμικές. Η δε ολοπρόσωπη κάλυψη του προσώπου ήταν παράδοση συγκεκριμένων περιοχών στη Περσία και την Αραβία ακόμη πριν το Ισλάμ. Και βέβαια ούτε η περιοχή μας είναι ξένη με την – μερική έστω – κάλυψη του κεφαλιού των γυναικών. Κατά πόσο βέβαια είναι δυνατό και έχει νόημα εν γένει να διαχωρίσουμε το αν μία συμπεριφορά έχει θρησκευτικές ή κοινωνικές ή πολιτιστικές ρίζες, το αν είναι θρησκευτικής ή άλλης υφής, είναι μάλλον μία ερώτηση που η ίδια η κυρία Παπαδοπούλου θα έπρεπε να θέσει και να απαντήσει. </span> </div></div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-15224522909097296242010-09-24T22:03:00.000+01:002010-09-24T22:03:23.849+01:00Ημερολόγιο μοτοσυκλέτας<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><a href="http://thejumpbook.com/gallery/rwx_gallery/far%20away.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="228" src="http://thejumpbook.com/gallery/rwx_gallery/far%20away.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">- Είδα πρόσφατα τα ημερολόγια μοτοσυκλέτας! Υπέροχο! Είμαι ερωτευμένη με τον Τσε! Ταξιδευτής και επαναστάτης! τί τέλειο...</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">το γέλιο τους απλώνονταν στο μικρό διαμέρισμα. Η ανάσα τους μύριζε ελαφρά κρασί. Ανέμελα, δυνατά, γεμάτα αίμα. Μόλις πέρασαν στην Θεσσαλονίκη για σπουδές. Το βλέμμα τους δε χόρταινε να γυρίζει, να ρουφάει, μία ατέλειωτη και διάχυτη λαχτάρα να «ζήσουν τη ζωή». </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">- Πόσο θα ήθελα και γω να γυρίσω τον κόσμο, να εγκατασταθώ κάπου μακρυά, στη Ν. Υόρκη, στο Βερολίνο, στη Κίνα, να γνωρίσω τα πάντα...</div><div style="text-align: justify;">είπε ο ίδιος φοιτητής πολιτικών επιστημών που πριν από λίγο δήλωνε ενθουσιώδης πως θα ήθελε να γίνει επανάσταση στην Ελλάδα, γιατί η κατάστασή της πολύ τον πληγώνει. Όπως ήταν φυσικό, τα παιδιά γλυκοκοίταζαν προς τα αριστερά. Φέτος τους συναντούσες σε κάθε πάρτυ και εκδήλωση των «χώρων», σε κάθε πορεία. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Έτσι κάπως τους γνώρισε. Σε μια συναυλία στο πανεπιστήμιο. Αυτός ήταν στη διοργάνωση, πτώμα, ανυπομονούσε να τελειώσει η όλη φάση και να πάει για ύπνο. Αυτοί τρισευτυχισμένοι. Τον πλησίασαν με δέος, τον ρώτησαν για τους διοργανωτές. «Καλή φάση» του είπαν, «να κάνετε και άλλα τέτοια». Εντυπωσιάστηκαν από τις γνώσεις του για «το χώρο», ποιος είναι ποιος, ποιοι κάναν τη κατάληψη στο παλιό εργοστάσιο, τί έγινε σε εκείνη τη πορεία, γιατί αυτοί δεν μιλούν με τους άλλους. Ειδικά τα κορίτσια τον κοιτούσαν με βλέμμα λαμπερό από ενθουσιασμό. Κολακεύτηκε, άρχισε της αναλύσεις, σχεδόν κόμπαζε, και απαντούσε στις εκδηλώσεις θαυμασμού τους λέγοντας «σιγά το πράμα». Και όντως, σιγά το πράμα. Όποιος τριγυρνούσε λίγο καιρό στα στέκια μάθαινε όλα τα κουτσομπολιά. Δεν ήταν δα και τόσο πολλά. Αλλά ταυτόχρονα φούσκωνε από περηφάνια... έτσι δέχτηκε τη πρόσκλησή τους για το πάρτυ. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ήξερε ότι θα το μετανιώσει. Τί δουλειά είχε εκεί πέρα; αλλά για κάποιο περίεργο λόγο, σηκώθηκε και πήγε. Απέρριψε μάλιστα και μία πρόταση παλιού του φίλου. Άρπαξε μια μπουκάλα φτηνό κρασί και τράβηξε για το φοιτητικό σπίτι. Το γνώρισε αμέσως: φώτα και παράθυρα ανοικτά, και από μέσα ακουγόταν δυνατά το «should i stay or should i go» των Clash. Χαμογέλασε. Άραγε να ήταν σύμπτωση; Νευρικά χτύπησε το κουδούνι.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Το πάρτυ δεν ήταν και τόσο άσχημο, τα παιδιά τουλάχιστον περνούσαν πολύ ωραία. Κάθισε δίπλα στη βιβλιοθήκη, έκανε πως χάζευε τα βιβλία. Σιγά σιγά έγινε ένα με το πηγαδάκι που σχηματίστηκε στο πάτωμα του σαλονιού. Το κρασί έφερνε βόλτες. Κουβέντιαζαν για τα πάντα. Για την επανάσταση, τα στέκια της πόλης, τις σπουδές τους, τα όνειρά τους. Έτσι έφτασε η κουβέντα και στον Τσε, αλλά και σε άλλα είδωλα...</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">- «Ναι αλλά από αυτούς που ξέρετε προσωπικά ποιον θαυμάζετε; ποιου τη ζωή ζηλεύετε»; ρώτησε μία 2οετής φοιτήτρια αρχιτεκτονικής; «Εγώ για παράδειγμα γνώρισα ένα παιδί που είναι στο 7ο έτος, ο οποίος γύρισε όλη την Κίνα μόνος του, γνώρισε κάθε είδους κόσμο, κοιμήθηκε στην ύπαιθρο. Μια φορά μάλιστα του επιτέθηκαν για να τον ληστέψουν, αλλά τελικά κατάφερε και ολοκλήρωσε το ταξίδι του χωρίς πρόβλημα. Κράτησε για έξι μήνες. Τώρα θέλει να πάει λέει περπατώντας μέχρι την Ιερουσαλήμ!»</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Γύρισε και κοίταξε το πρόσωπο που έλαμπε προσπαθώντας να κρύψει ένα μειδίαμα που διαγράφονταν στο πρόσωπό του. Όχι ότι δεν του άρεσαν τα πεπραγμένα του πολυτεχνίτη. Άλλωστε είχε και αυτός το μερίδιο του από περιπέτεια. Ένα καλοκαίρι γύρισε με οτοστοπ την Ευρώπη. Τί ταξίδι... για μια στιγμή αναπόλησε, αμέσως όμως το μειδίαμά του νίκησε: τώρα ήταν η ευκαιρία του να εντυπωσιάσει μια και καλή, να κάνει πάταγο. Αλλά κάτι μέσα του δεν έστεκε καλά, κοντοστάθηκε, κοίταξε προβληματισμένος, και τότε ένα νέο μειδίαμα ξεπήδησε στο πρόσωπό του, ένα μειδίαμα διαφορετικό, λίγο ειρωνικό, λίγο πικρό.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">- «Εσύ δηλαδή ποιον θαυμάζεις;» ρώτησε η αρχιτεκτόνισα. Γαμώτο με είδαν, δαγκώθηκε αυτός.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">- «Ναι εσύ ποιον θαυμάζεις; εγώ δε μπορώ να σκεφτώ κανέναν από γνωστούς και φίλους, μπορείτε εσείς;», είπε μία 1οετής φοιτήτρια νομικής, που τον κοίταζε επίμονα από το προηγούμενο βράδυ.</div><div style="text-align: justify;">Σιωπή έπεσε στη παρέα. Για μια στιγμή κοντοστάθηκε, κοίταξε το πάτωμα. Πήρε μια βαθιά ανάσα, και μίλησε:</div><div style="text-align: justify;">- «Τη γιαγιά μου».</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Γέλιο ξέσπασε στο δωμάτιο. Δεν ήταν αστείο, αλλά το κρασί είχε κάνει τη δουλειά του. Αυτός χαμογέλασε μαζί με τους υπόλοιπους.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">- «Γιατί τη γιαγιά σου;» ρώτησε επίμονα η ίδια φοιτήτρια νομικής, η οποία δεν είχε γελάσει καθόλου, μόνο τον κοίταζε απορώντας.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Παγιδεύτηκε, δαγκώθηκε, δεν περίμενε να δοθεί συνέχεια. Αλλά αφού το ξεκίνησε, έπρεπε να το τελειώσει:</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">- «Γιατί γεννήθηκε σε αγροτικό προσφυγοχώρι της Θράκης, από μάνα που μόλις ήρθε από τη Τουρκία. Ο μπαμπάς της πέθανε όταν ήταν μικρή. Δούλεψε τη γη για όλη της τη ζωή. Γέννησε 5 παιδιά, έχασε το ένα, σπούδασε κάποια από αυτά, και επέμεινε να σπουδάσουν όταν ο άνδρας της έλεγε ότι δεν έφταναν τα λεφτά, που όντως δεν έφταναν. Στα 65 της χρόνια, ο άνδρας της έπαθε εγκεφαλικό και τον φρόντιζε στο κρεβάτι για 10 χρόνια μέχρι αυτός τελικά να φύγει. Της έβγαλε το λάδι. Τον έκλαψε όμως πραγματικά. Αυτή τη γυναίκα θαυμάζω πιο πολύ. Ποτέ δε ξεχνά ούτε τη γιορτή, ούτε τα γενέθλιά μας η γιαγιά. Αν φεύγουμε ταξίδι πάντα παίρνει να ρωτήσει αν φτάσαμε καλά.Και όποτε τη συναντώ καθόμαστε και λέμε ιστορίες απ' τα παλιά, και για το πώς πέρασαν τα χρόνια, και πώς οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν».</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Μια βαθιά βουβαμάρα έπεσε στο δωμάτιο. Ακόμη και το cd που έπαιζε είχε τελειώσει.Όσο μιλούσε, το γέλιο που είχε αρχικά προκαλέσει μετατράπηκε αργά σε προσήλωση, και τελικά τα χείλια δαγκώθηκαν. όλοι κοιτούσαν αλλού, μόνο η νομικάρια τον κοιτούσε επίμονα, διερευνητικά, σχεδόν θυμωμένα. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">- «Γεια μας» είπε τότε, και άξαφνα, λυτρωτικά, τα ποτήρια σηκώθηκαν, και η φασαρία ξανάρχισε. Τώρα ακουγόταν σ' όλη τη γειτονιά το τραγούδι των Ten Years After: I'd love to change the world, but i don't know what to do... so i'll leave it up to you...</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-18157964692294540012010-09-17T20:24:00.001+01:002010-09-21T13:11:54.111+01:00Berlin - Αποσπάσματα<span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"></span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"></span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://u1.ipernity.com/6/23/25/4242325.3444c9b8.560.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="241" src="http://u1.ipernity.com/6/23/25/4242325.3444c9b8.560.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
Είναι όμορφο το συναίσθημα πως βρίσκεσαι στη καρδιά των πραγμάτων, εκεί που τα πράγματα συμβαίνουν, που γράφεται η ιστορία, πως δεν είσαι πια σε αποικία, σε μέρος ετερόνομο και ρημαγμένο. Αμέσως όμως αντιλαμβάνεσαι πόσο ξένος είσαι σε ξένο σκηνικό. Δεν ξέρω αν οι γερμανοί νιώθουν διαφορετικά. Εγώ πάντως την Ιστορία ακόμη δε τη συνάντησα...</div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><br />
</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><br />
</span></span></div><div style="text-align: justify;">Χιλιάδες σήραγγες διαπερνούν τα σωθικά του,ενώνουν το τεράστιο σώμα του, φέρνουν τον ταξιδιώτη γρήγορα εκεί που θέλει, τόσο γρήγορα. Είναι εντυπωσιακό πως πλέον μεγάλο κομμάτι των πολιτών των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων περνάει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του στα υπόγεια...ο σύγχρονος κόσμος έχει επιδοθεί σε όλα του τα πεδία σε μία τιτάνια απόπειρα να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά. Και φαίνεται να τα καταφέρνει, αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν ακριβώς αυτά που αναμενόταν</div></span></span><br />
<div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><br />
</span></span></div><div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;">Η πόλη διατηρεί ακόμη ατόφια την αισιοδοξία της ένωσης δύο κόσμων, σαν φτιασιδωμένη 60άρα...λίγο γοητευτική μα πλέον λίγο αστεία. Ένας λαός ενωμένος πια, κοιτάει με αισιοδοξία το μέλλον. Αλλά το μέλλον, όπως και στο σοσιαλισμό, δε φαίνεται να ρχεται. Αυτή η ρημάδα η μεταβατική φάση, ούτε σαν δικαιολογία δεν εξυπηρετεί πια. Τώρα πλεόν όλα πάνε απλά προς τα πίσω.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><br />
</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;">Μωσαϊκό γλωσσών και χρωμάτων βρίσκεται παντού γύρω. Ανθρωποι από κάθε γωνιά και για κάθε διαφορετικό σκοπό. Φτωχοί πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, αλλά και ανέμελη αμερικανική νεολαία που βρίσκεται στη πόλη με πρόγραμμα φοιτητικών ανταλλαγών, αποφασισμένη να γευτεί την μποέμικη ζωή της ευρωπαϊκής μητρόπολης. Το ότι βέβαια αναφέρομαι πιο λεπτομερώς στη δεύτερη κατηγορία δεν είναι τυχαίο. Τόσοι κόσμοι μέσα σε έναν, άραγε επικοινωνούν; άραγε είναι δυνατόν να επικοινωνήσουν; άραγε είναι δυνατό να μην επικοινωνήσουν; </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><br />
</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;">Συμβαίνουν τόσα πολλά στο Βερολίνο, που κάποιος θα μπορούσε να χαθεί, εκτός και αν είναι τουρίστας, ή αποφασισμένος να βυθιστεί για καλά στη μελωδική βουή του... τόσα πολλά, αλλά για έναν ξένο τόσο λίγα...</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><br />
</span></span></div><div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: 13px;">Οι πιο πολλοί θα γελούσαν αν έμπαινε σε σύγκριση το Βερολίνο με τη Θεσσαλονίκη. Εγώ όμως σε κάθε δρόμο ζητώ γνώριμα περάσματα και ήχους, τη φασαρία που τόσο είχα σιχαθεί και τώρα σαν αγαπημένη τη θέλω πίσω. στα πρόσωπα ζητώ γνωστούς. Οι πιο πολλοί φίλοι μου με βλέπουν τυχερό. Εγώ τους καλώ, με φοβέρες και μ' αίματα. Ο ενθουσιασμός τους για το κείθε, η παραίτησή μας. Η ζήλια τους, η μοναξιά μας.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: 13px;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial; font-size: 13px;">Τελικά ίσως οι άνθρωποι μοιάζουν πιο πολύ με τα δένδρα, παρά με τα πουλιά.ανθούν σε συγκεκριμένα κλίματα, και καλό είναι να μένουν εκεί...</span></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div></div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-9253684708797930542010-06-14T17:32:00.003+01:002010-10-09T09:05:21.212+01:00η αξιολόγηση α λα νεολιμπεράλ<h2 class="contentheading" style="font-family: 'Lucida Grande', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 30px; font-weight: normal; line-height: 1.1; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 8px; padding-top: 0px;">από www.sofokleous10.gr</h2><div><br />
</div><div><br />
</div><div>ιδιαίτερα αποκαλυπτικό το παρακάτω κείμενο για το ρόλο των εταιριών αξιολόγησης. Λίγες παρατηρήσεις εκ μέρους μου:</div><div><br />
</div><div>1) έτσι γίνεται αντιληπτή η έννοια της αξιολόγησης εν γένει από τη νεοφιλελεύθερη ελίτ. Αυτού του τύπου η αξιολόγηση είναι που θέλει να διορθώσει το «γραφειοκρατικό» και αναξιόπιστο κράτος. Εδώ βλέπουμε πως όχι μόνο κάθε αξιολόγηση βασίζεται ξεκάθαρα σε μία πολιτική επιλογή - αυτή των κριτηρίων αξιολόγησης και της κατεύθυνσης της κριτικής και άρα της επιθυμητής κατεύθυνσης αναμόρφωσης του κρινόμενου - αλλά ότι συχνά τα κίνητρά της είναι υστερόβουλα έως χυδαία.</div><div>2) το γεγονός ότι - κατά τη γνώμη μου - η δήλωση περί κατασκευασμένης κρίσης δε σημαίνει ότι η ελλάδα δεν είχε τεράστιο πρόβλημα χρέους και λίγες δυνατότητες αποπληρωμής του. Σημαίνει ότι η συγκυρία που αυτή η κρίση ξέσπασε, ο λόγος, η πεισματική αντίδραση των αγορών να αλλάξουν την αξιολόγηση παρά τις αρχικές κινήσεις που είχε κάνει η ελλάδα, όλα αυτά πιθανόν να είχαν -κυρίως- μία σειρά κινήτρων ξένων προς τη πραγματική κατάσταση της οικονομίας μας.</div><div>3)είναι εξοργιστικό που ένα τόσο απλό κείμενο, που λέει τα απλά και αυτονόητα, μου προξένησε τόσο μεγάλη εντύπωση, καθώς διαφώτισε τη λειτουργία των οίκων αξιολόγησης. Αυτό μπορεί να σημαίνει 2 πράγματα: α) τα διαβάσματα μου για τη κρίση είναι ελλειπή και δε ξέρω τί μου γίνεται, και θα έπρεπε να ντρέπομαι δεδομένου του μορφωτικού μου και καλά επιπέδου β) η διανόηση και η ενημέρωση στην ελλάδα είναι τόσο νωχελική και στείρα, που δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα να καταστήσει σαφή στη κοινή γνώμη τα αυτονόητα και απλούστερα για την οικονομική κρίση. Κάτι τέτοιο μπορεί να προκύπτει είτε από συμφέροντα είτε από αδυναμία. Και τα δύο πάντως κάνουν τη κατάσταση απελπιστική και μειώνουν δραματικά τις δυνατότητες κατανόησης της κατάστασης από το λαό, οπότε και της πιθανής αλλαγής της</div><h2 class="contentheading" style="font-family: 'Lucida Grande', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 30px; font-weight: normal; line-height: 1.1; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 8px; padding-top: 0px;"><br />
</h2><h2 class="contentheading" style="font-family: 'Lucida Grande', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 30px; font-weight: normal; line-height: 1.1; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 8px; padding-top: 0px;"><br />
</h2><h2 class="contentheading" style="font-family: 'Lucida Grande', Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: normal; line-height: 1.1; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 8px; padding-top: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">Παίζοντας το .. Θεό:Ο μυστικός πόλεμος των εταιρείων αξιολόγησης</span></h2><div class="article-toolswrap" style="font-family: 'Lucida Grande', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 18px;"><div class="article-tools clearfix" style="clear: both; display: block; font-size: 12px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-top: 5px; position: relative; width: 568px;"><div class="article-meta" style="float: left; font-size: 12px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; width: 397px;"><span class="createdate" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: initial; background-image: url(http://www.sofokleous10.gr/portal2/templates/ja_vauxite/images/vline.gif); background-origin: initial; background-position: 100% 50%; background-repeat: no-repeat no-repeat; font-size: 11px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 5px; padding-top: 0px;">Πέμπτη, 10 Ιούνιος 2010 22:43</span></div><div class="buttonheading" style="font-size: 12px; padding-bottom: 3px; padding-left: 3px; padding-right: 3px; padding-top: 3px; position: absolute; right: 0px; top: 0px; width: 82px;"><a href="http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2010-06-10-20-48-04-2010061024356/print/" rel="nofollow" style="text-decoration: none;" title="Εκτύπωση"><img alt="Εκτύπωση" src="http://www.sofokleous10.gr/portal2/templates/ja_vauxite/images/printButton.png" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: initial; background-image: none; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-style: none; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-color: initial; border-left-style: none; border-left-width: 0px; border-right-style: none; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-style: none; border-top-width: 0px; border-width: initial; float: right; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 5px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;" /></a><a href="http://www.sofokleous10.gr/portal2/index.php?view=article&catid=5:toprotothema&id=24356:2010-06-10-20-48-04&format=pdf" rel="nofollow" style="text-decoration: none;" title="PDF"><img alt="PDF" src="http://www.sofokleous10.gr/portal2/templates/ja_vauxite/images/pdf_button.png" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: initial; background-image: none; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-style: none; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-color: initial; border-left-style: none; border-left-width: 0px; border-right-style: none; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-style: none; border-top-width: 0px; border-width: initial; float: right; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 5px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;" /></a></div></div></div><div class="article-content" style="color: #333333; font-family: 'Lucida Grande', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 18px;"><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span style="font-size: 14pt;"><img alt="capitlismsm" height="249" src="http://www.sofokleous10.gr/portal2/images/stories/capitlismsm.jpg" style="float: left; margin-bottom: 10px; margin-left: 10px; margin-right: 10px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;" width="250" /><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Η συζήτηση για τη δύναμη των τριών βασικών εξουσιών, της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής αλλά και για τη δύναμη των ΜΜΕ, είναι αέναη και τα σκάνδαλα κατάχρησης εξουσίας που κατά καιρούς έχουν ξεσπάσει εντός και εκτός Ελλάδας είναι αμέτρητα. Παρόλα αυτά, η δημοκρατία έχει αναπτύξει αυτοελεγκτικούς μηχανισμούς μέσω των οποίων προσπαθεί να δρα αναγνωριστικά των όποιων καταχρηστικών ή παράνομων συμπεριφορών κατά την άσκηση των παραπάνω βασικών εξουσιών και να επιχειρεί να τιμωρεί τους παραβάτες, έστω και με έμμεσους τρόπους.</span></span></span></span></span></div><div></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Η δημιουργία της χρηματιστηριακής οικονομίας, ωστόσο, το ολοένα αυξανόμενο μέγεθός της και η σταθερά σημαντικότερη επιρροή της στην πραγματική οικονομία, έχουν αναδείξει νέες μορφές και όργανα παγκόσμιας εξουσίας, των οποίων η δύναμη δε γίνεται εύκολα κατανοητή με αποτέλεσμα να περνούν ‘απαρατήρητα’ μέχρι να είναι πολύ αργά για να προστατευτεί κανείς από αυτά, ενώ το βασικό χαρακτηριστικό τους είναι πως δεν υπάρχει κανένας, απολύτως, μηχανισμός ελέγχου και αξιολόγησης τους. Τα όργανα αυτά κρίνουν χωρίς να κρίνονται και οποιαδήποτε απόπειρα αμφισβήτησης των συμπερασμάτων τους αντιμετωπίζεται με καχυποψία και τελικά πέφτει στο κενό.</span></span></span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><br />
</span> </span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Ένα από τα ισχυρότερα όργανα παγκόσμιας εξουσίας είναι οι εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης Moody’s, Fitch και S&P, οι οποίες έγιναν ιδιαίτερα γνωστές στην Ελλάδα για το ρόλο τους στην ελληνική κρίση. Ο βραβευμένος με Πούλιτζερ Αμερικανικός δημοσιογράφος Thomas Friedman, είχε πει χαρακτηριστικά το 1996 σχολιάζοντας τη δύναμη μίας εξ αυτών των εταιριών: ‘Υπάρχουν δύο υπερδυνάμεις στον κόσμο σήμερα, κατά τη γνώμη μου. Είναι από τη μία οι ΗΠΑ και από την άλλη η υπηρεσία πιστοληπτικής αξιολόγησης ομολόγων της Moody’s. Οι ΗΠΑ μπορούν να σε καταστρέψουν με βόμβες και η Moody’s μπορεί να σε καταστρέψει με το να υποβαθμίσει τα ομόλογα σου. Και πιστέψτε με δεν είναι ξεκάθαρο, πάντα, ποιος είναι ο πιο δυνατός από τους δύο.’</span></span></span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><br />
</span> </span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Στο μοντέρνο οικονομικό σύστημα οι χώρες και οι εταιρίες βασίζουν σε ένα τεράστιο βαθμό την επιβίωση και το μέλλον τους στη δυνατότητα χρηματοδότησης των αναγκών τους με δανεικά κεφάλαια. Αυτό γίνεται μέσω της έκδοσης ομολόγων τα οποία αποτελούν ομολογία χρέους του δανειζόμενου προς το δανειστή του. Οι εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης έχουν δημιουργήσει ένα σύστημα βαθμολογίας των ομολόγων που εκδίδουν τα κράτη και οι εταιρίες, το οποίο συνδέεται άμεσα και αποφασιστικά με την χρηματιστηριακή αγορά εμπορίας χρέους και παροχής δανεικών κεφαλαίων, με μία σχέση πολύ απλή: όσο καλύτερη η βαθμολογία τόσο χαμηλότερο το κόστος δανεισμού και όσο χειρότερη, τόσο υψηλότερο.</span></span></span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><br />
</span> </span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Αν, για οποιοδήποτε λόγο, οι εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης αποφασίσουν να βαθμολογήσουν με άριστα τα ομόλογα ενός κράτους, μίας εταιρίας κλπ τότε, ασχέτως της πραγματικής τους οικονομικής κατάστασης, θα μπορούν να έχουν πρόσβαση σε δανεικά κεφάλαια με πολύ χαμηλό κόστος και έτσι θα έχουν, πάντα, τη δυνατότητα να επιβιώσουν αλλά και την ευκαιρία και το χρόνο να προβούν στις όποιες διαρθρωτικές κινήσεις απαιτείται προκειμένου να εξυγιάνουν προβληματικούς τομείς τους. Αντίθετα, αν η βαθμολογία γίνει έντονα αρνητική, τότε η στρόφιγγα της χρηματοδότησης κλείνει, προκαλώντας οικονομική ασφυξία ακόμη και στο ισχυρότερο κράτος ή την πιο υγιή εταιρία.</span></span></span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><br />
</span> </span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Έτσι, οι εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης κρατούν στα χέρια τους τις μοίρες ολόκληρων χωρών και η δύναμη αυτή είναι από μόνη της τρομακτική, πόσο μάλλον όταν σκεφτούμε πως έχουν εμπλακεί, παλαιότερα και πρόσφατα, σε μία σειρά σκανδάλων που αποκαλύπτουν αυτό που, λογικά ισχύει με κάθε άλλη εταιρία αλλά που δε θα έπρεπε να ισχύει στη δική τους περίπτωση, ότι δηλαδή έχουν ως πρωταρχικό σκοπό την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων και όχι του κοινού καλού.</span></span></span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><br />
</span> </span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Για παράδειγμα, η Moody’s έχει κατηγορηθεί για εκβιασμό εταιριών, προκειμένου να ενταχθούν στο σύστημα αξιολόγησης της. Σε μία περίπτωση, η Moody’s πλησίασε το γερμανικό ασφαλιστικό κολοσσό Hannover Re, προσφέροντας του ‘δωρεάν αξιολόγηση’ αλλά πήρε αρνητική απάντηση. Η Moody’s συνέχισε να δημοσιεύει δωρεάν αξιολογήσεις της εταιρίας με όλο και χαμηλότερη βαθμολογία επικοινωνώντας μαζί της κατά διαστήματα προκειμένου να αγοράσει τις υπηρεσίες της. Μετά από ένα διάστημα παρατεταμένης άρνησης της Hannover Re να πληρώνει την Moody’s για να αξιολογείται από αυτήν, η Moody’s υποβάθμισε τα ομόλογα της σε ‘junk’, προκαλώντας πανικό στην αγορά, ο οποίος κόστισε στην Hannover Re 175 εκ δολάρια τις πρώτες μόνο ώρες της υποβάθμισης.</span></span></span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><br />
</span> </span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Κατά τη διάρκεια του 2007 και όσο η αγορά κατοικίας των ΗΠΑ κατέρρεε, η Moody’s συνεργάστηκε με εταιρίες της Wall Street όπως η Goldman Sachs προκειμένου να της βοηθήσει να κερδίσουν δισεκατομμύρια από το εμπόριο τοξικών ομολόγων, βαθμολογώντας τα με ‘άριστα’ σε όλη τη διάρκεια της κρίσης εξαπατώντας, έτσι, τους επενδυτές και τις εταιρίες που εμπιστεύονταν την κρίση της. Η Moody’s, μάλιστα, τιμωρούσε τα ανώτερα στελέχη και τους υπαλλήλους της που προέβαιναν σε κριτική των πράξεων της και αντάμειβε όσους συμφωνούσαν μαζί της και συνέβαλλαν με θετικές εκθέσεις για τα τοξικά ομόλογα. Η εταιρία μετέθεσε σε άλλα τμήματα της όσους θεωρούσαν τα ενυπόθηκα δάνεια επισφαλή και συγκέντρωσε στο τμήμα αξιολόγησης τους όσους τα θεωρούσαν ασφαλή.</span></span></span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><br />
</span> </span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ εξέδωσε μία έκθεση καταπέλτη για το ρόλο της Moody’s και των ανταγωνιστών της Fitch και S&P στην κρίση της αγοράς κατοικίας και στην μετέπειτα τραπεζική κρίση στις ΗΠΑ, η οποία και αποτέλεσε τον προθάλαμο της παγκόσμιας κρίσης του 2008, αναδεικνύοντας πώς με κίνητρο το προσωπικό τους κέρδος οι εταιρίες αλλοίωσαν τα πραγματικά συμπεράσματα των αξιολογήσεων τους.</span></span></span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><br />
</span> </span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Σύμφωνα με συνέντευξη του πρώην μεγαλοστελέχους της Moody’ s Mark Froeba, ο οποίος προσελήφθη σε αυτήν από το 1997, η εταιρία λειτουργεί με γνώμονα το δικό της συμφέρον και όχι το γενικό, πρακτική που όταν έγινε αντικείμενο κριτικής από τον ίδιο και άλλα εννέα στελέχη το 2007, οδήγησε στην περιθωριοποίηση τους εντός της εταιρίας.</span></span></span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><br />
</span> </span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Ο Lawrence McDonald, αντιπρόεδρος της Lehman Brothers μέχρι την κατάρρευση της, αναρωτιέται σε βιβλίο του σχετικά με τις εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης: ‘πώς είναι δυνατόν μία κατηγορία ομολόγων να βαθμολογείται με ΑΑΑ τη μία μέρα και την άλλη να υποβαθμίζεται σε junk (σκουπίδια) εκτός και αν έχει συμβεί κάτι εξαιρετικά βλακώδες ή εξαιρετικά ανέντιμο;’ Στην πραγματικότητα οι εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης υπερδιπλασίασαν τα κέρδη τους κατά τη διάρκεια της κρίσης, βαθμολογώντας με ΑΑΑ επισφαλή ομόλογα από πιστωτικές κάρτες, στεγαστικά δάνεια, δάνεια για την αγορά αυτοκινήτων που είχαν τιτλοποιηθεί από εταιρίες όπως η Goldman και που πουλιούνταν σε επενδυτικά και ασφαλιστικά ταμεία και σε εταιρίες και ιδιώτες σε ολόκληρο τον κόσμο, μεταφέροντας το ρίσκο από την επερχόμενη κατάρρευση της αξίας τους σε ανυποψίαστους επενδυτές και χαρίζοντας κέρδη που ξεπέρασαν το 1 τρις σε μία ομάδα εταιριών που συνεργάστηκαν αθόρυβα και αποτελεσματικά.</span></span></span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><br />
</span> </span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Την ίδια στιγμή, μέλη της ομάδας αυτής, έχοντας εσωτερική πληροφόρηση για την πραγματική ποιότητα των συγκεκριμένων ομολόγων, πόνταραν στην πτώση της αξίας τους κερδίζοντας και πάλι δισεκατομμύρια. Μεταξύ αυτών ήταν και οι Paulson και Soros, δύο από τους ‘χρηματιστηριακούς εκτελεστές’ που κατηγορήθηκαν από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ πως οργάνωσαν την επίθεση στο ευρώ.</span></span></span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><br />
</span> </span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Στις 9 Ιουνίου 2010, ξέσπασε άλλο ένα σκάνδαλο που εμπλέκει τη Moody’s σε απάτη, καθώς η εταιρία ανακοίνωσε πως πρόκειται να βαθμολογήσει με ΑΑΑ εμπορικά στεγαστικά δάνεια τα οποία, σύμφωνα με ανεξάρτητους αναλυτές, θεωρούνται υψηλού ρίσκου και εν δυνάμει άκρως τοξικά. Η αιτιολογία της Moody’s για την εξαιρετικά υψηλή βαθμολογία είναι πως παρέχουν πλεονεκτήματα σε ένα χαρτοφυλάκιο τα οποία έχουν χαρακτήρα αντισταθμιστικό έναντι άλλων επενδυτικών κινδύνων… Την ίδια στιγμή ένα άλλο σκάνδαλο τείνει να αποκαλυφθεί όσο δημιουργείται και έχει να κάνει με την άριστη βαθμολογία των ομολόγων αμερικανικών νομαρχιών και δήμων που βρίσκονται στα όρια της πτώχευσης</span></span></span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><br />
</span> </span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Είναι η πρώτη φορά που εκκολαπτόμενα σκάνδαλα πιστοληπτικής αξιολόγησης γίνονται αντιληπτά εν τη γενέσει τους και θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε αν αυτό θα βοηθήσει ώστε να αποφευχθεί άλλη μία κρίση. Μέχρι σήμερα οι αποκαλύψεις του ρόλου των εταιριών αυτών έρχονταν με καθυστέρηση και αφού πρώτα η ζημία είχε γίνει.</span></span></span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><br />
</span> </span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Η πρόβλεψη μου είναι πως η ιστορία θα αναδείξει σύντομα και το ρόλο των εταιριών πιστοληπτικής αξιολόγησης και των συνεργατών τους και στη δημιουργία της ελληνικής κρίσης.</span></span></span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><br />
</span> </span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Σύμφωνα με τα αποκλειστικά στοιχεία που δημοσίευσα σε προηγούμενο άρθρο μου οι μεγαλύτεροι διεθνείς επενδυτές ΧΑ είναι ταυτόχρονα και μεγαλομέτοχοι των εταιριών πιστοληπτικής αξιολόγησης που υποβάθμισαν τα ελληνικά ομόλογα σε ‘σκουπίδια’ διαλύοντας τη χώρα και προκαλώντας μία άνευ προηγουμένου κρίση η οποία θα μπορούσε και έπρεπε να μην έχει συμβεί ποτέ. Οι ίδιες εταιρίες είναι και μεγαλομέτοχοι της Goldman αλλά και άλλων εταιριών με συμφέροντα στην Ελλάδα, όπως της Siemens, ενώ ανώτατα στελέχη τους και ανεξάρτητοι επενδυτικοί τους σύμβουλοι προέρχονται από την οικογένεια της μεγαλύτερης τραπεζικής δυναστείας στον κόσμο, η οποία παίζει καταλυτικό ρόλο στις νομισματικές και τραπεζικές εξελίξεις στην Ελλάδα εδώ και 200, περίπου, χρόνια. Μέλος αυτής της τραπεζικής δυναστείας είναι ο ιδιοκτήτης της εταιρίας που ξεπούλησε μετοχές της ΕΤΕ στο τελευταίο τρίμηνο του 2009 συμβάλλοντας στο χρηματιστηριακό κραχ.</span></span></span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><br />
</span> </span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Και ενώ είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει στις ‘διαβολικές’ συμπτώσεις και να αμφισβητεί τα στοιχεία που δείχνουν πως η ελληνική κρίση είναι πάρα πολύ πιθανό να είναι, σε μεγάλο βαθμό, κατασκευασμένη, ίσως είναι καλό να θυμόμαστε πως στη χρηματιστηριακή οικονομία το κέρδος βρίσκεται στην κορυφή των προτεραιοτήτων των συμμετεχόντων σε αυτήν και ο τρόπος με τον οποίο αυτό θα επιτευχθεί στον πυθμένα.</span></span></span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><br />
</span> </span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: 18px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">Πάνος Παναγιώτου - Διευθυντής ΕΚΤΑ, 3FVIP.com</span></span></span></span></div></div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-51724410171548408592010-06-13T10:06:00.001+01:002011-02-26T18:15:34.198+01:00Περί της έννοιας της αυτονομίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.dear-god.net/cms/_ArticleImages/2008/05/despair1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="140" src="http://www.dear-god.net/cms/_ArticleImages/2008/05/despair1.jpg" width="320" /></a></div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"><br />
</span></span></div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"><br />
</span></span></div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Μεγάλο κομμάτι ομάδων και ατόμων του αντιεξουσιαστικού και αριστερού χώρου αυτοπροσδιορίζεται συχνά χρησιμοποιώντας τον όρο αυτονομία. Τις περισσότερες φορές όμως δεν διευκρινίζεται ακριβώς ποιο είναι το νόημα της αυτονομίας και πώς την αντιλαμβάνονται αυτοί που νιώθουν άνετα υπό τη σκέπη της. </span></span> </div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">Αν παρ' όλα αυτά προσπαθήσει κανείς να εξάγει συμπεράσματα από το λόγο και τη δράση αυτών, θα διαπιστώσει ότι συχνά η έννοια ταυτίζεται καταρχήν με την έννοια του αυτοπροσδιορισμού, ατομικού ή συλλογικού, ενώ στην πορεία λαμβάνει κυρίως μία αρνητική έννοια, ως «αυτονομία από» κάτι. Έτσι οι «αυτόνομοι» εκφράζουν τον πόθο τους για ανεξαρτητοποίηση από τις νόρμες του κυρίαρχου, από εθνικούς ή φυλετικούς προσδιορισμούς αλλά κυρίως από πολιτικές γραμμές και πειθαρχίες. Αν πάλι αποτολμήσουν να περάσουν από την «αυτονομία από» σε κάποια στοιχειώδη απόπειρα αυτοπροσδιορισμού, συνήθως καταφεύγουν σε ατομικά χαρακτηριστικά και ιδέες - στυλ , ή στην καλύτερη περίπτωση σε πολιτικές ταυτότητες οι οποίες ελλείψει συγκεκριμένου περιεχομένου μάλλον και αυτές ως στυλ θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Τί νόημα προσδίδουν π.χ. οι πλείστοι φερόμενοι ως αναρχικοί στη πολιτική τους ταυτότητα πέραν από αοριστίες του τύπου «κατάργηση κάθε εξουσίας και ιδιοκτησίας»; Είναι η έννοια του αναρχικού στυλ συλλογικός προσδιορισμός μίας κοινότητας που ζητά την αυτονομία της από εξωτερικούς καταναγκασμούς; Είναι η κοινότητα πράγματι ένα σύνολο ομοϊδεατών που επέλεξαν να ζουν μαζί, και μάλιστα εντός μίας ήδη υπάρχουσας κοινωνίας; Ή αφορά τελικά η αυτονομία κάθε είδους μειονοτικές ομάδες εντός μίας κοινωνίας; Όταν από την άλλη οι ιδέες αυτές αποσαφηνίζονται μέσω πιο συγκροτημένων αναλύσεων, στην περίπτωση αυτή συνιστούν μία πολιτική ανάλυση ή ιδεολογία που δεν θα μπορούσε όμως καθ' αυτή σε τίποτα να ομοιάζει με συλλογικό προσδιορισμό. </div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">Τί είναι όμως τελικά η αυτονομία; Ακόμη περισσότερο, δικαιούται κάποιος να αποφανθεί ως προς το γνήσιο νόημα της; Σε κάθε περίπτωση οφείλει ο εκάστοτε χρήστης της έννοιας, και δη αυτός που θεωρεί ότι προσδιορίζεται από αυτήν, να καθιστά σαφή τον τρόπο με τον οποίο την νοεί. </div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Η αυτονομία λοιπόν φαίνεται να παρουσιάζει ελαφρώς διαφορετικό περιεχόμενο ανάλογα με το επίθετο που την προσδιορίζει. Έτσι υπάρχει η εθνική αυτονομία, η οποία έχει να κάνει συνήθως με την ανεξαρτητοποίηση ενός έθνους από έναν ξένο παράγοντα, π.χ. Ιμπεριαλιστικό, ή και με την σχετική ή απόλυτη ανεξαρτησία μίας εθνότητας – κοινότητας σε σχέση με μία κρατική οντότητα, τη δυνατότητα δηλαδή ενός λαού ή μίας κοινότητας να ορίζει η ίδια τη μοίρα της, να ασκεί η ίδια την πολιτική της</span></span><sup><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"><a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=7722785144723110893#sdfootnote1sym" name="sdfootnote1anc"><sup>1</sup></a></span></span></sup><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">, ακόμη και εάν σε δεύτερο βαθμό εντάσσεται και ενός ευρύτερου πολιτικού μορφώματος, π.χ. ενός κράτους.</span></span></span></div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">Πλησιέστερη στην αρχικά αναφερθείσα έννοια είναι η εργατική αυτονομία, όπως αναπτύχθηκε από τα κινήματα της Νέας Αριστεράς στην Ευρώπη της δεκαετίες '70-'80, και κυρίως στην Ιταλία. Η εργατική αυτονομία εμφανίστηκε ως κριτική στη λενινιστική αριστερά και στην ιδέα της εργατικής πρωτοπορίας. Για την εργατική αυτονομία, το εργατικό επαναστατικό κόμμα, αποτελούμενο από διανοούμενους επαγγελματίες επαναστάτες, που θα είχε το ρόλο της πρωτοπορίας των εργατών και θα οδηγούσε τους τελευταίους στον κομμουνισμό, δεν αποτελεί πραγματικό εργαλείο χειραφέτησης. Οι εργατικές πρωτοπορίες, όπου κατέλαβαν την εξουσία στο όνομα των εργατών, κατέληξαν να την ασκούν προς όφελος των ίδιων, μετατρεπόμενες έτσι σε γραφειοκρατίες και σε μία νέα κυρίαρχη ελίτ που καταπίεζε και εκμεταλλευόταν την εργατική τάξη στη θέση των καπιταλιστών. Αντ' αυτού η εργατική αυτονομία θεωρούσε πως η χειραφέτηση της εργατικής τάξης αποτελεί έργο της ίδιας, ότι οι ίδιοι οι εργάτες έχουν τη δύναμη να οργανωθούν, να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και να διοικήσουν τον κόσμο μέσα από τις δικές τους δομές.</div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"> Περνώντας τώρα μετά τα παραπάνω στην έννοια της φοιτητικής αυτονομίας θα μπορούσαμε να πούμε ότι, πολύ περισσότερο από την «αυτονομία από» κόμματα και έξωθεν πολιτικές γραμμές, η έννοια της αυτονομίας έχει να κάνει με την «αυτονομία για», τη δυνατότητα του ίδιου του φοιτητικού κινήματος, ή καλύτερα, των ίδιων των φοιτητών ως κοινότητα να αυτοδιοικηθούν και να συμβάλουν στη συνέχεια και στην διοίκηση της κοινότητας στην οποία εντάσσονται, της ακαδημαϊκής. Η άσκηση λοιπόν πολιτικής (όπως νοείται παραπάνω) εκ μέρους των φοιτητών, δεν μπορεί να υποτάσσεται ούτε στις επιταγές του εργατικού ή άλλου κινήματος, αλλά ούτε και σε πολιτικές καθοδηγήσεις κομμάτων και πολιτικών ομάδων. Οι ίδιοι οι φοιτητές, </span></span><span lang="el-GR"><b>το σώμα αυτών, ως συλλογικό υποκείμενο</b></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">, οφείλει (ο ενικός για να γίνει σαφές το ενιαίο του συλλογικού προσώπου) να παράξει την δική του πολιτική, να διαμορφώσει τις δικές του θέσεις και απόψεις, και με βάση αυτές να πράξει, ως ανεξάρτητη ύπαρξη, λαμβάνοντας το μερίδιο άσκησης πολιτικής που του αντιστοιχεί εντός ενός θεσμού που, βέβαια, δεν αποτελείται μόνο από φοιτητές, και που επίσης δεν δημιουργήθηκε μόνο για ίδιον όφελος, αλλά για την εξυπηρέτηση κοινωνικών αναγκών. Τα παραπάνω σημαίνουν αναγκαστικά, άσχετα αν γίνεται παραδεκτό, ότι ο συμφοιτητής, ασχέτως των πολιτικών απόψεων που πρεσβεύει, δεν αποτελεί κάποιου είδους ανταγωνιστή ή ταξικό εχθρό, αλλά έναν φύσει συνάδελφο, εξίσου με τους ημετέρους μέλος της ίδιας κοινότητας, και συμπερασματικά ισότιμος με οιονδήποτε άλλον φοιτητή συμμετέχοντα στις διαδικασίες απόφασης, με την ισχύ αλλά και την υποχρέωση υπακοής στην κοινότητα που αυτό συνεπάγεται. Μπορεί βέβαια η ταξική προέλευση δύο φοιτητών να είναι πολύ διαφορετική, και αυτό έχει σημαντικές συνέπειες στον τρόπο που αντιλαμβάνονται το ρόλο και τον τρόπο λειτουργίας του πανεπιστημίου, αλλά κάτι τέτοιο δεν αλλάζει το γεγονός ότι και οι δύο βρίσκονται υπό την ίδια κοινότητα και οφείλουν να συναποφασίσουν για τη μοίρα της, γιατί αυτοί αποτελούν τους κατεξοχήν αρμόδιους για να κρίνουν μία σειρά ζητημάτων περί της λειτουργίας και του ρόλου του πανεπιστημίου. Η αντίθετη άποψη αντιλαμβάνεται το φοιτητικό χώρο κυρίως ως σπαρασσόμενο από ταξικούς ανταγωνισμούς και επομένως καθόλου αυτόνομο να αποφασίζει ως σώμα για τα ζητήματα που τον αφορούν. Επομένως και το σώμα των φοιτητών που αποφασίζει, η γενική συνέλευση, δεν αποτελεί παρά πεδίο μάχης αντικρουόμενων ταξικών συμφερόντων, όπου η επικράτηση των «προλετάριων – επαναστατών» επί των «αστών» και ο έλεγχος του σώματος από τους πρώτους για εξυπηρέτηση του ταξικού ανταγωνισμού αποτελεί τον αποκλειστικό στόχο. Προφανώς το φοιτητικό σώμα δεν είναι καθ' αυτό το κατεξοχήν αρμόδιο, καθώς δεν έχει την απαιτούμενη σύνθεση, για να αποτελέσει εργαλείο ταξικής πάλης. Από την άλλη όμως υπάρχουν ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη λειτουργία και το ρόλο του πανεπιστημίου, ζητήματα πολύ σημαντικά που οφείλουν να αποφασιστούν από το σύνολο της αφορώσας κοινότητας, και που εξ' αντανακλάσεως (βλ. ρόλο της εκπαίδευσης και του επιστήμονα, ρόλο του πανεπιστημίου ως ειδήμονα στην κοινωνία, δωρεάν και δημόσιος ή αγοραίος χαρακτήρας της εκπαίδευσης) επηρεάζουν βαθειά την ίδια τη μορφή και τη λειτουργία της κοινωνίας. Η αριστερά στα πανεπιστήμια έχει πληρώσει πολύ ακριβά την σύγχυση ή την υποβάθμιση του ρόλου του πανεπιστημίου και την συνεπαγόμενη απαξίωση εκ μέρους της των συλλογικών διαδικασιών των φοιτητών και την χρησιμοποίηση του πανεπιστημίου αποκλειστικά ως φυτώριο «επαγγελματιών επαναστατών». </span></span> </div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"> Κάτι θεμελιώδες που επίσης αναγκαία προκύπτει από τα παραπάνω, είναι ότι το συλλογικό πρόσωπο των φοιτητών, για να θεμελιωθεί και να λειτουργήσει, για να μπορέσουν δηλαδή οι φοιτητές να συγκροτηθούν πραγματικά ως σώμα, να εκφράσουν θέσεις και να πράξουν ανάλογα, απαιτούνται </span></span><span lang="el-GR"><b>διαδικασίες, </b></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">μέσα από τις οποίες το συλλογικό αυτό πρόσωπο θα μιλά και θα πράττει. Το σώμα λοιπόν χρειάζεται στόμα και χέρια, ειδάλλως δεν είναι σώμα, αλλά ένα συνονθύλευμα μελών, χειρότερο και από τον Φρανκενστάιν, γιατί τα μέλη αυτά δεν ελέγχονται από έναν εγκέφαλο, δεν πράττουν κάτι συγκεκριμένο, αλλά δρουν αλλοπρόσαλλα, χωρίς συντονισμό, χωρίς ειρμό, χωρίς νόημα. Η συμφωνία επάνω σε συγκεκριμένες διαδικασίες, μέσα από τις οποίες το συλλογικό πρόσωπο θα εκφράζεται και θα δρα, δεν είναι άλλη από τη </span></span><span lang="el-GR"><b>θέσμιση</b></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">, τη δημιουργία δηλαδή θεσμών, σταθερών διαδικασιών από τις οποίες έχει συμφωνηθεί να συνάγεται με συγκεκριμένο τρόπο η βούληση του σώματος. Οι διαδικασίες αυτές μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο δημοκρατικές, να δύνανται υπό κάθε συνθήκη ή κατά περίπτωση να εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που ονομάζουμε συλλογική βούληση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν. Αν δεν υπάρχουν θεσμοί, δεν υπάρχει συλλογικό πρόσωπο. Υπάρχουν μόνο ευκαιριακές συσσωματώσεις θελήσεων, άλλοτε περισσοτέρων και άλλοτε λιγότερων που το αν δρουν για λογαριασμό των ίδιων ή </span></span><span lang="de-DE"><span style="font-weight: normal;">de facto </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">εκφράζοντας τη βούληση των πολλών, μπορεί να το κρίνει, ελλείψει σαφών διαδικασιών, μόνο η ιστορία, ίσως ούτε και αυτή. Ελλείψει λοιπόν θεσμών, δεν υφίσταται αυτονομία, γιατί το υποκείμενο αυτής δεν υπάρχει. </span></span> </div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">Σημαίνει κάτι τέτοιο, ότι σε οιαδήποτε περίπτωση η βούληση ενός σώματος που προκύπτει από μία θεσμισμένη διαδικασία αντικατοπτρίζει καλύτερα την πραγματικότητα από, για παράδειγμα, μία μαζική και αυθόρμητη κίνηση μεγάλου μέρους του σώματος; Από που και ως που είναι 10 γραφειοκράτες συνδικαλιστές πιο αντιπροσωπευτικοί από μία μάζα χιλίων φοιτητών που διαμαρτύρεται; Είναι το καταστατικό – οι κανόνες με βάσει τους οποίους λειτουργούν οι θεσπισμένες διαδικασίες - ο μόνος γνήσιος ερμηνευτής της βούλησης τους σώματος; Οποιαδήποτε νηφάλια σκέψη δεν θα μπορούσε να απαντήσει θετικά χωρίς τουλάχιστον να προβληματιστεί. Οδηγούμαστε έτσι να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη μίας εν δυνάμει ανταγωνιστικής σχέσης μεταξύ των θεσμισμένων διαδικασιών και αυτού που συμφωνήθηκε ότι εκφράζουν – της βούλησης του συλλογικού προσώπου. Είναι αυτή η αντίφαση πάντα συμφιλιώσιμη; Και αν δεν είναι πάντα συμφιλιώσιμη, εις βάρος τίνος πρέπει να γείρει η πλάστιγγα;</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">Για να αποφανθούμε σε σχέση με το τελευταίο ερώτημα δεν πρέπει ξαφνικά να πετάξουμε στα σκουπίδια όλες τις παραπάνω παραδοχές. Συλλογικό πρόσωπο χωρίς σταθερές διαδικασίες δεν υφίσταται. Η βούλησή του δεν δύναται να παραμένει ένα μεταφυσικό ζήτημα που θα κρίνεται κάθε φορά κατά το δοκούν. Οι θεσμοί είναι λοιπόν συστατικό στοιχείο αυτού. Από την άλλη, και ιδίως στις εξαιρετικές περιπτώσεις όπου το σώμα βρίσκεται σε αναταραχή εν όψει κάποιου πολύ σοβαρού ζητήματος, οπότε και το ενδιαφέρον του συνόλου των μελών αυξάνεται και τότε αυτά μπαίνουν ορμητικά στην πολιτική, είναι δυνατόν οι διαδικασίες αυτές να καταστούν αρτηριοσκληρωτικές και να λειτουργήσουν παρακωλυτικά στην ουσιαστική πολιτική συμμετοχή των μελών του σώματος, να διαστρεβλώσουν ή να αδυνατούν να εκφράσουν την πραγματική βούληση του σώματος. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί ακόμη να προκύψει και η ανάγκη για νέες διαδικασίες διάγνωσης και έκφρασης της συλλογικής βούλησης. Συνήθως βέβαια τέτοιες εκρήξεις είναι αφενός πολυφωνικές και αφετέρου παροδικές. Αφενός δηλαδή δεν δύνανται από μόνες τους και χωρίς συγκεκριμένες πάλι διαδικασίες να εκφράσουν μία μόνη βούληση, και αφετέρου δεν διαρκούν, ώστε να μιλήσουμε για μία παγίωση της αμεσοδημοκρατικής διαδικασίας ικανή να διοικήσει σε βάθος χρόνου το συλλογικό πρόσωπο. Προκύπτει έτσι πάλι επιτακτική η ανάγκη «εκπροσώπησης» του σώματος από τους θεσμούς του. </div><div align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"> Τί μπορεί λοιπόν να γίνει για να συμφιλιώσει όσο δυνατόν περισσότερο την αγεφύρωτη αυτή σύγκρουση; Και ποια λύση θα ήταν συνεπής με την αρχή της αυτονομίας του συλλογικού υποκειμένου, που τυπικά (μόνο;) απαιτεί διαδικασίες συγκεκριμένες για τη συγκρότηση και την έκφρασή του, αλλά την ανάγκη αυτή τη θεμελιώνει στη βαθύτερη ανάγκη για μία ουσιαστικά άμεση και καθαρή έκφραση της βούλησης του ίδιου του σώματος, και επομένως οφείλει να παραμένει πάντα ευαίσθητη στη </span></span><span lang="de-DE"><span style="font-weight: normal;">vox populi;</span></span></div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">Οφείλουμε λοιπόν να αντιληφθούμε και να δομήσουμε μία διαλεκτική σχέση μεταξύ των θεσμών που εκφράζουν μέσω θεσπισμένων διαδικασιών τη βούληση του σώματος, και την ίδια τη βούληση όπως αυτή πολλές φορές προκύπτει σαφώς και εξωδιαδικαστικά. Πρέπει να κρατήσουμε και να βελτιώσουμε τις διαδικασίες, αναγνωρίζοντας την ανάγκη για σωστή αλλά και σταθερή (και όχι κυμαινόμενη ανάλογα με το ενδιαφέρον για συμμετοχή) εκπροσώπηση του συλλογικού προσώπου, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να έχουμε το ένα αυτί και το ένα μάτι στραμμένο προς αυτό που αποτελεί το πρόσωπο, δηλαδή τα ίδια τα μέλη του και τις επιθυμίες τους, ανεξαρτήτως με ποια διαδικασία αυτές προκύπτουν. Πρέπει, αντί να εγκαταλείπουμε, να κρατήσουμε τους θεσμούς, γιατί είναι απαραίτητο εργαλείο λειτουργίας του συλλογικού προσώπου ακόμη και όταν αυτό βρίσκεται «εν υπνώσει», και βέβαια να τους αναμορφώσουμε προς τη κατεύθυνση που να συμβάλλουν στην όσο μεγαλύτερη ταύτιση της βούλησης του σώματος με τη βούληση των μελών του, στην μεγαλύτερη δυνατή ταύτιση σώματος και εκπροσώπων, και στην όσο γίνεται ισότιμη συνάσκηση εξουσίας από όλα τα μέλη του, κάτι που αποτελεί την ορθότερη οδό για τη διακρίβωση της βούλησης αυτών και επομένως για μία δημοκρατική πολιτική. Την ίδια στιγμή όμως πρέπει να κοιτάμε συνεχώς λοξά και προς τις δυνάμεις αυτές που δεν εκφράζονται απαραίτητα με τις συντεταγμένες διαδικασίες, παρόλα αυτά εκφράζονται σαφώς και με ένταση. Οι δυνάμεις αυτές, ακόμη και σε αντίθεση με το θεσπισμένο, αποτελούν τη καρδιά του σώματος, που στέλνει ίσως αίμα σε μουδιασμένα σε βαθμό σαπίλας ενίοτε μέλη, και δεν πρέπει να τις αγνοούμε, αλλά αντίθετα να τις χρησιμοποιούμε για την αναζωογόνηση του σώματος, για την διάγνωση της θέλησής του και την βελτίωση των διαδικασιών διακρίβωσης της θέλησης αυτής. Αυτή ακριβώς η διαλεκτική σύνθεση αποτελεί την οδό που κατευθύνεται προς τα ποτέ πλήρως υλοποιήσιμα, αλλά πάντοτε άξια διεκδίκησης αγαθά της αυτονομίας και της δημοκρατίας.</div><div align="JUSTIFY" lang="el-GR" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div id="sdfootnote1"><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=7722785144723110893#sdfootnote1anc" name="sdfootnote1sym">1</a><span style="font-size: x-small;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">ως πολιτική εδώ νοείται η οργάνωση και διοίκηση της ζωής</span></span></span></div></div></div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-45705008103758631192010-06-04T21:12:00.000+01:002010-06-04T21:12:57.946+01:00γιατί μπαμπα;<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.ghostofaflea.com/archives/ParisRichProsecco.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://www.ghostofaflea.com/archives/ParisRichProsecco.jpg" width="266" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">«Γιατί ρε πατέρα σ'αυτή τη ρημάδα τη χώρα πρώτοι στο κουρμπέτι να θεωρούνται όσοι έχουν πατήσει επί πτωμάτων;»</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">μία τέτοια απορία από το στόμα 18χρονου θα είχε ίσως μία σοβαρότητα, αλλά απ'το δικό μου στόμα ξεφεύγει της φαιδρότητας μόνο στα πλαίσια μίας χαλαρής σιχτιροκουβέντας με τον μπαμπά:</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">«νομίζεις ότι ο κόσμος πραγματικά τους εκτιμά;» ήταν η αφοπλιστική απάντηση από το στόμα ενός πάντα πρακτικού και εύστοχου ανθρώπου. Γι' αυτό έγινε χειρουργός φαίνεται...</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Έχει τα δίκια του ο μπαμπάς. Τί ακριβώς έχουν αυτές οι περιπτώσεις ανθρώπων, εκτός από χρήματα, που αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού; Λαμόγια που έβγαλαν χρήματα με κάθε τρόπο, νόμιμο ή παράνομο, σίγουρα όμως ανήθικο. Μήπως οι πισίνες και τα κότερα αναπληρώνουν την απαξίωση συναδέλφων και γνωστών; Τί μπορεί αυτή τη στιγμή να περισώσει την αξιοπρέπεια του Μαντέλη; Και πόσο ευτυχές θα μπορούσε να θεωρηθεί το δια μιζών σπουδαγμένο τέκνο του; Τί ακριβώς θα μπορούσε να καταστήσει τυχερό τον πλούσιο Κούγια, όταν παντρεύτηκε και χώρισε τη μάνα των παιδιών του, μία γυναίκα αμφισβητούμενων ηθών και αναμφισβήτητης ανικανότητας; έναν άνθρωπο που μετέρχεται κάθε απεχθούς μέσου για να κερδίσει μία υπόθεση; Μήπως η εκτίμηση των συναδέλφων και των γύρω του; αρκούν τα χρήματα, ακόμη και για ένα τέτοιο σκουπίδι σαν αυτόν για να τον θεωρήσουμε «ευτυχή;» ή «αγαπητό;»</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε, με το κίνδυνο να κατηγορηθούμε για αυθαιρεσία, ότι άνθρωποι τοιούτου ποιόντος αποτελούν όντως λόγο αναγούλας για πλήθος ανθρώπων, και ότι η πλειοψηφία διατηρεί μία στοιχειώδη ηθική απαξία για τέτοιες περιπτώσεις, στο βαθμό βέβαια που αυτές γίνονται αντιληπτές. Ερχόμαστε τώρα στη τιβί, και σε πλήθος ανδρικών και γυναικείων περιοδικών. Το πρότυπο του ζάμπλουτου με τη παραμυθένια ζωή ξεχειλίζει από το σύνολο των μέσων ενημέρωσης. Ο Κούγιας ανάγεται στον γνωστότερο (αυτόματα και στον καλύτερο;) δικηγόρο, άνθρωπος ικανός και επιτυχημένος. Μέρα μεσημέρι συζητείται η περίπτωση αλεξανδράτου, η τσόντα και το μεγάλο ποσό που εξοικονόμησε από αυτήν φαντάζουν στην καλύτερη περίπτωση ως τολμηρά, ποτέ όμως, για ένα περίεργο δημοσιογραφικό δέον που προστάζει να γλύφουν κάθε σκουπίδι στο οποίο αναφέρονται, δεν κρίνεται ως ηθικά μεμπτό, ειδικά όταν αποφέρει πολλά ευρώ. Τί ακριβώς καθιστά πλήθος από αυτά τα υποκείμενα άξιο αναφοράς σε μεσημεριανάδικα και περιοδικά, εκτός του απλού γεγονότος ότι έκαναν κάτι για να προβληθούν, έβρισαν κάποιον, τραγούδησαν περίπου, γδύθηκαν κυρίως, κονόμησαν προπαντός...</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Αν λοιπόν μεγάλο κομμάτι της reality και lifestyle ενημέρωσης έχει καταλήξει (ακόντως;) να προβάλει ένα μάτσο σκιές ανθρώπων οι οποίοι τίποτα το αξιόλογο δεν έχουν να μεταδώσουν στην ηδονοβλεπούσα κοινωνία εκτός από την ίδια την εκπόρνευσή τους, αν εν τέλει το μόνο πρότυπο που φέρουν, σε αντίθεση μάλιστα με τα κυρίαρχα και κατ' επίφαση από αυτούς υποστηριζόμενα ήθη και αξίες, είναι αυτό του με κάθε μέσο πλουτισμού και δημοσιότητας (αγαθά αλληλοτρεφόμενα), μήπως είναι καιρός να θεωρηθούν αυτοί και τα μηνύματά τουλάχιστον ταξικά μεροληπτικά, αν όχι εχθρικά προς τον ίδιο το λαό; Γιατί τί άλλο είναι μία μορφή προπαγάνδας που νίπτει τα ανομήματα του χειρότερου και πιο διεφθαρμένου κομματιού της άρχουσας τάξης, που παρουσιάζει το μοντέλο της άνευ ηθικών αναστολών συσσώρευσης πλούτου ως το ιδανικό και αξιοζήλευτο για κάθε οικογένεια; Δεν υπερασπίζεται με κεκαλυμμένο τρόπο όχι μόνο τις αξίες που μας βύθισαν στη διαφθορά και τη παρακμή, τις αξίες που βασίζονται στην εκμετάλλευση των από κάτω, αλλά και τους ίδιους τους φορείς τους; Και εν τέλει δεν νομιμοποιεί την κατοχή εκ μέρους τους ενός πλούτου που είναι σαφέστατα κλεμμένος; Γιατί τί άλλο είναι οι μίζες τις ζίμενς, οι υπέρογκες δικηγορικές αμοιβές που μέρος τους διατίθεται στον χρηματισμό δικαστών, τα εφοπλιστικά κέρδη εις βάρος ασιατών ναυτών, η πολυδιαφημισμένη πορνοαισχροκέρδεια, η λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ...;</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">αν λοιπόν μπαμπά ο λαός αυτός έχει μάτια και δεν χειροκροτεί την διεφθαρμένη πλουτοκρατία του, μήπως θα πρέπει να ρίξει μερικές κλωτσιές και κατά στεφανίδου και λαμπύρη, κατά φώτη και μαρία μεριά; Μηπώς τελικά ο θάνατος του μεσημεριανάδικου και του lifestyle είναι και ταξικό ζήτημα ;)</div><div style="text-align: justify;"><br />
<br />
</div>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7722785144723110893.post-11347795811959728372010-04-15T21:02:00.000+01:002010-04-15T21:02:07.942+01:00Η στάση πληρωμών και οι επιπτώσεις της<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.marxist.com/images/stories/greece/GreeceEconomicCrisis_Latuff.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://www.marxist.com/images/stories/greece/GreeceEconomicCrisis_Latuff.gif" width="177" /></a></div><br />
<br />
Παραθέτω το λινκ από άκρως ενδιαφέρον άρθρο του Techie Chan, όπως αναδημοσιεύεται στο εξαιρετικό blog των youpayyourcrisis. Τα ερωτήματα είναι πολλά και η αγωνία για εύρεση πολιτικού μπούσουλα στο χάος της σημερινής κατάστασης μεγάλη. Ελπίζω το άρθρο αυτό, και το site γενικότερα, βοηθήσουν. Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά του μπλογκ<br />
<br />
<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: arial, sans-serif;"><a href="http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/04/teotwayki.html">http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/04/teotwayki.html</a></span>Allonsanfanhttp://www.blogger.com/profile/11652832262979075697noreply@blogger.com0